Mglista Polana

- Witaj nieznajoma. Nic konkretnego, spaceruję.
W sumie odpowiadało mu to, że nie podała swego imienia, ani nie prosiła o jego imię. I tak by ją okłamał, ale... Nawet wymyślonymi imionami nie koniecznie lubił się posługiwać.
Teraz był zwyczajny, nie wyróżniający się. Szarych wilków wszędzie było pełno, nie rzucał się w oczy. Soczewki kontaktowe kryły wyjątkową barwę tęczówek. Był bezpieczny... A mimo to się bał.
Nie okazywał tego jednak, rozluźniony, pozornie spokojny. Nauczył się już ukrywać emocje, panować nad mową ciała.
Nic go nie mogło zdradzić. Oni go nie dopadną, nie dzisiaj, nie jutro. Nie w tym tygodniu ani miesiącu. Nauczył się już, jak znikać z ich radaru. Nawet kota od dawna nie widział. Tylko te smoki... Grafitowe smoki patrolujące niebo, na razie jeszcze nie będące w stanie wyłowić go z tłumu.
Ni wiedział, że tylko on widzi smoki. Nie wiedział, że tak naprawdę nie istnieją.

Mamy zaćmienie. Zero słońca. Lepiej wywal ten fragment posta o słońcu, zanim ktoś z administracji zauważy.

- Świat jest niebezpieczny. Kręcą się w okolicy ostatnio podejrzane typy, lepiej uważać. - rzekł.
Nie było to w sumie kłamstwo. Subiektywnie mówił prawdę. Wierzył, że Oni są wszędzie.
A więc jednak. Podała imię.
- Travis. - rzekł.
Jeszcze miesiąc, czy dwa i nadejdzie czas na kolejną zmianę imienia, kamuflażu. Albo w końcu rzuci to wszystko i odejdzie gdzieś, gdzie Onych nie ma.
Czas pokaże. Czy jest sens w trwaniu w Krainie, gdy nie trzyma go tu nic, a na każdym kroku czyhają niebezpieczeństwa?

- To są ci źli. Nigdy nie wiadomo, na kogo można trafić. Ale gdybym był jak Oni, już dawno byś nie żyła.
Westchnął cicho.
- A gdybyś ty była jedną z Nich, ja pewnie byłbym martwy. Żyjemy w bardzo niebezpiecznych czasach.
Owinął ogon wokół łap, obserwując ją uważnie. Był bardzo ciekaw jej reakcji na te słowa.
A brak weny podgryzał wielkimi zębiskami.

Również usiadł, choć odsunął się przy tym lekko, zachowując nieduży, ale wyraźny dystans. Nie ufał jej. Wolał na wszelki wypadek zachować ostrożność. A co, jeśli ona okaże się Oną i skoczy mu do gardła? Trzeba być przygotowanym na każdą ewentualność.
- Nie jestem nikim ciekawym, naprawdę. Nie mam wciągającej historii, ani niezwykłych umiejętności. Jestem tak przeciętny, że to aż nudne - zapewnił.
Nie miał nic do opowiedzenia, nie miał żadnej fałszywej historyjki. A prawdziwej przecież nie opowie.
- Może zamiast tego ty opowiesz o sobie? Jestem pewien, że jest to dużo ciekawsze.
Miał nadzieję, że wilczyca się zgodzi, że nie będzie naciskać. W przeciwnym wypadku będzie musiał improwizować.

Karmel zawahał się wyraźnie.
- Dobrze. - odparł w końcu.
Nie ufał jej. Ale czuł, że mógłby potrzebować jej umiejętności. Na pewno jakieś miała, skoro wytrzymała tak długo w ukryciu, przeżyła. Skorzystałby na jej wiedzy, na pewno.
W sumie miał dość uciekania. Pragnął bezpiecznego miejsca, do którego mógłby wracać. Miejsca, gdzie mógłby zamieszkać, założyć rodzinę...
Takie życie, ciągłe oglądanie się za siebie, ciągła ucieczka i samotność, to nie jest życie.

Bo i Travis słuchał bardzo uważnie.
- Spokojnie. Tutaj jesteś bezpieczna. Nie musisz już uciekać, nie musisz walczyć. Ty nie...
Westchnął cicho. Chyba zaczął żałować, że zgodził się tak po prostu opowiedzieć swoją historię.
- Mniej więcej rok temu Oni postanowili mnie zabić. Nie wiem, czemu. Nie pamiętam. Podczas próby dokonania zabójstwa dostałem za mocno w łeb, nic nie pamiętam sprzed tego wydarzenia. Schrzanili sprawę, jakimś cudem przeżyłem. Uciekłem. Teraz... Ukrywam się. Ich przywódca, Arthas Merethil, również się przyczaił, czeka, aż wystawię nos. Nabrałem wprawy w ukrywaniu się, parę lat tak jeszcze pociągnę. Choć nie wiem, czy jest sens...
Pragnął szczęścia, miłości, rodziny. A co miał? Soczewki kontaktowe, farbowane futro i plecak wypchany żelaznymi racjami. Tsubaki go porzuciła, zniknęła. W sumie nie miał prawa mieć jej tego za złe, rozumiał. Nie takiego życia pragnęła. Była jedyną osobą, która znała jego prawdziwe imię. Była jego jedyną przyjaciółką. Ale uciekła.
Rozumiał to. Szanował. Miał nadzieję, że tam, gdzie ona trafi, będzie jej lepiej. Miał wyrzuty sumienia, że ją naraził. Nie miał prawa.
Potrzebował bezpiecznego miejsca, kryjówki, bazy. Miejsca, gdzie mógłby ukrywać się z kimś, nie narażając go. Miejsca chronionego. Takiego, gdzie Oni się nie wedrą.
Pragnął mieć partnerkę, gromadkę dzieci, ciotkę, wuja i zwierzątko. Pragnął mieć z kim spędzić święta, do kogo się przytulić w zimne noce, nie obawiając się, że zęby tej osoby wbiją się w jego kark w najmniej oczekiwanym momencie. Potrzebował tego. Samotność go zabijała, przestał dostrzegać sens w ukrywaniu się.
Ale nic poradzić nie mógł.