Miasteczko Widmo

Na miejscu pojawiła się także Liszka. Jako, że wewnętrzna blokada całkowicie wypleniła w niej zdolności do kontaktowania się ze światem zmarłych, miasteczko było dla wilczycy zwyczajnym, niewyróżniającym się miasteczkiem. Jedynie gdzieś tam dostrzegła samca - o tak, żywą istotę, z którą można porozmawiać!
 - Dzień dobry - powiedziała radośnie, zbliżając się do wilka, żeby dowiedzieć się czegoś o nim i o całym tym miejscu. Może wyniknie z tego ciekawa rozmowa, zawsze może wyniknąć jakaś ciekawa rozmowa.

Przyszła tu taj tak po prostu, chciała na własne oczy zobaczyć cywilizację. A jako, że jej zawsze "szczęście" dopisuje trafiła akurat do miasta widmo. Osobiście nie bała się duchów, ale szczerze mówiąc wolała istoty z krwi i kości aniżeli półprzezroczyste postacie. Rozejrzała się i poczuła frustrację. Z duchami nie można się bić ani nawet symbolicznie szturchnąć. Westchnęła z zrezygnowaniem. Już miała odejść jak jej uwagę zwrócił jeden wilk. On na pewno nie był duchem. Podeszła bliżej...bezszelestnie skradała się byłoby bardziej odpowiednie, wracając, podeszła do wilka i najeżyła sierść.

Nie warcz

Nie warcz

Nie warcz

Warknęła. Głupia. Głupia. Głupia! Teraz była gotowa na atak ze strony basiora. Więc szybko powiedziała zanim będzie za późno.

-przepraszam, tyle tu duchów, przestraszyłam się jak zobaczyłam cię...znaczy wilka, no żywego-

Mgła ją perfidnie wyśmiała a wilczyca tylko przewróciła oczami.

Połorzyła się na bok ze strachu przed samurajem. Dziwić się jej nie można w sumie nigdy nie widziała tak wyglądającego człowieka. Po tym jak odszedł jednak wstała i otrząsnęła się. chciała mu powiedzieć co myśli na temat takiego straszenia jej o tak, ale wiedziała, że wydobyłby się z jej ust tylko niewyraźny bełkot, wiec postanowiła milczeć. Wsłuchała się jednak w słowa samca. Mówił całkiem zabawnie, ale za żadne skarby nie zaśmiałaby się. dlaczego? Bo tak!

-Spokojnie rozumiem go- powiedziała i wychyliła się aby spojrzeć na samuraja -nie boje się duchów, skrzywdzić mnie nie mogą...ani zabić- powiedziała to zanim zdążyła ugryźć się w język.

-Miło mi poznać...chociaż mam nadzieję, ze nie obrazisz się jak będę ci mówiła Tsu prawda? A tak swoją drogą mam na imię Philian- Skinęła łbem w odpowiedzi na jego ukłon i po chwili namysłu dodała -Ty nie z tych stron prawda?-

Przekrzywiła łeb i obserwowała nieznajomego. Miała lekkie poczucie winy za zbyt szybkie spoufalanie się, ale cóż. Co się stało się nie odstanie. Czekała teraz tylko na reakcję Tsu

Tym razem nie wytrzymała i uśmiechnęła się do Tsu. Wydawał się niegroźny...znaczy bardziej jej się wydawało, że nie stanowi dla niej zagrożenia. Podeszła i chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią...dziwne prawda? Zazwyczaj za słowo "piękna" rzuciłaby się śmiałkowi do gardła. Tym razem jednak była spokojna.

-Chciałam zobaczyć na własne oczy "cud cywilizacji" ale trafiłam akurat do miasta duchów. A ty?- powiedziała z rozbawieniem.

Musiała przyznać, że znała wiele wilków i każdy na miejscu Tsu dałby nogi za pas. A ona czemu nie ucieka? Cóż Mgła jest o wiele gorsza od chmary duchów. Poza tym ciekawe dla niej było to, że duch samuraja jest towarzyszem wilka.

-Słyszałam wiele historii o Japonii czy jest ona naprawdę taka piękna?- cóż ciekawość zwyciężyła

-Cóż dzięki- wydukała

Co innego mogła powiedzieć? Poczuła się lekko przytłoczona. Tsu miał aspiracje na szamana...miał nawet talent. A ona? Ona miała Mgłę. Żadne to pocieszenie. To nie jest jej miejsce. Ani jej towarzystwo. Już miała postawić pierwszy krok w tył.

"To mój ojciec"

-Duch twojego ojca podróżuje z tobą?-

Była zdziwiona i zazdrosna. Też pragnęła mieć przy sobie rodziców. Mgła podsycona tym przepływem emocji poczęła się wyrywać. Philian w tej samej chwili pazurem nacięła sobie drugą łapę. Jej druga osobowość nie lubiła bólu, więc szybko się wycofała.
Spojrzała na Tsu dając mu do zrozumienia, żeby nie pytał o to co zaszło przed chwilą.

-Wilki mają to do siebie, że jak już spełnią swoje marzenia władzy popadają w szał walki...i nie można ich zatrzymać- wypełnił ją smutek, ale dzięki ranie Mgła nie odważyła się ruszać.

Wzięła kawałek ubrania i ominęła łapę. Czyli jednak magia...ogarnęła ją melancholia. Wysłuchała się w słowa samuraja i poczuła piekące łzy. Zdołała je powstrzymać aż usłyszała słowa Tsu. Zaczęło się od pojedynczego szlochu, potem łzy zaczęły płynąć. Płakała tak długo...bardzo.

-Zazdroszczę ci- powiedziała krztusząc się -chciałabym mieć matkę lub ojca-

Mgła podsycona goryczą z zadowoleniem wypelzła że swojej kryjówki. Philian jej ustąpiła, nie miała siły walczyć.

-Głupia sucz...- powiedziało niskim głosem jej drugie "ja"

Chciała zrobić krok, ale z rany wypłynęła kolejna porcja krwi a razem z nią ból. Mgła cofnęła się od razu. Philian poczuła pogardę...ból nie jest taki straszny a jej drugie "ja" tak bardzo się go boi.
Zdała sobie ddopiero po chwili, że leży na ziemi całą we łzach

Poczuła jego bliskość i momentalnie się uspokoiła. Pozwoliła popłynąć ostatnim łzom. Wtuliła się w niego mocniej i wysłuchała w oddech i bicie serca. Gorycz i żal ją opuściły i pozostawiły po sobie pustkę.

-Nie będę już płakać- powiedziała -co to jest muzyka?-

Szczerze mówiąc nigdy nie słuchała muzyki...nawet nie wiedziała co to takiego. Biedna Philian do ostatnich czasów była prawie całkiem dzika. Mgła jak na razie była całkiem skryta i nieuchwytna.
Mogła się odsunąć, odwrócić się i uciec...zniknąć z przed oczu osoby, która widziała jej słabość. Mogła go nawet zaatakować z zaskoczenia. Zamiast tego siedziała tak wtulona w Tsu i czuła jak jej pustka wypełnia się nieznanym uczuciem.

Kwiat wiśni...krew i żyzna ziemia.

Kolejny zapach, który poskramia Mgłę.

Rzeczywiście melodyjne to były dźwięki. Dała się nim ponieść. Pomimo woli zaczęła się kołysać w rytm muzyki. Poczuła jak jej się robi ciepło na sercu. Muzyka leczy...rzeczywiście. Nawet nie wie kiedy usunęła.
Pierwszy raz od dawna spala spokojnie w towarzystwie samca, który nie byłby jej bratem.

Obudziła się i przez chwilę przeraziła się, że Tsu odszedł, ale dalej słyszała muzykę, która odbiegała ku końcowi. Jak wilk odłożył instrument Philian spojrzała na niego figlarnym wzrokiem i rozciągnęła usta w uśmiechu.

-To było coś cudnego- wyszeptała bojąc się, że pryśnie czar chwili

Podeszła do Tsu i spojrzała mu w oczy. Szukała tam sposobu w jaki jego obecność poskramia Mgłę. Stała tak blisko że ich pyski dzieliły centymetry

-Dziękuję- szepnęła

Był tak blisko, że słyszała bicie jego serca.
Jeszcze bliżej...zmniejszał dystans powoli. Jej serce szalało.

Zamknęła oczy i pocałowała go.

Co prawda to nie był to długi pocałunek, ani zwykłe cmoknięcie. Philian całowała się po raz pierwszy...to chyba najlepiej tłumaczy. Oczywiście wymuszonego pocałunku Miry nie liczymy.
Mgła podniecona próbowała się uwolnić Philian z nieznaną jej wcześniej siłą wcisnęła ją na swoje miejsce.
Po chwili odsunęła się lekko zmeszana. Zakręciło jej się w głowie i prawie straciła równowagę. Spojrzała Tsu w oczy i uśmiechnęła się lekko.

-Co to było?- spytała bez złości.

No właśnie jak to wytłumaczyć? Dla wilczycy to coś całkiem nowego. Stała tak bijąc się z własnymi myślami i wyczekując odpowiedzi Tsu.

Z wdzięcznością przyjęła podporę. Dalej na niego patrzyła...bardzo intensywnie.

Pocałunki...Miłość

To nie z jej bajki. Przynajmniej tak myślała. Spuścił wzrok...czyżby zrobiła coś nie tak? Poczuła się okropnie. Poczucie winy perfidnie ją gryzło.

-Mów dalej Tsu nie ma się czego wstydzić- powiedziała miękko.

Podeszła do niego i podniosła mu łeb i spojrzała w oczy. Nie miał czego się wstydzić. Próbowała mu to przekazać wzrokiem. Jest przystojny i ma wyrafinowane maniery. Jak już ktoś ma się wstydzić to ona...szara, bez oka, pół dzika nawet nie miała żadnej wyróżniającej jej umiejętności.
Spusciła razem z nim głowę jednak wpierw odpowiedziała na uśmiech.

-Tak... ale taka siła musi mieć swoje źródło- powiedziała i przytuliła Tsu -to że mam zabandażowane oko nie znaczy, że zamieniam w kamień jak Bazyliszek- uśmiech wstąpił na jej twarz.

Obserwowała go bacznie i zastanawiała się jak powinna zareagować na jego wyznanie. Powinna mu się rzucić w ramiona z własnym wzruszającym wyznaniem? Nie...nie byłaby sobą gdyby to zrobiła.
Cóż postanowiła być szczera. Spojrzała mu w oczy przepraszająco.

-Ciesze się z tego powodu, ale dopiero co poznałam to uczucie i muszę się zastanowić nad własnymi emocjami. Nie odtrącam cię, ale proszę o trochę czasu- miała nadzieję, że się nie pogniewał.

Jak usłyszała jego drugie pytanie lekko osłupiała i przyglądała się Tsu z lekkim zdziwieniem.

-Nie. Do niedawna nie miałam w ogóle kontaktu z innymi wilkami- i tu powiedziała za dużo. Jeszcze ją weźmie za jakąś dzikuskę.

-To co we mnie wyczuwasz to nie demon...to jestem ja, tylko ta gorsza ja- powiedziała, winna mu była wytłumaczenie prawda?

Chciała się do niego uśmiechnąć jednak wyszedł z tego tylko koślawy grymas. Nie chodziło jej o to, żeby odszedł. Powiedziała tak, bo chciała go lepiej poznać...przebywać dłużnej w jego towarzystwie i stwierdzić czy rzeczywiście to jest miłość.

-Jak to...Do Japonii?- spytała nie mogąc ukryć żalu.

Nie obchodziły ją jego wcześniejsze wypowiedzi. Chociaż normalnie ucieszyłaby się na wieść, że ktoś może powstrzymać Mgłę raz na zawsze.

On odejdzie

Taka była prawda. Źle sie poczuła z tym, że jednak nie zdąży się do nikogo przyzwyczaić.
W tym czasie Mgła szykowała się ataku, tak silnego, że Philian i Tsu mogą mieć niezły problem.