Szmaragdowy Strumień

Chciałabym, aby moje posty, wysylane przy braku weny, były w choć połowie tak dobre.

- Piękno - parsknęła Gehenna, ni to z rozbawieniem, ni też dezaprobatą - choć pomiędzy jedną oraz drugą tkwi zaiste cała paleta rozmaitych emocji. Nie sposób orzec więc, co to za iskierka cynicznego brzmienia stanowiła podstawę emocjonalnego nacechowania wypowiedzi samicy. Jedno zaś pewnym było: ton jej mógł przysparzać o pewne poczucie niepokoju, co z kolei pozwala niemalże od razu odrzucić opcję radości czy podziwu. Skrzywiła się także niemiłosiernie, nieświadoma nawet tego, iż jej rozmówca nawet nie może tego ujrzeć. Ogon Gehenny, przesadnie być może długi i nadmiernie puchaty, zaniedbany, poruszył się ospale po podłożu niczym leniwy boa po pożarciu o wiele większej ofiary, by finalnie spocząć niedbale tuż obok jednej z tylnych łap wadery. Nie odpowiadała jej pyszałkowatość tego tutaj, nawet, jeśli była ona jeno wymuszoną i nieszczerą. W zasadzie brak autentyczności drażnił ją jeszcze bardziej, niźli irytowałaby ją szczera i naturalna zuchwałość tego tutaj.
- Jak mniemam ten świat nie jest gotowy na przyjęcie samego Apolla w Twojej postaci - mruknęła cynicznie, nawet nie podejrzewając, iż nie każdy wilk zna ludzkie bóstwa - i to z rejonów jakże odległych, niemalże niedostępnych. Demon w końcu pochodzi nie z tego padołu, także uznać można, iż świata nieco zwiedził, ot, jakoby podróżnik, łazik pod prąd. Poruszyła głową, a głuchy trzask gdzieś w okolicy karku zasygnalizował, iż najwyższa to pora na wymianę cielska. Zdecydowanie.
- Cuchniesz krwią - skwitowała jeszcze chłodno.

Obojętność wilka poczynała drażnić Gehennę. Ta jednak - na szczęście - po wielu treningach samokontroli nauczyła się panować nad gniewem i nie wybuchać za każdym razem, ilekroć pojawi się ktoś, kto wyraźnie nie liczy się z jej potęgą. Czemu to podobne, aby demon nie mógł odbierać szacunek, na który zasłużył z całą pewnością? Nikt się z istotami jej pokroju nie liczył, wszyscy tacy dziarscy i odważni, a nierzadko te największe kozaki nie wyrażają zgody na zadawanie ran - przykra rzecz. Bezkarność, której userka nie pojmie najprawdopodobniej już nigdy. Kiedy zaczynała przygodę z wilkami, kwestia ta wyglądała zgoła odmiennie. Sam Taharaki od Sasoriego dostał w łeb dwukrotnie i nikt do nikogo o nic żalu nie miał. Dzisiaj byle zadrapanie - a już trzeba się liczyć z fochem. Z tego powodu Heńka nie może być nawet demonem w pełnym wymiarze, prędzej pokraczną wilczycą, która ma swoje moce demoniczne, lecz niewiele jest okazji, by je wykorzystać przeciwko istotom żywym.
Jedynym wyjściem okazał się wspomniany wyżej trening. Dzięki niemu nie obawiała się, że zada nazbyt wiele ran w amoku, przeciwnie - każdy z zadawanych ciosów był przemyślany, tak, aby ofiara cierpiała możliwie najbardziej. Lubowała się także w dręczeniu natury czysto psychicznej, wszakże przemoc na umyśle dotkliwszą aniżeli ta w ciało wymierzona. Jednakże by skutecznie udręczyć duszę, potrzeba poznać słaby punkt. Każdy taki posiada. Wykorzystanie go daje niesamowitą przewagę oraz niemalże nieograniczone niczym możliwości. Jednak jaki ten tutaj może mieć słaby punkt? Zaiste związany on będzie z tym, co ukrywa. Z jego pięknem. Uśmiechnęła się leniwie, postanowiwszy jednocześnie, iż nim uderzy, wybada go dokładniej. Chociaż bowiem było jej to ciężko przyznać przed samą nawet sobą, było w naszym niedoszłym Apollu coś, co nie tylko irytowało, lecz także - albo przede wszystkim - intrygowało i ciekawiło. Inny. Dziwny. Odmienny. Przyjemnym jest raz na jakiś czas spotkać kogoś, kto nie jest kopią spotkanego wcześniej wilka - bezbarwnego, słabego, nieciekawego. Uśmiechnęła się ospale, zaś koślawy grymas, który wyłonił się na jej pysku, zapewne nie przypominał przyjaznego gestu. Nie oszukujmy się - Henna nie należy do osóbek serdecznych oraz promiennych, tak więc cóz w tym dziwnego?
- Nie jesteś szczególnie wygadany. Ach, ileż to przykrości napotkać Cię musiało, byś przed każdą znajomością murem stawał! - rzuciła bez wyrzutu, a że aktorką była wyśmienitą - idealnie wyważyła brzmienie głosu pomiędzy pewnym, subtelnym współczuciem (mało kto "po przejściach" nie reaguje złością na zbyt jawne współczucie) oraz wyraźną chęcią dodania otuchy. Dusza nieczysta była sprytnym tworem; bestią, której okiełznanie zaiste zajmie wiele czasu; cwanym, aczkolwiek w pewnym znaczeniu tego słowa także prymitywnym, potworem. Nie cofnie się, bo to nie w jej naturze. Nie zaatakuje, bo najpierw cierpliwie przyczai się, wyczekując na odpowiedni moment. Grała nieźle, a i jakieś podstawy manipulacji pojęła, choć zważywszy na realia forum - nie jest prostym ich wykorzystanie. Userzy nierzadko (znając treść całego postu) zmieniają losy oraz postępowanie postaci, wszakże przed bystrym spojrzeniem Gracza nic się nie ukryje, zaś przywiązanie do prowadzonej istotki nakazuje modyfikować jej zachowania tak, by przypadkiem za mocno nie oberwała... Ale, ale! Skąd tyle żalu i marudzenia w treści tego postu? Och, ogarnij się, Cammy!
- Największe nieszczęścia zawsze spotykają tych, którzy najmniej na nie zasługują, bo i niczym nikomu nie zawinili - dodał niski głos, zaś w jego brzmieniu nie pojawiła się żadna iskra, mogąca wskazywać na to, jak bardzo rechocze jej wnętrze. Na zewnątrz jednak otaczał ją jeno chłodna obojętność, ewentualnie jakieś namiastki imitacji pozytywnych emocji - pojawiających się nie dlatego, by je czuła, lecz dlatego jedynie, by pozyskać choć minimum jego zaufania czy sympatii. Usiadła ciężko, oblizując anemicznie kufę po raz już, zdawałoby się, niezliczony. Och, tak, nieszczęścia zawsze spotykają tych niewinnych - wszakże jedyną ich winą jest pojawienie się w złym miejscu w nieodpowiednim czasie, ot, stając na przykład na drodze Gehenny. A ona? Ona przecież nie wymagała wiele: szacunku, służenia jej osobie, wychwalania jej pod niebio... tfu! nie, nie wypowiemy tego nigdy! Wychwalania, po prostu. Liczenia się  z jej potęgą i oddawania należnych jej honorów, łącznie z dobrami materialnymi. Być na każde jej skinienie palcem, by wypełniać wszelkie kaprysy i fanaberie (nawet te niedorzeczne i absurdalne), bez narzekania i marudzenia. To przecież tak niewiele - a świat jednak nie zamierza tychże wymogów wypełnić. Biedna Heńka, żadnej dobre duszyczki, która by skromne potrzeby demonicznej waćpanny wypełniła...

Cóż, u mnie chodzenie spać o czwartej było normą, póki nie wybiłam się z rytmu, zarywajac ostatnią noc - aby nie spać, jak rodzinka z wakacji przyjedzie, bo psa trzeba było ogarnąć. Jazgot i siusianie pod siebie z radości - z tym lepiej zejść na podwórko, niz czekać w przedpokoju. No i noszenie bagaży, przy okazji. Ale do rzeczy!
Cóż, widocznie nawet subtelna nuta współczucia, o której wyraźnie wspomniałam, była zbyt mocno odczuwalnym, przesadnie nacechowanym uczuciem. Widocznie była słabszą aktorką, niźli przypuszczałam - a szkoda, bo demon na pewno należy do istot na tyle ekskluzywnych, że nie powinno się tego tak beznadziejnie marnować. Mlasnęła głucho. Owszem, nie spodziewała się, by ten się nagle rozgadał. Normalna rozmowa? Może by i próbowała, ale jak, skoro ten tutaj najzwyczajniej w świecie jej to uniemożliwiał? Dobrze, że nie miała pojęcia o tym, iż to ją o to obwinia. Mogłoby wszakże wtedy wypełznąć daleko poza rozmowę. Nad gniewem panowała, jednak chęć ukarania niektórych za zniewagę traktowała już zgoła odmiennie. Przekrzywiła nieco głowę, oczekując reakcji. Zaraz, zaraz... To już? Doprawdy? Raczył podarować jej ślicznym uszom aż jedno, zdawkowo rzucone, określenie? Z trudem powstrzymała ostrzegawcze warknięcie - choć też nie do końca pojmowała, dlaczego miałaby traktować go ulgowo. Jeszcze - bezczelnie! - ją wyśmiał. A nawet, jeśli nie ją, to napad śmiechu {a moze to po prostu atak astmy?} stanowił reakcję na jej słowa i postawy. Podsunęła się, blisko, bliziuteńko, ot, pysk miała koło samego ucha samca. Ewentualnie koło kaptura, pod którym schowany byłby radar samca. Odór krwi nasilił się, zupełnie, jakby czujny nos łowczyni znalazł się blisko jego źródła. Zastanawiające!
- Nie nauczyli Cię choć odrobiny szacunku dla silniejszych, prawda? Nie masz za grosz wyobraźni, skoro nie wiesz, czymże taka lekkomyślność może się zakończyć - wyszeptała spokojnie. Jedną z przednich łap uderzyła o podłoże, zaś pod jej kończyną pojawiła się szpara. Ot, jakoby ziemia rozstąpiła się z cichym trzaskiem. Z tejże szczeliny wyjrzała namiastka krzewu cierniowego, rosnąca w zadziwiającym tempie, aby po krótkiej chwili delikatnie opleść się wokół jednej z przednich łap samca. Uśmiechnęła się cynicznie, odsunąwszy na kilkadziesiąt centymetrów od samca, siadając wygodnie. Czas na przedstawienie.
- Mawiają, że na naukę nigdy nie jest za późno - zauważyła tonem mędrca, nauczyciela, mentora. Płomyki w ślepiach zdawały się szaleć - nasycone złością oraz chęcią zadania bólu. Udręczenie kogoś słabszego zawsze ją napędzało. Póki co gałązka cierniowa ledwo-ledwo przylegała do ciała bezimiennego, tak więc nie odczuwał on bólu - jeno poczucie pewnego dyskomfortu, związanego ze skrępowaniem łapy twardą odnogą krzewu.

Weny wciąż zero, przepraszam.

Demoniczna nie podejrzewała nadal, że ma do czynienia ze ślepcem - bo i skąd, kiedy nikt nie zasugerował jej czegoś tak, hm, nieoczywistego? Pod czaszką, skrywającą w zasadzie całość jestestwa niezakapturzonego kapturnika, ukryć można było doprawdy wiele. Nie tylko ślepotę, lecz nawet dziurę w łbie, z której wyciekałby mózg. Smakowity obraz, nieprawdaż? Gehenna oblizałą się zatem lubieżnie, bo widocznie i ona doszła właśnie do podobnych wniosków.
- To? Jedynie próbka tego, jak można skończyć, podpadając niewłaściwym istotom - odpowiedziała zdawkowo, wpatrując się w niego z bezpiecznej odległości. Dla niego, oczywiście. I w zasadzie nie tyle 'bezpiecznej', ile 'względnie bezpiecznej', wszakże wystarczył jeden gest demonicznej, by ciernie mocno przyległy do jego łapy, wbijając w tkankę kolce. Na razie jednak nie drgnęła, podobnie jak krzew, niczym lina przytrzymujący jego kończynę.
- Liczę więc, że ładnie mnie przeprosisz, wyrażając jawnie, jak jesteś marnym pomiotem, niemogącym nawet mierzyć się z kimś mojego pokroju - oznajmiła spokojnie, nie próbując nawet ściskać jego łapy. Co to by była za gra, która zakończyłaby się tak szybko? Zero w niej zabawy, zero ubawu, zero jakichkolwiek pozytywnych doznań. Satysfakcji też niewiele. A nie o to zwykle Heńce chodziło!