Dyskretny Azyl Amon-shi

Arthas zaśmiał się wesoło i pogłaskał Leę po głowie jak to robi ojciec córce.

- Ten mały stworek pomaga nam być zawsze razem, szczególnie wtedy gdy któreś z nas będzie potrzebowało pomocy. Wiedz że gdy będziesz w niebezpieczeństwie to zjawię się tak szybko jak błyskawica spada na ziemię.

Teraz z pomocą skrzydeł to jest wykonalne. Gorzej jak telefony będą co chwila z przypomnieniem iż w domu czeka na niego smaczny kleik.

- O tych ludzi się nie martw, ich tak naprawdę nie ma. To jest tylko film, tak jakby wizualne odzwierciedlenie książki lub ciekawej historii. Mam nawet coś medycznego jeżeli chcesz albo romantycznego.

Powiedział i wtulił się w nią. W jej futerku zapominał o całym Bożym świecie a jej zapach działał na niego niczym narkotyk. Skoro Lea lubi się przytulać to i AM musi też coś lubić, i tym będzie wtulanie się i wdychanie zapachu futerka, o !

Nie róbmy z naszej Leośki takiej niezaradnej! Am jest w pełni przekonany że dziewczyna da sobie radę. Dalej się tuląc, spoglądał na swoje okienko. Jedyne źródełko światła w tej ciemności. A AM niczym lis cwany miał pomysł.

- Dojście do domku może się okazać trudnym zadaniem. Powietrze jest takie ziiiiiimne.


Przeciągnął sobie ostatni wyraz. Dodał jednak jeszcze po chwili.

- Możemy iść przytuleni, wzajemnie oddając sobie ciepełko. Ja bym się jednak nie ruszał, tak mi tutaj przyjemnie u twego boku.


Nie ważne że to jest nie zdrowe. Miłość ogłupia umysł i tyle.

Arthas się uśmiechnął się w jej stronę i odpowiedział twierdząco.

- Zgadzam się z tobą, jest bardzo Brrr. Teraz jednak już jesteśmy przed cieplutkim kominkiem.

Rozciągnął się niczym kotek a potem przysiadł obok ogniska. Lubił patrzeć się na ogień. To jest takie niezwykłe i interesujące naturalne zjawisko. Zdaje się jakby żył własnym życiem, a czasem nawet chciał coś powiedzieć. Takie tam mentalne rozterki.

- Co chcesz teraz robić?

Zapytał, on sam nie wiedział co chciał robić. Może partnerka mu pomoże w decyzji? Jak małemu dziecku.

Ułożyła się wygodnie obok partnera, opierając o niego łepek. Ciepełko, obecność ukochanego... Koniec świata wydał się nagle jakby mniej straszny.
Co będą robić? Hmm... Trudne pytanie.
Ucałowała go w pyszczek.
- A na co masz ochotę? - zapytała.
Na zewnątrz ciemno, oni przy kominku, przytuleni... Brakuje tylko wnucząt i będzie wypisz-wymaluj jej wizja spędzania czasu w bardzo podeszłym wieku.
Tragiczny brak weny czaił się za oknem, zaglądał, skutecznie utrudniając tworzenie kilometrowych postów.

Arthas zrobił smutną minkę.

- Nie wiem, ale wiem czego możemy się napić.

Powiedział i zniknął na chwilę w kuchni. Wrócił po kilkunastu minutach z dwoma kubkami gorącej czekolady. Podał wilczycy. Czekolada zawsze była dobrym pomysłem gdy jest zimno. Piło się wtedy taką przy kominku. Postanowił zacząć jakąś rozmowę.

- Jak byś nazwała dzieci? Zakładając chłopca i dziewczynkę.

Czemu takie pytanie? A jakoś tak mu wpadło do głowy. Ciekawe jakie imiona zna jego ukochana.

Arthas zamyślił się chwilę nad wyborem imienia. W głowie widniały mu tylko dwa godne uwagi, Terenas lub Sargeras. Oczywiście nie wybrał tych imion bez przyczyny. Sargeras był jednym z najlepszych szarych strażników, to właśnie on uczył go szermierki oraz walki. Mistrz był z niego najlepszy a lekcje bardzo ciekawe. Terenasa poznał już poza murami zakonu. Był dla niego niczym wujek do którego zawsze można się zwrócić z problemem. Może zastępował mu ojca którego nigdy nie poznał? Po dłuższym zastanowieniu podjął decyzję.

- Samczyka nazwałbym Terenas, od mojego "doszytego" ojca.

Wziął łyk ciepłej czekolady, poczuł się jak mało dziecko u babci w zimie.

Arthas również się wtulił i uśmiechnął.

- Fajnie by było zostać tatą, tak sobie pomyślałem.

Również zastanawiał się czy partnerka myśli o tym samym. Dlatego jego odpowiedź była właśnie taka. Skierował swój wzrok na ogień. Dwa małe i puchate istnienia, które są cząstką tej pary. Nie ma nic piękniejszego na świecie niż dzieci i rodzicielstwo. Oczywiście jest to bardzo trudne, ale potem jaką ma się dumę z swojego potomstwa!

Kiwnął głową zadowolony iż partnerka myśli o tym samym.

- Czyli mamy już wielkie plany zostania mamusią oraz tatusiem. Ciekawe jak to jest wychowywać małe szkraby. Nigdy nie miałem okazji przeżyć tego na własnej skórze, ale mimo to będę się starał z wszystkich sił. Nigdy nie zostaniesz w tym sama przysięgam.

Wolał teraz złożyć jej przysięgę. Gdy dzieci się pojawią to odda za swoją rodzinę nawet życie. Zrobi też wszystko aby zapewnić im dogodną przyszłość oraz wychowanie.

Z uwagi na nieobecność czas zastosować pewną taktykę, nie obrazisz się prawda?

- Poczekaj na mnie ukochana, ja zaraz wrócę.

Powiedział i opuścił budynek, oczywiście wróci jak tylko użytkowniczka powróci z wakacji ^^.

ZT

No i wrócił, tak jak powiedział. Widząc jak Lea sobie drzemie okrył ją kocykiem dla dodatkowej pewności iż nie jest jej zimno. Na zewnątrz jest coraz mroźniej i kominek powoli nie daje rady, trzeba będzie dorzucić do ognia. Zrobił to więc i położył się obok partnerki, wpierw się przeciągając niczym kot. Sytuację naprawimy, wspólnie jesteśmy w stanie przenosić całe góry!

Ni, Lei wcale nie było zimno. Było jej cieplutko, miło i wygodnie. Jeśli podczas snu da się odczuwać szczęście, odczuwała je z całą pewnością.
Gdy Arthas położył się obok, uchyliła nieznacznie jedną powiekę, na pół świadomie rejestrując jego obecność. Mruknęła coś pod nosem, po czym zamknęła oko. Na jej pyszczku trwał delikatny uśmiech.
A userkę dopadł brak weny. Znowu.
No cóż. Trzeba coś jednak napisać, przynajmniej zrobić normę.
To może... Tani postowypełniacz, wiem. Może zajrzyjmy do główki Lei i zastanówmy się nad jej snami? Bo coś śnić się jej musi. Inaczej z długiego postu nici.
Hmm. Szczęśliwa rodzinka podczas jakiegoś pikniku. Arthas, ona, szczeniaki, Alek, cudownie wyleczona Deebie, Jael, taki, jakim go pamiętała z dzieciństwa, Raven i Hatsune.
Taka sobie wesoła, ciepła, sielankowa scenka. Urocze.
Więc Lea śpi, śni sobie o różnych miłych rzeczach, a norma wyrobiona. Można słać.

Zapomnijmy o tym co było w tym miejscu, gdyż wydarzyło się to w przeszłości za pięknych czasów. Obecnie wiele się zmieniło, nasz basior opuścił krainę bez słowa. Nie zawiadomił nikogo, ukochanej ani nawet najlepszego przyjaciela. Miał co do tego swoje powody, nie lubił zrzucać swoich problemów na innych a tym bardziej nie potwierdzonych. Tajemniczo zniknął na nieco ponad rok aby teraz powrócić w rodzinne strony i stanąć przed tym co nieuniknione. Szykuje się tutaj bardzo poważna rozmowa, zachował się głupio ale jak to się potoczy - zobaczymy.

Wszedł tutaj po cichu, zastanawiając się czy ona dalej tutaj jest. Może dała sobie spokój? Albo znienawidziła go? Bardzo żałował tego wyczynu ale to co się wydarzyło w jego krainach było bardzo ważne. Wszedł do pomieszczenia i powiedział.

- Halo... Wróciłem

Położył swoje rzeczy obok i rozglądał się po wnętrzu. Miał z sobą całkiem sporo fantów.

Rok... Rok to masa czasu. Jednak Lea wciąż tu była. Na tej samej kanapie, z tym samym kubkiem w którym na szczęście znajdowała się świeża herbata.
Chyba nie zmieniło się wiele od odejścia jej partnera. Może tyle, że na stoliku pojawiły się buteleczki leków. Lea nie była już młoda. Oprócz tego nad paleniskiem wisiał zwykły, żeliwny czajnik. Lea nadal nie opanowała elektrycznych.
Poświęćmy nieco uwagi samej Lei. Zmieniła się. Siwych włosów było więcej. Sierść ledwo maskowała cienie pod oczami. Znacznie wyszczuplała, czy raczej - wychudła. W oczach rozjaśnionych dawniej iskierką radości dostrzec można było już tylko zmęczenie. Czas nie był dla Lei łaskawy, oj nie... Wręcz przeciwnie. Ten rok wydawał się wyjątkowo ciężki.
Odgarnęła matową grzywkę znad oka, spoglądając na Arthas'a ze smutkiem i znużeniem.
Wrócił? Skądże. To tylko sen. Kolejny, zawsze taki sam. Zdążyła już przywyknąć. Zaraz się obudzi, a wszystko będzie dokładnie takie samo. Zrobi sobie kolejny kubek herbaty i znów siądzie na kanapie, która od wielu, wielu miesięcy nawet już nim nie pachnie.
Nie miała siły dłużej się łudzić. Nie wróci. To tylko sen.
Piękny sen. Ale przebudzenie się z niego zawsze boli. Po co robić sobie fałszywą nadzieję?

Stał chwilę nie ruszając się ani trochę. Zastanawiał się jak ma się teraz zachować. Przytulić? Może go za to pogryźć, może wystarczy coś powiedzieć? Zastanawiał się chwilę gdy Stanley dał cichy sygnał. On wiedział jak wygląda sytuacja i zmusił basiora do reakcji. Podszedł nieco bliżej jednocześnie ściągając z siebie sporą szatę z znakiem szarej straży. Lea zapewne znała ten symbol.

- Lea, ja.... wróciłem....

Wykrztusił z siebie. Serca mu pękało na jej widok. Czy ona mu wybaczy?

- Nigdy nie miałem zamiaru cię zostawić...

Znać symbol szarej straży? Niby skąd? Gdy poznała Arthasa, nie miał on już z nią nic wspólnego. A z resztą... Choć w poprzednich snach szata się nie pojawiała, wilczyca nie przejęła się nią zbytnio, nie spojrzała nawet.
Spojrzenie, nieruchome i bez wyrazu, utkwiła w do połowy pustym już kubku, w bursztynowym płynie, na dnie którego pływał sobie plasterek cytryny.
Chyba największym jej problemem jest to, że nie potrafi nienawidzić. I nie potrafi zapomnieć. Więc tkwi tu dalej, smętny pomnik pięknych czasów. Tylko jest nieco mniej ruchliwa, częściej śpi, od dawna się nie uśmiecha.
Ale i już nie płacze. Już dawno straciła nawet tą możliwość, popadając w bolesne otępienie, w którym jeden dzień jest identyczną kopią drugiego, martwą, bladą, nierealną.
Już nawet nie czuła nic. Głodu, zmęczenia, radości...
Tylko pustka. I obezwładniające zimno, nie mające nic wspólnego z temperaturą otoczenia.
Można z tym żyć. Chyba. Ale czy warto?
Trwała jednak, bez wyraźnego powodu. Chyba tylko z przyzwyczajenia, bo życie dawno straciło już dla niej jakikolwiek smak czy sens.
Nie drgnęła nawet, obojętna na ukochany głos, na słowa, które tak pragnęła usłyszeć. Bo nie wierzyła. Bo to tylko sen. Piękny, lecz nierealny.

Podszedł bardzo blisko do swojej ukochanej, nie wiedział jak się ma teraz zachować. Bardziej oczekiwał iż rzuci się na niego z ogromnymi pretensjami na co z resztą sobie zasłużył. Teraz jednak musi to wszystko naprawić oraz pokazać waderze iż to nie jest jednak sen a rzeczywistość. Położył swoją łapkę na jej plecach i z obawą wypowiedział kolejne słowa.

- Lea...?

Popatrzył się jej prosto w oczy, może to zadziała?

Odpowiedziało mu martwe i puste spojrzenie zielonych oczu.
Mógł poczuć, jak ciało wilczycy drży z zimna, pomimo ognia płonącego w kominku. Mógł bez trudu policzyć kości, rysujące się pod cienką jak pergamin skórą, którą chyba tylko futro chroniło przed rozdarciem.
Spoglądała na niego ze smutkiem dłuższą chwilę. Potem ospałym ruchem odstawiła kubek na stolik, gdzieś pomiędzy lekami nasercowymi i uspokajającymi.
Arthas... Tyle czasu marzyła o jego powrocie. Potem straciła nawet nadzieję. I zostały jej tylko wspomnienia... Stał tu, wyglądał jak prawdziwy. A jednocześnie go tu nie było...
Ostrożnie dotknęła łapą jego policzka, tak ciepłego, tak łudząco prawdziwego...
Wiele by dała, by to był on.