Arena Mentorki Shathow

Spojrzenie Shathow zatrzymało się na szczeniaku.
Szczeniak. Keith. Jej. Ale z kim?
Dziury w pamięci nie ułatwiały zadania. Miała wrażenie, jakby natrafiła we własnym umyśle na ścianę.
W końcu machnęła łapą na tę kwestię. Z kim by go nie miała, jest jej. Bez wątpienia. Barwa futerka nie pozostawia miejsca dla wątpliwości.
Uśmiechnęła się więc promiennie, mierzwiąc łapą futerko na łebku szczeniaka.
- Cześć Keith.
Szczeniak nawet nie wie pewnie, jakie ma szczęście. Gdyby ni ta wyprawa, to jej otarcie się o śmierć, byłaby beznadziejną matką. Zapewne zamęczyłaby szczeniaka na śmierć. A tak? Ma szansę dobrze go wychować.

Akrin palął się łapą po głowie.
Ta cała sytuacja była strasznie dziwna ,
a on wciąż nie wierzył że to ona.
Jego nie tak dawno twarda Mentorka...
Już parę razy na usta cisnęły mu się słowa
'' Kim jesteś i gdzie ukryłaś ciało prawdziwej Shathow''
Gdy basior dodatkowo zobaczył jak się odnosi do syna...
Nie mam pojęcia co ci się stało ,ale cieszę się że się stało.
Podszedł do Shathow i jej szczeniaka z szerokim uśmiechem wypisanym na twarzy.
Dziękuje Pani Shathow.
Po tych słowach podszedł blisko i przywitał się z Keith'anem
Cześci Keithan ,jestem Akrin.
W tej chwilli był niesamowicie zaskoczony ,ale i szczęśliwy ,tak bardzo szczęśliwy ,że chciał by tak chwila trwała jeszcze długo...

Akrin poczuł się nagle bardzo zmęczony
,więc oczywistym jest że zaczął ziewać.
Nie chciał opuszczać Shathow i jej syna
,ale w obecnym stanie nie potrafił się bawić ani myśleć.
Skierował swoje ociężałe kroki w stronę łóżka...
[Wiem że post krótki ,ale istnieje niebezpieczeństwo zgonu mojej postać ,a ja niechcę zostawiać innych na lodzie.]
zt.

Shath rozejrzała się, myśląc, jak najprościej wyjaśnić szczeniakowi przeznaczenie tego miejsca.
- To jest arena kochanie. Tutaj małe wilczki uczą się, jak być dobrymi wojownikami, jak mamusia. - oznajmiła w końcu radośnie.
Również się uśmiechnęła. Bo i czemu nie? Miała dobry humor. A skoro Akrin poszedł spać, miała też wolne. Bilans bardzo pozytywny.
Jej ogonek kołysał się więc wesoło, manifestując nastrój wadery.
Brak weny zaś dobijał...
Cóż.
Post krótki i bez sensu, lepszy, niż żaden.

Czas odświeżyć ten temat, a nuż widelec ktoś tu wbije? Dawno nikt areny nie odwiedził, a przecież jest to ulubione miejsce Shathow.
Wróciła tu. Wpadła pędem, biegiem. Już zdążyła zapomnieć, jaką radość, jakie poczucie wolności to daje. Łzy na jej pyszczku przeschły już, przemęczone mięśnie krzyczały o przerwę. Płuca paliły żywym ogniem. Przez ten czas przerwy, ciążę i tak dalej zdążyła stracić kondycję. Teraz czekała ją ciężka praca nad jej odzyskaniem.
Nie rozumiała, co się z nią ostatnio działo. Coś było nie tak, coś się zepsuło. Chorowała. Wierzyła jednak, że morderczy trening zaradzi wszystkiemu.
Najbardziej dobijała ją mimo wszystko samotność. Kiedyś była do niej przyzwyczajona. Ale potem... Zyskała rodzinę. Poczuła, jak to pięknie mieć kogoś obok. I teraz, będąc znów sama, miała ochotę siąść i wyć z bólu i tęsknoty.
Ale nie da po sobie poznać słabości. Nigdy.
Więc biegła. Gnała przed siebie. Zataczała kolejne okrążenia po torze przeszkód, a żwir tryskał spod jej łap na wszystkie strony. Wysiłek fizyczny powodował wytwarzanie endorfiny, ta zaś koiła ból. Zarówno mięśnie, jak i serce dokuczało jej mniej, gdy jej ciało przesycone było hormonami szczęścia. Wysiłek fizyczny również uzależnia, ciekawe, kto o tym wiedział? Userka odkryła to, próbując wygóglować hasło "endorfina". Bieganie i inne ćwiczenia, nadużywane, są w stanie zapewnić tyle samo endorfin, co współżycie lub cała cysterna czekolady. Kto by pomyślał?
Bieg tłumił więc ból, dawał radość, energię do życia, poczucie stabilności. Żegnaj, niezdecydowanie! Żegnaj, mostowy nastroju. Witajcie, zakwasy.
Shath wraca do podstaw, jak widać.