Avenge in Great Britan

Pokiwała apatycznie łbem. Będzie grzeczna.
 - Ale... Czemu ty płyniesz do Anglii?
Skąd Kein wziął się właściwie w porcie? Też szukał herbaty?
Bo Lea przybyła po tutejszą z jednej ważnej przyczyny - łatwo było ją wynieść. Była więc darmowa i dobra jakościowo. Za tą samą herbatę na placu handlowym zapłaciłaby niewilcze sumy. A okradanie ludzi to przecież nie grzech... Mają więcej, niż mogą zużyć. Nawet nie zauważą braku jednej skrzyneczki...
Zwinęła się w jeszcze ciaśniejszy kłębek, otulając ogonem wiecznie zamarznięte łapy.

Pokiwała łebkiem ponownie, ze zrozumieniem.
Sama też miała za sobą zamykanie starych spraw. Kiedyś, dawno temu, odeszła, by poznać prawdę. Różnie się działo... Nie potrafiła żałować kupki wilczych kości w starej jaskini. Możliwe, że powinna, ale... To było tak dawno. Zbyt dawno. Zbyt wiele złych wspomnień.
Wręcz odczuła ulgę, dowiedziawszy się, że wszystko już skończone.
Nie wracała wtedy się mścić. Wracała sprawdzić. Nie miała za kogo i na kim wywierać odwetu, przyczyną śmierci był głód i niezaradność życiowa.
Ale to już przeszłość. Było, minęło. Potrafiła spojrzeć na to z dystansem i to jest ważne.
Rozumiała więc Kein'a.
Przymknęła ślepia i spróbowała zasnąć. Czeka ich długa droga... Lepiej spożytkować ją jakoś sensownie.

Zobaczymy, zobaczymy.
Niestety, Lea posługiwała się jedynie językiem polskim i łaciną uliczną. Tą ostatnią tylko w młodości, ale... To jak jazda na rowerze, tego się nie zapomina. Gdyby chciała, zapewne umiałaby dobrać na poczekaniu ładną wiązankę z genealogią do trzeciego pokolenia wstecz.
Ale to było dawno... Nauczyła się w młodości. Tajemnicą żadną nie jest, że młodość miała bardzo wesołą.
Zostawmy więc łacinę uliczną w spokoju. Bo i po co ona dorosłej wilczycy?
Leośce wreszcie udało się przysnąć. Bardziej drzemała, niż spała, gotowa na najcichszy dźwięk się obudzić.
Trzeba w końcu zbierać siły nie?

Lea obudziła się, po czym rozejrzała. Czuła się w najlepszym razie źle, co było najlepszym dowodem na to, że wszelkie leki przestały działać.
Wstała, prostując stare kości.
- To już Anglia?
Wolała się upewnić. W końcu... Statek mógł robić postoje w innych portach, prawda?

Lea pokręciła łebkiem.
- Idę z tobą! Nigdy nie byłam w Anglii... Do statku jest masa czasu. Nie zamierzam tu siedzieć i na ciebie czekać.
Machnęła ogonem, po czym również spojrzała na drzwi, czekając.

Nic nie powiedziała. Po prostu ruszyła za Keinem.
Szli i szli...
I szli...
A Leę zastanawiało, gdzie zmierzają. Do Londynu... I co dalej? Co takiego czeka w tym Londynie? Zemsta... Brzmi to świetnie, ale nadal jest mało opisowe.
No cóż. Nie jej sprawa. Ona jest tylko na wycieczce. Ona zwiedza, rozgląda się... I możliwie najmniej przeszkadza Keinowi. Jeśli będzie trzeba, postara się pomóc.
Lekarz... Ma to swoje wady i zalety. Może i nie będzie mogła nikomu wyrządzić krzywdy, ale za to nikt lepiej od niej nie połata czarnego wilka po skończonej walce. Nawet w swoim, pożałowania godnym, stanie może okazać się bardzo, bardzo przydatna. Nie skreślajmy jej już na starcie!

Lea spojrzała na samochód. Nie lubiła tego typu rzeczy... Ale wiedziała, że działają. Jak działają. Widziała kiedyś samochód.
- Kein, patrz! Może zabierzemy się tym? - spytała cicho, by nie zaalarmować człowieka, który bez wątpienia gdzieś tu jest.
Korciło ją, by podejść do okropnej maszyny i wpakować się na pakę, póki stoi. Ale Kein kazał iść za nim... Szła więc. Nie chciała tu zostać, w żadnym wypadku! Chciała zobaczyć kawałek świata, a potem wrócić do domu na herbatkę.
Cierpliwie czekała więc na jego odpowiedź.
Nie była specem ani od ludzi, ani od nowoczesnej technologii. Lepiej niech on decyduje...
A najlepiej, jakby był tu Arthas. Ale na to nie ma już nadziei...

Lea taktownie milczała. A z resztą... Nawet pewna nie była, czy wilk płacze, czy moknie na deszczu. W taką pogodę trudno to rozróżnić.
Ułożyła się w miarę wygodnie, jednocześnie starając się zająć jak najmniej miejsca. Następnie przymknęła ślepia. Nie spała, po prostu leżała z zamkniętymi.
Też myślała. Zawsze, gdy nie była na lekach, myślała.
O czym myślała? O rodzinie. O tych wszystkich, po których słuch zaginął. O dzieciach, rodzicach, Arthasie... Najbardziej tęskniła za Arthasem. Do nieobecności pozostałych udało jej się w końcu przywyknąć.
A on... To było takie nagłe, niespodziewane. Wyszedł i nie wrócił. Zniknął. Zostawił.
Strasznie tęskniła. Bez niego to wszystko nie miało sensu. Wszystkie plany, marzenia...
No cóż. Ta jedna trzecia Lei nie wie jeszcze o jego powrocie.

Lea podniosła się, po czym, stanowczo za szybko, zeskoczyła.
Na początku ruch ten mógł wydawać się pełen jakiejś tam, niewymuszonej gracji. Potem jednak, w momencie, gdy jej łapy dotknęły ziemi, wszelkie pozory zniknęły. Zgrabny zeskok z jadącego auta natychmiast przeszedł w wyjątkowo niezdarną próbę utrzymania równowagi na śliskiej od deszczu nawierzchni.
Mokre podłoże nie było dziś sprzymierzeńcem starszej wilczycy. Wręcz przeciwnie...
Pośliznęła się, łbem uderzając w Keina, zniesiona na niego siłą rozpędu. Nie było to na szczęście uderzenie specjalnie mocne, nie mogło mu w żaden sposób zaszkodzić, czy zaboleć.
Jej zadek uderzył w ziemię chwilę później. Tylne łapy również nie znalazły przyczepności i zwyczajnie rozjechały się na boki. Wyglądało to dość komicznie, szczerze mówiąc.
Mówiąc krótko, zwięźle i na temat - zaliczyła dość widowiskową i niezbyt przyjemną glebę. I to, zrządzeniem wrednego losu, akurat w pogodę, która każe się spodziewać wody i błota.
Ta... Leośka ostatnio nie miała szczęścia. Bardzo nie miała. Może gdyby bardziej patrzyła pod łapy, mniej na okolicę...? Może gdyby choć trochę większą uwagę zwróciła na pogodę, miejsce lądowania, to, że wyskakuje z jadącego auta...? Cóż. Co się stało, to się nie odstanie.
Pozbierała się z resztą po chwili. Spróbowała otrzepać się z wody i błocka i mniej-więcej ogarnąć sierść. Znaczyło to oczywiście, że błoto i woda pofrunęły w powietrze, ochlapując całą najbliższą okolicę.
Nie może przecież iść zwiedzać brudna!
Dopiero potem spojrzała niepewnie na Keina.
 - To tak miało być. Taki był plan. - zapewniła szybko.
Następnie rozejrzała się dookoła, chcąc szybko zmienić temat.
- Zawsze tu ta pada?
Odgarnęła całkiem mokrą grzywkę znad oka, rozglądając się ponownie. Londyn...
Mogłoby jednak nie padać. Wtedy lepiej się zwiedza.

Leośka ochoczo pokiwała łbem.
Psychiczny przyjaciel? Trudno. Skoro nie żyje, to raczej nie grozi im konfrontacja z nim.
Deszcz... Fakt, pasował jak ulał do jej nastroju. Wielki żal i smutek, wielka tęsknota... Ale Keinowi na pewno nie chodziło o nią! Stąd wniosek, że gdzieś w tym deszczu ktoś jeszcze ma doła. Albo umarł.
Może ten przyjaciel?
- A on od dawna nie żyje? - palnęła.
Nie zamierzała się spodziewać niczego dobrego. Ani złego, szczerze mówiąc. Co mógł zostawić? Kości? Wiadomość?
Nic niebezpiecznego raczej.
Chociaż... Kein miał raczej powody, by zachowywać się tak, jak się zachowywał...
Podreptała za nim, rozglądając się z ciekawością.

Lea skinęła łbem ponownie.
- Więc to nie przez niego pada. - stwierdziła tylko.
Kein wychowany przez ludzi? Zaskoczyło ją to trochę. Nie spodziewała się. Ludzie raczej zabijali wilki, niż wychowywali.
Tak w każdym razie zawsze myślała.
Cóż...
- Jak sądzisz, co zastaniemy?
Była ciekawa, czy miał jakieś podejrzenia.
Time, time... Brak czasu na dłuższy i sensowniejszy post. Przepraszam.

Lea mówiła, żeby powiedzieć cokolwiek. Żeby przerwać ciszę.
Teraz jednak, gdy dotarli, należało ją chyba jednak zachować.
Szła więc za czarnym basiorem bez słowa, nie chcąc przeszkadzać. Jego słowa skomentowała tylko krótkim skinięciem łba. Podczas tegoż skinięcia mokra grzywka znów spadła jej na oczy.
Wilczyca poprawiła ją szybko.
Rozglądała się z zaciekawieniem.
Atmosfera wydawała jej się gęstsza z każdym krokiem. Gdyby to był kiepski horror, zapewne usłyszałaby złowieszczą muzykę, zwiastującą wyskoczenie czegoś skądś.
Ale nic na razie nie wyskakiwało. I dobrze. Niech stan ten utrzyma się jak najdłużej.
Szła posłusznie za Keinem. O nic już nie pytała.