Kryształowe Jezioro

Pech chciał, że na drodze pozbawionego miana wilka oraz posiadającego imię rudzielca los postawił pewną niewiastę. Zieloną, by dodać jeszcze nieco więcej kolorów. Czemu nie? Ktoś zabroni? Skoro zatem nie słyszę sprzeciwów... pozwolę sobie kontynuować.
Łapy samicy, umaszczone zaiste w dość niecodzienny sposób, powoli i ostrożnie stawały na podłożu, gdy wadera krokami kolejnymi tak kierowała, by nie rozdeptać przyrody, piękna której tak niewielu dzisiaj zdaje się doceniać. Dla niej natura była czymś - co najmniej! - niesłychanie ważnym oraz istotnym. Tam, skąd pochodzi, wierzono, iż jeśli nie będziemy dbać o dobrodziejstwa Matki Natury, i Ona kiedyś odwróci się od nas, skazując nas na śmierć. I to nie byle jaką, na pewno nie szybką oraz bezbolesna, przeciwnie! Chociaż zatem wtedy wydawało jej się to śmiesznym, dzisiaj w zupełności popierała (przynajmniej w tej kwestii) podejście zwariowanych staruszków i innych osobników z rodzimej watahy. Wiedziała, że aby zrozumieć pewne kwestie, trzeba do nich - najzwyczajniej w świecie - dojrzeć. Ach, gdyby jako szczenię czy panienka bogatszą była o tę wiedzę... wielu nieszczęść uniknęłaby ona oraz jej stado. Za głupotę trzeba odpokutować.
Ujrzała dwójkę wilczych istnień, na skutek czego zamarła, na moment zastygnąwszy wręcz w bezruchu. Nie żyła w tej Krainie nazbyt długo, jednak zdążyła już zorientować się, iż samotności zaznać tutaj niełatwo, bowiem świat, do którego trafiła (na drodze czystego przypadku) kipi niemal życiem. Uśmiechnęła się łagodnie, wdzięcznie i uroczo, by następnie niespiesznie podejść ku samcom. Skłoniła się nisko, pamiętała podstawy etykiety z zamierzchłych jeszcze czasów, aczkolwiek wśród wilków dawno nie bytowała, zatem zdarzały jej się pewne potknięcia.
- Dzień dobry, mili panowie - przywitała się grzecznie, dygnąwszy z gracją. Uniosła powoluteńku glowę, spoglądając to na rudego, to na tego, który lica skrywa pod czaszką. n Żadna namiastka oceny nie przemknęła przez jej zieloną głowę, wszakże by wnioskować - należy mieć jakikolwiek punkt odniesienia. Dla Lakeshii nie było niczego dziwnego w wyglądzie Lost'a. Naiwne, możliwe.

Wenę zostawiłam nad zalewem - postaram się jutro ją odnaleźć i zabrać ze sobą.

Na tak przyjazny gest ze strony rudzielca Madame Lakeshia uśmiechnęła się szeroko. Dama, powiadacie? Zaiste istniała taka szansa, ale dawno, dawno temu. Dzisiaj była kimś zgoła odmiennym, całkiem innym. Czasy, gdy mogła mówić o sobie arystokratka minęły kilka lat temu, bezpowrotnie. Wszelkie mosty, łączące ją z dawnym życiem, spalonymi zostały już wieki temu. A ona? A ona szukała - dość nieudolnie - swojego miejsca w świecie.
- Oczywiście! Wspaniały wręcz. Czy to ochota zaznania kąpieli słonecznych przywiała panów w to miejsce, czy raczej chęć zaznania orzeźwienia w jeziorze? - spytała, mając jednocześnie nadzieję, iż jej brak obeznania w kontaktach międzywilczych nie okaże się tak bardzo widocznym. Nie chciała tego. Chciała w końcu zacząć żyć normalnie.

Skinęła ze zrozumieniem zielonym łebkiem. Wargi Lakeshii wciąż trwały uniesionymi w przyjaznym grymasie. Zabawne, iż tak usilnie próbując nie strzelić gafy, zapomniała o podstawie budowania znajomości - podzieleniu się swoim imieniem z rozmówcą. Zdała sobie z tego sprawę dopiero po chwili, gdy dotarło do niej, że po raz kolejny przyjdzie zwrócić się do marchewy poprzez użycie grzecznościowego "pana". Skoro jednak on sam nie próbował zmienić tego stanu rzeczy, może takie właśnie panowały tu zasady? Mętlik, oj, mętlik miała nasza M.L. w łepetynie swojej! Postanowila zakamuflować go nieco szerszym, pewnie przez to nieco nienaturalnym ku jej niezadowoleniu, uśmiechem. Może nikt nie zauważy?
- Tak, tak. W taki skwar należy zadbać o ochłodzenie ciała. Raczy mnie pan poinformować, czy woda ciepła, czysta i zdatna do kąpieli? - kontynuowała spokojnie, zaś czego, jak czego, ale pewnego wdzięku nie sposób jej odmówić.

Bardzo uroczy, urzekł zieloną niemal od razu swoim szarmanckim zachowaniem. Ach, gdyby biedna wiedziała, że to wszystko jest jedynie grą... Póki co nie miała o tym bladego pojęcia, bo i skąd? Widziała go pierwszy raz, wymieniła z nim raptem kilka zdań. Zbyt mało, aby wyciągać jakiekolwiek wnioski ponad te, iż jest dla niej miły i pomocny. Dygnęła ponownie, wyciągnąwszy w przód jedną z przednich łapek i skinąwszy łebkiem. Tak ją uczono w domu. Wtedy uznawała to za śmieszne i niewarte uwagi. Zabawne, jak bardzo życie weryfikuje wilcze przekonania!
- Dziękuję, Puszczyku, na pewno będę ostrożną - zaczęła od tej części wypowiedzi, którą niemalże od razu uznała za łatwiejszą, by następnie przejść do tej bardziej skomplikowanej, powracając do nieco bardziej naturalnej pozy oraz spoglądając na basiora. - Na mnie proszę mówić 'Meg' - zaoferowała grzecznie, posyłając rudzielcowi subtelny zarys uśmiechu. Zerknęła tęsknie w stronę jeziora.
- Pan pozwoli, że skorzystam z tutejszych dobrodziejstw Matki Natury? - spytała.