Wieś pod lasem - Wyprawa Taharakiego

{btw tutaj ciemność i mrok także obowiązują, si? }

Od strony lasu w kierunku wsi skradał się rosły basior. Swoje lata już miał, o czym świadczyć zapewne mógłby fakt braku jakiejkolwiek sprężystości w stawianych przezeń krokach - gdyby jeno nie fakt, iż wilk ten nawet za młodu nie dbał o to, aby łapo lekko stawiać. Stąpał głośniej od większości łowców, a mimo to swego czasu sprawdzał się jako ich dowódca - szło mu nawet nie najgorzej. Kiedy trzeba bowiem, potrafi wykrzesać z siebie nieco więcej wyczucia niźli śladowa ilość, którą to zwykł używać na co dzień. Teraz jednak nie baczył na ciężkość łap, swobodnie na podłoże opuszczanych. Skrzydła jego trwały przyklejone do pleców, coby dodatkowej sensacji nie wywoływać - w końcu, jakby nie patrzeć, zakradający się do wsi psowaty nie jest niczym niezwykłym; psowaty obdarzony dodatkową parą kończyn, będących nietoperzowymi skrzydłami - już owszem.
Po co tam lazł? Jaki był jego cel? Sam nie był do końca przekonanym. Prawdopodobnie chodziło o ciekawość - bo i atrakcyjne, pasące się swobodnie kąski nie stanowiły jakiejś szczególnej atrakcji dla pozbawionego smaku samca. Dobrze, że zachował się zmysł powonienia - inaczej jeszcze by zwariował na stare lata! Nieco jakby niepewnie przystanął w okolicy jednego z domków, znajdującego się nieopodal lasu. Nastawił czujne uszyska, poruszał ostrożnie nozdrzami, starając się wyłapywać jak najwięcej bodźców, ułatwiających przetrwanie.

Zaklął siarczyście pod nosem, kiedy stanął w czymś mokrym. Pochylił łeb ku łapie, obwąchując ją dokładnie. Na całe szczęście nie był to krowi placek. W zasadzie niepotrzebnie nawet sprawdzał, bo w końcu krowi placek wyczułby i bez większego zastanowienia. Padało. Jak widać nie tylko wśród wilczej braci mamy załamanie pogody, lecz i u ludzi te same zjawiska zaszły. Ludzie też świetnym wzrokiem nie grzeszą, a latarka ma swój zasięg oraz pole działania. Widział już ludzi z tymi światełkami, więc mógł podejrzewać, że i ci tutaj do tego narzędzia się uciekną. To wcale nie zmniejszało jego przewagi: miał ponadprzeciętny węch, do tego potrafił latać i miał mocne kły oraz pazury. Słuch także posiadał lepszy od przeciętnego człeka. Jakoś to będzie. Najwyżej ucieknie - lecz czy nie okryje się wtedy hańbą?
Odstawił, nieco uspokojony, łapę obok kałuży, strzygąc uchem. Pies. Po co się drze? Nikt go nie ucisza, światła się świecą - chyba mamy tę porę doby, którą jeszcze niedawno można było śmiało dniem nazwać. Po polach ludzie raczej się nie kręcą, nie po ciemku. Z resztą wszystko, czego zebrać nie zdążono, pewnie już zamarzło i nie nadawało się do niczego. Userka nie wie, bo niestety miastowa od lat, jednak logika tak by podpowiadała. Był koniec października, zatem większość prac na pewno już dawno za rolnikami. A może tak na grzyby?
Rozejrzał się, jednak na niewiele się to zdało. Odruch. Oko przez ten czas nieco do mroku się przyzwyczaiło, owszem, jednak nadal był tylko wilkiem - do sowy mu bardzo daleko. Do nietoperza także, a szkoda, bo echolokacja mogłaby się przydać. Teraz stawiał już ostrożniej i ciszej łapy, zakradając się do jednej z chat. Gdzieś tam dotarło do niego gdakanie kur, może tak coś zjeść? W zasadzie dawno o to nie zadbał, może jak wystarczy czasu. Na razie dziwna siła pchała go w kierunku podwórka, zatem postanowił wykonać podkop pod ogrodzeniem. Zaszedł od tyłu chatki, po co kusić los? Uszy i nozdrza rytmicznie się poruszały, starając się w miarę szybko wyłapać ewentualne zagrożenie. Zdawał sobie sprawę, iż ludzie pod poduszkami mogą trzymać strzelby - a jakoś niekoniecznie chciał skończyć jako niecodzienny dywanik pod kominkiem.

Userka jako dziecko była więc na zupełnie innej wsi, bo pamięta doskonale gniew ciotki, kiedy biedny [tu powinno być imię kundelka, który userce uratował życie, lecz którego nie udało jej się zapamiętać na tak długi okres]. W każdym razie Tahaś też był na tamten wsi, skąd i jego przypuszczenia. Dodatkowo... fakt, ozora nie ma. Jednak by zakląć, wcale nie trzeba wymówić czasami jakichkolwiek słów. Sama userka rzadko używa znanych określeń, bełkocząc i mamrocząc cokolwiek. Uznajmy zatem, że dźwięk, który wydał, a który opacznie nazwany został zaklęciem, był nieskoordynowanym warkotojęknięcioczymkolwiekinnymwydanymbezużyciajęzyka. Czuję się jakbym pisała niemieckie słówko, nieważne.
Z jednej strony przewrócenie płotka ułatwi dostanie się na owe podwórko, z drugiej zaś mogłoby przykuć czyjąś uwagę. Błoto. Może uda się wszystko zorganizować tak, by upadający kawałek spróchniałego drewna nie narobił hałasu? Tahaś rozejrzał się, lecz dostrzec zbyt wiele nie mógł. Przerwawszy kopanie poruszył nozdrzami, zapraszając doń pobliskie zapachy. Ktoś gotuje coś dobrego? Albo to jeno złudzenie? Och! Nieistotne! Tah, skupże się. Dwoje radarów z wolna poczęło kręcić się we wszelkie możliwe strony, wyłapując rozmaite dźwięki.
Uznał, iż zagrożenia nie ma na tyle blisko, aby się solidnie przejmować. Na razie, przynajmniej. Powrócił do kopania, starając się jednocześnie, by upadający ewentualnie płotek nie spadł na niego. W razie czego, jesli będzie dostatecznie blisko pokonania przeszkody, naprze na drewniany kawałek ciałem, by sobie dopomóc. Byle się go pozbyć. Skoro nie dołem, można i powierzchnią - byle na podwórko!

Odsunął się staruszek nieco od spróchniałego kawałka drewna, które poddawało się z wolna podmokłej ziemi i łapom samca. Zmierzył spojrzeniem coś, co niedawno jeszcze było elementem płotka, a teraz zaś wyglądało jak wolno stojący, niezależny oraz pozbawiony jakiegokolwiek wigoru, niedbale w podłoże wbity pal. Przeciągnął się z cichym strzyknięciem błagających o litość, niemłodych już stawów. Wykonał jeszcze kilka kroków w tył, aby nabrać nieco prędkości. Mógłby pójść na łatwiznę i nad płotkiem przelecieć, niemniej jednak godność samca nie pozwalała mu na aż tak wielkie ułatwianie sobie sprawy. W końcu może skrzydeł będzie potrzebował bardziej w późniejszych fazach owej wyprawy, a szkoda byłoby poranić je i umęczyć mięśnie już na samym wstępie. Nabrał prędkości i zamierzał - w ramach wilczego parkour'a - pokonać płotek, skoczywszy dość wysoko i odbijając się ewentualnie tylnymi łapami od górnej jego krawędzi przedostać się na drugą stronę. Był przygotowany psychicznie na ewentualność, jakoby kawałek nadgniłego już i osłabionego czasem drewna ułamał się tudzież całkowicie przewrócił się pod naporem ciężaru samca, więc tego typu zdarzenia nie powinny aż tak dziadka naszego zaskoczyć. W razie zagrożenia ucieknie się do wsparcia ze strony lotek, trudno. Osobiście Taharaki wysoko cenił sobie wysiłek, wkładany w działania. Nie był wyznawcą zasady: jak zarobić, aby się nie narobić; satysfakcję z uzyskanych dóbr czuł jedynie wtedy, kiedy miał poczucie, iż włożone siły są wymierne do efektów tychże właśnie.
Następnie rozejrzałby się po podwórku oraz powęszył nieco, nim ostatecznie zadecydowałby, co dalej.

Mówiąc 'lotka' (pisząc) mam na myśli nie pojedyncze pióro, lecz całą kończynę lotną. Masz rację, lotka jako tako jest piórkiem. Może to nie jest w pełni poprawne, niemniej pomaga choć nieco eliminować powtórzenia. Ot, skrót myślowy. Sporo osób się doń ucieka.

Taharaki, olaboga!, nie był zainteresowany zwierzętami. Nie wiedzieć, dlaczego, dziwna siła nakazała basiorowi ruszyć ku ludzkiej chacie, ignorując z góry lokale zajęte przez inne gatunki. Skrzydła trwały ciasno przyklejone do samczego grzbietu, natomiast ogon sterczał nieco uniesionym, łeb zaś trzymany był nieco niżej, niźli zazwyczaj. Przypominał nieco widok znanego z filmów przyrodniczych drapieżnika podchodzącego ku ofierze, chociaż - na razie, przynajmniej! - Tahi polować na nikogo nie zamierzał. Do domu też nie wejdzie, bo jakże tak bez zaproszenia? Obszedł chatę trzymając się samej ściany, bokiem swym niemalże o niego pocierając. Nastroszone uszy starały się wyłapać wszelkie dźwięki, wyróżniając z całej mieszaniny hałasów te odgłosy, które mogłyby sugerować, co czynią ludzie - o ile w ogóle znajdują się w budynku. Podobnie jak i nozdrza, które pochłaniały odważnie wszelkie zapachy. Gdyby tylko znalazło się jakieś okno, do którego sięgnąłby... Albo takie, pod którym znajdowałaby się skrzynia czy cokolwiek, na co mógłby się wspiąć - wtedy, poza wąchaniem i słuchaniem, podpatrzyłby też nieco.

Jeśli chodzi o mnie - nie stresuj się, nie spiesz czy nie denerwuj bez potrzeby. I tak nie ma z kim fabulić, Tah wolne miejsca ma - zatem nie spieszy mi się w ogóle. Wiem, jaką udręką może być pisanie z telefonu...
Zabawne. Userka post odczytała ładne kilka godzin temu, doglądając na moment forum. Czytając linijkę o kawusi odruchem zerknęła na kubek tegoż właśnie płynu, zaparzonego raptem kilka minut wcześniej. Nie było rady, trzeba było się uśmiechnąć. Taharaki jednak kawy nie pijał, chociaż zapewne jej aromat drażnił sprawny (na szczęście) zmysł węchu. Oblizałby lubieżnie kufę - gdyby tylko miał czym. Chrapanie. Noc? Ktoś odsypia ciężkie czasy? W końcu w nocy nie ostrzy się... czego? Tego Tahaś nie wiedział. Zmrużył oczy, skupiwszy się na wyróżnieniu owego dźwięku, co wcale nie było trudne z racji na raczej lichą konkurencję w tejże kwestii. Coś ostrego. Sensowne, prawda? Najpewniej jakaś broń, ludzie tylko to potrafią robić. Krzywdzić i mordować. Z jego gardła dobył się stłumiony warkot (matko, userka za każdym razem sprawdza, czy do wydania danego dźwięku potrzebny jest ozór - zabawnie wygląda podczas warczenia na monitor, istotnie), a ciekawość wzięła górę nad obawą zimnej kąpieli. Najprawdopodobniej brzegi koryta mogą być mokre, co za tym idzie śliskie. Nie są także na tyle szerokie, aby spokojnie pomieścić niemałego raczej wilka. No i skrzydła - zawadzają. Jednakże Tahaś podjął próbę wspięcia się do okna, by zobaczyć, co tam w świetle majaczy. Nie wystawiłby od razy całego łba, a raczej stopniowo prostowałby się i wyciągał ku górze, coby w razie czego wziąć odwrót i schować czerep, np. w przypadku, gdyby człeki akurat zamierzały zerknąć przez okno.
Pikawa waliła mu niczym oszalała, jednak nad oddechem zapanować zdołał. W końcu jako nie najgorszy tropiciel musiał radzić sobie z emocjami. Podczas łowów bardzo łatwo i szybko można z drapieżnika stać się ofiarą, wiedział o tym aż nazbyt dobrze.

Nie pisać nie potrafię, więc cóż...
Będzie krótko, zwięźle i na temat, ok?
Nieszczęśni ludzie mieli i bez ciemności problemy z rytmem dobowym. Teraz, gdy ciemno... Cóż, każdy żył swoim rytmem. Dla jednych był czas na sen, dla innych na pracę.
Wróćmy jednak do Taharakiego. Na razie idzie mu łatwo, choć w jednej chwili był zagrożony kąpielą, utrzymał równowagę. Udało mu się zajrzeć.
Co zobaczył? Człowieka siedzącego przy ławie i ostrzącego długi rzeźniczy nóż. Na ławie leżało kilka sierpów, noży, ostrz od kos i innych narzędzi tnących, czekających na naostrzenie. Człowiek był pochłonięty swoją robotą, nie patrzył w okna.

Taharaki odczuł swego rodzaju niepokój, kiedy łapska jego zdawały się osunąć w głąb koryta. Na szczęście refleks, będący zaiste pozostałością po dawnych czasach, pozwolił w porę podjąć próbę odpowiedniego balansowania ciałem, coby ostatecznie uniknąć kąpieli. Odetchnąłby zapewne z ulga, jednakże nie miał na to czasu. Poza tym nie mógłby sobie pozwolić, by ktokolwiek go namierzył. Mrok, mrokiem, jednak nadal pozostawał tutaj nieproszonym gościem, a wiemy, jak prości ludzie ze wsi (a przynajmniej ci stereotypowi) zwykli traktować intruzów. Przycisnął mocno skrzydła do siebie, by zajmować jak najmniej miejsca. Z drugiej jednak strony, nieco trudniej było mu utrzymywać zdobytą w tak mozolny sposób równowagę. Nieważne. Byle nie spaść, nie narobić hałasu, nie sprowokować dwunogów do ataku. Tak cholernie podoba mi się ta wyprawka, że mam momentami ochotę celowo przedłużać.
Samiec zajrzał w końcu przez okno, przekonany o tym, iż nawet uda mu się nie wpaść do koryta. Widok ostrzonego właśnie, niemałego noża z pewnością nie podziałał kojąco na nerwy emeryta. Może nie powinien był się tutaj zapuszczać? Od kiedy staruszek był tak bardzo ciekawski, by pchać się różowym kreaturom w łapska? Spojrzenie na stół: nie, nóż nie był sam. Cały asortyment, wystarczający do wymordowania całego lasu, nie tylko jednego psowatego. Zaklął w myślach na człowieka, potem zaklął na samego siebie, a następnie zaklął na koryto, z którego wypadałoby zejść. Odsunął się nieco na bok, stając na jego krańcu. Gdyby był człekiem, odwróciłby się i po sprawie. Jednak jako że był jeno wilkiem, opierającym się przednimi łapskami na murze domu, nie było to wcale takie proste oraz oczywiste. Tak więc podjął próbę przemknięcia na lewy kraniec poidła, niczym Indiana Jones wspierając się wciąż przodem cielska na ścianie. Dopiero potem spróbował zeskoczyć, czyniąc coś na kształt przerzutu przez lewą łopatkę; ot, zeskoczył w bok, obracając tułów tak, by wylądować na łapach.
Co dalej? Przecież nie wejdzie do człowieka przez drzwi. Nie miał podarunku! Niemniej jednak do wyżej wspomnianego wejścia się zakradł, aby zaraz przystawić doń pazury i podrapać kilkukrotnie po drewnie (chyba?), co z pewnością dawać mogło niekoniecznie przyjemny dźwięk. Zaraz też odskoczył w bok, w tę stronę, gdzie drzwi miały zawiasy, by podczas ewentualnego otwarcia ich ukryć się za nimi. Albo dostać nimi w pysk, różnie bywa...

Koryto było śliskie... A ze złożonymi skrzydłami Taharaki utrzymać pionu nie zdołał niestety.
Chlup!
Tylne łapy wilka straciły przyczepność i wjechał zadem do lodowatej wody. To nie było miłe... Ani dla niego, ani dla pływających w korycie rybek. Cóż... Raz na wozie, raz pod wozem.
Skrobanie w drzwi faktycznie brzmiało niezbyt miło. Człowiek najwyraźniej je usłyszał, bo rozległy się w domu głośne kroki. Po chwili drzwi się otworzyły, ciemność rozdarł snop światła. I nie, nie z latarki. Z czegoś na kształt lampki na korbkę. Człowiek przez chwilę oglądał w zimnym, niebieskawym świetle podwórko. Potem wyszedł, kierując się do stajni. Coś tu się kręciło i drapało w dzrwi. Prawdopodobnie pies. Należy sprawdzić, czy czegoś nie zagryzł. Wypadałoby też go znaleźć, by wiedzieć, komu rano wysłać paragon...
Taharaki, ukryty w cieniu i nieruchomy, został na razie przeoczony.
Co zrobisz?

Tahaś wykrzywił wargi w pełnym złości grymasie, kiedy zad jego został narażony na kontakt z lodowatą cieczą. Nie przejął się ni spłoszonymi rybkami, ni nawet chlustem - który z pewnością upadkowi temu towarzyszyć musiał. Jedyne, co go interesowało, to mokra dupa w połączeniu z zimnym otoczeniem, nieszczególnie to przyjemne. Począł niemal od razu szorować łapami po śliskich bokach, coby jakoś (pokracznie, bo się zezłościła, biedaczyna) wydostać się z koryta. Innym razem wyjdzie. Nigdy nie widział w sobie dobrego cyrkowca.
Człowiek! Jest! Naiwne to, jak zwykle... Szybkie spojrzenie na jego ręce. Wolne? Ma broń? Światło. Światło chyba nie jest zabójcze? Powoli ruszył zatem za nim, zakradając się ostrożnie. Pech chciał, iż powróciły wspomnienia, bolesne obrazy minionych lat. Tyle zła zaznał on oraz jego rodzina ze strony dwunogów. Nienawiść do tych różowych pokrak na moment zawładnęła ciało wilka i - nim zapanował nad gniewem - skoczył na człowieka, wgryzając mu się w pośladek czy udo, trudno stwierdzić precyzyjnie, gdzie wylądowały kły samca. Nie został tam jednak zbyt długo, bowiem człek w obronie na bank zdzieliłby lampą łeb biednego latacza, więc zamiast podskubać jeszcze nieco, na jednym ukąszeniu się skończyło. Tahaś podjął próbę odskoczenia, zanim dwunożny zareaguje.

Człowiek wrzasnął, a lampa przemknęła w miejscu, gdzie przed chwilą Taharaki miał głowę.
Na głos człowieka wszystkie psy we wsi się rozszczekały, wyrwane ze snu.
Z domu wypadła kobieta, niezbyt pewnie trzymając... Patelnię? Cóż, pierwsze, co jej w ręce wpadło. Rzuciła tą patelnią w miejsce, gdzie spodziewała się zastać wilka. Darła się przy tym jak głupia.Facet wrzeszczeć za to przestał i trzymając się za ugryzione miejsce ruszył w kierunku domu. Tam czekała na niego wiatrówka, z której będzie mógł zastrzelić tego okropnego psa... Psa ze skrzyd£ami. Szedł wolno, utykając.
Post krótki i tragiczny... no cóż.

Patelnią można narobić sporo szkody. Nie strzela może nabojami, nie pluje prochem - ale jest twarda i mocna. Userka mimo woli przed oczy przywołała "Zaplątanych", bo i cóż się jej dziwić, kiedy bajki są większością jej wolnego czasu. Były, zanim padł laptop. W każdym jednak razie:
Tahaś nie bardzo wiedział, co począć. Podjął próbę uskoku przed patelnią. W zasadzie nie wiedział, co to było, ale instynkt nakazywał unikać wszystkiego, czemu nadano jakikolwiek pęd - a co zmierzało ku jego mordzie.
Podpowiem: ranić można, Tahi struga bohatera. *zerka na własne pola profilu, zdaje sobie sprawę, że nie działają przychylnie na atrakcyjność wyprawy*


Kiedy mężczyzna ruszył ku drzwiom, stary wyga domyślił się, iż z pewnością nie trzyma w domu prezentu powitalnego na wgryzające się psowate. Postanowił zatem nieco dotarcie do chałupy utrudnić, rzucając się na łydkę człeka. Jeśli wyrżnie na pysk, będzie zabawnie, a i sam Taharaki się pobawi! O żesz kurtka na wacie (mama userki serio tak mówi...), skąd tyle bestialstwa w byłym Becie Nocy? Czemu znęca się nad biednym, niewinnym i względnie (na razie!) bezbronnym człowieku? Przecież prosty wieśniak nie wyrządził mu krzywdy. Jedynie jego koryto (koryto jego krów, koni) zmoczyło mu zad. Jak śmiał nalać doń wody?

Tak, tak. Weny totalnie brak - jednak odpisać wypadało. Wybacz, poprawię się.

Nie udało się wyswobodzić kończyny, w zasięgu kłów Taharakiego znajdował się więc jedynie zakończony merdającym ogonkiem zadek parówy. Jako, że wilki na pół złożyć się nie potrafią, kark Pimpusia pozostawał poza zasięgiem wilka.
Pac! Pac! Pac!
Ogonek kilka razy pacnął w nos naszego bohatera, gdy ten próbował dosięgnąć karku natrętnego psakupowanegonametry.
Człowiek, widząc, że pies go dzielnie broni, wsparł się raczej na lasce, usiłując pokuśtykać po broń. Szło mu nawet nieźle... tylko ostatnie kilka metrów dzieliło go od broni.
Działaj, Taharaki! Co zrobisz?