Wodospad Tysiąca Szeptów

W miejscu tym zjawił się także Alastair. Słoneczko obecnie trwało ukryte za chmurami, zwiastującymi nadejście deszczu; jednak nie przeszkadzało mu to w pokonaniu odległości pomiędzy legowiskiem Marano, a tymże wodospadem drogą powietrzną. Kiedy jednak do jasnych uszu wilka dotarł odgłos grzmotu, postanowił nie ryzykować i wylądować w najbliższym, mozliwym miejscu. Padło na wodospad. Wodospad Tysiąca Szeptów. Delikatnie zniżył lot, wystawiając łapy niczym lądujący samolot wystawia koła, by ostrożnie i łagodnie spocząć kończynami na podłożu. Skrzydła powoli złożył, rozglądając się dookoła. Na białej kufie wilka pojawił się szeroki, serdeczny uśmiech.
- Piękne miejsce, że też nie znalazłem go wcześniej - szepnął do siebie, przysiadając nieopodal wodospadu. A może i już tutaj był, jednakże w czasie zaćmienia - kiedy to wszystko wygląda tak samo, bo i w mroku nie sposób dostrzec wspaniałości danych miejsc? Skały przypominały człowieka oraz słonia, którego widział raz jeden w życiu (w zasadzie nie wiedział nawet, jak zwie się owe zwierzę z długą trąbą zamiast nosa) kiedy to zakradł się w okolice ludzkiego cyrku. Ładnie, doprawdy.

Gdy szczenię ukłoniło się jego osobie, i Alastair zachował się podobnie: wstał i skłonił nisko łbem, dodatkowo jedną z przednich kończyn wyciągając niego ku przodowi, drugą zaś uginając. Dygnął doprawdy elegancko, z szacunkiem. Skoro szczenię stać było na tak wysoki poziom szarmancji, dlaczego Alek miałby wypaść mniej wykwintnie? Uśmiechnął się ponownie, przysiadając. Po chwili jednak zmienił pozycję, kładąc się na brzuchu, bo i z takiego poziomu miał lepszy widok na Ananasa.
- Witaj, miło Cię poznać. Ja jestem Alastair - przedstawił się lekko, postanawiając nie męczyć młodego umysłu nadmiarem informacji, nie zawsze przecież potrzebnych: wiek, wataha, stanowisko w stadzie. Przekonany był, iż jego rozmówca, z racji na młody wiek, i tak zapewne niewiele zrozumiałby z tego bełkotu.
- Obawiam się, że za moment będzie padać. Może odstawić Cię do domu, do rodziców? - zaoferował pomoc, kątem oka spoglądając na ciemne chmury, wiszące całkiem niedaleko.

Alastair zastrzygł uchem, nie dowierzając początkowo w to, co usłyszał. Konkretnie - w imię, które padło, jako imię matki malca. Znał Taimi, jasne. Pewnego razu był z nią nawet... całkiem blisko. Czyżby możliwym było, aby miał przed sobą własnego potomka? Nie, to raczej niemożliwe, wiedziałby. Chyba, że wilczyca miała do niego żal, to mogło skomplikować wiele, wiele spraw. Postanowił na razie tego nie roztrząsać, w końcu malec sam wyznał, iż ojca nie poznał. Nie mogł więc rozwiać wątpliwości Alastair'a.
- Jeśli byś chciał, Aenenasie, daj znać, a odnajdziemy legowisko Twojej mamy. Z tego, co pamiętam, należy ona do Watahy Wody, także pewnie domek ma na bagniskach- zaoferował swoją pomoc, bo dlaczego nie? Myśl, iż móglby być ojcem tego smyka, nie dawała mu spokoju. Trzeba będzie spotkać się w najbliższym czasie z matką malca i zapytać. Owszem, znajdują się razem w Nucie, niemniej jednak nie krzywdźmy zasad logiki w aż takim stopniu by uznać, że są w stanie konwersować w dwóch odrębnych miejscach na niezależne tematy, o których jednocześnie dopiero dowiadują się w innych fabułach. Bez sensu.
- Ach, i dziękuję! Twoje też jest świetne, Taimi ma gust do imion - rzucił wesoło, puszczając do malca oko.

Niestety, z potomstwa Alka i Taimi nie ostał się nikt więcej: Eileen nie została chyba w ogóle przeniesiona, Gaeth natomiast był, ale szybko zmienił sie w Dust'a, gdy userka stwierdziła, iż nie chce prowadzić konta szczenięcia. Spotkanie rodzinne mogłoby więc odbyć się w towarzystwie rodziców i jedynego tylko ich syna.
Ali zachodzil w głowę, czy możliwym jest, aby smyk był jego potomkiem. Nie miał, jak tego sprawdzić, bo chyba brak testów DNA w Krainie; a nawet, gdyby były, zapewne na ich wynik potrzeba czekać.
- Ach, dużo masz rodzeństwa? - spytał z czystej ciekawości, niemal do szaleństwa doprowadzony myślą, iż może być ojcem - i nawet o tym nie mieć pojęcia.

- Ja swojej siostry też bardzo, bardzo dawno nie widziałem. W zasadzie ostatnio jakoś krótko po narodzinach - przyznał, skinąwszy łepetyną. Matkę też szybko stracił, jednak tego młodemu nie powiedział; po co, skoro Taimi z całą pewnością nadal gdzieś się znajduje w Krainie. Skoro miała tutaj dzieciątka, nie odeszłaby. Choć, po prawdzie, prawie wcale jej nie znal, był pewnym, iż to nie w jej stylu. Nie wyglądała na typ, który byłby zdolny do tego typu zagrywek. Możliwe, iż się mylil, niemniej jednak szczerze wątpił w to, aby był w błędzie. Uśmiechnął się pogodnie do smyka.
- Co lubisz robić w wolnym czasie, Aeneasie? - spytał, aby podtrzymać rozmowę. Taki temat uznał za odpowiedniejszy do dyskusji ze szczenięciem, aniżeli kwestie związane z opuszczeniem przez rodzinę czy brakiem kontaktu z bliskimi. Przyjemniejsze zagadnienie, prawda?

Potrzebował chwili, aby pojąć, iż określenie "pani" nie dotyczyło jego osoby, lecz Jiyuu Ongaku. Tak, poznał ją. W końcu fabuła w Nucie zaiste rozgrywa się wcześniej, aniżeli tutaj, nad Wodospadem. Postanowiłam więc wydarzeń stąd nie przenosić do baru, niemniej jednak nie widzę przeszkód, aby zdarzenia stamtąd przenieść tutaj. Uśmiechnął się zatem wesoło na brzmienie jej miana. Pamiętał. Zarówno uzdolnioną nastolatkę, jak i dźwięk instrumentu, schowanego w ładnym futerale.
- Też spotkałem kiedyś tę skrzypaczkę - oznajmił, skinąwszy potakująco głową. O, tak, Alastair także podjął próbę, jednak szybko zorientował się, iż jego 'gra' mogłaby prędzej rozbić szyby (choć to - z punktu fizyki - niemożliwe) aniżeli umilił komukolwiek czas. Na szczęście posiadał uszy oraz pewne pokłady pokory i skromności, które umożliwiły mu zorientowanie się w sytuacji i szybkie zaprzestanie dalszych prób. "Ćwicz", mawiali. Owszem, trening czyni mistrza, więc może, gdyby się przyłożył - grałby nieźle. Niemniej jednak uznał niemal od razu, iż to nie jego konik, a po co marnować długie lata na ćwiczenie tego, co nie sprawia nam przyjemności?
- Cóż, ja w zasadzie mam niewiele wolnego czasu - przyznał szczerze, zastanawiając się jednocześnie nad dalszą częścią wypowiedzi; nie powie przecież młodemu, że w wolnym czasie poznaje wilczyce i miło spędza z nimi czas, bo mogłoby to wiązać się z wieloma bardzo niewygodnymi pytaniami, na które odpowiedzi z pewnością nie byłyby proste. - Lubię za to wędrować, poznawać nowe miejsca i osoby. Dodatkowo prowadzę swój lokal, który też pochłania sporo czasu i choć niektórzy traktowaliby to jak pracę, dla mnie jest to hobby, bo lubię to robić.