Jaskinia Płaczących Dusz

Łapa za łapą, krok za krokiem i tak o to w to miejsce przywędrował Nihasa. Jego zielone ślipia spoglądały na całą jaskinię. Tak. Cisza i spokój. Napił się trochę wody ze strumyka i siadł pod lodową ścianą. Bardzo ciekawie. Ale nie po to tu przyszedł. Musi obmyślić parę spraw. Po pierwsze. Czy chce tu zostać? Tu w tej krainie? Czy to jego wina, że jego rodzina została zabita? Gdyby nie wywęszył rodziny jego matki to by ludzie nie zabili tych dwóch wilków. A gdyby nie polował to w lesie by było więcej zwierzyny i jego ojciec nie zaatakowałby jego wioski. Zaskomlał sam do siebie.
-Nie rycz mięczaku- Syknął sam do siebie i włożył pysk pod wodę. Lepiej. Otrzepał się z wody i wszedł w najciemniejszy kąt chowając pysk w łapach.

Wilk gwałtownie uniósł pysk i warknął głucho. Pociągnął nosem. Tak, nie jest sam. Zmusił się niechętnie do wstania i spojrzenia na przybysza.
-Nie-Powiedział krótko i siadł kawałek od wilka. Spuścił głowę starając się nie patrzeć w oczy wilka. Bo niby po co? Kto by chciał w ogóle rozmawiać z takim wyrzutkiem jak on? Machnął ogonem i spojrzał na basiora najbardziej lekceważącym spojrzeniem jakim mógł. A bynajmniej próbował. Z jednej strony może i cieszył się z towarzystwa. Raz na jakiś czas trzeba się do kogoś odezwać, prawda? Ale z drugiej strony... Miał wszystkich w czterech literach. Jest zabójcą. Zabił rodziców. Westchnął głęboko i zacisnął ślepia.
- Nie rycz, nie rycz, nie rycz - Powtarzał cały czas sobie w myślach. Jeszcze tego brakowało aby ktoś się dowiedział jakim jest mięczakiem.

Wilk spojrzał na niego niepewnie.
- Hmm... No co ty nie powiesz?- Powiedział i zmusił się do lekkiego uśmiechu. - Nowy?- Spytał cicho chcąc rozwinąć jakoś rozmowę. Dawno, oj dawno z nikim nie rozmawiał. Zastrzygł uchem i wyczekująco spojrzał na basiora. A co jeżeli on nie chce z nim rozmawiać? A co jeżeli on tak naprawdę chce aby wyniósł się stąd? Ale chwila, chwila. Nie może go stąd wygonić. A co jeśli może? Nie pozwoli. Ot co!
Wilk spojrzał z zaciekawieniem na przybysza i zdał sobie sprawę, że tak naprawdę nie ma pojęcia jak się nazywa. Ma poczekać aż się przedstawi czy ma najpierw on się przedstawić? Uciekł gdzieś wzrokiem i chrząknął cicho.
- Nazywam się Nihasa - Powiedział niepewnie wciąż uciekając wzrokiem.

Wilk kiwnął głową. Czyli nie on jeden jest nowy. Zamyślił się nieco.
- Ja również niedawno tu goszczę -Powiedział i machnął ogonem. Czyli nie on jeden opuścił swoje stado lub jak na przykład w jego przypadku wioskę. Wilk przedstawił się jako Caius. Kiwnął głową zapisując sobie w pamięci imię... Znajomego? Zastrzygł uchem i spojrzał na wilka. Widocznie jest mu zimno. Teraz gdy tak się skupia to faktycznie. Ciepło nie jest. Po za tym wilk spytał się o ciemność. Coś kiedyś słyszał. Było to bardzo dawno.
- Coś kiedyś słyszałem... Że jak słońce zakrywa księżyc to.. to nazywa się... Chyba... zaćmieniem - Powiedział marszcząc brwi i próbując sobie cokolwiek przypomnieć. Spojrzał się w taflę wody. Farba pod oczami schodziła. Ostatnia rzecz która przypomina matkę. Spuścił głowę całkowicie zapominając o Caiusie (?). To jego wina, że została zabita! Tak bardzo chce ją pomścić... Ale nie może. Ludzie tyle dla niego zrobili. Westchnął cicho i włożył pysk w wodę całkowicie zmazując farbę. Musi o niej zapomnieć. Raz na zawsze. Zadrżał pod wpływem lodowatej wody tym samym przypominając sobie o obecności drugiego wilka. Gdyby nie grube futro zobaczyłby on jak się czerwieni ze wstydu. Skarcił się sam siebie.
- Z... Z jakiej jesteś watahy? - Spytał cicho wciąż karcąc się w duchu i uciekając wzrokiem.

Wilk uśmiechnął się ledwo dostrzegalnie.
- Trudno powiedzieć, chwilowo jesteś pierwszym wilkiem którego spotkałem- Powiedział cicho spoglądając na uśmiech wilka. Czy on się z niego naśmiewa. Zadrżał i spuścił łeb.
Wilk podziękował mu za wyjaśnienie ale tak naprawdę nie był do końca pewny czy dobrze wyjaśnił. Jeśli słyszał o zaćmieniu to bardzo dawno.
Spojrzał na swoje odbicie, bez farby. Zmył ostatni ślad po wiosce ludzi. Ludzi, którzy go wychowali i zabili jego rodziców. Dlaczego nie mógł się zemścić? Co go hamowało? Westchnął cicho po raz kolejny zapominając o siedzącym obok wilku. Tak bardzo chciał aby jego matka tu była. Z jednej strony przecież go kochała ale z drugiej rzuciła się na niego gdy ludzie, tylko i wyłącznie dzięki niemu przynieśli rodziców matki a dziadków Nihasy. Ludzie chcieli go ratować, obawiali się, że własna matka, może coś mu zrobić. Zacisnął powieki. Powoli wracał do rzeczywistości. Do pytania o watahę które zadał Caius.
- Przepraszam- Burknął cicho i uważnie przyjrzał się wilkowi - Wataha to stado wilków. Grono gdzie panują zasady wydawane przez alfę czyli dominującego wilka.- Powiedział przypominając sobie opowiadania jego ojca, który po części z jego winy też został zabity. Warknął coś sam do siebie zaczął chodzić w kółko, wściekle ogonem. Jest mordercą. Spojrzał się w taflę wody i łapą walną w strumień. Siadł oddychając głęboko.
- Uspokój się debilu. - Skarcił sam siebie i przepraszająco spojrzał na Caiusa. Wystraszył go?

Spojrzał się przepraszająco na wilka.
- Nie, nic... Nieważne- Powiedział cicho. Długo by opowiadać a po za tym wyszedł by na wyżalającego się mazgaja a tego by nie zniósł.
Wilk powiedział, że nic się nie stało, czyli jest dobrze. Kiwnął łbem i uśmiechnął się choć trochę szerzej. Kiedy on ostatni raz się uśmiechnął? Oj dawno. Prawie zapomniał co to uśmiech dlatego jego grymas szczęścia może wyglądać troszkę.. hmm... Obrzydliwie?
Caius powiedział, że dominujący wilk to bez sens.
-Prawda? Do tego w watasze panują zasady- Powiedział mówiąc słowo ,, zasady " Tak jakby wszedł coś obrzydliwego. Wilk przecież jest królem lasu, nie powinien być pomiatany przez innych. No ale co zrobisz? Nic nie zrobisz. Spojrzał się na wilk który momentalnie zamilkł.
- Przepraszam, poniosło mnie.

Wilk westchnął i odwrócił głowę. Czy może mu powiedzieć? A jeżeli wilk zrazi się do niego i nie będzie chciał go więcej widzieć? Spuścił łeb.
- Kiedyś... Żyłem w wiosce ludzi. Polowałem dla nich. Można by powiedzieć, że byłem w tym dobry. Mojego ojca poznałem gdy byłem szczeniakiem. Generalnie to on wszystkiego mnie nauczył. Moja matka została wyłapana z jakiegoś stada i wychowana wśród ludzi. Pewnego dnia, gdy... Gdy polowałem razem z ludźmi, zaprowadziłem ich do małego stada wilków. Myślałem, że robię dobrze. Mój opiekun razem z resztą mężczyzn zabili samca i samicę. Chwalili mnie. W wiosce... Poszedłem się pochwalić mamie... Powiedziała, że to byli jej rodzice i... I ona się na mnie rzuciła. Wcale się nie dziwię. Potem... została zabita bo ludzie myśleli, że jest chora na... Nie pamiętam, nieważne... Kilka dni później wioskę zaatakowało stado wilków. Było to stado mojego taty. Nie zaatakowali by, gdyby w lesie było więcej zwierzyny.... To ja przyczyniłem się do tego ataku a ludzie zaczęli się bronić i zabili mojego ojca. T.. To moja wina. Ja później chciałem się zemścić i zabić takie jedno dziecko... Ale ja nie umiem... Nie umiem zabić kogoś z kim wychowałem się odkąd pamiętam.- Powiedział za wszelką cenę nie zacząć ryczeć. Przez cały czas gdy opowiadał. Pysk miał schowany w futrze. Wciąż patrzył się na swoje łapy.
- Wyszedłem na mazgaja - Powiedział cicho i podszedł do strumyka. Włożył pysk pod wodę. Zimno trochę go orzeźwiło. Czy teraz Caus stwierdzi, że jest chory i ucieknie? Może jednak zacznie drwić, że jest mordercą? Może stwierdzi, że szkoda, że go też nie zabili. Może by było tak i lepiej? Schował znów pysk w futrze bojąc się spojrzeć na wilka.

Wilk skinął łbem.
Caius nie uważa, że jest mordercą. To chyba dobrze, prawda? Spojrzał niepewnie na wilka. Uśmiechnął się lekko. W pewnym sensie lepiej mu, że komuś to wyjawił. Zrobiło mu się trochę lżej. Machnął ogonem. Basior skrytykował wilgoć. Faktycznie. Dodatkowo wilk, ma cieńsze od niego futro i chłód doskwiera mu bardziej niż jemu. Zamyślił się. Przy zaćmieniu słońca nie wiele jest teraz ciepłych miejsc. Jego jaskinia pewnie w owej chwili jest nie cieplejsza. Westchnął cicho.
-Ciekawe ile to zaćmienie słońca będzie trwało...- Powiedział chcąc zmienić temat. Był on dość dołujący. A chyba nie chciał aby jego... Przyjaciel? Tak, według niego zasługiwał na to miano. Zasługiwał na to, by zaufać mu. Level up. Nihasa znalazł pierwszego przyjaciela.
- Wierzysz w duchy?- Spytał zamyślony spoglądając w głąb jaskini - Ja osobiście nie wiem, co na te temat myśleć. Nigdy żadnego nie spotkałem... -Powiedział po chwili zamyślenia. Może to będzie jego pierwszy raz. Są przecież w jaskini płaczących dusz.

Wilk spojrzał zmieszany na Caiusa.
- Może chciałbyś wybrać się w jakieś cieplejsze miejsce... Wiem, że przy tym zaćmieniu wszędzie jest chłodno... Ale na... Pustyniach musi być choć trochę cieplej... I tam się będzie wilgoci - Powiedział niepewnie. Wilk wyglądał na chorego.
- Jest chory, nie ma tak grubego futra jak ty, tłumoku- Powiedział po chwili sam do siebie w duchu - A zimna jaskinia w górach, wcale go nie uzdrowi- Dodał.
Wilk co do duchów miał racje. Z jakiej racji ma w nie wierzyć?
- Tłumok - Skarcił się sam siebie - To co? Chcesz się przejść?
Nagle do jaskini wleciał czarny ptak i śmiało siadł na grzbiecie Nihasy. Kruk pieszczotliwie pociągnął za ucho wilka. Po chwili jakby dopiero teraz zauważył wilka zakrakał głośno wbijając uważne spojrzenie w basiora.
Nihasa pogłaskał kruka. Kupił ptaka całkiem nie dawno ale ptak nie odstępuje go na krok, no może z przerwami na jedzenie.
- Arou - Powiedział przedstawiając kruka.

Krótko ;_;

Kiwnął głową.
- Pewnie masz rację - Powiedział uśmiechając się lekko. - A jako wilk... Co robiłeś w tym... Cyrku? A czym jest cyrk? U na w wiosce, nigdy takiego czegoś nie było... - Powiedział zamyślony. A co jeśli był a Nihasa był na polowaniu. Mógł przegapić występ Caiusa. Położył uszy na sobie ale zaraz zamerdał ogonem.
- Trochę ruchu, jeszcze chyba nikomu nie zaszkodziło - Powiedział cicho -  Po za tym... W grupie raźniej, prawda? Szybciej zleci...- Powiedział i uśmiechnął się szerzej co zdarzało się bardzo rzadko.
Arou spojrzał na Caiusa i napuszył się, gdy był komplementowany.
- Kiedyś zawsze chciałem mieć za towarzysza kota, do czasu gdy te głupie sierściuchy nie pojawiły się u nas w wiosce. Wredne, głupie i wredne- Powiedział przypominając sobie ile to razy dostał od kota i nawet nie wiedział za co.- Ptaki są najlepszymi towarzyszami- Stwierdził i pogładził towarzysza po głowie.


// Dzisiaj i najpewniej do niedzieli, przykro mi, ale nie będe w stanie ci odpowiedzieć bo jadę nad jezioro. Najwcześniej odpisze co około 7-8 w poniedziałek//

Przymknął oczy i opuścił głowę jako gest zastanowienia. Co robił? No... Mało robił. Boleśnie mało. Głównie...
- Występowałem z rodzicami w różnych pokazach tresury, a czasem z Marcelkiem i innymi odgrywaliśmy różne scenki. - pokiwał głową - Raz nie zrozumiałem jego polecenia podczas próby i zamiast stanąć na dwóch tylnych łapach stanąłem na przednich. Marcelek był tym zachwycony, i to był pierwszy raz kiedy z rozkoszą występowałem na scenie.
Położył po sobie lekko uszy. Cholera, mógł tam zostać! Tak bardzo był głupi...
- Aha, co to cyrk? Pewnie się już domyśliłeś. To takie miejsce, zazwyczaj przenośny namiot, w którym występują różni akrobaci, clowni i magicy. Czasami muszą robić z siebie błaznów ku uciesze widzów, czasami mogą normalnie występować. To zależy od środowiska... - drgnął - Kiedy byliśmy w Paryżu przypięto Marcela do jakiejś deski i jeden z cyrkowców rzucał  niego nożami. To było straszne... Na szczęście, wytłumaczono mi potem, że to była tylko iluzja.
Uśmiechnął się na widok merdającego ogona Nihasy. Miał ochotę się roześmiać.
- Tak, to prawda. - stwierdził, tłumiąc chichot. Na kolejne słowa wilka skinął jedynie głową.
W końcu wstał i zarzucił płaszcz na grzbiet. Związał go i podniósł się na dwie łapy.
- A więc... Ruszajmy!
I wyszedł z jaskini.


/ Nie ma problemu. ^^ /

Wilk kiwnął głową, wsłuchując się w każde słowo wilka.
Kiwnął głową i pomerdał ogonem. Zastrzygł uchem i napił się wodą.
Chwilę potem zafascynowany spoglądał na Caiusa który staną na dwóch łapach. Chwilę próbował ale potem dał za wygraną i truchtem ruszył za wilkiem.
Arou sprzeciwiając się podskokom wilka zakrakał głośno i siadł na jakiejś skale spoglądając na wilka ciekawskim wzrokiem a gdy wyszedł rozłożył skrzydła i niczym strzała wyleciał z jaskini.

/Króóóótkoo >.

Wilczyca powoli szła przed siebie, a właściwie nie powoli tylko zwykłym, normalnym tempem. Oczy miała zamknięte, uszy postawione, tak jak zawsze, nos delikatnie drgał i dokonywał analizy zapachów. Uśmiechneła się, kiedy stwierdziła, że jest sama w jaskini. Jedno ucho zadrgało kiedy piękny lecz zarazem przerażający dźwięk przeszył jej ciało i wypełnił głowę. Przyjemny dreszcz postawił jej włosy na jeża przy karku. Otworzyła oczy, puste, błękitne, ,,prześwietliła'' jaskinię wzroiem, a potem podeszła do ściany i usiadła pod nią. Oparła głowę o przyjemnie chłodną ścianę i znów zamknęła oczęta. Zamiotła ogonem po kamiennej posadzce.

Jaskinia była doprawdy urokliwa, ale zdecydowanie nie przypadła do gustu roztrzepanej Kankami, bowiem była jednym z tych miejsc, w którym - by poczuć tę wspaniałą, tajemniczą atmosferę zapierejącą dech w piersi - trzeba było być cicho. Cicho i jeszcze się skupiać... niektórym przychodziło to z łatwością, ale łaciata waderka zdecydowanie do nich nie należała. Wlazła tu właściwie przez przypadek i postanowiła się nieco rozejrzeć. Ku jej radości pod jedną ze ścian zobaczyła białą waderę, wyglądającą w tej chwili niczym pradawny duch, co mogło być zasługą zarówno koloru jej futra jak i aury tajemniczości, która ją ogarniała i wspaniale współgrała z tym niezwykłym miejscem. W dodatku czuć było od niej charakterystyczny zapach Watahy Wiatru, którym Kankami nie zdążyła jeszcze przesiąknąć. Tak czy siak ożywiła się i z nachalnym uśmiechem na ustach podreptała ku wilczycy, by zagaić rozmowę i poznać kolejną ciekawą osobę.
- Hej! - Zawołała głośno, choć gdyby zrobiła to o wiele ciszej byłaby i tak doskonale słyszalna - Jesteś z Watahy Wiatru, no nie? Ja też, od niedawna - Uśmiechnęła się i usiadła obok nie czekając na przyzwolenie - Jestem Ibikko Kankami. Ibikko to moje nazwisko oczywiście - Wyjaśniła - Jesteś tu sama? Chyba tak, chociaż... Nie! Teraz jestem tu i ja! - Zaśmiała się ni to jak dziecko, ni jak wariat i oparła o chłodną ścianę - Jak miło kogoś nowego spotkać... - Westchnęła z rozkoszą i przymknęła oczy zadowolona ze swojego losu.

Myślenie przerwał jej wesoły i bardzo głośny głos, który od razu zmienił atmosferę w jaskini. Ucieszyła się z nowego towarzystwa, nie otwierając oczu, zwróciła się łbem w stronę wadery. Uśmiechnęła się do niej szeroko i może troszeczkę nieśmiało. Za strzygła uszami i zamachała ogonem, kiedy poczuła woń wiatru.
-Cześć! Tak.- Powiedziała i pokryjomy zasłoniła lepiej poświatę klepsydry. -Ja jestem Arya Aemon. I u mnie Aemon to też nazwisko- Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Oczy miała cały czas zamknięte, by przypadkiem nie przestraszyć wadery ich pustką. -Zgadzam się z tym, to niezastąpione uczucie-