Wielki Piach

Cóż odpowiedzieć mógł Filet? Trafił na teren Wielkiego Piachu przez zwyczajny przypadek, podążając po omacku przed siebie. Nie zwracał uwagi ani na to, co mijał, ani przez jakie tereny się przedzierał. Nie przywiązywał się do niczego, także do położenia jakichkolwiek polan czy lasów. Ot, pokonał je, lecz nie wiedział nawet, gdzie się znajdowały. Wszechobecny piach, zmęczenie oraz nadmiar stresów powodowały, że wszystko wyglądało tak samo - nie miał nawet pojęcia, z której strony tutaj przyszedł. Mógłby próbować wywęszyć swoje ślady, niemniej i Meitiana może okazać się sprytem i podjąć tego typu próbę. Ziarno egoizmy, zasiane kiedyś tam w sercu Oscara, dawało widocznie o sobie znać, albowiem pokręcił tylko głową po raz kolejny. Szukanie tropów nie dość, że wymagało energii - której obecnie chudzielcowi brakowało - to jeszcze mogło okazać się marnowaniem czasu. Piach mógł dawno zostać zdmuchniętym, podobnie, jak i zapach, porwany z wiatrem i rozrzucony po okolicy - tak przynajmniej podejrzewał Firlet, niemniej przywykł on do tego, że w umyśle jego roiły się jeno czarne scenariusze. Zwłaszcza ostatnio. Nigdy nie miał wiele - teraz zaś nie miał niczego. Spojrzał na Rex, wdzięczny co nie miara. Nie musiała tego robić. Mogła wręcz użyć jego chuderlawego cielska jako mięso armatnie - rzucić na pożarcie, by zająć uwagę rannej samicy.
- Dziękuję, Bardrex - powiedział niezbyt głośno, odzyskując nieco odwagi czy namiastkę pewności siebie. Czując, że ma w kimkolwiek oparcie, odzyskiwał siły (których nigdy nie miał zbyt wiele...) oraz wiarę w to, iż jakoś się ułoży. Zdecydowanie więcej korzyści dostarczyło mu wsparcie psychiczne, cenniejsze obecnie nawet od tego fizycznego - choć to właśnie te drugie mogłoby uratować mu życie. Paradoks za paradoksem.

Firlet skinął jej nisko łbem, pozostając ze zwieszoną głową przez chwilę. Okazał tak nie tylko samą wdzięczność, lecz także i szacunek, który zyskała w jego oczach dość sporo swoją postawą. Pomylił się w pierwszych przypuszczeniach - dlatego więc nie zwykł na podstawie kilku pierwszych chwil budować bardziej wiążących opinii ani osądów; tym bardziej nie odważyłby się do wygłaszania ich komukolwiek.
- Wiele osób uważa, że przetrwanie umożliwia eliminacja 'najsłabszego ogniwa', przez które cały łańcuch może się dnia pewnego zerwać. Dotąd nikt nie okazał mi choć odrobiny serca, nie pomógł, nie wspierał - nikt poza matką - wyznał półszeptem.
Nie przywykł do tego typu zachowań i wydawały mu się one totalnie niepoprawnymi w stosunku do jego osoby. W końcu skoro nikt się tak nie zachowywał, najpewniej Filet zaslużył sobie na brak szacunku. Był inny i zwykł się za swoją odmienność nienawidzić. Piętnował sam siebie - co mowa więc o ogólnie rozumianej marginalizacji jego istoty? Dlaczego ktokolwiek miałby nie wyśmiewać jego postawy, skoro sam siebie katował dnia każdego?
Zdawał sobie sprawę z własnej bezsilności. Wiedział, iż jest słaby, wątły, niezbyt wprawiony w boju. Na szczęście dotąd - pomimo tych braków! - przeżyć mu się udało; co faktycznie mogło sugerować, iż moc jego nie tkwi może w tężyźnie, lecz w poprawnym rozumowaniu oraz nienagannym poziomie intelektualnym. Nie był leniwy, zatem tam, gdzie mięśniami nie podołał, czym innym pracował, główkując nienagannie z tarapatów się wydostając. Poza tym był całkiem szybki oraz zręczny, więc zamiast bić się zwykle uciekał - nie z tchórzostwa samego w sobie, ale w ramach walki o przetrwanie. Wiedzial, że nie ma szans - dopiero potem ogarniało go przerażenie. Nie bał się ze względu na sam strach, ale na skutek świadomości, iż nie miał szans, coby przetrwać. Musial się nieźle w życiu nakombinować, aby przeżyć.

Skłonił łbem w geście pożegnania znikającej samicy. Ani trochę nie przejał się tym, iż wcale jej nie dopomógł, choć wyraźnie pomocy potrzebowała. Była mu kompletnie obcą - co za tym idzie mogła być zarówno potencjalnym przyjacielem, jak i potencjalnym wrogiem. On by pomógł, a ona okazałaby sie taka, jak wszyscy. Wszyscy poza jego matką oraz drugą z samic, z którymi konwersował.
Przeniósł spojrzenie na Bardrex i uniósł lekko krańce ciemnej, wydłużonej nieco kufy w przyjaznym grymasie, przepełnionym dodatkowo sporą porcją wdzięczności.
- Wielka mądrość od Ciebie bije. Wiedz, że zyskałaś sojusznika - rzekł, w czasie wypowiedzi nisko skłoniwszy nie tylko łeb, lecz i sporą część karku. Na skutek tak głębokiego pokłonu poszczególne kości stały się jeszcze wyraźniej odznaczonymi, ba, sprawiały wręcz wrażenie, jakby zamierzały przebić skórę, która ciasno do nich przylegała.

Wzdrygnął się gwałtownie w reakcji na jej dotyk. Dotąd kontakt cielesny z innymi istotami ograniczonym był do przemocy fizycznej; nawet matka wspierała go jedynie dobrym słowem ora mądrą radą. Nie był - widocznie dość podobnie do swej kompanki - nauczony do okazywania sobie w ten czy podobny temu sposób przyjaźni, sympatii, jakiejkolwiek pozytywnej emocji. Przed nim długi i pracochłonny proces nauki budowania relacji z wilkami oraz funkcjonowania w stadzie. Powoli uniósł głowę, żółtymi oczyskami odszukując spojrzenie wilczycy.
- Ktoś inteligentny powiedział mi kiedyś, że za prawdę nie należy dziękować - rzekł spokojnie, choć na mordkę znów przywołał ciepły uśmiech. Nawet jego smętne dotąd ślepia wydawały się być mniej smutnymi, a facjata samca sprawiała wrażenie facjaty istoty opanowanej, silnej, pewnej siebie, nieco może majestatycznej. Oczyma wyobraźni ujrzał wychudzone, ciemne szczenię popłakujące w kącie po kolejnym nieudanym spotkaniu z rówieśnikami. Z mroku wyłoniła się postać urodziwej wilczycy, uśmiechającej z matczyną czułością, podsuwającej kęs mięsa oraz racząca ucho syna miłym słowem, obietnicą, iż będzie dobrze - powiedziała wtedy, że smyk jest wart więcej, niż spora część tych innych, oceniających po pozorach i zapatrzonych we własny czubek nosa istot. Uwierzył. Los szybko zmusił go do weryfikacji poglądów - lecz to całkiem inna opowieść. Naiwność byla w koncu od dawien dawna typową, szczenięcą cechą - zwłaszcza względem słów i czynów istot, które kochamy, którym ufamy, na opinii których nam zależy.

Rodzina? Czy na dobrą sprawę kiedykolwiek ją posiadał? Matka wspierała dobrym słowem, czasem się uśmiechała, ale... nigdy nie stanęła po jego stronie. Bała się gniewu? Napiętnowania przez inne wilki? Och, dluga historia na długie godziny gdybań! A czas, to pieniądz - dbać o niego należy.
Oscar nisko skinął głową, po raz już... kolejny, po prostu. Setny, dwusetny, tysięczny... Czasami nie tak łatwo za nim nadążyć, chociaż wydawać by się mogło coś zgoła innego, odmiennego, całkiem przeciwnego do zamierzeń.
- Kultury oraz uroku nie można Ci zaprzeczyć, prawda - powiedział spokojnie, spojrzeniem jasnych, radujących się oczu powracając na samicę. Jakież to wspaniałe uczucie, kiedy w końcu przełamiesz barierę i - mimo dalszych obaw, bo wiadomo: może zamierza tylko uśpić jego czujność (choć po co, skoro zmiotłaby go mocniejszym dmuchnięciem, co mowa o machnięciu łapą) - zaufać. Tutaj zasypać post można milionem złotych, trafnych w wiekszości, aforyzmów, dotyczących owego zjawiska, niemniej... Po co, właściwie? Żeby post sprawiał wrażenie dłuższego, choć merytoryczny ładunek w nim nikły?
- Długą masz za sobą wędrówkę, Bardrex? - zagaił. Nie pomyślał nawet, iż samica może nie chcieć na ten temat rozmawiać. Tym bardziej nie pomyślał o tym, iż zadanie tego pytania może wiązać się z tym, że będzie czuł się zobowiązany, aby i o własnej przeszłości opowiedzieć. Nie zwykł. Wolał unikać tematu dawnego życia.

Gratulacjeeee! : D

Wilczuś zamachał ogonkiem radośnie, widząc zbliżającego się czarnego basiora. Optymizm to podstawa! Nawet, jeśli czuł się zagubiony, samotny i ani trochę nie było mu do śmiechu. Nieważne, jak jest źle, zawsze trzeba szeroko się uśmiechnąć i udawać, że wszystko jest dobrze. Póki co, ta filozofia się sprawdzała.
- Dzień dobry! - pomachał do nowego znajomego łapką.
Nieznajomy wyglądał na zmęczonego. Może za dużo biegał? Albo właśnie pokonał smoka... Tak, to jest to! Na pewno pokonał jakiegoś smoka! Albo dziesięć smoków! Albo osiem! Bo to więcej, niż dziesięć, rozumiecie.
- Jest pan rycerzem? - zapytał, uśmiechając się szeroko.
Odkąd Księżyc zaszczepił mu zamiłowanie do rycerskich spraw, widział rycerzy i damy wszędzie i w każdym. Miejmy nadzieję, że czarny wilk się o to nie obrazi.

Panu? Tu wilczka kompletnie zaskoczył. Czyżby uznał go za coś w rodzaju księcia? Niemożliiiiwe. Ale kolejne słowa czarnego tylko potwierdzały to przypuszczenie.
- Panie rycerzu, ja nie jestem paniczem. Ja też jestem rycerzem! Znaczy... Nie tak silnym, jak pan. Ale bardzo się staram! Sir Vincent, miło mi pana poznać.
Również się ukłonił, nisko, aż futerkiem na piersi zamiótł piasek.
Spotkał prawdziwego rycerza! I to starszego, mądrzejszego niż Ki. Na pewno mądrzejszego - w końcu wiedza równa się doświadczeniu, a doświadczenie nabywa się w ciągu długiego życia!
- Panie rycerzu, pan usiądzie. Na pewno pokonał pan wiele smoków, po walce trzeba odpoczywać!
Vincent martwił się, że sir Kein za chwilę się przewróci. Nie wyglądał najlepiej... Stanowczo powinien odpoczywać!
- Ja... Tak troszeczkę się zgubiłem. Odrobinkę. Jeszcze nie uratowałem żadnej księżniczki. Ostatnio ciężko znaleźć jakąś nieuratowaną. A ile pan uratował? Opowie pan?
Chyba wszystkie szczeniaki kochają dobre historie. Mały nie był wyjątkiem. Usiadł, wpatrując się z uwielbieniem niebieskimi ślepkami w samca.