Cukrowa Polana

Kankami przez dłuższy czas nie mogła uwierzyć własnym, oszołomionym zmysłom. Pomimo wielkich pokładów optymizmu i naiwności jakie w sobie nosiła nie dowierzała plotkom dotyczących tego miejsca. Dręczyły ją one jednak uparcie więc w końcu chwyciła torbę, zatarła łapki i ruszyła sprawdzić to miejsce. Teraz zaś stała jak sparaliżowana przednimi łapami dotykając puszystych, lepkich kłębków waty cukrowej rozpościerających się jeszcze na wiele metrów przed nią zastępując trawę. Niebo co prawda było ciemne, a atmosfera grozy nadal pełzała po całej krainie, to miejsce jednak opierało się jej skutecznie i wyglądało cokolwiek jak wyjęte z bajki i to bajki o dobrym zakończeniu, gdzie wilcze księżniczki oraz piraci mogą objadać się najpyszniejszymi słodkościami jakie można zdobyć na Ziemi!
Kankami czując się właśnie jak taki pirat-zdobywca nabrała przesyconego słodkością powietrza w płuca i krzycząc z niewyobrażalnego szczęścia rzuciła się przed siebie zapominając w jednej chwili o całym świecie. Z pasją robiła slalomy pomiędzy wielkimi cukrowymi laskami o tęczowym zabarwieniu, tańczyła w kępkach waty i z radością łamała czekoladowe krzaczki z owocami o smaku lukrecji.

Czyżby naszego Linka znów przywiało w jakieś słodkie miejsce? Osobiście nie zdziwiło go otoczenie, widział już takie rzeczy. Nabrał głośno powietrza. Z daleka było słychać jakieś wrzaski, basior postawił uszy na baczność, jakieś dzieciaki zostały powieszone na laskach? Rinku zaczął kłusować do powodu tego całego charmidru. Był gotowy na to że zobaczy jakąś kolonie dzieciaków, ale zamiast tego była tam jedna wadera która postanowiła najwyraźniej zdezintegrować to miejsce przy pomocy żołądka i łap. Samiec usiadł pod jedną z lasek i oparł się bokiem na imitacji drzewa. Wpatrywał się w samicę która przeżywała najwyraźniej coś w rodzaju ekstazy. Uśmiechał się przy tym wscibsko. Wytężał przy tym wzrok, czyżby ciemność mu szkodziła czy znów był zmęczony? Nie patrząc, Link nie spał dość długo, może to będzie już z trzeci dzień? Owinął ogon wokół lewej łapy. Wścibski usmieszek zamienił się teraz w wykrzywione wargi. Był zmęczony, teraz położył by się tu i zasnął, jednak wadera wygląda na taką że zaraz podleci po niego i będzie musiał tańczyć salsę. Potrząsnął łbem by trochę się rozruszać. Jak by się rozbudzić... cukier! Tak, pomoże sobie cukrem! Wziął trochę waty cukrowej na łapę i nie chętnie wsadził ją do pyska.

Trzask! I znów na ziemi rozsypują się kolorowe kuleczki będące zarodnikami olbrzymich, przesłodkich purchawek. Kan złapała w biegu co ładniejsze i wsadziła je sobie do torby, po czym bez opamiętania jęła pochłaniać te leżące na ziemi. Przypominała przy tym skrzyżowanie odkurzacza i kosiarki z chorobą nadpobudliwościową i śmigiełkiem zamiast ogona. Mlaskała przy tym donośnie rozkoszując się każdą chwilą tej wspaniałej uczty.
Gdyby tylko jej rodzinka widziała to miejsce! Jeśli kiedykolwiek znajdą się w tej krainie, jeśli jakimś niewyjaśnionym sposobem jakiś jej sojusznik podbije ten mały światek to ona - oh! - z pewnością na swoje lokum wybierze tą wspaniałą polankę! Będzie jego królową i jedyną panią słodkości!
HAHAHAHA!
Cukier powoli zaczął rzucać się jej na mózg co pogłębiało jej wrodzoną nadpobudliwość. Biegała radośnie tam i z powrotem co i rusz zachwycając się nowymi przysmakami. Wszystko też oczywiście musiała, jak nie polizać to chociażby dotknąć, a najlepiej totalnie wymacać, wyturlać i pochłonąć.
Była jednak świadoma, że jeśli przesadzi to dłuuugo będzie musiała gnić na odwyku (czyt. diecie) i nie odwiedzi prędko tego miejsca...
Powoli zaczęła opanowywać swoje rozbiegane łapki i kłapiące zachłannie szczęki, a następnie zmniejszyła nieco częstotliwość machania ogonem, miała bowiem wrażenie, że coś jej przy zadzie niemiło chrupnęło i mógłby jeszcze odpaść...
Otrząsnęła się nieco z pierwszej fali euforii, ale była bliska wpadnięcia w sidła drugiej, była bowiem osobą lubiącą na maksa cieszyć się ze wszystkiego co tylko może być powodem do radości.
Ku jej szczęściu po kilku kolejnych susach, za kilkoma czekoladowymi krzaczkami (łaskawie nie zdemolowanymi przez nią całkowicie) natknęła się na nieznajomego jej wilka, który siedział spokojnie opierając się o gigantyczną, słodką laskę.
Stanęła kilka metrów przed nim przed nim, a po kilku sekundach intensywnego wpatrywania się w jego błyszczące w mroku ślepia wyszczerzyła się psychopatycznie, choć w zamierzeniach miał do być przyjazny uśmiech i podeszła nieco nliżej.
- Heeeejooo! - Powiedziała machając łapką tuż przed jego nosem i przyjrzała mu się dokładniej, nieco jednak rozbieganym wzrokiem.
- Super miejsce, nie!? - Zapytała z nienacka - Szkoda, że go nie odkryłam i nie mogę sobie przywłaszczyć, bo jest najwspanialszym skrawkiem ziemi, który tutaj dany mi było zobaczyć! - Zachwyciła się i głośno westchnęła - Nie rozkoszujesz się tym tak jak ja? - Spytala zdziwiona, gdy zobaczyła jak leniwie samiec pochłania marną kępkę cukrowej trawy.
- Mówię ci stary, nie żałuj sobie! - Zaśmiała się głośno i usadziwszy swe cztery litery na ziemi, zamaszystym ruchem sięgnęła po czekoladową gałązkę.
Choć miała jeszcze sporo do powiedzenia i wypaplania czekolada rozpływająca się w jej ustach na chwilę ją 'unieszkodliwiła' dając samcowi nieco czasu na odpowiedź bądź inną adekwatną reakcję.

Link spojrzał na kobiecinkę. Uśmiechnął się leniwie - No wiesz, nie jestem wielkim fanem słodkości ale daj mi z dwadzieścia minut a wyjem wokół siebie koło - odpowiedział leniwie wkładając do pyska kolejną porcyjkę różowej waty. Basior wpatrywał się w waderę z lekkim niedowierzaniem że w tak krótkim czasie można tyle zjeść! Wrzodów żołądka się nabawi i co? Jeszcze kilogramy cukru - cukrzyca i nadciśnienie... Ta samiczka chce podpisać dla siebie wyrok śmierci? Ewidentnie tak gdyż samiec wywnioskował z jej słów że ta chciała by tu zamieszkać, ale dla czego? Nic zachwycającego, pełno dzieciaków biegających po trawniku z waty, same urwanie głowy! A i jeszcze takiego trawnika nie skosisz kosiarką za dwie wypłaty ze średniej krajowej, nożyczkami też nie... Wtedy cała rodzina skazana na watę cukrową! Trzeba to zjeść a nuż dzieciaki próchnicy dostaną a w pobliżu ni żadnego dentysty, no i co wtedy? Położył uszy wzdłuż łba.

Jak można nie być fanem słodyczy!? Kan po raz pierwszy od dawna była zdziwiona. Na szczęście wilk - jak sam powiedział i to dosyć zabawnie - był w stanie trochę jeszcze poskubać watę dookoła siebie, co świadczyło o tym, że jednak jest zdrowy!
Jego przemyślenia doprawdy były ciekawe i całkiem mądre, aż szkoda, że dziewczyna nie mogła ich usłyszeć. Choć w gruncie rzeczy i tak nie przemówiłyby do jej rozszarpanych resztek rozsądku.
- W sumie nie każdy musi lubić słodkości... - Zastanowiła się i połknęła ostatni kawałek czekoladowego patyka. Ta myśl jednak wydawała jej się tak dziwna, że aż lekki dreszcz niedowierzania przebiegł jej po cętkowanych plecach.
- Choć ja je personalnie uwielbiam! Choć lubię też rzeczy kwaśne... a słodko-kwaśnie to już w ogóle! - Zaśmiała się i zrobiła sobie krótką przerwę w jedzeniu. - Gorzkie są za to średnie - mówiąc to skrzywiła się z niesmakiem.
- Ale najdziwniejsze są słone, nie uważasz? Sama sól jest ble, i solone owoce są ble, ale niektóre rzeczy bez soli tak jakby nie mają smaku. - Zebrało jej się na przemyślenia.
- Czekaj, czekaj... jest słodki, słony, kwaśny, gorzki... jest jeszcze jakiś? - Spytała i spojrzała tak jakby z jego oczu próbowała wyczytać odpowiedź. Temat bardzo ją wciągnął i nadal była lekko otumaniona przez ogrom szczęścia toteż nawet nie zastanawiała się z kim właśnie zaczęła rozmowę. Choć z drugiej strony nigdy się tym zbytnio nie przejmowała (jak wieloma innymi rzeczami, którymi teoretycznie należałoby choćby ze względu na własne bezpieczeństwo) - ale - Who cares?

Natuś przybył tutaj bez ważniejszego powodu. Szczenięta nie potrzebują powodów, by gdzieś przybywać.
Rozejrzał się, po czym skrzywił. Nie lubił tego miejsca. To miejsce boli.
Bezwiednie wsadził łapkę do pyszczka, dotykając szczerby w miejscu, gdzie stracił swój ząbek. Podgryzanie słodyczy jest niebezpieczne... Od cukierków bolą zęby.
Rozejrzał się ponownie, tym razem spojrzenie skupiając na obecnych tu wilkach. Dużo ich. Za dużo.
Biedny, mutystyczny szczeniak nie lubił tłumów. Ogólnie mało co lubił. Lubił drinki. Zapiekankę. Zewnątrz. Kremówki. Ale tłumów z pewnością nie.
A teraz poświęćmy chwilę Zewnątrz. Warto wiedzieć, czym ono jest. Zewnątrz to niebieski płomyk dusz, posiadający własną, choć dość ograniczoną świadomość. Co ciekawe, uznał za stosowne chronić szczenię w ramach swojej pokuty na tym padole. Jest wielkości mniej więcej piłeczki tenisowej i nie wytwarza żadnego ciepła. Zazwyczaj, czyli na przykład teraz, krąży wokół łebka Nataniela, bronią go przed światem zewnętrznym. Jakoś.
Wilczek dzięki temu czuje się nieco pewniej. To chyba cała obrona, ale cśś, on wierzy w Zewnątrz.

Natuś skulił się, słysząc nieprzyjemny głos szczeniaka. Zwinął się w kłębuszek i spróbował schować w cukrowej trawie. Zewnątrz krążyło nad jego łebkiem szybciej, zmieniając się w rozmazaną smugę.
Wilczek siedział cichutko w trawie, rozmyślając gorączkowo.
Czemu ten wilczek go nie lubi? Też wie o złych słowach, które Nat mówił, jak był malutki? Wszyscy wiedzą... Już nigdy nikt go nie polubi, nawet, jeśli będzie milczał.
Ale i tak będzie milczał, żeby już nigdy więcej nie powiedzieć złego słowa. I tak wszyscy go nie lubią... Nie chciał pogarszać sytuacji. Poza tym... Bał się mówić. Tylko z Alastairem można było rozmawiać. Wszyscy inni go nie lubią... A Alastair jest od zawsze na zawsze. Tata Alastair.
Szaro-niebieskie szczenię czekało... Może tamten przestanie być zły?

Harmou wściekle spojrzał na krzak. Grozi mu?! Malec źle zrozumiał przesłanie obrazka i dwoma susami pojawiło się przy krzaku. Z trudem ale wyciągnął stamtąd Nataniela szczerząc białe kiełki.
- Grozisz mi?! - Warknął A Louis próbował odciągnąć rozwścieczonego podopiecznego.
- Harmou! Ty mały, głupi szczylu uspokój się!- Louis warknął wściekle i jakoś udało mu się oddzielić ich.
Po za kilkoma nie groźnymi zadrapaniami Natanielowi nie nie jest. Co mógłby zrobić mały zabójca nieumarłych?

b.w

Harmou westchnął. Czy naprawdę musi tutaj sterczeć? Warknął sam do siebie i postarał się na lekki uśmiech. Wyglądało to obrzydliwie gdyż uśmiech naprawdę rzadko gości na jego pyszczku. Westchnęła głęboko.
- Wybacz za me wcześniejsze zachowanie - Powiedział cicho. I warknął coś pod nosem. Postarał się po raz kolejny na delikatny uśmiech. No trochę lepiej to wyglądało.
- Może powiesz mi jak się nazywasz? Cooo? - Spytał nie co niecierpliwie.
Louis spojrzał się na malca i zachęcająco puścił mu oczko. Harmou nigdy nie był tak spokojny. No może pomijając sytuację jak próbował go walnąć. Ha! Bycie duchem ma swoje plusy.
Ale wtedy naprawdę się uspokoił i nawet poszedł spać. Pokiwał zadowolony głową i łypnął czerwonymi ślipiami w stronę szczeniaków.

Jeśli nagle jakimś cudem temat wasz ożyje, to proszę zwyczajnie ignorować tą waderkę.

Przybyła tutaj bardzo o dziwo spokojnie i nasza Diana. Faktycznie wyprawa do Rosji i pomoc Sergey'a wiele zmieniły w niej.. a może to nieoceniona pomoc Korka? W sumie ona sama nie wie, a wy się tego jak zwykle nie dowiecie i tyle.
Ignorowała sobie te 2 wilczki, bo nie chciała sobie im przeszkadzać.. jednego znała, ale to nie jest w żadnym stopniu ważne.
Przybyła sobie tutaj i zaczęła się rozglądać po tym jakże pięknym i majestatycznym miejscu. Słodkim również było, więc wiadomo czemu tutaj jest.
Jednak to co zrobiła było trochę dziwne jak na nią. Podeszła sobie gdzieś i się zwyczajnie położyła na brzuch, po czym usnęła.
Dlaczego? Zmęczona była? Nie. Po prostu chciała sobie zrobić na spokojnie drzemkę po tak męczącej podróży. Fakt, to sobie przeczy, ale taki jest jej umysł. Nie ogarniecie tego nigdy.

Wadera sobie dalej spała mimo tego wszystkiego co się działo wokół niej.
No dobrze, może nic się nie działo, bo jedynie jakiś idiota wylądował tuż tuż.. ale no cóż, trzeba wstać i zareagować póki jeszcze można.
- Ta....
Powiedziała będąc bardzo przemęczoną. Gdyby nie fakt, że to trochę dziwnie by wyglądało to natychmiast by się stąd wyniosła.
Jednakże ktoś kiedyś ją bezsensownej kultury nauczył i trzeba będzie coś powiedzieć więcej i się pożegnać póki jeszcze ma się 4 łapy!
Najgorsze było to, że nie pamiętała go w ogóle
Dlaczego? A odpowiedź jest bardzo prosta - z 7 nocy spędziła płacząc przez niego, więc zwyczajnie wyzbyła się go z pamięci.
Wstała po czym się przeciągnęła i przygotowywała się do wyjścia.

Wadera najchętniej odprawiłaby tego wilka z kwitkiem i zwiała z jego pieniędzmi na Alaskę, do Polski, USA.. gdziekolwiek aby się tego ślepca pozbyć jak najszybciej się dało.
- Jakiego Kein'a? W ogóle o czym ty gadasz? Pijany jesteś czy co? - rzuciła po czym zaczęła do niego podchodzić bardzo ostrożnie.
Kiedy była już wystarczająco blisko poczuła marihuanę i to czym się jeszcze ten basior dziwny nafaszerował.
Kiedy on tak stał i patrzył się w złą stronę to ona zaczynała się zastanawiać czy on naprawdę jest w aż tak opłakanym stanie. Chyba nie z tego co widzi, bo ten trzyma się na łapach o dziwo.
Przypomniała sobie kim on jest.. Tsukuyomi.
Zmarszczyła brwi i westchnęła jedynie obserwując tego niby rozmówcę. Po chwili jednak przestała cokolwiek robić i odstawiła mowę niewerbalną na bok, bo przypomniała sobie iż ten jest faktycznie ślepy...
- Niewidomy i naćpany.. brawo mistrzu.

Ach ten to potrafił się bardzo dobrze najwidoczniej tłumaczyć.. no cóż, nie jest chyba z nim aż tak źle jak myślała skoro zaczął się w miarę pozytywnie odzywać i ten... odwracać, jakkolwiek to nie brzmi, bo naprawdę dziwnie tak się to pisało.
- Ro..... nie, nie mam wody Tsukuyomi. - rzuciła z lekką ironią.
No co? Była taka i tyle, trzeba jej czasami takie zachowania wybaczyć. Każdemu się to zdarza przypominam!
Wiadomo jakie słowo chciała powiedzieć. Powstrzymała się i to bardzo dobrze wróży dla niej.
- To może ciesz się tym z kimś innym...
Powiedziała i w końcu ruszyła aby zobaczyć całą resztę tego terenu. Nie opuściła tematu a jedynie się po nim przechadzała.