Las Spokoju

- Potrzebuję Cię, tato. Ale potrzebuję też odrobiny czasu. Potrzebuję Keina. Nie każ mi wybierać... Zjawiasz się po bardzo długiej obecności, nie znasz mojego życia, a próbujesz je zmieniać. Obrażasz bliskiego memu serca wilka, zamiast cieszyć się moim szczęściem... Nie tak sobie wyobrażałam Twój powrót, a wyobrażałam go sobie cholernie często... - mówiła półszeptem, nie mając nawet siły n to, aby ton obdarzyc jakimikolwiek emocjami. Gdyby wiedział, że związek właśnie zaczął sie sypać... byłby zadowolony? A ona? Ona ryczała, cierpiała, ubolewała. Traci tego, którego kocha z powodu pojawienia się drugiego, którego kocha. Nie chciała wymieniać jednego na drugiego! Chciała mieć ich obu... Tak byłoby najlepiej.. Dlaczego gdy nauczy się funkcjonować bez jednego z nich, on powraca, mieszając w życiorysie? Nie radzila sobie. Osoby, które mogłyby jej pomóc, znikały.
- Chyba to ze mną jest coś nie tak... - mruknęła pod nosem, nie na tyle jednak cicho, by MOrt nie był w stanie tego usłyszeć.

Zesztywniała nagle, czując jego dotyk. Dotyk, którego łaknęła od tak wielu lat. Dotyk, który teraz kompletnie ją paraliżował. Dotyk, który powodował, iż nie wiedziała, co robić ani czuć. Dotyk, którego zaznala i zdała sobie sprawę, że rzeczywistość bardzo odbiega od szczenięcych marzeń, do dzisiaj pielęgnowanych w najbardziej szarych zakamarkach jej umysłu.
- Wiesz więc, jak boli utrata ukochanej osoby. Nie prowokuj, bym i ja przez to przechodziła - powiedziała obojętnie, nadal pozostając w bezruchu. Nie odepchnęła basiora, ale także nie potrafiła szczelniej się wtulić. Zupełnie, jakby jaka dziwna moc kompletnie uniemożliwiła jej posunięcie się do jakiejkolwiek czynności. Sterczała. Nie wiedziała, co zrobić, powiedzieć. Nie wiedziała nawet, co czuć. Nie miała pojęcia, czy w ogóle czuła jeszcze cokolwiek. A może już całkiem się wypaliła? Wyrzuciła z siebie wszelkie emocje przez ostatnie kilka dni, wykorzystujac przydzial na kilka ładnych lat?
- Każdy popełnia błędy. Ty, ja, Kein. Obrażanie się za każdy kolejny jest bez sensu - dodała obojętnie.
Zabawne, że Mort myślał o Keinie jako o podejrzanym typie. Czy przypadkiem nie on sam nie należał do ideałów? Swoje za uszami miał, nie wypada chyba o tym zapominać, tatuśku? Uparty tyran.

Amnezja. Ależ wygodna forma walki z własnym sumieniem.
- Chcę, żebyś był składową mojego szczęścia, a nie przeszkoda w jego uzyskaniu - powiedziała jedynie, całkiem oschle i obojętnie, chociaż wewnątrz niej rozgrywała się istna batalia uczuć i emocji. Nie chciała jednak, aby te wypełzły na wierzch, a że upór był jedna z tych odziedziczonych po ojcu cech, wyszło niemalże idealnie. Jej spojrzenie zawisło na pysku wilka, a błękitne oczęta zdawały się błyszczeć. Zupełnie, jakby majaczyła w nich łza, która obawiała się jednak rejon gałek ocznych opuścić, coby stoczyć się po policzku. Kraniec jej ogona poruszył się niespokojnie, jakoby wtórowało i napędzało go ucho, które wykonało podobny gest, strzepując z siwego futerka wyimaginowany paproch.
- Ale to, jak będę Cię postrzegać, zależy tylko od Ciebie. Jestem w stanie wybaczyć Ci wiele, ale czy tak będzie zależy tylko od Ciebie. Udowodnij, że się zmieniłeś. Słowa są czcze, już nie jeden raz dałam Ci się nabrać, że zawsze będziesz przy mnie i nie opuścisz. Teraz jestem starsza, mądrzejsza o wiele doświadczeń i domagam się nie tyle gadania, ile czynów - podsumowała.

- A jak mam Cię traktować, tato? - spytała, nacisk stawiając co prawda na ostatnie ze słow, niemniej w taki sposób, iż wyczuć można było swego rodzaju cyniczność i wręcz jadowitość.
- Naprawdę myślisz, że wrócisz po tylu latach, a ja rzucę Ci się na szyje, zapominając o tym wszystkim? O rodzinie, która się posypała, bo poszedłeś do Taimi? Wybaczyłam, mimo, że obwiniałam Cię początkowo o odejście matki. Chciałam, żebyś był szczęśliwy, nawet polubiłam Taimi. Potem sprawa z Sasorim, konszachty z demonami i upiorami, Zed... Olałeś rodzinę na rzecz potęgi, która stała się Twoim priorytetem. Byłam szczenięciem! Gdyby nie Crystal.. nie byłoby mnie tutaj, bo zdechłabym z glodu, bo Ty szlajałeś się z Cieniami... Tego nie można tak łatwo wybaczyć, nie myśl, że nie próbuję. Nie spodziewaj się zatem, że rzucę Ci się szczęśliwa na szyję. Potrzebuje czasu. Podobno mnie kochasz, spróbuj więc mnie zrozumieć... To zbyt wiele? - spytała ze łzami w oczach. Przekonała się już wielokrotnie, że nie jest tak silna, jaką być chciała oraz jaką chciał, by była ojciec. Dla niego stala się wojowniczką. Jednak jego nie było, a ona nie odnalazła się w zawodzie, porzucając go i narażając się nadymanej wrogo Deebie. Tak wiele robiła z myślą o nim... W nadziei, że powróci... A teraz, gdy tu stał, wszystko było zupełnie inaczej, niźli sobie to wyobrażało. Było trudniejsze, bardziej skomplikowane.

Mimowolnie parsknęła, nie w ramach kpiny, lecz żałością przyozdobionego rozbawienia. Jej głowa także poruszyła się w sposób podobny temu, którego zaznał łeb Mort'a, a oczy skierowała następnie ku niebu, jakoby tam własnie doszukują się wskazówek i podpowiedzi.
- o Tobie nie da się zapomnieć - zauważyła półszeptem, w tempie iście anemicznym powracając spojrzeniem na ojca. Jakby nie patrzyć, nie tak łatwo byłoby zapomnieć o kimś, kto jest nam niezmiernie bliski. A krzywdy, wyrządzone przez istoty najbliższe, bolą najbardziej. Rany przez nich zadane krwawią najdłużej i najtrudniej je wyleczyć. Ciszę, która nastąpiła po tymże stwierdzeniu, jakże szczerym i prawdziwym, przerwało dopiero głuche, ciężkie westchnienie, ktore niemal zdawało się rozrywać klatkę piersiową.
- Jeśli Ci na mnie zależy, zrobisz coś dla mnie? - spytała z powagą najwyższą, łapą przecierając pozostałości po niedawnym smutku. Rozkleiła się, ale na szczęście zbyt długo nie trwało. Teraz dochodziła do siebie, bo i prośba, którą chciała złożyć przed ojcem, wymagała spokoju oraz opanowania.
- To dla mnie bardzo ważne... - dodała, licząc, że może właśnie to ten argument do niego dotrze, poruszając choć nieco zatwardziałe (jak sądziła Ami) serce wilka.

Z pewnością się nie pomylił i w myśleniu swoim nie pobłądził.
- Porozmawiaj z Keinem. To świetny facet, może jeśli spróbujesz go poznać... Zaakceptujesz go. Chcę tego, tato. Chcę Twojego błogosławieństwa. To dla mnie ważniejsze, niż możesz przypuszczać... - powiedziała spokojnie. Cóż, userka zna swego rodzaju ból, który pojawia się na każdym ślubie, kiedy to pannę młodą do ołtarza prowadzi jej ojciec, dając symbolicznie pod opiekę innemu mężczyźnie. Użyszkodniczkę boli, że jej nikt nie zaprowadzi... Podobnie czuła się teraz Amiru, bo chociaż na ślub jako taki się nie zapowiadało, nie chciała, by dwaj niezwykle ważni w jej życiu mężczyźni skakali sobie do gardeł. Czyż nie chciałaby przyjemnych spotkań rodzinnych, świąt w miłej atmosferze, odwiedzania wnuków przez Mort'a? NIe wyglądał na dumnego z wnucząt, to prawda, bolało... Ale Amiru podejrzewała, że i to się zmieni. Że wszystko się ustatkuje. Potrzeba jedynie czasu oraz dobrych chęci.
Ze strony każdej z zainteresowanych osób...

- Jest przekonany, że napuściłeś na niego smoka - wyjaśniła, pokręcając przecząco łbem. Może była zbyt mało spostrzegawcza, ale... nie zauważyła niczego podejrzanego, w odróżnieniu od Kein'a. Nie wierzyła jednak, aby jej własny ojciec był do tego zdolny, tym samym narażając na niebezpieczeństwo ze strony smoka, który popadł w niemałą furię, nie tylko czarnego samca, ale i samą Amiru wraz ze szczeniętami.
- Mało nas nie pozabijała, gadzina - mruknęła nieco pod nosem, machnąwszy w zdenerwowaniu ogonem. O siebie nie dbała. Ale... Cholera, dzieciaków nie odda! Wystarczy, że Kein sprawiał wrażenie tak bardzo obojętnego wobec jej kruszyn... Teraz jeszcze Mort... To nie będzie łatwe, na pewno. Sielanki nie będzie, ale chociaż jakaś tam tolerancja i akceptacja.
- Nie wiem, skąd mu się to wzięło. Przecież to niemożliwe. Nie naraził byś swojej własnej córki i wnucząt na niebezpieczeńśtwo - rzekła, nieufnie spoglądając na wilka. A może jednak mógł? Lepiej niech jej to wszystko szybko wyjaśni, zanim Amiru sama sobie nie dopowie niczego ponad to, o czym powinna wiedzieć.

- Spełnił. Został przy nas i przegonił smoka. Nie odwrócił się i nie odszedł wiedząc, że skazuje bliskie sobie istoty na smoka, który ma "nierówno pod sufitem" - rzekła oschle, nieco zła na ojca. Nieco, albowiem na więcej energii i emocji nie było jej obecnie stać. Zbyt wiele się wydarzyło w zbyt małym czasie, przestawała sobie radzić z przyjmowaniem kolejnych ciosów. Zabolało. Ojciec doskonale wiedział, co siedziało w tej smoczycy. Zdawał sobie sprawę, że może ich wszystkich pozabijać, jeśli tylko ubzdura się jej, że są "unter". A mimo wszystko...
- Pomyślałeś, że ja też mogłam ujść za unter? Że mnie też może chcieć zamordować? - spytała jedynie, zbierając się do odejścia. Powiedziała już w końcu wszystko to, co powiedzieć zamierzała. Dała się przytulić. Chyba minimum czułości na poziomie ojciec-corka zostało dopełnione i mogła odejść z przeświadczeniem spełnionego wobec rodzica obowiązku?

- Fakt, lepiej skazać dziecko i wnuczęta na łaskę smoka i wilka, któremu się nie ufa. Jakoś zanim nie uciekłeś, smoczyca nawet nie myślała nas atakować. Przykro jest usłyszeć, jak niewiele twoje życie znaczy dla własnego ojca - wycedziła powoli, uważając, aby przypadkiem ton jej wypowiedzi nie nabrał ostrego wydźwięku. Nie chciała, niemniej jednak trudno jej było pogodzić się z tym, że ten znów odszedł, kiedy go potrzebowała... Pokręciła głową, jakoby dodając sobie po części otuchy, po części zaś odgonić natrętne myśli. Jej ojciec wcale się nie zmienił... Nie tak, jak podejrzewała Amiru.
- Dlaczego niby mam Cię wspierać, skoro sama Twojego wsparcia nie doznałam? Odszedłeś, nie przejmując się wcale smokiem, mimo, że wiedziałeś, że ma "nierówno pod sufitem". Żenujące. Jakbym padła trupem, bo Kein okazałby się słabszy od potężniejszego od każdego wilka smoka, czułbyś się dumny? - warknęła, nie wytrzymując. Przeliczyła się. Uwierzyła, że ojcu na niej zależy, a tymczasem wychodziło jedynie na to, że znów troszczy się jedynie o samego siebie. O to, aby ktoś pomagał, kiedy zniedołężniałe kości odmówią posługi. Odeszła, a nastrój jej nazwać można co najmniej wisielczym. Oczekuje, a w zamian? W zamian znów opuszcza ją w momencie, w którym go potrzebuje...

zt.