Ogromne urwisko

Ano, słyszałam, że Sha komuś oddałaś :c . Wheat, bodaj?
Ciastka. Hmmm. Aż sam się zdziwił, że o nich nie słyszał, w końcu był łasuchem jak mało który ze smoczych kompanów. W zasadzie patrzyli nań niejednokrotnie jak na dziwaka, bo żarł - a pomimo tego wagę utrzymywał prawidłową. Dużo ruchu pomagało spalać ponadprogramowe kalorie, a i jego zapotrzebowanie na te było wyższe niż statystycznego, pospolitego smoka. Dlatego nie lubił, jak mawiano o nim, że leń, że przez cały dzień niczego nie robił. Robił! Bardzo wiele!
- Och, jak ciastka, to bardzo chętnie skorzystam z zaproszenia, Shathow! Gdzie można je dostać? - spytał, postanawiając na pewno zapamiętać ewentualną odpowiedź i pojawić się w miejscu, o którym wspomni, jak tylko ostatecznie zostanie ocucona czy coś. Oblizał znów mordę, tym razem dlatego, że na wyobrażenie tajemniczych kremówek gruczoły postanowiły pokazać, na co je stać, produkując śliny więcej, niż był w stanie przełknąć.
- Ho, ho! To może znamy tę samą dwójkę, ha? Ach, brakuje mi czasami smoków. W porządku, wilki też są świetne, ale jednak wypadam przy was nadzwyczaj obco - wyznał spokojnie, bez żadnych emocji świadczących o tym, że się w jakimkolwiek stopniu rozklejał. Ot, jak mawiają, właśnie poprosił w sklepie o bułki. Stwierdził suchy fakt, nic poza tym.

Czas, by odejść?
- Oho, kobieta biznesu! - rzucił lekkim tonem, wcale się z wadery - broń Boże - nie naśmiewając. W zasadzie gdzieś tam na dnie swojego smoczego serca jej zazdrościł i na pewno ją podziwiał, jednak uczucia te szybko stłumiła totalna nieodpowiedzialność oraz chęć unikania jakichkolwiek zobowiązań. Wrodzona beztroska, która najwidoczniej nie zamierzała odpuścić pomimo wieku smoka. W końcu to tylko liczba. Mentalnie wciąż był dzieckiem i ciężko stwierdzić, kiedy z tego wyrośnie. O ile wyrośnie w ogóle, ale to rozważania na inny moment.
- A to nie, to zdecydowanie inna istota. Ja poznałem Shaeerę. Zmieniała kolor jak kameleon, zabawne stworzonko - zauważył, a userka zauważyła w tym samym czasie, jak głupio mówi się o postaci osoby, z którą się pisze.

Nie zaczynaj tematów, których nie zamierzasz kontynuować.
Nicpoń wysłuchał słów Shathow, na koniec poruszając jednocześnie i łbem, i ogonem. Na jego łuskowatym pysku wciąż widniał serdeczny uśmiech, bo i dlaczego miałoby być inaczej, kiedy słodka beztroska zdawała się sama unosić krańce smoczej mordki?
- A szkoda, całkiem fajna gadzina. Zaś co do restauracji... - urwał na chwilę, marszcząc nieco połyskujące zwykle czoło, prawdopodobnie zbierając właśnie myśli.
- Jesteś pewna, że się zmieszczę? - rzucił żartobliwie, choć jego obawy były jak najbardziej rzeczywiste. Biedny, wie zdecydowanie mniej niż osoba go prowadząca, także nie ma pojęcia na temat rozmiaru drzwi czy unosu krzeseł. W zasadzie nie ma pojęcia nawet gdzie lokalu szukać, ale to mały pryszcz. Ma masę czasu na zwiedzanie krainy i poszukiwanie konkretnych miejsc. Całe życie! Długie, smocze życie...

Przyprowadziłby koleżankę. Pewnie. Gdyby jakąś miał. Jedyna, którą by mógł tak nazwać, przepadła. On nie wie jeszcze, na jak długo. On po prostu dawno jej nie widział, wciąż więc mógł mieć nadzieję, że lada moment ją spotka. Uśmiechnął się zatem na jej słowa, pełen beztroski i nadziei.
- Jasne, jak tylko ją spotkam - zaproszę ją na te całe kremówki. Specjalność zakładu? - spytał.
Zainteresowało go w końcu, dlaczego akurat ten rodzaj smakołyku miałby być tak kuszący. Czy był jedynym ciastkiem? A może najsmaczniejszy? Jeśli tak, skąd taka pewność? Okej, bywał ciekawski, czasem wręcz wścibski, wiedział już jednak, że pytania należy racjonować. Nie ma co zasypywać rozmówcą wszystkimi na raz, bo część wyleci z głowy. Jeśli zadawać będzie je po kolei, łatwiej będzie zapamiętać i na nie odpowiedzieć. Być może też podczas odpowiedzi na jedno z nich rozmówca rozwieje wątpliwości, które zamierzał zamieścić w następnym, tym samym zmniejszając wysiłek związany z zadawaniem pytań? Dość tych filozofii, donikąd nie prowadzą!
- I jak znajdujesz czas na prowadzenie własnego lokalu i inne czynności? Jakieś własne przyjemności, spotkania towarzyskie? - zapytał jeszcze, bo ciekawość wzięła góre ponad rozsądkiem, kompletnie wyzbywać smoka resztek cierpliwości.

Nicpoń skinął błyszczącym łebkiem. Błyszczącym?! Och, słoneczko, jak miło cię widzieć. Znowu. Zadarł głowę, aby spojrzeć na moment w kierunku niebios, by uśmiechnąć się nieco krzywo. Jako smok lodowy nie przepadal za przebywaniem na otwartym słońcu, zatem stwierdził, że chyba na niego pora. Zdaje się, że wilczyca była pod jego skrzydłem czy skrzydłami, o ile dobrze pamiętam. Dlatego zatem najpierw ostrożnie wyplątał się z jej obecności. Tak naprawdę zostałby, ale... Shathow zablokowana, niedobrze. Nie ma sensu, by nadal tutaj tkwił, próbując nawiązać rozmowę.
- Zapewniam zatem, że odwiedzę ten lokal. Dam Ci zarobić, czyż to nie radosna nowina? - rzucił wesoło, wywijając znów długim, zakończonym twardą płytką ogonem. Pożegnał się grzecznie, skinął łbem, po czym uderzył skrzydłami, odbiegł nieco, rzucając się z urwiska. Potem nienagannie odbił do góry, by odlecieć.

zt.

Mały zwierz odrobinę niezdarnie i powoli brnął w nieznane. Nie był do końca pewien, czy już tu raz nie zawitał, w końcu wszystko wygląda tak podobnie! A przynajmniej z jego punktu widzenia, gdzie widoczność jest przysłonięta przez wyższe kępki trawy i niewielkie krzewy. Nie był duży, ale za to jaki zdeterminowany by odnaleźć się w krainie, najlepiej przy okazji nie dać się nikomu zjeść. Drepcząc ostrożnie przed siebie, młody dokonał szokującego odkrycia w postaci dziury w ziemi. Bardzo dużej dziury w ziemi, której dna nie mogły się dopatrzyć jego okrągłe oczęta. Głębokość i szerokość przerwy w gruncie przeraziła trochę malucha, który to powoli się wycofał kładąc po sobie uszy i kierując łeb ku podłożu. Huey nie wiedział, że jest to urwisko, nie wiedział jak urwiska powstają ani co może czekać go na dnie, lecz był pewien jednego - duże wysokości nie świadczą o niczym dobrym. W rozpadlinie było jednak coś co przykuwało uwagę wilczątka na tyle, że pozostał w pobliżu. Może powinien zacząć przemieszczać się wzdłuż krawędzi uskoku? Nie miał sił na dalsze przebieranie łapkami, więc jak na razie utrzymywał tylko bezpieczną odległość od klifu. Odpocznie tu chwilę, oswoi się z myślą wielkiej czeluści na jego ścieżce i rozpocznie dalszą podróż. To jest dopiero plan godny wilka jego rozmiarów.

Rozmiary, rozmiary. Choć niby to te Kozy były pokaźne, a z pewnością pokaźniejsze niż wilczego szczenięcia, pozwalały jej się zaliczyć prędzej do grona smoczków niż smoków. Koza bowiem, dłuższa od każdego wilka, pod tym kątem podobna do węża, nie była wiele wyższa od tychże psowatych, nawet nie na tyle, by zmuszać większość dorosłych do zadzierania głowy, gdy chcieli patrzeć na jej gadzie lico.
Przezroczyste skrzydła pracowały powoli a rytmicznie, nie męcząc się za szybko, tym niemniej zrezygnowała z lotu na rzecz spaceru, mimo że nogi akurat miała krótkie i nie za mocne. I tak jednak była wysoko, skoro nad urwiskiem, z widokiem, na przestrzeń pod sobą, na którą zerkała nieomal łapczywie - jak uzależniona.
Potem bardziej zaabsorbował ją maluszek dostrzeżony w pobliżu. Mimo ochoty nie lgnęła do niego, ceniąc swą smoczą posturę na tyle, by mieć podejrzenie, że może brzdąca przestraszyć.
- Cóż tam, młody? - zawołała.

Poziom zagrożenia z "duża nieruchoma dziura, nie zbliżać się to nic się nie stanie" właśnie zmienił się na znacznie gorsze "tu jest smok". To było bardzo dużo, odrobinę za dużo dla malca, który po raz pierwszy widział stworzenie tego typu. Trzeba przyznać, smok wyglądał dla szczeniaka wyjątkowo i majestatycznie, ale nie czas był na podziwianie kreatury. Pierwsze co przyszło mu do głowy to ucieczka - mógłby po prostu zniknąć za większym drzewem. Plan miał jednak kilka wad, głównie to, że krótkie łapy utrudniały mu znacznie rozwinięcie odpowiedniej prędkości. Brak drzew w okolicy również nie pomagał, mógł co najwyżej liczyć na dzikie krzewy. Zwierzak zdał sobie sprawę z tego dopiero gdy już przygotował się do ewakuacji, więc nieprzemyślana taktyka skończyła się jedynie dość zabawnym obrotem o 360°. Pozostawała tylko bezpośrednia konfrontacja z gadem. Huey przełkną ślinę i skierował pyszczek ku górze.
- Dobrze. - odpowiedział krótko, łamliwym i cichym głosem.

Skinęła głową, potwierdzając odpowiedź, która naturalną koleją rzeczy bynajmniej nie wymagała potwierdzenia. Jednak potakiwanie bywa przyjemne raz na jakiś czas i z tego Koza teraz skwapliwie korzystała. Miło tak sobie pokiwać. Pokiwała zresztą i ogonem, który to ruch akurat stanowił odruch, rzecz będącą kompletnie poza zasięgiem jej świadomości, poza kontrolą. Notorycznie można było zobaczyć, jak porusza tym ogoniskiem, co od czasu do czasu wieńczył chrobot poruszających się łusek. 
- U mnie też, jeśli cię to ciekawi. I... wcale nie jestem groźna - zaznaczyła ostrożnie; ton szczeniaka chyba nie pozostawiał wątpliwości, że on sądzi inaczej i dla jego dobra, a dla uzyskania cokolwiek sympatyczniejszej konwersacji czy cieplejszej relacji, należało ten światopogląd podrasować. - Smoki to nie urodzeni mordercy - dodała z maciupeńką nutką wyrzutu.

EDIT:
Po chwili jednak zmieniła nieco zamiary i nabywszy nową pożywkę dla serca, kapkę smutku, opuściła miejsce. 

z. t.