Stagno Ardenti

Parsknął w dość cyniczny sposób, co stanowiło produkt zastępczy bezczelnego śmiechu, którym zasugerowałby, jak gardzi słowami tamtego.
- Jak już mówiłem, rzucasz ogólnikami, które każdemu jakoś pasują. Nie wierzę, że w tych czasach wilki jeszcze się na te 'znaki' nabierają. Liczyłem, że ewolucja ma na celu ochronić nas przed popełnianiem tego typu głupstw - zaczął. Niekoniecznie widziało mu się jednak obnoszenie się z własnymi umiejętnościami czy szpanowanie własnymi zdolnościami, dlatego ten temat postanowił niejako obejść. Nie mówić wszystkiego.
- Mój ojciec był magiem. Niejednokrotnie pomógł i uratował tego czy tamtego wilka. Po to jest magia, by pomagać i robić coś, co jest jakkolwiek przydatne i pożyteczne. Ukladanie tarota czy strzelania pasjansów, mających na celu przepowiedzenie przyszłości czy odniesienie się do wydarzeń minionych nie słuzy niczemu. Stworzenie eliksiru, mającego na celu wyleczenie ledwo żywego wilka z nieznanej medykom choroby czy uformowanie zaklęcia obronnego, mającego na celu ocalenie watahy przed najazdem nieprzyjaznych sfor - czy temu równać się mogą Twoje karty?

Na pierwsze słowa rozmówcy jedynie mimowolnie wywrócił oczyma i westchnął ciężko. No, nic. Poczucie humoru może miał dziwne - ale czyż nie lepsze takie aniżeli żadne? Wysilił się nieco, by na jasną kufę przywdziać nieco ospale uśmiech; nie prześmiewczy, a szczerze życzliwy. W końcu ten tutaj niczego mu nie zrobił, poza tym, iz mimo jego prośby uparcie wymachiwał mu kartami przed pyskiem.
- Jeśli będę chciał porozmawiać, odezwę się do przyjaciół. Wyliczanka bym się nie przejmował, to pierwsze nieszczęścia, jakie przyszły mi na myśl. Ślad po rodzinie zaniknął już dawno, ukochana nie jest już warta złamanego funta kłaków. Nigdy nie przywiązywałem się jakoś szczególnie do innych istot - powiedział spokojnie, bez cienia emocji.
Trapiło go wiele. Fakt, że miłość do Salome uparcie nie chciała wygasnąć, a z dawnych znajomości nie ostał się już praktycznie nikt, to tylko kropla w oceanie trosk. Miał na łbie znacznie więcej. Watahę. A czasy mieli niespokojne, oj, niespokojne!

No, cóż. Nadal kochal Salome. Nie mniej, nie mocniej jak wtedy, kiedy podobnie wypowiadal się o niej niejaki Puszczyk. Nic zatem dziwnego w tym, iż zachował się niemal identycznie, jak w tamtym przypadku. Oto bowiem zjeżył się ostrzegawczo i warknął przeciągle, napinając mięśnie oraz odsłaniając dziąsła.
- Radziłbym Ci nie wypowiadać się w taki sposób o żadnej damie - rzucił nieprzyjaźnie, mimowolnie rozkładając skrzydła, ot, jakby chciał sprawiać wrażenie większego. Doświadczenie w boju - oto to, czego nie miał ni krztyny, ale liczył, że ten tutaj niekoniecznie się na tym pozna.
- I nie chodzi o sympatię do kruków, lecz poszanowanie życia istot, które dzielą z nami glob. Nikt nie powinien ginąć, póki czynami lub słowami na śmierć nie zasłuży - wyjaśnił jeszcze, nieco spokojniej, aczkolwiek nadal napięte mięśnie i gniewny mars wymalowany na jasnym pysku sygnalizować mogły, iż emocje wygaszeniu nie uległy.

- Istnieją sytuacje, w których warto cierpieć. Ból podobno uszlachetnia - odparował oschle, bo w końcu żaden facet chyba nie lubi przyznawać się do tego, jak bardzo go boli oraz uwiera. W głębi duszy wiedział, iż samiec ma gdzieś tam nieco racji, a Salome zwyczajnie nie zasługuje na to, by wciąż stał za nią murem, niemniej jednak pierwszej miłości wytępić nie sposób. W końcu to ona była tą, dla której zapomniał o rozwiązłym życie kawalera, który doskonale wie, do czego służy ta czy owa część ciała. Flirt i podryw ongiś stanowiły jego chleb powszedni. A potem? Potem romanse się skonczyły na rzecz tej, która - jak prawił nie bez racji Fantasme - nie zasługiwała na tak daleko idące posunięcie.
Ogon wilka z wolna się przemieścił, smagając swym krańcem podłoże, aby przemknąć z lewej strony cielska samca na prawą - gdzie też szczelnym płaszczem otulił tylną łapę wilka. Na pysku nie majaczył obecnie żaden grymas, a i złość zniknęła z oczu wilka. Napięcie mięśni z wolna ustawało, powoli też na piewrotną pozycję powracała nastroszona dotąd sierść.
- Nie wszystko można ot tak wyplewić. Może nam nie wyszło. Ale to jeszcze nie powód, by ktokolwiek ją obrażał, zwłaszcza bez wcześniejszego poznania jej osoby. Oceniasz, chociaż niewiele wiesz. Któż dał Ci prawo do osądów? Tasujesz wartością życia i godnością innych istot niczym tymi swoimi kartami. Coś tutaj chyba jest nie tak? - rzucił jeszcze chłodno, na koniec westchnąwszy bezradnie. Nie przegadasz.

Ocenianie po pozorach jest czymś, co wywołuje u Alka zwyczajny wstręt. Pokręcił przecząco łbem, zwieszając go wcześniej nieznacznie. Głębokie, aczkolwiek bezgłośne, westchnięcie wyrwało się z pyska wilka, poruszając mocno płucami samca, które początkowo wypełniły się niemalże do granic powietrzem, by następnie opaść leniwie, zostając wypróżnionymi. Pytanie samca jednak nie obeszło bez echa; spojrzenie basiora powrócilo pewnie na facjatę rozmówcy.
- A jak z facetami? - zacytował, jakby bez większego zrozumienia względem owego zapytania, chociaż - tak naprawdę - doskonale zdawał sobie sprawę z tego, o co pytał towarzysz. Dziwna śmiałość wywołała u samca chłodny dreszcz,który przemknął bezczelnie niczym nieproszony gość wzdłuż kręgosłupa wilka. Ten na szczęście odpowiednio wcześnie zdołał go stłumić, co uczyniło go praktycznie niezauważalnym. Na co liczył? Że Ali na dzień dobry obarczy osobnika, którego nawet nie polubił, wyznaniem pokroju: dzięki stary że pytasz, kocham facetów i podniecają mnie równie mocno, jak kobiety? No, cóż.

Parsknął jeno z rozbawieniem.
- Zbyt pochopne wyciąganie wniosków zdradzi Cię o wiele wcześniej, niż podejrzewasz - rzucił tylko naturalnie, choć na jego pysku wciąż gościł przepełniony wesołością grymas. Nie okazywał żadnych tików nerwowych. Cóż, userka nie ma bladego pojęcia, po czym wilk się domyślił - w końcu wgląd ma jeno w niewielką część postu, ale co tam. Niechaj sądzi, co chce. Jak kto woli. Głowa Alka z wolna przekrzywiła się lekko w lewą stronę, dzielnie wytrzymując spojrzenie samca i na moment nawet nie spuszczając spojrzenia.
- Nie jesteś plotkarzem? Och, coś nowego. Zadziwiające, jak odmienne potrafisz sprawić wrażenie - skwitował obojętnie. Ogon wilka poruszył się powoli, zwalniając nieco miejsca niezbędnego, by wilk mógł usadzić zad na podłożu, nie przygniatając tym samym kity. Jeszcze by tego brakowało!

A jak zachował się Alek? Pewnie gdyby nie fakt, iż zwyczajnie nienawidził typa, skorzystałby z okazji. Wszakże czy istnieje coś lepszego w ramach rozładowania napięcia niż szybki numerek? Niemniej jednak, cały szkopuł tkwi w tym, iż niechęć do tego tutaj samca nijak nie pozwalała rozkoszować się tą chwilą tak bardzo, jakby sobie tego życzył. Pozwolił więc oślintać sobie mordę, zaciskając gniewnie szczęki i zaciskając je na tyle, by tamten przypadkiem nie wpadł na szalony pomysł wetknięcia mu do gardła plugawego ozora. Poza tym nie robił nic innego. Czuł, do czego to wszystko zmierza. Może i on jest w błędzie, jednak przekonanie, że wszystko jest jedynie grą, którą kanciarz chce wygrać, udowadniając własną wspaniałość, graniczyło niemalze z pewnością. Bo tak. I już. Jako przywódca sfory ma chyba prawo do własnych kaprysów czy fanaberii?
Gdy tamten w końcu się odkleił - bo kiedyś chyba musiał? - przetarł mordę przednią łapą, aby następnie (ostrożnie, by tamten przypadkiem nie wykorzystał okazji, że otworzył pysk w celu uduszenia go od wewnątrz językiem) spytał, chłodno i beznamiętnie:
- Ależ Ty musisz miec braki, że rzucasz się na pierwszą spotkaną istotę.

- W sumie masz odrobinę racji - orzekł spokojnie, nie drgnąwszy początkowo ni o cal. Dopiero po krótkiej chwili - niczym lustrzane odbicie rozmówcy swojego - przekrzywił łeb. Jesli tamten przekręcil go w lewo, Ali uczynił to samo w prawą stronę. Jeśli na odwrót - to... no, na odwrót. Po prostu.
- W końcu taka jest definicja pajaca. Jeden zgrywa debila, drugi zdaje się mieć z tego frajdę. Chyba, że coś się na poziomie tychże definicji zmieniło, nieco mnie w Krainie nie było - to i wypadłem z obiegu - zauważył spokojnie, bez cienia emocji. Po części imponowało mu, iż ktoś go podrywa. Nawet, jeśli ten ktoś czynił to z premedytacją, po to tylko, by sprowokować go do zwierzeń czy w celu osiągnięcia innych korzyści. Poczucie tej swoistej satysfakcji skutecznie tłumiło irytację, przynajmniej póki ta nie osiągnęla jeszcze swego apogeum. Zapewne nieprawdą byłoby stwierdzenie, że wilk nie jest w stanie go sprowokować - musi tylko wiedziec, w którą stronę uderzyć. Jak dotąd mógł sobie przypisać miano drugiej istoty, która doprowadziła zwykle wesołego, pogodnego i wcale nie szukającego kłopotów Alka do stanu, do ktorego doprowadzonym być wcale a wcale nie lubił. Pierwszy był Puszczyk.

- A co niby bedę z tego miał? Ty frajdę i jakąś przyjemność, a ja? Widzisz, totalnie nieopłacalny biznes mi tutaj proponujesz - mruknął chłodno, powracajac do pozycji wyprostowanej. Ot, łeb jego nie gibał się już na boki, lecz trwał - nieco pewnie dumnie, może nieco majestatycznie - uniesiony, w pozycji zdecydowanie bardziej pionowej, anizeli przed momentem. Ogon samca uniósl sie nieznacznie, aby następnie pacnąć z powrotem na podłoże, okazując swego rodzaju poddenerwowanie. Zbytnia bliskość zwykle nie peszyła go wcale, albowiem byl dość otwarty. W końcu flirciarzem kiedyś był niepoprawnym, a i romantyczności sporo w nim się znalazło. Odkąd przyjął na swe barki funkcję Alfy Ognia, zaniklo niemalże wszystko. Nie miał czasu na pielęgnowanie tekstów na podryw, bo ileż można wyskakiwać z kultowym "ej mała, bolało cię jak spadłaś z nieba?".
- A czapeczkę wyślij pocztą. Awizo zostaw na terenach granicznych mojej watahy, jak będzie mi się bardzo nudzić - odbiorę - rzekł spokojnie, po czym wstał i odszedł na kilka kroków, zatrzymując się blisko jeziora. Pochylił się i najzwyczajniej w świecie, w być może pełnym swego rodzaju ignorancji geście, postanowił ugasić pragnienie.