Miasteczko Widmo

- W takim razie rzeczywiście świetnie się składa - stwierdziła. - I bardzo panu dziękuję.
Dygnęła, gdy podał jej mięso i uśmiechnęła się.
- Nawzajem - powiedziała otwierając paczuszkę.
Musiała przyznać, że była głodna, ale biorąc przykład z Travisa nie rzuciła się na jedzenie, ale rozkoszowała się nim każdy kęs przeżuwając powoli.
Nie wiedziała, kiedy znów będzie mogła coś zjeść, więc nie warto było się spieszyć. Co prawda mieli zapasy, ale we dwójkę poradzą sobie z nimi dosyć szybko, no i nigdy nic nie wiadomo.
Podczas posiłku uśmiechnęła się do wilka. Czuła z nim jakąś dziwną więź. Nie wiedziała do końca co to było, ale jedno było pewne. Lubiła spędzać z nim czas, lubiła być przy nim. Nawet nie musieli nic robić, nie musieli rozmawiać. Chciała po prostu z nim przebywać. Nawet jeżeli byłoby to niebezpieczne. W sumie twierdzi, że tak jest, jednakże ona nie czuła na razie żadnego zagrożenia. Miała jednak wrażenie, że to tylko umocniłoby ową dziwną łączącą ich więź.

Kończąc jedzenie zauważyła jak Travis spogląda na boki. Najwyraźniej nie czuł się zbyt bezpiecznie. Niezbyt wiedziała co z tym zrobić. Chciała jakoś mu pomóc, ale nie miała pojęcia od czego mogłaby zacząć. Może powinna w jakiś sposób ożywić atmosferę albo coś? Zastanowiła się nad tym przez chwilę i doszła do wniosku, że pierwszym co powinna zrobić w tym wypadku jest spokojne skończenie jedzenia.
Nie spieszyła się. Nie miałoby to sensu. Spowodowałaby tym, prawdopodobnie, że Travis tylko bardziej by się zdenerwował.
Gdy skończyła uśmiechnęła się zadowolona z posiłku.
- Dziękuję - powiedziała.
Przeciągnęła się i wstała. Nie wiedziała co zrobić dalej, ale po prostu nie chciało jej się siedzieć. Przeciągnęła się raz jeszcze, tym razem aż po sam koniuszek ogona. Rozejrzała się i znalazła sobie idealne miejsce, aby się położyć. Najpierw przeszła się dookoła pomieszczenia, a potem położyła się grzbietem przytulając się do łap Travisa.
- Mmmmmm - mruknęła. - Wygodnie.
Na jej pysku gościł uśmiech tym razem spowodowany wygodą. Przymknęła oczy. Czuła ciepło bijące od wilka. To było naprawdę przyjemne, w tej sprawie nie kłamała w żaden sposób.

Ułożyła się jeszcze wygodniej z rozleniwionym wyrazem pyska. Było jej tak wygodnie... Mogłaby przeleżeć tak wieki.
- Bardzo wygodną podusią - przyznała.
Chciałaby tak zasnąć, ale nie była w stanie. Spod półprzymkniętych powiek, na wzór Travisa, cały czas wypatrywała jakichś podejrzanych ruchów w pobliżu drzwi.
Wiedział, że pozostając w takiej pozycji prawdopodobnie nie zdąży wystarczająco szybko zareagować, ale nie miała zamiaru się ruszać. Prawdopodobieństwo, że ktoś zaatakuje ich w tej właśnie chwili było bardzo małe.
Nie chciała również swoim zachowaniem stresować Travisa. Był już wystarczająco nerwowy.
Chciała móc kiedyś zabrać go gdzieś bez stresu, lecz zdawała sobie sprawę, iż dopóki sprawa, która trzyma ich w tym właśnie stresie, nie zostanie rozwiązana nie ma na to szansy.
Musi obmyślić jakiś plan działania, inaczej oboje pozostaną w obecnym stanie jeśli nie na zawsze, to na bardzo długo.
Tylko od czego zacząć? Najpierw musi zdobyć jak najwięcej informacji.
Spojrzała na Travisa i uśmiechnęła się do niego. Nie było opcji, żeby wyciągała je od niego, gdy jest w takim stanie.

Wybacz. Całkowity bark weny, mam nadzieję, że niedługo ona wróci.

Uśmiechnęła się, gdy poczuła jak Travis kładzie jej łeb na barku. W pewien sposób ją to uspokajało. Mogłaby nawet w ten sposób zasnąć. Było jej tak przytulnie i cieplutko. Nie wiedziała czemu, ale kiedy trwali w takiej pozycji czuła się jakby znalazła sobie dom. Taki prawdziwy dom, a nie tylko legowisko, które można na nim nazwać. Niektórzy mówią "mój dom jest tam, gdzie ty". Nie była do końca pewna, czy to prawda, ale wydawało jej się, że towarzyszy temu właśnie takie ciepło, jakie teraz czuła.
Nagle zauważyła jakieś poruszenie. To przerwało jej stan rozpływania się tak gwałtownie, że lewo nie zerwała się na nogi. Zamiast tego, jednak spięła wszystkie mięśnie gotowa do ataku. Rozglądała się uważnie, aby zlokalizować miejsce pobytu owego źródła ruchu. Znalazła to, a potem uśmiechnęła się lekko i odrobinę rozluźniła. To był tylko widmowy kot.
Jednak od teraz będzie musiała bardziej uważać. Nie może podnosić fałszywych alarmów i nie zwracać uwagi na te prawdziwe.
Musiał coś wymyślić, aby znów poczuć potrzebę pilnowania otoczenia.
- Travis? - zapytała delikatnie, jeśli zasnął nie chciała go budzić. Po prostu nie odpowie, jeżeli nie usłyszy, a ona uzna, że śpi. - Opowiedziałbyś mi coś więcej o "Onych"?

Uważnie słuchała jego wypowiedzi wciąż zastanawiając się nad tym, czy ma jakąkolwiek szansę na skończenie z tym wszystkim. Wyglądało na to, że nie. A jeśli już to jakąś tysięczną procenta. Ale sam Travis powiedział, że nie do końca wie kim Oni są. W takim wypadku musiała zdobyć jak najwięcej informacji, czyli musiała się gdzieś udać i z kimś porozmawiać, a w obecnej sytuacji wydawało się to być niemożliwe. Jednak nie ma innej opcji, bo musi się pozbyć tego wszystkiego. Dla jej i Travisa dobra.
Uśmiechnęła się delikatnie słysząc koniec jego wypowiedzi.
- To mój tekst - powiedziała. - W końcu to ja miałam być twoim ochroniarzem, a nie ty moim.
Mówiła to wyraźnie akcentując niektóre wyrazy, aby uniknąć nieporozumień i niedomówień. Przez chwilę udawało jej się utrzymać poważną minę, jednak nie na wystarczająco długo. Zaśmiała się cicho.
- Dziękuję - powiedziała, gdy już się opanowała. - Będę cię bronić jak tylko będę mogła - dodała bardziej przytulając się do niego. Tym razem nie chodziło już tylko o obietnicę. Po prostu nie chciała go stracić.

Na jej pysku pojawił się uśmiech, kiedy pomiział ją po karku, a niekontrolowana łza spłynęła po jej policzku, gdy usłyszała jego słowa.
- Dziękuję - powiedziała raz jeszcze. Głos jej się lekko załamał.
Tak  naprawdę dziękowała mu za wszystko, co się stało odkąd się spotkali. Musiała się, jednak opanować. Nie zamierzała się, przecież tutaj rozklejać. To co powiedział było dla niej ważne, a jeszcze ważniejsze to że jej ufał, to prawda, lecz nie powinna się teraz rozklejać.
Niestety nie było to tak łatwe do opanowania, jak myślała. Zawsze na wszystko reagowała bardzo emocjonalnie. A teraz wróciły wspomnienia i te wszystkie doznania emocjonalne im towarzyszące. Nie do pominięcia były również te nowe, które Travis w niej wzbudził. One wszystkie składały się na jej obecny stan, którego jednym słowem nie dałoby się określić. Była zarówno smutna, jak i szczęśliwa, pełna determinacji i zrezygnowana, zła i w pewien, szczęśliwy sposób spokojna, wyciszona. Wszystko to i jeszcze więcej kumulowało się w niej oraz poszukiwało ujścia. Jak na razie znalazło je tylko w kilku łzach i załamanym głosie, ale chciało więcej, znacznie więcej, a ona to powstrzymywała. Nie chciała martwić Travisa. I tak już się nią opiekuje, nie powinna przysparzać mu więcej problemów. Dlatego też próbowała wziąć się w garść i nie rozczulać nad sobą.

Poczuła się odrobinę lepiej słysząc jego głos. Słysząc, że nic nie zauważył. Odetchnęła głęboko i tylko cieszyła się jego obecnością. Nie miała pojęcia co by zrobiła, gdyby go zabrakło. Pewnie by się załamała. Albo szukała zemsty. To przykry, lecz prawdziwy fakt. Od jakiegoś czasu jego obecność znaczyła dla niej bardzo dużo. Więcej niż potrafiłaby przyznać przed samą sobą.
- Jesteś taki milusi i cieplutki - wymruczała układając się jeszcze wygodniej. - Ani się waż gdzieś odchodzić - dodała cicho nie do końca mając na myśli to miejsce. Chodziło jej raczej o to, aby jej nie opuszczał.
Miała nadzieję, że w jakiś sposób to zrozumie. Zastanawiała się jednak, czy nie lepiej by było, gdyby nie wiedziała o co jej chodzi. W końcu przez to mógł się tylko gorzej poczuć lub coś. A tego nie chciała. Chciała tylko jego dobra.

Uśmiechnął się do niej ciepło.
- Spokojnie, nigdzie się nie wybieram.
Było mu tu również bardzo wygodnie i miło. Ogółem dobrze się przy niej czuł. Jej obecność sprawiała, że bał się mniej, dawała poczucie bezpieczeństwa, ulotne, ale zawsze.
Wtulił się bardziej w jej mięciutkie futerko, pachnące farbą do włosów i perfumami.
- Z ciebie też jest milusia podusia. - rzekł cicho.
Czas goni, zaraz lekcja, czas kończyć pisanie posta. Wybacz, że krótki.