Wielki Piach

Shath ciemność nie przeszkadzała. Jej nic nie przeszkadzało, jeśli akurat zaplanowała ciężki trening.
Czemu dzisiaj, czemu tutaj? Czemu?
Ano temu, że Kein wyraźnie jej zabronił "przesadzać" z treningiem. A oraz częściej odnosiła wrażenie, że za owo przesadzanie bierze on każdy ruch. Niedługo zabroni jej oddychać!
Kochała go. Bardzo kochała. Ale przecież musiała być w formie! Czekał na nią ważny test. Oprócz tego była Wojowniczką, musiała dawać dobry przykład.
Przyszła więc w to niegościnne raczej miejsce, by ćwiczyć, ćwiczyć, ćwiczyć. Kein gdzieś zniknął, od paru dni go nie widziała. Mówił, że ma nie czekać, że wróci za jakiś czas. Czuła się więc bezpieczna. Zdąży poćwiczyć i wrócić do formy, przygotować się.
A że musi wrócić do dość napiętego grafiku, by się z tym wyrobić... Cóż, mówi się trudno.
Wyjęła miecz i zaczęła nim machać w stronę róży jerychońskiej, zwanej też westernowym toczącym się krzaczkiem. Miecz był ciężki, a ona dalej nie ogarnęła techniki... Nic więc dziwnego, że już po chwili padała z łap.

Shath drgnęła nagle, słysząc głos Keina. A że akurat znajdowała się w połowie dość niezgrabnego cięcia, ów ruch sprawił, że miecz wyśliznął jej się z pyska. Przeleciał ze dwa metry, po czym wbił się w piasek.
Wilczyca odwróciła się szybko.
- Kein? Ale co ty tu...?
Miało go przecież nie być! Sam mówił, że go długo nie będzie. Czyżby to długo właśnie się skończyło?
Zaraz jednak zaskoczenie minęło.
- Wcale się nie przemęczam. Po prostu ćwiczę. To jeden z obowiązków Wojownika, wiesz? - rzuciła.
Kochała go. Ale są pewne granice! On obchodził się z nią jak z jajkiem. Niedługo oddychać jej zabroni. A o równouprawnieniu, to nie słyszał? Shathow jest wojownikiem i ma nie tylko prawo, ale i obowiązek ćwiczyć tak długo, jak długo jest w stanie ustać na łapach.

Shath również stała.
- Przesadzasz. Znowu przesadzasz. Czy to aż taki wielki problem, że trenuję? Każdy Wojownik powinien to robić. Mam swoje obowiązki i sumiennie je wypełniam. A ty?! Gdzie ty w ogóle byłeś?! Pierwsze słyszę, żebyś był pustynnym wilkiem. Czego jeszcze mi nie powiedziałeś?!
Najlepszą obroną jest atak, hę? Shathow znała to powiedzenie i stosowała się do niego.
Niech się teraz tłumaczy. Zostawił ją bez żadnych wyjaśnień. Po prostu wziął i zniknął. A teraz wraca, nawet "cześć" nie powie, tylko ma od razu jakieś pretensje. I to o co? O rzecz najbardziej podstawową - treningi. Shath trenuje, pracuje i robi wszystkie inne rzeczy właśnie dla niego. Żeby kiedyś, kiedyś, kiedyś, osiągnąć stan, w którym mogą sobie pozwolić na powiększenie rodziny. Żeby zapewnić byt.
A on ma jeszcze pretensje?

Zemścić się? Zabili...? Tego Shath nie wiedziała... Zapewne gdyby wiedziała nie poruszyłaby tego tematu. Nie w taki sposób.
Oczywiście, że jego odejście było czymś całkowicie innym. Zapewne nie przyczepiłaby się do tego wcale, gdyby nie to, że pierwsze, co od niego usłyszała to wyrzuty o treningi. Gdyby chociaż się przywitał... No cóż.
- A wyglądam ci na padającą? Nic mi nie jest! Ile razy mam to powtarzać, zanim zrozumiesz?! I nie, nie mówiłeś. Nigdy o tym nie wspomniałeś!
Nie mówił. A Shath była mało domyślna. Nie wertowała jakoś encyklopedii w poszukiwaniu ras wilków. Nigdy do głowy jej nie przyszło, że Kein może być pustynnym wilkiem. Dla niej wilk to wilk.

Nawet jeśli, to nie w taki sposób. Nie wywlokłaby tego w kłótni. To... niewłaściwe. Po prostu niewłaściwe.
Już i bez tego źle się czuła krzycząc na niego. Nie lubiła tego robić... A to przecież był jej partner. Tym bardziej nie powinna...
No ale co zrobić? Uparł się. A tak zostać nie mogło. Musiała trenować.
- Nie mogę zaniedbać treningów. Nie teraz. Przede mną ważny test i zamierzam go zdać. A ty masz to wszystko gdzieś! Kocham cię. Ale czy z tego powodu mam zrezygnować ze wszystkiego, co osiągnęłam?!
Spuściła jednak trochę z tonu. Niewiele.
- I owszem, możliwe, że nie słyszałam. Bo gdy ćwiczę mam wyłączoną słuchawkę. Nie prowadzę podsłuchu dwadzieścia cztery na dobę!

Shath miała już dość kłótni. Nie chciała przecież go zranić... Chciała tylko... Chciała tylko CO?
Chciała tylko, żeby trochę mniej się czepiał. Chciała tylko morderczym treningiem zagłuszyć zdenerwowanie nadchodzącym testem. Chciała tylko postawić na swoim za wszelką cenę, ot, tak, z przyzwyczajenia. Chciała, a może nie chciała? Może zwyczajnie nie przyzwyczaiła się do nowej, zaskakującej sytuacji? Może po prostu pierwszy raz w życiu ktoś się o nią troszczył, a ona niewłaściwie to odczytała? Może powiedziała parę słów za wiele.
Usiadła obok Keina.
- Oczywiście, że nie jesteś problemem. Nigdy tak o tobie nie myślałam.
Teraz już nie krzyczała na niego. Mówiła cicho, wpatrując się we własne pazury z uporem godnym lepszej sprawy.
Nie powiedziała. Nie chciała go martwić. Bo gdyby denerwowali się testem oboje, byłoby jeszcze gorzej.

Shath również się przytuliła.
- Przecież nic mi nie jest... - powiedziała cicho. - Tak, myślałam o naszej wspólnej przyszłości i o szczeniakach. Przecież wiesz, że zawsze o tym marzyłam... Ale musimy zapewnić im byt.
Czytaj: Jak wychowamy szczeniaki nie będąc najbogatszą parą w Krainie? Suma na koncie musi być co najmniej pięciocyfrowa. Bo zasługują na lepszą przyszłość. Bo jeśli my będziemy pracować do kompletnego wyczerpania, to one nie będą już musiały pracować wcale. Bo... Bo przecież chcemy dla nich dobrze, a wszyscy wiedzą, że stan, gdy trzeba na siebie zarabiać dobry nie jest. Bo powyższy środek stylistyczny nazywa się hiperbola, ale dobrze oddaje sytuację.
Wilczyca westchnęła cicho.
Prawda, nie znana jej, ale znana userce była taka, że Shath z całych sił dążyła do zostania drugą Eleną. A że nie wiedziała o niej za wiele... Cóż. Widziała twardą wojowniczkę, mądrą i zdyscyplinowaną, bogatą. Nie widziała Eleny podgryzającej czekoladki czy śmiejącej się z przyjaciółmi. Z góry więc, podświadomie, zakładała, że tego owa Elena nie robiła. Więc jest to niegodne wojownika! Elena nie odpoczywała nawet będąc w ciąży. Skąd pomysł, że Shath miałaby to robić?
Podświadomość silna rzecz. Faktycznie, czarna wadera coraz bardziej upodabniała się do wyidealizowanego obrazu Eleny, jaki zapamiętała. Ale czy to dobrze?

Cierpliwości. Kto wie, może Keinowi uda się w końcu jakoś na nią wpłynąć? W czasie, nim zniknął zauważyć można było znaczną poprawę.
- Przecież nie jest aż tak źle... Prawda?
On tak widział te treningi? Jako ryzykowanie życia?
- Ale czy mamy dość, by dać radę?
Również go pocałowała, przytulając się mocniej. Koniec z kłótniami. Nigdy więcej. Kochała go przecież nad życie! Nie chciała, by się martwił. A zwłaszcza martwił z jej powodu. Dla niego gwiazdkę z nieba... Więc jaki problem z tymczasowym obniżeniem intensywności treningów? Oczywiście, dopiero po zaliczeniu testu.

Nie myślała o tym wcześniej. Czy przez treningi nadejść może moment, gdy zawiodą ją jej własne łapy? Nie chciałaby sobie wyobrażać nawet, jak by to wyglądało...
Czy śmierć z przetrenowania jest możliwa?
Hmm...
Co do kości: Też miała nadzieję, że mają ich dość. Ale jeśli nie? Poza tym... Gdzie wychowaliby dzieci? Warto pamiętać, że dalej nie mieli nawet legowiska. Nie mieli kawałka futra, żeby się na nim położyć, a co dopiero miejsca odpowiedniego dla szczeniąt.
Dała się jednak bez problemów przewrócić na miękki piasek.
- Ja ciebie też.
Pocałowała go ponownie.
Nie próbowała wcale odmawiać. Bo i czemu miałaby to robić?

Wstała, po czym również go pocałowała. Uśmiechnęła się. Było świetnie.
Legowiskoo?
- Nie przejmuj się, ja też. - odparła.
Powinna rozejrzeć się za legowiskiem już dawno, dawno temu. Czemu tego więc nie zrobiła? Trudno stwierdzić.
- To co, poszukamy go razem?
Wszelkie nieporozumienia odeszły dawno w niepamięć. Znów wszystko było dobrze. Żadnych więcej kłótni! Już nigdy. Niech życie będzie idealne, takie, jak teraz.

Co ciekawe, Shath również się tego nie spodziewała. Żyła w przekonaniu, że od pierwszego razu się nie zachodzi.
Będzie więc ciekawie, gdy się zorientują. Bardzo ciekawie.
Zastanawia mnie jedna rzecz - kto zauważy pierwszy? Shath z rentgenem w oczach, czy Kein, widzący jej dziwne zachcianki i inne tego typu charakterystyczne zachowania?
Hmm. Poczekamy, zobaczymy.
Wilczyca ruszyła za partnerem na poszukiwanie jaskini.

zt.

Pech na drodze tej samicy - jakże wybrednej jeśli chodzi o dobór towarzystwa - postawił młodego Firlet'a. Już na pierwszy rzut oka widać, jak bardzo nie odpowiada on kryteriom samicy: zbyt chudy, za długi, bardziej ciapa niż silny wojownik. Ciemna sierść pokrywająca zaznaczone dość wyraźnie żebra stanowiła naturalny kamuflaż, kiedy wokół panował mrok. Brnął przez piach, a zmęczenie wędrówką nie ułatwiało przemierzania kolejnych metrów, gdy długie i szczupłe łapy zakopywały się niemal po łokcie w zdradzieckich drobinach. Wiatr targał dłuższą niźli u przeciętnego wilka sierścią na przesadnie wielkich uszach oraz na łapkach, świszcząc złowieszczo w okolicy małżowin kundla, co niemalże doprowadzało go do szaleństwa.
Kiedy wyczuł woń jakże obcą, zapewne należącą do innej wilczej istoty, zamarł w bezruchu. Zupełnie, jakoby liczył na to, że pozostanie niezauważonym. Przysiadł na podłożu, czego też zaraz pożałował: kłujący nieprzyjemnie piach przylgnął do jego zada, a szorstkie ziarna wbijały się w skórę. Nie poruszał się więc z dwóch już powodów: aby zmniejszyć ryzyko zauważenia swej chuderlawej sylwetki oraz by umniejszyć choć nieco dyskomfort wywołany zbyt bliskim kontaktem ciała z piachem.