Droga obok lasu

Nadia nie szła wzdłuż drogi, zapewne w obawie przed wykryciem. Trzymała się brzegu lasu, obsewowała, badała. Szukała potencjalnych zagrożeń, lub potencjalnej ofiary, w którą możnaby wbić kły i pożreć na miejscu, sycąc pusty żołądek.
Co ją przyprowadziło w te strony? Prawdopodobnie los. Nie szukała wilczych krain. Szukała tylko miejsca, w którym mogłaby bezpiecznie się ukryć, przywarować na jakiś czas, odzyskać siły i opracować jakiś plan. Bo bez wątpienia rozpaczliwie potrzebowała planu. Celu. Poprzedni plan, ten nakazujący przetrwać, zrealizowała. Teraz potrzebowała jakiegoś dalszego ciągu. Czegoś, co pozwoli jej iść naprzód, zamiast zastanawiać się nad zdetonowaniem obroży. Nie, żeby miała depresję. Było to kolejne słowo niewystępujące w jej słowniku. Ale podczas szkolenia wpojono jej, że w każdej chwili życia musi być przydatna. A teraz, na wolności, w oczywisty sposób nie jest. Nikt nie może skorzystać na jej istnieniu. Zasada wpojona na szkoleniu jest łamana, jej życie automatycznie nie ma sensu i polega wyłącznie na zużywaniu zasobów. A zasoby są drogie. Dokonanie autodestrukcji w takim przypadku jest jak najbardziej uzasadnione.
Jej długie, chude uszy uniosły się, reagując na skowyt bliżej niezidentyfikowanego stworzenia. Brzmiało jak coś bezbronnego, jadalnego. #034 ruszyła w kierunku źródła dźwięku, węsząc.
Nie miała instynktu macierzyńskiego. Nie miała nawet kiedy go nabyć. Do tego, nigdy nie widziała innych wilków. Wierzyła, że jest jedyna w swoim rodzaju, że nie ma więcej istot do niej podobnych.
Jakie było jej zaskoczenie, gdy w krzakach znalazła miniaturowego wilka! Małe, zakrwawione, bezbronne szczenię rozbudziło jej ciekawość. Przynajmniej chwilowo, bo i jej żołądek burczeniem domagał się pożywienia.
Uszy cofnęły się do tyłu, a wargi uniosły, ukazując długi rząd białych kłów. Ostrożnie zbliżyła nos do szczeniaka, węsząc intensywnie. Chciała zrozumieć, czym on jest. Zanim go zje.

Człap, człap, człap, łapy powoli uderzały w ziemię, gdy podążała za dziwnym malcem. Niespiesznie go dogoniła. Z leniwą ciekawością szturchnęła nosem. Następnie powoli oblizała pysk.
To małe stworzenie było dla niej zagadką. Gdyby nie jego zachowanie, przyjęłaby w końcu jego wilczość do wiadomości. Ale wilk, który odczuwa strach? Czegoś takiego nie była w stanie pojąć.
Na dodatek mała istota wydawała dziwne dźwięki. Może jest zepsuta?
#034 powoli się pochyliła i zacisnęła szczęki na luźnej skórze na grzbiecie malca. Podniosła go i spróbowała postawić na łapkach. Może w ten sposób go naprawi i mały przestanie wydawać dziwne dźwięki?
Postawiwszy, puściła. To, czy szczeniak zachowa pion, zależy tylko od niego.
Wilczyca usiadła na kościstym zadzie, przechylając łeb i przyglądając się eksperymentowi. Była ciekawa, czy zmiana pozycji wpłynie na zmianę częstotliwości dźwięków wydawanych przez miniaturowego wilka.

Porażka na całej linii. Zamiast naprawić tego miniaturowego wilka, zepsuła go jeszcze bardziej. Nie wiedziała, co robi źle. Przecież jeśli go postawiła, powinien przestać wydawać dziwne dźwięki. Tymczasem, sytuacja jeszcze się pogorszyła. Mały wilk zaczął przeciekać...
Nos #034 zmarszczył się w reakcji na nieprzyjemny zapach. Cofnęła się o krok. Nie chciała jednak odchodzić, mimo trudności w naprawie małego wilka. Był dla niej czymś interesującym, ciekawym. Jego istnienie zaprzeczało całej jej wiedzy o świecie. Nie odejdzie, póki nie zrozumie, czym jest mały wilk.
Zjadania też to dotyczy. Nie zje, zanim nie zrozumie. Chociaż ostry zapach moczu małego stworka odebrał jej całkowicie apetyt. Przyzwyczajona była do mięsa z miski. Takiego zimnego, nieruchomego, lekko zalatującego tanią chemią. Przestawienie się na mięso żywe, chodzące na łapach lub kopytach, przyszło nie bez trudu. Ale są pewne granice! Miniaturowy wilk nie pachniał już jak jedzenie. Pachniał fekaliami i strachem. Mógłby jej zaszkodzić.
Cofnęła się o kolejny krok, po czym ponownie usiadła, przechylając łeb. Z zainteresowaniem wpatrywała się w obiekt badań. Może dziwny stworek sam podejmie jakieś działania, które pomogą rozwiązać tajemnicę jego istnienia?o

Wygląda na to, że zadziałało. Może miniaturowy wilk naprawi się sam? Wciąż wydawał dziwne dźwięki, choć teraz już o mniej drażniącej uszy częstotliwości. Wyraźnie sytuacja idzie ku dobremu.
Warczenie okruszka wywołało jej jeszcze większe zdziwienie. Chciał atakować? Chciał ją zjeść? Taki mały i kruchy? Przecież jej nie można zabić. Wtedy obroża eksploduje.
Na próbę, by sprawdzić jak on zareaguje, pochyliła się ku ziemi i zjeżyła również futro. Zaczęła warczeć, głośno, groźnie. Mógł w pełnej okazałości podziwiać jej długi, wypełniony ostrymi kłami pysk. Postąpiła kilka kroków w stronę miniaturowego wilka, skracając dzielący ich dystans.
Nie zamierzała z nim walczyć. W tym przypadku to nawet nie byłaby walka. Ona, jej siła, wyszkolenie i bonus genetyczny, kontra takie małe coś? Z całą pewnością nie brała szczeniaka poważnie.
Była ciekawa, jak malec zareaguje. Czy znów zacznie przeciekać ze strachu? Czy też wykaże jakąś bardziej wilczą cechę? Ucieknie? To akurat nie wchodziło w grę - dogoniłaby go bez trudu. A może znów się zepsuje i zacznie piszczeć?
Cóż, eksperyment trwa! Nigdzie jej się nie spieszyło, zamierzała poobserwować miniaturowego wilka. Zamierzała go zrozumieć. A jeśli do wieczora jej się nie uda, cóż - weźmie go ze sobą w dalszą drogę. Nie był specjalnie ciężki, a jego próby stawienia oporu łatwo było zdusić.

Znieruchomiała. Po prostu zamarła w bezruchu, nie mając pojęcia, co robić. Powoli zjeżona sierść na jej karku opadła, a długie kły schowały się za wargami. Zachowanie wilczka było tak skrajnie sprzeczne ze wszystkim, co wiedziała o świecie, że nie mogła się dłuższą chwilę otrząsnąć z szoku.
Na próbę kilka razy zmarszczyła nos, próbując dociec, co malec jej zrobił. Nos jednak dalej był na swoim miejscu, lekko wilgotny od śliny miniaturowego wilka. Nie odpadł, nie skurczył się, nie uciekł, ani w żaden inny sposób nie ucierpiał. Wydało jej się to co najmniej dziwne. Może nawet lekko niepokojące.
Wystawiła jęzor z paszczy, próbując oblizać własny nos. Może smakował jakoś dobrze? Gdyby był smaczny, polizanie go przez dziwne małe stworzonko miałoby sens. Ale nie. Nos smakował dokładnie tak samo, jak zawsze - jak nos.
Skupiła się więc na postaci miniaturowego wilka, który... Chciał jej zabrać łapę?
Obwąchała ostrożnie kruche ciałko, jakby liczyła, że w zapachu malca znajdzie wszystkie odpowiedzi. Nie znalazła jednak żadnych. Ograniczyła się więc do dalszej obserwacji i bezruchu.
Na wydawane przez szczeniaka dźwięki nie zareagowała. Intuicja podpowiadała jej, że niosą one jakieś znaczenie, jednak nikt nigdy nie nauczył jej tego znaczenia rozumieć. Bo i skąd? To pierwsze podobne do niej stworzenie, jakie w życiu spotkała.

Wilczyca w reakcji na działania malca ponownie odsłoniła długaśne zęby. Wydawało jej się, że tak trzeba. Długie, ostre, śnieżnobiałe kły wydawały się aż lśnić w ostrym słońcu. Wyglądało to zapewne dość groźnie, takie wyszczerzone zębiska. Nie jeżyła jednak sierści, nie szykowała się do ataku.
Jej uszy uniosły się i skierowały ku przodowi, gdy wilczek wydał kolejną serię dziwnych dźwięków. Nie chowając zębów zbliżyła powoli pysk do miejsca, które pokazywał malec i obwąchała je uważnie. Zmarszczyła nos, cofnęła długi pysk. Wilczek nie pachniał różami. Może powinna go wrzucić do jakiegoś stawu? W obecnej temperaturze, zapach miniaturowego wilka stanie się wkrótce nie do zniesienia. Brudny od krwi i moczu, stanie się wyczuwalny na kilometr. A wtedy ktoś tu przyjdzie i go zje. A jeśli wilcza miniaturka zostanie zjedzona, Nadia nigdy się nie dowie, czy jest jedynym wilkiem na świecie.
Wstała, rozglądając się. Nieśmiertelniki przywiązane do jej prawej łapy zabrzęczały przy tym cicho. Musi znaleźć jakąś wodę. Koniecznie. W okolicy jednak żadnej nie było widać. I tu mam pytanie do usera Kan'a. Czy Nadia może złapać szczeniaka za kark i (prawdopodobnie wbrew jego woli) powlec do innego tematu?

Nadia schowała kły. Jej nieudana próba naśladownictwa najwyraźniej nie spotkała się z aprobatą. Cóż, zapamięta, by więcej tak nie robić. Chciała dobrze, a wyszło jak zawsze.
Rozglądanie się nie dało zbyt wiele - wody nie wypatrzyła. Wygląda na to, że trzeba jej poszukać gdzie indziej.
Dobrze więc. Pochyliła się i zacisnęła zęby na karku szczeniaka. Podniosła go, jakby nic nie ważył. Z resztą, rzeczywiście był bardzo lekki.
Ruszyła w kierunku, w którym spodziewała się znaleźć wodę, niosąc w pysku miniaturowego wilka.