Grota Vhā'iṭa Bēṭa

Jej oczy zaświeciły się na czerwono. Przyjrzała się szczeniakom uważnie... Coś się jakby zmieniło od wczoraj. Były inaczej ułożone...
Shath nagle zrobiło się słabo. Dziwne, bo jej zazwyczaj nie robiło się słabo.
To już...
Zgasiła ślepia.
Bolało, owszem, ale... Że już teraz? Niby termin się zbliżał, ale... Teraz? Teraz zaraz? W tej chwili?
- Kein? To już...
Bała się.
To już... Za moment. Za chwilę.
Wstała, chcąc wrócić do legowiska, położyć się... Jednak już po dwóch krokach zatrzymała się. Ból się nasilał.

Ano tak. Bez opisów. I słusznie, bo cała sprawa jest wyjątkowo obrzydliwa. Wszyscy wiedzą, skąd się biorą małe wilczki, prawda?
Więc w dużym skrócie - dotarła do posłania jakoś. Położyła się. Trzymała go za łapkę podczas całej akcji. Mocno. Z całej siły.
Biedny Kein.
I, nie zagłębiając się już w nieapetyczne szczegóły, urodziła. Dwa szczeniaki, zdrowe, czarne jak ojciec.
Miło by było, jakby napisały parę postów.
Leżała, odpoczywając po porodzie.
I to by było na tyle. Zero opisów.

Ano, jestem. Wybaczcie, do kompa dorwać się trudno...
Odłóżmy kapustę na bok.
Shath przyglądała się szczeniakom spokojnie. Dwa. Oba zdrowe i żywe. I ruchliwe, jakżeby inaczej. Samczyk i samiczka.
- Są do ciebie takie podobne... - powiedziała cicho, uśmiechając się do partnera.
Oto pełza sobie po skórze z jelenia ich świetlana przyszłość...
Dla odmiany delikatnie, dla samego poczucia bliskości, położyła swoją łapkę na łapie Kein'a. Uśmiechnęła się do niego ponownie, z miłością. Cieszyła się, że ma go tutaj, obok. Że ich rodzina się powiększyła.
A, właśnie.
Zerknęła na dwa czarne maluchy.
- Jak je nazwiemy?
Bo może i obgadaliśmy to na gg, ale musi być fabularnie.

Elinor już od szczeniaka jest waleczna! Nadal próbuje wejść na mamę oczywiście nie wiedząc iż to jest jej rodzicielka. Ale mimo to się nie poddaje, wydała z siebie nawet cichutki pisk wnerwienia z tego powodu. Potem zrezygnowała czołgała się w kierunku "stwórcy", oczywiście nie zdając sobie z tego najmniejszej sprawy. Poczekajcie aż nieco podrośnie, wtedy zacznie się zabawa!

Dotarła, zdyszana po biegu. Dobrze, iż miała niezłą pamięć do zapachów - woń brata doprowadziła ją do samej groty. Czuła także, że braciszek nie był sam. Szybko, szybko - zanim nas deportują! Nie jesteśmy tutaj legalnie, oj oj! Demon, który nie działa zgodnie z prawem - nieprawdopodobne! Demon, który nie dał się zatrzymać na granicy - nieprawdopodobne! Demon, który zwykł robić to, na co ma ochotę  - nieprawdopodobne!
Zapach Kein'a zaprowadził ją ukrytym wejściem i korytarzami pod sam niemal nos brata.
- Czyżbym została ciocią? Och, mogłeś dać znać, przyniosłabym upominek - rzuciła tonem dobrej ciotuni, przysiadając pod ścianą, gdzieś tam z boku, coby dodatkowo nie stresować samca. Uspokoiła oddech. Oczy przygasiła, bo i po co szczeniaki stresować.
-Kim sssssą? - syknęła spokojniejszym głosem, należącym niewątpliwie do pierwotnej duszki.

Zjawił się tutaj AM, geha pewnie chociaż lekko się zaskoczy.

- Nie jesteś taka sprytna, nie pomyślałaś że w zamku są lochy? Pod ziemią? Witajcie Keinie i Shathow, gratuluję wam potomstwa. Czy wszystko w porządku?

Póki co nie będzie nic robił póki nie zauważy podejrzanych zachowań. Gdy spotkanie się skończy odprowadzi tą niegrzeczną wilczycę na granicę i odprawi z kwitkiem. Tym razem nie będzie jej dawał do więzienia gdyż mamy deficyt jedzenia oraz oczywiście Arthasowi nie chce się pilnować więźniów.

- Skoro już tutaj bezczelnie wbiłaś to teraz muszę cię pilnować, pomyślałaś może że mam własne zajęcia? Zrób swoje i odprowadzę cię na granice.

Powiedział zły, oczywiście.

Gehenna się spodziewała. Chciała dać sobie chwilę, by go ominąć i dotrzeć do jaskini Kein'a, nim zostanie przez Latacza wypatroszoną. W końcu mogła zawsze opleść jego osobę krzewem - jednak po co? Chciała zyskać jeno kilka chwil. Niestety, nie pamiętała tego, co miało miejsce na moście. Demon wiedział, którymi skrawkami umysłu się zająć. Siedziała więc grzecznie pod ścianą, śliniąc się niemiłosiernie i wpatrując tępym spojrzeniem w AM. Czuła, że gdzieś go już widziała, lecz nie mogła skojarzyć, kim był. Podczas wszystkich trzech spotkań Arthas widział się z kierowaną demonem duszyczką.
- Twoje młode? Jej, mogę ssssobaczyć? I kim jesssst ten pan? Sssssego chce? - pytała, przerzucając nieobecne spojrzenie zgaszonych, pustych oczodołów pomiędzy jednym a drugim samcem. Kein zasłaniał widok, chroniąc rodzinę, toteż mogła nie widzieć młodych - nieprawdaż? Nie była już mądra, bowiem cały spryt czy namiastka intelektu przepadła wraz z demonem, który to na moment zaprzestał pociągać za sznurki. Jednak Henna miała pojęcie o jego istnienui i o tym, że mocno zbierze po łbie (nie tylko od AM), jeśli komukolwiek się poskarży lub zrobi cokolwiek, co demonicznemu jestestwu się nie spodoba. Wojna dwóch bytów o jedno ciało; demon silniejszym był, więc poczciwa duszka tępej GeHe musiała się podporządkować. Instynktownie, bo na pewno nie z rozumnych pobudek.

Arthas już wszystko zrozumiał, to jej obecne zachowanie. Póki mamy do czynienia z starą wilczycą basior postanowił nie psuć jej życia, ma do czynienia teraz z inną osobą, domyślił się też o co chodzi z tym syczeniem. Będzie tutaj w razie niebezpieczeństwa, w razie co pomoże.

- Jestem kim jestem wilczyco, mną się nie przejmuj. Spędź te chwile z bratem, spokojnie.

Zwrócił się bezpośrednio do Niedemonicznej. Biedactwo tak duszone przez szatański pomiot. Podobno da się takim pomóc, ale czy po wieloletniej niewoli jest to nadal możliwe? Bractwo mówiło iż nie ma ratunku bo tak długim okresie.

- Zapiszę to sobie, tak na wszelki wypadek.

Stwierdził w stronę przyjaciela.

- Będę na zewnątrz, nie chcę przeszkadzać póki twoja siostra jest tą właściwą postacią, gdyby się to jednak zmieniło to krzycz. A teraz przepraszam, Shathow, Keinie i wilczyco.

Oddalił się od wejścia.

Jedyne, co z całej tej sytuacji zrozumiała, to to, iż może zrobić niepewne kroczki, zbliżając się nieco w stronę dzieci. Uczyniła więc to, nieporadnie stawiając łapy. Ostatnio 'kierowała' zgoła innym ciałem, więc nie tak łatwo było po wyrwaniu się z opętania sterować tak sobie obcymi, tak niewyczutymi jeszcze kończynami. Przysiadła nieco dalej od młodych, ot, na wyciągnięcie dwóch łap. Pochyliła do przodu łeb, by lepiej widzieć.
- Wsssssspaniałe młode. Podobne do Ciebie! Ja sssswoich tak dawno nie widziałam... - syknęła z pewną dozą smutku, pamiętając jeno o pierwszym miocie. Pamiętała, iż miała spotkanie z Karmelem, jednakże nie znała jeszcze jego owoców. W zasadzie i Leon, i Tendrugi, nie wchodzą, ba, są w ogóle nieprzeniesieni - więc nie bardzo jest o czym mówić. Gehenna cofnęła z lekka łeb, by następnie przenieść spojrzenie na Shathow. Matka - tak wywnioskowała. Kto inny mógłby brać udział w tak rodzinnej sytuacji?
- Gratuluję Pani, Pani Żono Keina. Jesssssstem Gehenna. Chyba... - powiedziała. Wyczuwała niechęć brata, jednakże nie śmiała nawet podejrzewać, dlaczego. Czyżby demon namieszał nawet w relacjach rodzinnych tejże biednej, zniewolonej kreaturki?

Być może rozpoznanie Shathow spowodowane było tym, iż Kein ogłosił chwilę wcześniej, iż ma ona z nim szczenięta. Przez słuchawkę, na moście, zanim Henia się przedarła przez granice. Siłą skojarzeń mógł przyporządkować imię do wadery, bo w końcu głupio, by nakrył Kein'a z kochanką. Nianiek chyba też nazbyt wiele w Krainie nie ma, by zajmowały się młodymi. W zasadzie chyba w pierwszych dniach to matka spędza z nimi najwięcej czasu. Widocznie AM był zbyt zaabsorbowany nielegalnie się znajdującej na terenach watahowych Heńki, by uraczyć Shath komplementem. Tak, tak, nieco się wbiłam w kolejkę. Wierzę, że wybaczycie.
- Shathow - powtórzyła spokojnie, niczym echo, formułując koślawą i zaślinioną mordę w grymas, który zapewne miał służyć jako imitacja uśmiechu. O zgrozo, bliżej jej było do postrachu szczeniąt aniżeli szczerze i życzliwie uśmiechającej się istoty. Przeniosła z wolna,w  tempie iście anemicznym, 'spojrzenie' pustych oczodołów na brata, by zaraz oblizać kufę rozdwojonym na końcu ozorem i odezwać się:
- Dbaj o nią i o dzieci. Wiele bym dała, by sssssnów ssssobaczyć ssswoje - rzuciła; nieco jako przestroga jej słowa zabrzmiały. Następnie powróciła wzrokiem na jego wybrankę, przywołując na mordę poważniejszy wyraz, zapomniawszy o próbach zaszczycenia kogokolwiek serdecznościami - czy to w słowach, czy w mimice, czy w gestach.
- Rossssumiem - rzekła jeno, skinąwszy niezbyt nisko głową. Czuła, że demon zaczyna się niepokoić. Zerknęła na młode, na matkę, potem na ojca i następnie w miejsce, gdzie pewnie znajdował się Arthas.
- Chyba powinnam już iść - rzuciła szeptem, zwieszając smętnie łeb. Nie mogła ich narażać. Prawdą bowiem było, iż to wszystko wyobrażała sobie inaczej: demon miał dawać jej potęgę, nie zaś wyzwalać niechęć własnej rodziny wobec jej osoby. Nie będzie mogła bawić się z własnym bratankiem ani plotkować z bratanicą. Nie będzie ich widywać, bo w końcu każdy o zdrowym umyśle nie dopuściłby kogoś jej pokroju do własnego potomstwa.
- Cieszę się, że wam się układa - dodała jeszcze, czując, że niezadowolenie piekielnego pomiotu narasta. Nieco się ociągając ruszyła do wyjścia, ot, jakby ktoś chciał jakkolwiek zareagować na jej osobę. Demon ją oszukał! Przedstawiał rzeczywistość zgoła odmienną, a głupia Heniuchna mu zaufała. Marzyła o sile, niezniszczalności, potędze... Nie wiedziała jednak, jaką cenę przyjdzie jej za to zapłacić...

Jej łapy zadrżały delikatnie. Poczuła przyjemne ciepło, kiedy Kein zaproponował 'eskortę' jej osoby. Nie wiedziała nadal nic o Arthasie; nie kojarzyła, dlaczego był dla niej taki niemiły. Czuła jednak, iż sprawy potoczyły się nieco za daleko, a pierwotna duszka z wolna traci kontrolę nad ciałem. Znowu? Znowu podda się naporom demona? Taki już jej los? Zawahała się. Nie powinna iść za nim, jednak... wyjście zapewne mają tylko jedne. Ma więc do wyboru udać się za bratem, zostać z jego dzieciaczkami lub zaszyć się na terenach watahy - w każdym z tych przypadków prędzej czy później ją odnajdą.
Chciała poprosić Kein'a, by został z żoną. Rodzina go potrzebowała, nie powinien opuszczać partnerki oraz dziatwy... Czuła jednak, iż ten jej nie posucha. Odwróciła głowę w stronę Shathow, by skłonił łbem i rzucić standardowe, grzecznościowe "do widzenia", po czym udała się w stronę mostu. Chyba? Och, nie pamiętała, gdzie była granica! Miała jeno krótkie przebłyski - nic więcej. Udała się zatem za wojownikiem. Za jej bratem.

zt.

Elinor oczywiście nie zdawała sobie spray co się działo i kim byli ci goście, chociaż na widok AM powiedziałaby "Cóż to za zacny jegomość?", Nie no dobra to był żart. Młoda samiczka niespodziewanie znikła mamie z oczu, i była obok ojca. Przytuliła się gdyż było tutaj ciepło a zakładam że za daleko od Shath Kein nie leżał. Zmęczona Elinor swym pierwszym dniem poszła spać, ale nie martwcie się! Wstanie pełna energii do rozrabiania!

Ech... A on znowu o tym... Tuż po porodzie była. Zrąbana jak koń po westernie, ledwo żywa ze zmęczenia. Obolała. I on ją podejrzewał jeszcze o... Serio?! Czy to nie jest już przesada?
Nie miała jednak siły się kłócić. Oparła łeb na łapach, przyglądając się Keith'owi. Uśmiechnęła się nawet ostrożnie, niepewnie. Spała tu sobie, wtulona w jej futro, przyszłość. I przyszłość ta wyglądała uroczo.
Nie mogła się doczekać chwili, gdy zdoła wstać i pobiec na trening. Obowiązkowo zabierze na niego szczeniaki i zacznie je szykować do dorosłego życia. Muszą być silne, szybkie, odporne na ból, inteligentne i sprytne. Muszą być godnymi następcami rodziców. Shath kiedyś, w przyszłości, widziała je jako Wojowników Przedsiębiorców, członków elitarnej Służby Bezpieczeństwa Wiatru.
A do tego trzeba wiele pracy...