"Piwna Nuta"

Okej, okej. Alastair miał spory zastój, bo dopiero niedawno zamknął semestr, zaś dzisiaj powrócił z kilkudniowego wypadu w góry. W sumie nie tyle Alastair ile wstrętna, znikająca wiecznie, nieodpowiedzialna userka, której trzyma się dzisiaj zabójczo 'zabawny' nastrój, a jej poczucie humoru sczerniało niemalże w oczach, podobnie jak jej narzeczony wyjeżdżający z kopalni węgla kamiennego. Tak więc dłuższe wstępy na bok. Uznajmy więc, iż biały, skrzydlaty wilczek wyturlał się z zaplecza Nuty, uśmiechając łagodnie ku klientom. Och, jakże dawno nikt nie odwiedzał przybytku!
Uwagi osobnika, któremu właśnie zsunął się kaptur, umknęły uwadze wilczkowi, który najwidoczniej nie odzyskał jeszcze pełnego zdrowia i formy po ostatnim pobieraniu krwi. Leszcz z niego, zaiste!
- Witam, witam! W czym mogę służyć? - zapytał radośnie, bo przecież do osobników pogodnych należał od zawsze. Jego spojrzenie przemknęło od samca do samicy, zaś krańce pyska uniosły się znacznie w serdecznym i - chociaż troszkę, na pewno! - uroczym uśmiechu. Toć próg lokalu jego przekroczyła właśnie piękność nie z tej ziemi (albo to zwyczajna słabość do postaci na avie?). Nie chcąc jednakże wyjść za natarczywego, narwanego buca powrócił wzrokiem na basiora, jakby wyczekując nań spoglądając.

Cóż, cóż. Chyba można na razie pominąć Nadire? Nie ma dziewczyny, więc przez ten czas, kiedy złoży zamówienie, Alastair może realizować poprzednie. Kłóciło się to z jego sposobem bycia, bo w końcu to damom pierwszym usłużyć należy, jednakże - jakby nie patrzeć - miał już kogo obsłużyć, jak bardzo zboczenie czy zbereźnie by to nie miało zabrzmieć.
Należy przyznać, że chociaż Alastair poznać po sobie tego nie dał, mimika wilka i ton jego wypowiedzi nieco go ruszyły. Dobra mina do złej gry; na szczęście zniweczył swoją paranoję w zarodku i nie pozwolił jej się rozwijać dalej, inaczej znów musiałby schować się pod bilardowym stołem w walce o własne życie. Może i uchodził za wilczka pogodnego, niemniej jednak i on sporo w życiu utracił. Jako dorosły facet nigdy nie przyzna się, jak bardzo przez te wszystkie lata brakowało mu matki i siostry oraz nie wspomni ni słowem, jak bardzo tęskni za ojcem. Nikt już nie słyszał o Samuelu, nikt nie pamiętał Jael'a, nikt nawet nie wiedział, kim jest Samuerian. Pozostał jedynie na kartach historii jako jeden z sumienniejszych władców oraz - oczywiście! - we wspomnieniach białego wilczka, który nigdy nie marzył o niczym równie mocno jak o tym, by być takim, jak tatusiek.
Szybko uzupełnił kufel, dbając o tym, aby przypadkiem zbyt dużej jego przestrzeni nie zajęła piana. Pianą się nieprzyjemnie odbija. Piana łaskocze w nos. Piana to zło, nawet w przypadku lanego piwa, zwykle podawanego z porządną domieszką wody - ale nie w Nucie! Tutaj niczego nie święcimy, bo nie mamy sumienia, ha.
- Proszę bardzo, należą się dwie kości - powiedział pogodnie, podając nieświęcone piwo o przyjemnej barwie w czystym, dużym kuflu. Spojrzał na Nadire, posyłając doń szarmancki uśmiech.
- A dla Pana towarzyszki co podać? - zagaił, święcie przekonany o tym, iż ta dwójka jest tutaj razem. W końcu nim przyszedł, umknęło mu sporo rozmowy - która wyraźnie mogła świadczyć o tym, w jak wielkim jest błędzie.

Uśmiechnął się szeroko, dostrzegając kolejną powabną damę. Niestety, znów podryw będzie musiał poczekać - była z mężczyzną. Alastair nie zwykł wnikać w relacje pomiędzy gośćmi, jednak wolał nie pchać się pomiędzy potencjalną parę. Będzie zatem miły, w granicach wychowania oraz kultury. Odchrząknął cicho, machnąwszy entuzjastycznie ogonem. Samiec chwycił w łapy menu - niekoniecznie eleganckie czy w żadnym razie niekojarzące się z wykwintnym lokalem, w końcu Nuta wciąż jest pubem - i podając je następnie w łapki Marano. Opuścił w tym celu ladę.
Los chciał, iż w momencie gdybania odnośnie serwowanych napojów był zbyt daleko, by usłyszeć. Znaczy... Wilk słuch miał dobry, jednak nie zamierzał podsłuchiwać parki. Nie wypada. Był kelnerem - nie szpiegiem!
- Witam w "Piwnej Nucie". Proszę, oto karta - rzucił z szerokim uśmiechem. Jedna, bo bida. W końcu nie była to restauracja. Karta była tylko dlatego, że Alastair ręczne naniósł starannie wykrojone litery na kawałek papieru, by następnie oprawić to w kawałek kory. Czuł zwyczajnie, iż jedna karta nie zaszkodzi. Tak, tak. Uspokoił sumienie.
Aariel - gołąb Alka - pokręcił łebkiem, przyglądając się klientom. Poznał? Nie wiadomo. Alastair dał się zwieść kamuflażowi, bo w końcu z Karmelkiem przesadnie blisko nigdy nie był. Widział go raz - zdaje się, iż to wszystko.
Wrócił za ladę i przetarł (po raz tysięczny...) kilka kufli. Bardziej błyszczeć to się już chyba nie mogą...

A ja tak ładnie z odpisem na Karmelka czekałam - teraz sama wypadłam z obiegu. Dobra, powoli więc.
Na szczęście rozmowa nie wymagała ingerencji Alka. Uznajmy więc, że ten grzecznie czekał na ustalenie zamówienia. Kiedy zatem te wypowiedzianym zostało, pospiesznie podliczył, jednocześnie odstawiając kolejny z wypolerowanych już po raz setny kufli na miejsce.
- To będzie jedenaście kostek - powiedział wesoło, kątem oka dostrzegając napiwek. Jak na wartość zamówienia, był on doprawdy solenny. Ponad 1/3 należności, o ile userka po nieprzespanej niemalże nocy potrafi jeszcze poprawnie liczyć oraz rozumować. Uśmiechnął się w podzięce, kostki wrzuciwszy do kasy. W zasadzie od razu zgarnął je do kieszeni. Nie będzie opłacać nieobecnego pracownika, nieprawdaż? Skinął głową.
- Za kilka chwil podam. Na razie proszę się poczęstować bułeczkami czosnkowymi, w ramach gratisu - powiedział pogodnie, podając Marano oraz Karmelowi talerzyk z czterema połówkami zapieczonych bułek o przyjemnie chrupiących skórkach oraz delikatnej, acz wyczuwalnej bez większego kłopotu, nucie masła czosnkowego.

Sam Alastair zniknął na chwilę na zapleczu, gdzie na kuchence ustawił garnuszek z mlekiem, zaś do piekarnika wsunął sporych rozmiarów zapiekankę. Póki nie trzeba płacić za asortyment - można szaleć gratisami. Userka po dziś dzień miło wspomina restaurację w Szklarskiej Porębie, gdzie do każdego obiadu dostawała kieliszek przepysznej, idealnie rozgrzewającej orzechówki. Dnia pewnego otrzymała nawet dwa, jednak drugi dopić musiał już narzeczony. Albo wspaniale się prezentująca bagietką, którą dorzucono nam wczoraj przy zamówieniu pizzy. Aż szkoda, że nie dojedliśmy ani pizzy, ani nawet nie skosztowaliśmy zapiekanej bagietki...

Po chwili ser na zapiekance zdawał się idealnie stopić: wystarczająco, aby przyjemne się ciągnąć, nie na tyle zaś mocno, by ściekać czy przeciwnie, stwardnieć nieprzyjemnie (zbyt wiele gatunków sera, by Alek wiedział, co stałoby się akurat z tym jednym, konkretnym, spoczywającym na zapiekance). Pieczarki, szynka, jakieś tam dodatki - wszystko to na przyjemnie zapieczonej bułce. Zapiekanka wylądowała na białym talerzu. W międzyczasie powstały też czekolady, a wszystko to znalazło się po momencie na ladzie.
- Życzę smacznego - rzucił Ali z uśmiechem, stawiając na blacie ketchup, musztardę i sos do amerykańskich hamburgerów. W końcu to tylko bar, więc nie potrzeba miliona wielkich butli z innymi sosami holenderskimi, prawda? Oczywiście na blacie stały serwetki i plastikowe sztućce, tuż obok słomek do napojów. Dla każdego coś dobrego, jak mawiają.

Zasalutował pogodnie na słowa wilczycy, uśmiechając przy tym uroczo. Na szczęście nie należał to najpaskudniejszych istot, które zaiste po Krainie krążyły, więc aby tyle przemawiało na jego korzyść. Userka znika na dwa dni, także prosi grzecznie o pokonanie pokusy kompletnego zdemolowania lokalu podczas jej nieobecności. Alek zaś powrócił do... dokładnie, do polerowania kufli. Aż dziw, iż jeszcze w żadnym nie wytarł dziury.

Dialog się toczy, a ja zauważyłam go dopiero teraz - mimo, iż siedzę tutaj cały dzień. I wczoraj też zaglądałam. Uroczo. No, nic. Migrena, o. Wszystko będę zwalać na nią, bo jestem kobietą i tak mi wygodniej.
W każdym razie...
Czyszczący z zaangażowaniem naczynia Alastair dostrzegł kres czekolady Karmela, toteż odstawił kufel, by za moment pojawić się nieopodal parki i zgarnąć filiżankę po gorącym napoju. Teraz może coś myć na legalu, bez obawy, iż wyjdzie na przesadnie pedantycznego osobnika. Uśmiechnął się łagodnie do klientów, coby za moment spojrzeć na Betę Wiatru.
- Podać coś jeszcze? - zagaił łagodnie, stopniowo pozbywając się z kufy przyjaznego grymasu, coby wyjść na profesjonalistę. W końcu we wszystko, co czynił, zbyt wiele serca oraz uczuć wkładał. Najwyższa pora coś zmienić. Czas dorosnąć.
Jakże często sobie to powtarzał? Trudno ocenić. Jedno było pewne - nazbyt często...

Wybaczam, ja mam je teraz.

Karmelomortimer skinął łbem.
- Mi również się tu podoba. Przytulnie... I bardzo czysto.
Przy ostatnich słowach wskazał łbem barmana. Osobiście był zdania, że ścierka wytrze się do zera zanim w kuflu powstanie dziura.
Rozejrzał się.
- I mają tu karaoke. - dodał, jakby to było najlepszym wyznacznikiem jakości lokalu.
Wydawało mu się, że kiedyś lubił muzykę. Jak inaczej wytłumaczyć tamten incydent z robotem Onego? Musiał lubić muzykę.
W całym poście posługiwał się głosem Mortimera.