Dyskretny Azyl Amon-shi

Kochanie...

Tęsknię za tobą. Nie wiem, gdzie jesteś, boję się. Nie wiem nawet, czy żyjesz... Dlaczego odszedłeś? Obiecywałeś tak wiele... Że będzie jak dawniej. Że wszystko będzie w porządku, że spełnimy marzenia. Że będziemy razem i nic nas nigdy nie rozdzieli. A ja, głupia wierzyłam...
A teraz co? Jestem sama, a ty jesteś daleko. Przykro mi... Nie powinnam być taka niemiła dla ciebie. Nie powinnam doprowadzić się do stanu, w jakim jestem... Jestem wrakiem wilka, wiem o tym. Rozumiem, że nie mogłeś dłużej tego znieść... A ja nie umiem swojego stanu zmienić.
Tęsknię. Ta cisza pustego domu mnie zabija.
To koniec. Nie dam rady czekać dłużej. Po prostu... Nie mogę.
Żegnaj.

Kocham Cię.
Lea

Oczekiwanie na kogokolwiek, kto uratuje trwać będzie do końca miesiąca. Pierwszego lutego Lea zginie.
Ciekawe, czy ktokolwiek to zauważy?

Przyznaję - jestem zaskoczona. Nie spodziewałam się reakcji, a zwłaszcza reakcji tak szybkiej. Gdyby już ktoś miał wbić, obstawiałabym kogoś z Lecznicy. Może Barano? Tempusa? Berenikę?
Na pewno nie Alka. Jedną z dwóch osób, które rzeczywiście pomóc Lei mogły i chciały. Drugą - Kein, nie posiadający wolnych miejsc i nie mający pojęcia o niczym.
Ano, Lea tu przyszła. Przyszła, bo latać nie potrafi. Bo ma lęk wysokości. Biedna Lea...
Brnęła więc w śniegu, nie dostrzegając prawdopodobnie nawet tego.
Ale mniejsza. Była tu już od jakiegoś czasu, nie ma co opisywać jej przybycia, bo się mętlik jeno zrobi.
Usłyszała głos siostrzeńca. Zastygła w bezruchu, niepewna, czy dobrze słyszy, czy też i własny mózg w końcu zbuntował się przeciwko niej, jak wcześniej żołądek, płuca i serce.
Nieruchoma, czekała, z nosem prawie że w kubku. Tylko końce jej uszu drgały lekko. Przy wychudzeniu sprawiały wrażenie zbyt dużych, nietoperzowatych.
Alek? Tutaj? A co miałby tu robić? Jest na nią zły, że go nie posłuchała, to pewne. Nie przychodziłby tutaj...
Przecież nie chciał z nią wtedy rozmawiać. A teraz mówi, że chce?
Przesłyszała się, to pewne. Ma omamy. Z wygłodzenia, albo zaczyna wariować.
Ale... Nadzieja umiera ostatnia, czyż nie? Jakaś jej część bardzo chciała wierzyć, że Alek tam jest.
- Wejdź... - powiedziała.
Niezbyt głośno. Bo i energii w wymęczonym ciałku zabrakło. No i... Bo głupio krzyczeć do głosów, które równie dobrze mogą pochodzić z jej własnej głowy.
Nieco opuściła kubek z herbatą, wydzielającą nieprzyjemny, gorzki zapach leków.
Userka gdzieś czytała, że sposób samobójstwa wiele mówi o osobie je wykonującej. Wiesza się osoba załamana, ale pragnąca zakończyć sprawę bez względu na wszystko. Płeć obojętnie. Dwutlenkiem węgla zatruwają się głównie mężczyźni, którzy po prostu mają dość. Przebijają ostrymi narzędziami, bez względu na płeć, ci, których dręczy poczucie winy, którzy uważają śmierć za karę. Leki przedawkowują głównie kobiety, które w głębi serca chcą zostać uratowane nawet, jeśli nie zdają sobie z tego sprawy.
Ile w tym prawdy, trudno stwierdzić.
Lea czekała... By przekonać się, że się przesłyszała. Nie wierzyła, że on tam jest. Ale nie chciała odejść, nie upewniwszy się. Po prostu nie i już.
Grzała łapki o kubek, czekając.

Tlenek, dwutlenek... Jeden pies, o włos od zagrożenia z chemii. Chemia jest jak stereotypowa nastolatka - nikt jej nie rozumie.
Ale post miał być o Lei.
Wilczyca uniosła spojrzenie znad kubka, dostrzegając znajomą skrzydlatą sylwetkę.
Pokręciła lekko łebkiem. Gest ten, powolny i anemiczny, wydawał się pochłaniać wszystkie jej siły. Łapki, zaciśnięte na kubku, drżały.
- Nie masz za co przepraszać. Powinnam była wcześniej cię posłuchać.
Głos jej drżał, mówiła cicho, z wysiłkiem formułując słowa.
Grzywka kryła wciąż płynące z oczu łzy. Może to taką funkcję pełni u emo i innych gotek? Dobrze się też pod nią śpi, zwłaszcza na owej chemii.
Wilczyca ponownie poruszyła łebkiem, słabiej jeszcze.
- Nie przejmuj się, kochanieńki. Nic mi nie jest...
Nie chciała go martwić. Sam zapewne wyczuł już zapach leków... Ale może nie powiązał ich z jej stanem. Może wytłumaczył miejscem pracy?

Dobranoc więc. Też napiszę posta i spać. Bo inaczej będę niewyspana i nie dam rady zerwać się o siódmej i napisać Kein'owi "Hai".
Ale ciii. Post ma być o Lei, nie o userce.
Trudno zaprzeczyć - Lea waliła szpitalem bardzo. Trudno nie walić, jeśli spędza się tam 28 godzin na dobę.
Tym razem to nie było kręcenie łebkiem nawet, a jeno jego mizerna próba.
- Powinnam była słuchać. - powtórzyła uparcie.
Bo i powinna była. Gdyby od razu Alka zapytała, nie byłoby problemu. Ostrzegłby ją i nie zdążyłaby się uzależnić... A może była stracona na długo przed tym jednym dniem? Może było za późno już jak spojrzała w te jego brązowe oczy, a późniejsze wypadki tylko przypieczętowały jej los?
Prawdopodobnie. Jak łatwo takiemu zaufać... To aż przerażające. Oczaruje pustymi słowami, poczuciem humoru, okaże trochę pozornego zainteresowania i co? Już miesiąc go nie ma, a serduszko krwawi. Odszedł bez pożegnania...
Najtrudniej jest przestać czekać na powrót, uświadomić sobie, że to już koniec. Że nie wróci... A gdy już wieść ta dotrze do świadomości, gdy zdechną resztki nadziei i przejrzy się na oczy, okazuje się, że wcale się go nie znało, nie wiedziało się o nim nic.
I wtedy nie pozostaje nic innego, jak siąść i płakać. Najlepiej w nocy, żeby nikt nie widział. Żeby nie słyszeć słów "a nie mówiłem", lub by nie martwić bliskich.
Lea jednak nie potrafiła nad sobą zapanować już od jakiegoś czasu, pod grzywką ryczała jak bóbr.
Słowa Alka wybiły ją z odrętwienia, czy też może zamyślenia, w jakie znów popadła.
- Ja ciebie też. - powiedziała cicho, drżącym i zachrypniętym nieco z emocji głosem.
Gdyby znalazła w sobie dość siły, by wstać, podeszłaby, przytuliła. Ale miała wrażenie, jakby siostrzeniec znajdował się bardzo daleko... poza jej zasięgiem.
Łapy trzęsły jej się dość gwałtownie, jeszcze trochę, i upuści kubek. Było jej do tego strasznie zimno.
Była świadoma swojego stanu... I to chyba było najgorsze. Wiedza, jak to, co ona robi musi wpływać na Alka... Jak to możliwe, że on jeszcze nie ma jej dość? Świat bez wątpienia by zyskał na jej śmierci. Może wyrosłoby na niej jakieś przydatne zioło?
- Naprawdę nie trzeba... - powtórzyła.
Trzeba, trzeba. Najbardziej, to by jej się przydało coś lżejszego, by nie obciążać pustego przez długi czas żołądka. Kubek. ciepłego, mocnego kakao? Może jakieś delikatniejsze mięso, coś na kształt ptaka, czy zająca?
Żołądek wilczycy, wbrew niej samej, opowiedział się po stronie Alastair'a, domagając się pożywienia. I to głośno się domagając.
No, to by było na tyle. A teraz spać. I nie, wcale nie sięgnę po tą książkę, co leży na biurku, będę twarda. Odwrócę się plecami i pójdę spać, bo szczerze i gorąco wierzę, że pokonałam uzależnienie.
Ta, jasne. Pięknie to brzmi. Ale do rana książka będzie przeczytana.
Nie rozciągając już bardziej posta - Dobranoc.

Dlaczego na avie Lei widzę Alka? To.. miłe <3