Stagno Ardenti

Dziwnie się pisze po takiej przerwie, toteż z góry przepraszam za wszelkie niedociągnięcia czy mikrą jakość posta. A teraz, po wstępie, czas na część właściwą tejże wiadomości.

Trzepot jasnych skrzydeł rozniósł się po okolicy, kiedy nad jeziorem pojawiła się latająca sylwetka. Zbyt wielka na większość znanych nam ptaków; za mała natomiast, by podejrzewać, że jest gryfem czy - tym bardziej! - smokiem. Wilk, bezapelacyjnie. Jeden z tych szczęściarzy, których los obdarował skrzydłami i darem lotu. Ostatnimi czasy nie korzystał z niego nader często, albowiem zaćmienie słońca i towarzyszący mu mrok niekoniecznie stanowił okoliczności do tejże czynności odpowiednie. Nie widać czubka własnego nosa, tak więc fruwanie po omacku zakończyć mogłoby się nie jednym, niezbyt przyjemnym urazem.
Zapikował nagle niebezpiecznie w dół, gwałtownie i szybko zbliżając się do wody, w ostatniej chwili odbijając nieco, by ostatecznie pokonać całą długość świecącego jeziora równolegle do jego powierzchni, kilka raptem centymetrów ponad nią. Gdyby tylko wyprostował jasne łapy, byłby w stanie zapewne dotknąć tafli zbiornika. Kiedy pokonał jezioro i znalazł się na twardym, stałym gruncie, wylądował na podłożu. Nielekko, a przeciwnie, ospale oraz twardo, zupełnie, jakby nie wylądował celowo - a spadł przez najzwyczajniejszy w świecie przypadek. Ciążyło mu. Wyrzuty sumienia zdawały się nie dawać mu spokoju. Odszedł. Opuścił krainę zwaną domem i watahę zwaną rodziną w czasie, gdy stworzenia Krainy potrzebowały go najbardziej. Zniknął zaraz po tym, jak pojawiły się problemy. Och, nie, tak na pewno nie zachowałby się jego ojciec. Samuel. Niedogoniony wzór, w który Alastair zapatrzony był niczym cielę w malowane wrota. Zwiesił smętnie łbem, z wyrzutem spoglądając we własne odbicie.
Dlaczego ostatnio tak bardzo nic mu nie szło?

Alastair nie był już byle młodzieniaszkiem; zdobyte więc tu i ówdzie doświadczenie życiowe nakazywało pozostawać czujnym, nawet wtedy, kiedy jest w domu a czasy zdaja się być spokojniejszymi i mniej niebezpiecznymi. Woń wilka, który przybył w to miejsce, uderzyła w nozdrza Alfy Ognia, jednocześnie kodując się w zakamarkach jego mózgowia jako "niezidentyfikowana". Białe uszyska poruszyły się niespokojnie, wyłapując kolejne szmery, towarzyszące stawianiu przez przybysza kroków. Zmrużył nieznacznie oczęta, doszukując się w tafli jeziora odbicia tego, który właśnie zawitał nad jezioro. Może sprawiał wrażenie nieufnego - nic jednakże bardziej mylnego! Optymistycznie podchodził do nowych znajomości i nie doszukiwał się w każdej kolejnej istocie psychopaty tudzież mordercy. Był - zwyczajnie! - ostrożny. Na szczęście samiec, który pojawil się w tym miejscu, nie przypominał żadnego z niedawno szalejących po Krainie bóstw, co pozwoliło Alkowi nieco wyluzować. Wilk. Po prostu. Miło widzieć nowe pyski, Kraina tętniąca życiem to to, czego chciałby nieodżałowany Samuel!
- Przeznaczenie postawiło na mej drodze szarlatana. Tak, to wspaniały dzień! - rzucił z pewnym przekąsem, nie wywołanym bynajmniej niechęcią do rozmówcy, a raczej złością wymierzoną w samego siebie. Powoli, ociężale i zupełnie się nie spiesząc, odwrócił się w kierunku sztukmistrza, by ostatecznie stanąć naprzeciw niego stroną frontową. W zielonych (o ile userka dobrze pamięta) ślepiach wilka majaczyła pewna doza zainteresowania, jak i swoistego znużenia. Złożył pierzaste, anielskie niemalże skrzydła, pozwalając im spocząć leniwie w okolicach łopatek.
- Jak Cię zwą, kanciarzu? - zagaił jeszcze, oblizując odruchowo pysk. Dla kogoś, kto z magią miał do czynienia w zasadzie od urodzenia (w końcu obserwacja ojca zaszczepila w serduszku wilczka fascynację w tej dziedzinie) tego typu sztuczki nie były niczym więcej, jak swoistym sposobem przekłamania zmyslów. Może i nie był w stanie wyjaśnić, jak działały karty basiora, ale i tak nie uważał ich za coś nadzwyczajnego.

Alek ściągnął lekko brwi ku górze, mierząc może nieco gniewnie się prezentującym spojrzeniem swego towarzysza. Było w nim coś, co go intrygowało, drażniąc zarazem: czy to sposób bycia i styl mówienia, czy może fakt, jak posłusznymi zdawały się być mu karty? Nie był w stanie tego orzec; nie potrafił w odmętach umysłu odszukać właściwych narzędzi. Uśmiechnął się za to nieco jakby od niechcenia, szczerze jednak i wbrew pozorom wcale niewymuszenie. Miał za sobą długą wędrówkę, był zmęczony. Przez to zdawało się, jakby nie do końca był sobą. Dla kogoś jednak, kto widział ów samca po raz pierwszy, pozostało to z pewnością niezauważonym - bo i w jaki sposób, kiedy porównania brak?
- Alastair. Ale nie spodziewałbym się tego, że uszczęśliwienie mojej osoby jest jakkolwiek niezbędnym i potrzebnym. Radzę sobie. Wbrew pozorom świetnie. Nie potrzeba mi pomagierów - mruknął niechętnie, westchnąwszy następnie. OPAMIĘTAJŻE SIĘ, KRETYNIE!
- Ale miłym towarzystwem i chwilą rozmowy nie pogardzę. Niemniej... dałoby radę bez tych popisów? Jest w nich coś, co mnie odrzuca - wyznal, znacznie spokojniej. Nie znał wilka, nie miał zatem prawa najmniejszego, aby się na nim wyżywać.