Promienne Moczary

Po zwiedzeniu wraz z Marano Zdradzieckiego Urwiska, porządnie zmęczony Kiro postanowił nagle zaszyć się gdzieś w lesie i zdrowo odpocząć, opuszczając niemal bez słowa swoją przewodniczkę. Jak na jeden dzień otrzymał zdecydowanie aż nazbyt przyzwoitą dawkę wrażeń co jego młody organizm doprowadziło do stanu, w którym sen jest najlepszą do wybrania opcją. Kiruś pragnął jednak zaszczycić swoim królewskim snem, tylko tereny Watahy Ognia, którą sobie upodobał toteż miał do przeczłapania daprawdy spory kawał drogi i pomimo pewności w swoją wytrzymałość padł biedaczek, na czarnej ścieżce tuż po przekroczeniu granic Promiennych Moczarów. Ale przynajmniej trafił!
Nieświadomy niczego przespał cały wieczór i kilka godzin z czasu, w którym panuje tajemnicza, od wieków skrywająca niezliczone tajemnice noc, by obudzić się w godzinach porannych, gdy siedzące na pobliskich gałęziach, nieznane mu dotąd ptaki zaczęły wydawać z siebie niepokojące okrzyki.
Nie one jednak wyrwały go ze snu (który musiał być chyba całkiem przyjemny, bo Kiro obudził się w niezwykle dobrym humorze), lecz jego działający zazwyczaj dziwacznie zegar biologiczny. Tym razem go jednak nie zawiódł i malec zamglonym wzrokiem rozejrzał się po groźnie wyglądającym lesie (który jemu osobiście się bardzo podobał). Ziewnął głośnio, przeciągnął się i zasyczał lekko, gdyż cały zdrętwiał od spania na kamieniach. Niedobrze.
Z nijakim trudem podniósł się i otrzepał energicznie, by pozbyć się z umysłu resztek sennej melodii, która otumaniała zmysły i narażała na niespodziewany atak, niczego nie spodziewających się naiwniaków, którzy w swej głupocie postanawiali jej ulec.
Ale Kiro nie nabierał się już na senne mary! O nie! Nieważne jakie obrazy się w umyśle nie pojawiały w czasie błogiego odpoczynku - liczy się tylko to co jest, co inni widzą i co on osiągnie własnymi siłami!
Zadowolony z tej samodyscypliny spróbował sobie przypomnieć gdzie jest. Z lekkim trudem poustawiał sobie w odpowiedniej kolejności przeżycia dnia wczorajszego i nagle szerzej otworzył oczy z przerażenia.
Jak on mógł tak zasnąć na środku drogi!? Jak!? To takie nieostrożne, głupie i nieodpowiedzialne! On, 'Wielki' Kiro nie może sobie ot tak zasypiać jak jakiś mamisynek gdzie popadnie!
'Głupiś!' syknął na siebie z boleścią i pacnął się w czoło. Jak można być takim słabeuszem, by nie dać rady dojść do obranego celu?
Z niezadowoleniem zganił swoją postawę i popsuł sobie poranek. Ale, ale! Chwila! Czy aby na pewno zasłużył na taką krytykę? Przecież zasnął na granicy Watahy Ognia, na jedynej ścieżce! Mógł się założyć, że gdyby przechodził tędy jakiś intruz natychmiast by się obudził i dał mu popalić!
O tak! Z nim nie ma żartów!
Zaśmiał się z satysfakcją, a jego samopoczucie nagle niezwykle się poprawiło. Uwielbiał być z siebie dumny.
Poprawił wiszący na sznurku złoty sztylet, będący jego jedyną - a jakże z tego względu cenną - własnością, przeciągnął się i ruszył przed siebie automatycznie stąpając po czarnej ścieżce.
Powszechnia wiadomo jednak, że szczenięta niczego z byt długo nie są w stanie automatycznie robić, toteż kogo zdziwiłby fakt, że Kiro po kilku minutach marszu, jakby na złość prostocie podążania wyznaczoną drogą skręcił gwaltownie i wszedł w rosnące z boku zarośla, by znaleźć inną - ciekawszą - alternatywę dla owego czarnego szlaku. Nie wiedział jednak jaki błąd popełnia, o czym dane mu się było przekonać już kilka sekund po podjęciu ryzykownej decyzji. Zrobił ledwie dwa kroki, a podłoże, jak ożywione nagle zassało mu łapkę.
- Co jest!? - Krzyknął Kiro zaskoczony i spróbował się wyrwać pogarszając tylko swoją sytułację. - Puszczaj złośliwa naturo! Tak cię kiedyś skopię, że popamiętasz! Jeśli mnie nie puścisz! No! Masz ostatnią szansę - póki jestem łaskawy! - Stękał, groził i szamotał się na dobre blokując w grzązkim bagnie swoje przednie kończyny.
Ze ścieżki widoczny był tylko jego nerwowo ruszający się czerwono-czarny ogon, tylna łapka i fragment siedzenia.
Doprawdy niecodzienny widoczek.

Szczeniak usłyszawszy trzepot skrzydeł przestał się miotać i na chwilkę ucichł. Zadarł głowę do góry i zaczął szukać wzrokiem osoby, która mu tu tak hałasowała. Przez wzgląd na jasne umaszczenie Alaistar'a Kiro wypatrzył go dosyć szybko i z pewnym podziwem obserwował zręczne, powietrzne manewry samca. Wyczuł też zapach wilka z watahy ognia (w sumie kto inny by się tu kręcił?), nie wiedział jednak kim dokładnie jest przybysz.
- Zamknj się! - Odburknął więc w odpowiedzi na cyniczne stwierdzenie i obrzucił faceta nerwowym spojrzeniem złotych oczu. - Jakbym miał takie wróbelkowate skrzydła też bym se latał i się nabijał! - Warknął głosem pełnym pretensji i znów zaczął mocować się z bagnem, ale tym razem mocniej i gwałtowniej niż poprzednio. Czuł się niezwykle skompromitowany tym, że ktoś z watahy Ognia widzi go w takim haniebnym stanie! Jak mogło do tego dojść!? Strasznie wyklinał w myślach swoje położenie, ten las i złośliwe bagno. Oczywiście swój brak rozsądku zostawił w całkowitym spokoju - niech odpoczywa i wróci później (a wróci wiele razy). A co do wróbelkowatych skrzydeł... co z tego że budziły u niego niezwykły wręcz podziw - nie okaże ani odrobiny zachwytu komuś, kto ma nad nim (o zgrozo!) przewagę. Kto z niego żartuje! Wielki Kiro nigdy komuś takiemu nie powie nic miłego, o nie! Żeby sobie przypatkiem jakiś głupek nie pomyślał, że mu się podlizuje! Tego Kiro by nie zniósł.
- Nie patrz się! - Krzyknął rozpaczliwie, czując że ma poważne kłopoty - zapadał się coraz głębiej i w dodatku niechcący wsadził do bagna także jedną z tylnych łap! Jego złoty, nieużywany jeszcze sztylecik już do połowy upaprany był mazistym paskudztwem. Już niedługo to sama maź obejmie śmiertelnym uściskiem jego klatkę piersiową, a potem szyję...

Kiro z ogarniającej go gwałtownie bezsilnej wściekłości o mało się nie zaczął ronić szczenięcych. Gardło ścisnęło mu się nieprzyjemnie a oczy na chwilkę zamgliły... Ale nie! NIE! On, Kiro, Wielki Kiro, przysły najwspanialszy władca nie może się rozpłakać na oczach szydzącego z niego, fruwającego głupka! NIGDY! Co by się stało z jego dumą? Kim by był do końca życia!? Tylko wyśmiewanym przez innych mazgajem, którego nikt, nawet te przebrzydłe jaszczurki by nie szanowały. A do takiej sytuacji doprowadzić nie wolno. Może szczeniaki w Wodzie, w Wietrze, czy Nocy płaczą z byle powodu i niczym najgorsi słabeusze od razu okazują słabość, ale on - Kiro z Watahy Ognia nie zrobi tego nigdy! Nie po to przeszedł tą całą drogę, by teraz mazać się jak jego bracia i siostry w rodzimej watasze. On będzie wojownikiem. Wspanialym wojownikiem, ze wspaniałą przyszłością i przeszłością bez skazy! Taki właśnie będzie!
O ile teraz będzie na dość mężny (choć gdyby był rozsądny wiedziałby, że udawanie twardziela w tej sytułacji to głupota).
Przełknął więc tę wielką gulę, która go dławiła, zacisnął powieki i energicznie potrząsnął głową, jakby chciał odgonić od siebie tą calą niepewność i bezsilność, jaka go dopadła.
Wyprostował się jak mógł najbardziej i z nową energią oznajmił:
- Sam się potrafię ochronić! Nie jestem byle kim! - Dumnie odchylił głowę do tyłu co umożliwiło mu - pomimo tego że znajdował się niżej - spojrzeć na samca jakoby z góry. Cecha królów. Szkoda tylko, że był takim kretynem ~
- I żadne głupie bagno mnie nie zabije! - Wrzasnął z taką pewnością jakby ogłaszał powtarzaną mu od kołyski prawdę powszechną.
Jednak pomimo tej pewności jego sytułacja pogarszała się z chwili na chwilę, a basior wcale nie wyglądał na gotowego mu pomóc. Po kilku długich chwilach, w których Kiro opuściwszy głowę spróbował złapać oddech (szamotanie się w tej podstępnej mazi odebrało mu już wiele sił) uspokoiwszy się trochę, powiedział cicho:
- Gdybyś był prawdziwym facetem wyciągnął byś mnie stąd, a nie się nabijał... - Jego smutny, zrezygnowany ton był niemal nie do poznania, jakby nie należał do niego, a zupełnie innej (mądrzejszej) osoby.
Ale zrezygnowany nie był dlatego, że sądził iż beżowy mu nie pomoże - raczej dlatego, że nijako przyznał się że potrzebuje pomocy. Instynktownie wiedział to odpoczątku, ale nim dał się złamać musiało minąc sporo czasu, a z ust wylecieć wiele wykrzykników.
Cały mały Kiro.

Jako, że Kiruś póki co kierował się raczej cwaniactwem niż honorem, który niejako był dla niego pojąciem obcym i dość abstrakcyjnym, postanowił wykorzystać swój wiek jako swego rodzaju tarczę i usprawiedliwienie. W tej chwili wydało mu się to bardziej korzystne niż ładowanie beżowemu do łba, że jest o wiele wspanialszy od niego i gdyby nie różnica ich położeń (oraz wzrostu) to zrobiłby z niego w razie potrzeby krwawą miazgę.
- Skoro to ty jesteś starszy i tak bardzo wymagasz szacunku, to chyba powinieneś być bardziej 'poprawny' niż ja! - Nie znał lepszego słowa na określenie tego, co Starsi z jego rodzinnej watahy starali się mu wtłoczyć do łba. Chodziło mu o przestrzeganie zasad i przepisów oraz tym podobnych kretyństw, których nigdy nie rozumiał. Z jakiś dziwnych względów sam czuł się z tego zwolniony. Skoro uciekł od zasad, które panowały w jego rodzinie... Nie chciał podlegać takim idiotyzmom i tutaj. Ale ci mętni dorośli jak najbardziej mogli. Po raz pierwszy odczuł brak dyscypliny u kogoś starszego. Kogoś kto wedle reguł (chyba, bo tego maluch nie mógł być pewien) powinien z tym mdlącym uśmiechem wyciągać do niego łapę.
Ale co z tego skoro Kiro i tak by ją odtrącił.
Patrzył z coraz większym zaciakawieniem  na latającego wilka. Nie był to żaden z tych 'porządnych', odpowiedzialnych nudziarzy, którzy wcześniej zatruwali mu życie. O nie. Być może to był nawet jeden z TYCH typów... tyle, że prawił morały. Jak Kasaiego wkurzały wszelkie morały!
- Z moją postawą jest wszystko w porządku! - Odparł wzburzony - A PRAWDZIWI władcy nie muszą przepraszać nikogo! - Prychnął. Jak taki skrzydlaty (choć wyglądający całkiem imponująco) wypłosz mógł obrażać władców!? Kiedy on - Kiro - będzie królem nie pozwoli nikomu tego robić. Nigdy!
Gdy samiec podleciał do niego, szczeniak naprężywszy ciało spróbował go dziabnąć, ale niestety jego zamiary spełzły na niczym przez zbyt wielką odległość, która ich dzieliła, za to posutkowały jeszcze głębszym zapadnięciem się w grząskie podłoże.
- Cholera cię... - Mruknął jakby do siebie, po czym zaczął wrzeszczeć: Cholera, cholera, cholera! *Nie cenzuruję tego słowa, ale jak trzeba to napisz i poprawię*
Jak to już nie raz bywało, nagle w młodym umyśle zaczęły walczyć dwie siły - duma, która za nic nie chciała pozwolić, by Kiro o co kolwiek prosił i instynktowny rozsądek, który podpowiadał by malec zrobił co trzeba, by przetrwać i jakoś wyplątać się z kłopotów.
Jednak nim którekolwiek zdążyło wygrać, nad chłopakiem zapanowała najzwyklejsza w świecie ciekawość i dość normalny u szczeniąt odruch pytania.
- A czemu właściwie mi nie pomożesz? - Zapytał więc patrząc samcowi podejrzliwie w oczy, a ignorując wszelkie rzucane mu aluzje. Jeżeli miał coś pojąć terzba było mu mówić łopatologicznie i najlepiej w odpowiedniej kolejności. Inaczej wybierał sobie tylko to co go interesowało, a resztę wprawnie olewał.
Ciekawe na ile jeszcze starczy cierpliwości Alastair'owi.

Kiro choć z już sercem podchodzącym do gardła wysłuchał uważnie wyjaśnień wilka. Zawsze - jak niemal każde sczzenię - skupiał się gdy ktoś odpowiadał mu na jego pytania. Poza tym jakoś naiwnie nie wierzył, że może zginąć, co pomagało mu się nie rozproszyć i nie popadać w panikę. Ot, taki dziecięcy optymizm i nieznajomość świata.
Jednego tylko młody nie pojmował. Jak to jest, że niemal każdy dorosły, choć twierdził, że go nie lubi, że jest niewychowany czy ogólnie nie taki jaki powinien być zamiast odchodzić zaczynał mówić. Duuużo mówić.
Ten przypadek był nieco inny, bo wilk najpierw mu po prostu dokuczał, a potem odpowiedział na jego pytanie (choć parę zdań kazania i tak się w poprzednich wypowiedziach znalazło), ale przecież wcale nie musiał tego robić. Zwłaszcza jeżeli - jak sam twierdził - nie lubi Kasai'ego.
Dorośli naprawdę są dziwni. Strasznie pokręceni. No, ale co on teraz może z tym zrobić? Właściwie nic.
Tak czy siak wyjaśniania mu się podobały. Selekcja naturalna - fajnie! Ale z nią też zrobi porządek gdy będzie większy. Usunie z całej natury to co mu się niepodoba i za nic będzie mieć jej gniew. No może wyjątek stanowi morze - morze Kiro darzy pełnym respektu szacunkiem i nie ma zamiaru z nim zadzierać. Przynajmniej póki się nie zestarzeje.
Miał jednak kilka zastrzeżeń, które musiał zwerbalizować i oczywiście wypuścić z młodego gardła w postaci potoku - często obwieszonych od góry do dołu pretensją - słów.
- A za co miałbym cię przepraszać? - Zapytał na sam początek. Doprawdy, przecież jeszcze nie zdążył mu nic zrobić! Koleś tylko lata, Kiro nie miał jak nawt pazurem go drasnąć! A szcunek!?
- A kim ty niby jesteś, że tak się puszysz, co!? - Warknął zły na fakt, że ktoś prócz niego ma o sobie wysokie mniemanie. Jednocześnie bardzo dumny był z tego, że w końcu miał okazję użyć słowa 'puszyć', którego nauczył się jeszcze będąc w swojej rodzinnych stronach. Chwalenie się swoim zasobem słownictwa było takie przyjemne! A jak miło łechtało ego ~
- I jeszcze się rządzisz! Nie ty decydujesz kto jest potrzebny w watasze! A ja będę w Watasze Ognia najlepszym wojownikiem. Zobaczysz! I wtedy ci Alfa tyłek zleje, że chciałeś się pozbyć jego najlepszego żołnierza! Jak tylko go poznam na pewno przyzna mi rację! - Krzyczał nieświadom absurdalności tej sytuacji - Tak, on przynajmniej by mnie wyciągnął, na pewno ma oko do przyszłych władców! I tylko on, tylko w s p a n i a ł y Alfa Ognia ma prawo mnie pouczać! A nie taki ogryzek jak ty! I nie używaj tak trudnych słów, bo nic nie rozumiem. - Wykrzyczał jednym tchem i spojrzał wyzywająco na wilka. Mimo całej hardości jaką odruchowo okazywał czuł, że robi mu się coraz bardziej słabo ~ Długo już nie wytrzyma.

/Masz rację, cholerze byłoby smutno gdyby ją tak cenzurować na lewo i prawo :/

No nie do pomyślenia! Ten cwaniak śmie podawać się za Alfę watahy Ognia! Za Alfę, którego Kiro koniecznie chciał poznać i którego (przynajmniej na razie) podziwiał. Nie miał jednak siły by dalej się z beżowym wykłócać. Już nawet nie mógł poruszać łapkami... Bezsilnie zgiął ostatnią wolną kończynę i opuścił powieki. Wycieńczenie dopadło go nagle ze wzmożoną siłą i owładnęło jego niewielkie ciałko. Smętnie półożył uszy po sobie i pochylił do przodu łeb. Trzymał się jednak na tyle, by nie zatopić noska w pochłaniającym go bagnie. Brrr - to brzmi okropnie.
A ten koleś... strasznie się ociągał. Dlaczego tak stał tu i patrzył? Jak ma znikać, to najlepiej czym prędzej, bo to okropnie żenujące tkwić w tak żałosnym położeniu na czyichś oczach! A Kiro... Kiro i tak się nie złamie. Za bardzo był dumny i uparty i... za bardzo wierzył w swą nieśmiertelność. Dzieciaki już tak mają - nie zawsze dostrzegają granicę śmierci, do któryj nieopatrznie mogą się zbliżyć. I to je gubi. Od tego właśnie mają opiekunów - by temu zapobiegać. Ale Kasai uciekł od wszystkich, którzy starali się go wychować i oto skutki. Nie czuł jednak żalu w związku z tym. Naprawdę wolałby po wieki zamieszkać w tym błocie niż wrócić do tych nic nierozumiejących głupców, którzy go nękali!
Niczym obrażone dziecko, które właśnie zostało zrugane zacisnął usta i odwrócił głowę od skrzydlatego. Nie miał sił już z nim gadać, ale na pewno nie zacznie mu tutaj nagle ryczeć czy błagać, o nie!
Krnąbrność bez granic.
I tak, ostatecznie odrzucił jakąkolwiek normalną możliwość ratunku, ale co poradzić - niektóre typy tak mają. Nie potrafią dogadać się za nic ~

/Bardzo ciekawie się pisze, ale chyba już niedługo się pożegnamy XD Zastanawia mnie jaki był Alaistair przed 'przemianą' x3/

Kiro doprawdy omal nie zachłysnął się ze zdziwienia, gdy samiec chwycił go za kark i mocno pociągnął. Nawet nie zarejestrował kiedy i jak został wyciągnięty z bagna i odstawiony - niemal cały brudny, zmarznięty i wyglądający conajmniej nie po królewsku - na czarną, jakże wspaniale teraz wyglądającą w jego oczach ścieżkę.
Chwilę pochybotał się na drżących łapkach po czym dając za wygraną zmęczeniu i zszokowaniu padł bezwładnie na ziemię.
Chciałby teraz tak leżeć w spokoju... godzinami... i nie otwierać oczu. Ale przecież nie jest sam! Nie może pokazać się od takiej miałkiej strony komuś kto właśnie - o zgrozo! - uratował mu... życie.
NO NIE!!! Kiro poderwałby się na równe nogi, ale stać go w tej chwili było tylko na gwałtowne uniesienie powiek.
Nosz... to tak nie miało być! Jak... Czyli on teraz... zawdzięcza życie temu dzikusowi? Bez jaj! Oh, naprawdę nie czuł się jak wygrany. Nienawidził komukolwiek czegokolwiek zawdzięczać - czuł się wtedy jak śmieć. To takie uciążliwe.
Ale teraz...
W milczeniu wysłuchał słów basiora, które o dziwo wydały mu się wyjątkowo mądre i niewkurzające.
Cholera! No to teraz zawdzięcza mu i naukę! O chytry losie!
Parsknął parę razy łapiąc oddech i próbując przynajmniej lekko unieść się na łapach. Dopiero gdy w końcu udało mu się niezgrabnie usiąść poczuł, że jest na w pełni władz umysłowych, a nie stać go tylko na bezmowne pełzanie po glebie.
Gdy złapał oddech i nieco się wyciszył, patrząc mętnym wzrokiem w ciemną ziemię powiedział:
- Dzięki... za to. - Tylko na tyle było go stać. Ostatnia część i tak ledwo mu przeszła przez gardło. Co dopiero będzie gdy dorośnie!
- Ale nie ciesz się! - Zadarł głowę i groźnie zmarszył brwi - Też ci kiedyś ocalę życie! - Krzyknął zeżlony na własne położenie i zaczął wstawać, z lekka się przy tym zataczając. Gdy złapał równowagę dokończył:
- Nie pozwolę ci długo patrzeć na mnie z góry, zapamiętaj to! - Wyżekł z całą pewnością i dumą jakie kryły się w jego małym ciałku, stojąc przed basiorem na nadal lekko się trzęsących, oblepionych ciemną mazią nogach, z niebłyszczącym już sztylecikiem zawieszonym na szyji oraz pełną powagą na umorusanym pyszczku.
Teraz był gotowy poświęcić zdrowie dla tego gościa! Nie żeby go lubił czy coć... Po prostu... inaczej nie można. Bo jak ktoś tak dumny jak on ma żyć ze świadomością, że jakiś nieznajomy (i to akurat TEN!) ocalił go przed zgubą!? Wszyscy by go wyśmiali! Dlatego on też... też musi zrobić coś takiego dla niego. W przyszłości.
Z całą odrazą i niechęcią, ale stuprocentową powagą podjął takie postanowienie i - jak każdego innego - będzie się go z uporem trzymać. Tylko ile jeszcze będzie musiał czekać aż nadaży się sposobność, by skrzydlatego wyciągnąć z kłopotów? Pewnie jednak jeszcze trochę... ale to nic. Najważniejsze, że nie będzie trwać to wiecznie.

Kirusiowi wszystkie zdania zaczęły się powoli mieszać. Nigdy nie sądził, że głupie bagno jest w stanie odebrać mu tyle energii! Normalnie nie do pomyślenia! Będzie musiał kiedyś coś z tym zrobić... nie bardzo jednak wiedział co. Jednak tej części natury zdecydowanie nie chciał się podporządkowywać. O nie! Może morzu - jego szlachetnej, mrocznej głębi nie da się nie respektować. Ale bagno? Wredny, zamaskowany pożeracz wielkich przyszłych wojowników! O - i apropos - szczeniak mimowolnie lecz z radością zastrzygł uszkami, gdy usłyszał 'jako przyszły wojownik' z ust beżowego. HA! Czyli samiec przyznał, że Kiro się do tego nadaje! Tak! Tak ma być!
Szkoda, że nie był w stanie jakoś błyskotliwie na to odpowiedzieć, ale doprawdy brakło mu już sił na takie manewry.
Ale chwila - przekąska? Sen? Jak młody dawno nie słyszał tych wyrazów wymiawanych przez kogoś w jego stronę! To było naprawdę niecodzienne dla niego. I w sumie sprawiało mu dziwną przyjemność... ale nie! Trzeba pozostać czujnym! Tylko idiota dałby się zwieść przekąsce i odpoczynkowi! ZWŁASZCZA odpoczynkowi (choć chłopczynie na sam dźwięk tego wyrazu zamykały się oczy). Poza tym to nie może być takie łatwe... Jeszcze nic sobie na dzisiaj do jedzenia nie znalazł. A odpocząć... i tak najpier musi dojść do jakiegoś odpowiedniejszego miejsca. Na środku drogi nie zaśnie po raz wtóry!
Alastair tak?
- Dziwne imię. - Skomentował słabym głosem i lekko się zachybotał. Zaraz jednak powrócił do swej śmiesznej, rozkraczonej pozycji i prostując się na tyle ile był w stanie powiedział z dumą formułkę, którą zwykł witać już wszystkie napotkane osoby:
- Ja jestem Kasai Kiro przyszły największy wojownik w Watasze Ognia! - Jego głos odzyskał nieco hardości, ale tylne łapki odmówiły posłuszeństwa i Kiruś klapnął na ziemię co nieco zniszczyło efekt.
- Cholera... - Mruknął do siebie patrząc z niezadowoleniem na swoją dolną połowę, po czym odwrócił głowę w stronę Alastair'a.
- Nie jestem zwykłym szczeniakiem! - Powiedział z taką pewnością jakby właśnie twierdził, że wrony umieją fruwać, co jest prawdą dość powszechnie znaną. - Sam zobaczysz! - Dodał robiąc szelmowską minę, po czym automatycznie zmienił wyraz pyska uśmiechnął się do basiora, czym strasznie samego siebie zaskoczył.

Trzeba przyznać, że teraz basior zachowywał się o wiele spokojniej i... bardziej 'dorosło' niż przedtem. Szczeniaka dziwiła ta zmiana - był pewien, że ten koleś ciągle będzie sobie roził z niego żarty. Ale teraz najwyraźniej był gotowy prędzej sprostować swoje wypowiedzi niż wdać się w słowne przepychanki. No cóż, dorośli tak chyba po prostu mają.
Kiro także nico się uspokoił i już bez obawy, że zaraz będzie musiał pokazywać Alastairowi kto tu rządzi (spoko - kiedyś nawet temu dzieciakowi otworzą się oczy) rozsiadł się na swoich obłoconych czterech literach. Nadal było mu troszkę słabo, ale chyba teraz będzie się czuł już tylko lepiej. Tak czy siak - najgorsze minęło i to dzięki pomocy tego... wilka.
Szczeniak siedział chwilę w milczeniu zerkając, a to na swoje łapki, a to na basiora.
To była nietypowa sytuacja... dwóch męzczyzn (co prawda w baardzo różnym wieku) siedzących cicho naprzeciw siebie... Ani jeden ani drugi na razie nie okazywał chęci odejścia - znaczy! - gdyby Kiro nie musiał odpoczywać już dawno zerwałby się z miejsca i ruszył, by zwiedzić tereny watahy, ale głównie dlatego, że nie lubił - jak to szczeniak - zbyt długo tkwić w jednym miejscu.
Tak czy siak malec czuł się trochę dziwnie, ale zaraz zebrał się w sobie i by nie siedzieć w idiotycznym milczeniu zapytał:
- Jak wiele osób właściwie należy do Watahy Ognia?
Tak, pytanie chyba typowe, niepozorne i dosyć na miejscu, zwłaszcza, że Kiro należał do tego stada od niedawna i nie zdążył poznać wielu osób, a samiec jak nic był bardziej 'oblatany' w temacie. A czasami (CZASAMI! Bo Kiro naprawdę nie lubił tego przyznawać) dorośli to cenne źródło wiedzy. Czasami.

//Przepraszam za opóźnienie ^^"//

Wataha ognia się wykrusza!? No nie! Kiro wściekle machnął zmęczonym ogonkiem. Oczywiście, że kiedyś Wataha Ognia trzęsła krainą! Dlatego właśnie szczeniak ją sobie upodobał, gorzej, że teraz jednak spraw mają się gorzej niż kiedyś. Ale nie matrtwcie się ogniste wilcki - przybył do was Wielki Kiro, on już na pewno nie pozwoli by pomiatano wybraną przez niego watahą! O tym nie może być mowy! Co prawda jeszcze długą drogę ma przed sobą, nim uda mu się coś zrobić (zwłaszcza coś sensownego), ale zawsze jeden zapalony członek więcej. Pytanie czy nei zrobi kiedyś jakiejś głupoty, którą mógłby zaszkodzić watasze. Chociaż na razie i tak nie ma tyle siły, by go chociaż zauważono. Nie przeszkadza mu to jednak póki żyje we własnym światku, w którym to on jest panem, któremu należy się kłaniać.
- Zajmujesz się spisami? - Zdziwiony Kiro podchwycił temat, by zaraz wrócić do poprzedniego, którego nie zdążył jeszcze skomentować:
- Jak dowiedzą się, że jestem z wami na pewno zbierze się tu więcej osób! - Stwierdził z niezbitym przekonaniem iż świetlana przyszłość watahy nieodzownie łączy się z jego osobą, za co userka przeprasza, bo aż czuje się głupio pisząc takie rzeczy. No, ale taki charakter mu dałam więc co zrobić? Mogę tylko brnąć dalej, co w sumie całkiem mi się podoba taka mała zmiana.
- Ale na pewno nie ma tu mięczaków, co? Słyszałem, że największe są w Wietrze (ale to denerwujące)! Ale Ogień jest super, jak nic znajdę tu kogoś kto poduczy mnie walczyć! - Mały tak się zapalił, że na chwilę zapomniał o zmęczeniu i wstał, by otrząsnąć się z błota, które i tak zdążyło już z niego trochę spłynąć. Zachwiał się przy tym lekko, ale nie miał zamiaru padać na glebę po raz kolejny przed tym facetem, więc złapał równowagę i wyprostował się.
- Oczywiście potem to JA będę największym wojownikiem, ale chwilowo mogę komuś ustąpić. - Powiedział łaskawie niczym milord pozwalający komuś ucałować pierścień. Noż doprawdy! Miło jednak, iż Kiro przypominał sobie czasami, że póki co taki zbyt silny to raczej nie jest...
- Jak znajdziesz kogoś kogoś fajnego, godnego zostać moim (chwilowym) nauczycielem to daj znać! Tylko, żeby to nie był słabeusz! Ani kobieta...
To ostatnie dodał, bo nasłuchał się gdzieś stereotypów o słabych kobietach i doprawdy nie chciał by wyśmiewano go za to, że uczy się u baby. Co nie znaczy, że z dziewczynami nie walczy - tutaj nie widzi różnicy. Jednak jeżeli chodzi o choćby nikłe podleganie komukolwiek to wolałby, aby był to ktoś conajmniej bardzo imponujący ~
Oczywiście Kiro mówił to wszystko nadal nie mając pojęcia przed kim tak naprawdę stoi (tak, już stoi!) choć nie jestem pewna co by zmianiła w jego zachowaniu ta wiedza. Ale to się zobaczy kiedyś ~

Kiro nie miał pojęcia dlaczego, skoro robienie spisu jest jedym z obowiązków Alfy, to zajmuje się nim beżowy. Ale nie przywiązywał zbytniej wagi do szczegółów - reszta wypowiedzi była zdecydowanie ciekawsza! Inna sprawa, że o obowiązki Alfy kiedyś się jeszcze z chęcią dopyta - skoro skrzydlaty się mądrzy to może wie.
- Wartości? - Zapytał sceptycznie nie zrozumiawszy tej części o Wietrze. Nie wiedział co to znaczy, że ktoś kieruje się innymi wartościami - nie wiedział nawet, że sam ma już wyrobiony jakiś system wartości i się go trzyma, więcej! Gdyby się dowiedział pewnie byłby oburzony, że jakieś głupie systemy śmią mu rozkazywać i nim kierować! No, ale kiedyś się z tym może pogodzi.
- Mają najwięcej wojowników!? - Krzyknął zaskoczony i przerażony owym faktem. - Jak to? Dlaczego? - Nie potrafił, czy może nie chciał zrozumieć. I tak wierzył, że to Wataha Ognia jest najsilniejsza i najlepsza, nawet bez największej ilości walczących... chodziło o duszę grupy! A tę, płomienną i gorącą czuł Kiro na kilometr - to ona go tak zafascynowała.
- Nie wiem dlaczego cię to nie wkurza! - Rzucił, po czym po chwili zastanowienia doał z nadzieją:
- To znaczy, że my jesteśmy silniejsi, tak?
Jeżeli nie, to biada światopoglądowi Kasai'ego! Ale niech się przyzwyczaja - ktoś tak pochopnie wyciągający wnioski jak on nieraz jeszcze poczuje zawód czy rozczarowanie.
- Kobiety? - Kolejne pytanie, które padły z ust młodziaka. Doprawdy w jednej chwili dowiedział się wielu przedziwnych rzeczy.
- Jak one mogą być... bardziej godne, ten, no... uwagi? - Zapytał ucząc się nowego sformuowania, a przy tym nieco plącząc się w słowach. No, ale takie prawo młodego wieku.
- Ja tam nigdy nie znałem żadnej silnej dziewczyny - Mruknął - Wszystkie tylko rodziły dzieci i wszystkim zwracały uwagę, błe. - Dodał z niezadowoleniem wspominając te wszystkie rozanielone damy które patrzyły z czułością na swoje słabiutkie szczeniory, których Kiro nie wolno było tknąć! Obrzydliwe, nigdy nie zrozumie jak można kochać coś tak słabego.

Kiro potrzebował chwilę czasu, by wszystko przeanalizować, choć dyby nie zmęcznie jego ciało by tego nie wytrzymało - jak nic zaczłby się kręcić i kto wie czy przemyślałby wszystko do końca? Teraz jednak dzięki zmęczeniu wszelkie słowa łatwiej wchodziły mu do głowy i jakoś tak się zlóżyło, że nawet nie chciały uciekać. Tym lepiej dla niego.
Jedyne co nei było słowami, a co szczeniak zarejestrował była to pozycja samca. Zaskoczyło go nieco to, że basior ot tak się przy nim wyleguje. Widocznie nie czuł się zagrożony, a nie słusznie...
Chociaż należeli do tej samej watahy. No i Kiro był mu coś winny... Poza tym gościu był chyba w pełni sił, a on niezbyt... Oooo! Jedna decyzja, a tyle chalasu w szczenięcej głowie! Ale nie ma na to czasu, jest tekst do analizy!
Musiał przyznać, że samiec prawił całkiem od rzeczy, choć trochę już przynudzał. Gdyby wcześniej nie był taki zadziorny Kiro jak nic zacząłby go ignorować, ale lubił wilki z charakterem (nawet jeżeli czasem myślał, że najlepsze co z takim można zrobić to ugryźć).
Bycie przywódcą widać nie jest łatwe... w sumie, młody nigdy nie zastanawiał się jak to jest. I o dziwo mimo iż mianował się przyszłym królem całego świata naprawdę niewiele wiedział o władzy, więcej! - nie zastanawiał się nad nią dogłębniej. Chyba ma pracę domową na następne miesiące...
- No pewnie, że mam potencjał, a coś ty myślał! - Prychnął zaczepnie i spojrzał (ku swej wielkiej uciesze) z góry w zielone oczyska wilka. - Ale... rodzenie aż tak boli? - Zapytał z powątpiewaniem - Bardziej niż walka?
Coś nie chciał w to wierzyć. A jeśli to prawda to... to zastanowi się później, jedna rzecz do zastanawiania się na raz! Inaczej jeszcze na mózg mu padnie i stanie się jakimś w futro szarpanym naukowcem. Fuj.
- Nie myślałem o 'wojnie'... - Przyznał (nie do końca wiedział na czym polega prawdziwa wojna) i zerknął w pokryte gęstą czernią niebo. Zaraz jednak wrócił na ziemię i dodał:
- Pojedynki będę miał ze wszystkimi! - Zmarszył brwi i z uśmiechem pewnego zwycięstwa kontunuował:
- To może być bardzo zabawne. - Błysk chytrości w jego oczach wskazywał na to, że już postanowione. Przyszłość pokaże z iloma wilkami naprawdę się zmierzy, z iloma wygra, z iloma przegra... ale na pewno jakieś pojedynki z jego udziałem się odbędą! To już nie podlega dyskusji.
- Ty całkiem przydatny jesteś. - Przyznał szczeniak po chwili chcąc być miłym i okazać beżowemu swe uznanie, ale jak zwykle bycie miłym wyszło mu do (tu wpisz odpowiednie cztery litery). Co poradzić? Nauka walki jak nic przyjdzie mu z łatwością, lecz nad werbalizacją swoich myśli i odczuć będzie musiał ciężko pracować. Tak już bywa.