Zacisze Trixy

Po długiej i męczącej wędrówce udało się odnaleźć miejsce w którym Trixy może odpocząć.  Gorąca jaskinia w bezpiecznym miejscu, z pięknym widokiem i źródłem wody. Prawdziwy raj.
„To jest to miejsce”  pomyślała wilczyca rozglądając wokół.
Nic nie wskazywało na to, aby grota była zamieszkana.
Trixy wypiła łyk wody ze źródła, ku jej zaskoczeniu była lodowata pomimo upału, następnie położyła się przy wyjściu, aby móc podziwiać zachód słońca. Głowę oparła na łapach i po krótkiej chwili przemyśleń uświadomiła sobie, że samotnicze życie nie służy jej. Zatęskniła za towarzystwem, za rozmową z kimś, kto nie był wytworem jej wyobraźni,  tylko wilkiem z krwi i kości.
Wtedy promienie słońca padły na Trixy, rozświetlając sierść i ukazując wszystkie jej odcienie. Ukazały one również nieznaczne blizny na łapach, znaki jej przeszłości.
Wilczyca oddała się dalszym rozmyślaniom o tragicznej przeszłości i nieznanej, aczkolwiek intrygującej przyszłości.
Poczuła także, że w miejscu w którym się znajduje odnajdzie spokój i będzie je mogła nazwać „domem”.