Stagno Ardenti

- Nie udawaj, że Ty z tego NIC nie masz. - Mruknął, trochę zirytowany. To odmawianie mu już było nudne. Tym bardziej, że robił to na siłę, o. Klapnął tyłkiem, trochę zrezygnowany. W sumie... musiał tu dalej siedzieć? Nie otrzyma nic z tego, czego chciał, ani nawet tego, czego nie chciał. Ani dobrze, ani źle. Powracamy do nudnej rutyny? Oby nie, szkoda na nią czasu. - Skąd masz skrzydła?

- Musiała być z niego zdolna bestia... i do tego niezwykle odpowiedzialna, skoro pozwolił, byś sobie to wylał na te śliczne ciałko... - Skrzywił się z przekąsem, by zaraz posłać mu lekki uśmiech. - Ja... ech, szkoda gadać... tyle książek znam o magii, tyle ćwiczeń wykonałem... i nic. Tylko karty się mnei słuchają, ale to kwestia zaklęcia. Mam te karty z Allarfael, zrobił je pewien tamtejszy czarodziej. Co prawda, nie zrobił ich dla mnie, ale... nic nie szkodzi. He he he... - Beztrosko. Przyznał się ot tak do tego, że nie zdobył ich legalnie. Jednak, kogo to obchodziło? Na pewno nie jego samego.

- Każdy szalony naukowiec ma bałagan. Jakiś dziwny fetysz mają... takie stereotypy. Jak o szarlatanach z kartami. Znasz je? - Śmieszne, w końcu sam Ali się nimi posługiwał względem niego. Tak czy siak, uśmiech na mordzie Fantasme poszerzył się. - Biorę, co daje mi Los. Panna Fortuna jest dla mnie niezwykle łaskawa... ale tylko co do potrzeb materialnych. A ich nie mam tak dużo... zjeść, napić się... pograć w karty? To wszystko.

- Jakby nie patrzeć, skądś się te całe stereotypy wzięły... - Przyłożył łapę do pyska, teatralnie się nad czymś zastanawiając. - Skoro masz skrzydła, to znaczy, że możesz mnie łatwo przelecieć. Zgadza się? - Ciekawe, kto kogo, ale to szczegół. Odetchnął, uśmiechając się ponownie. - Jakbym nie starał się postawić na swoim, jak miałbym funkcjonować? Kłaniać się alfom i innym pajacom? Nie, wybacz, nie... już kiedyś ktoś mnie próbował do tego zmusić. Chyba nikt więcej nie spróbuje... a na pewno nie on.

- Ciekawe, czy kiedyś spotkałeś jakiegoś... najczęściej chodzą napuszeni. Myślą, że jak trafiła im się jakaś banda, którą mogą rządzić, to stali się władcami świata... jakbyś osobiście poznał kiedyś jakiegoś alfę, to od razu byś dużo bardziej mnie polubił. Z nimi nie idzie się dogadać... - Przewrócił oczami. - Nie lubią, gdy ktoś sobie coś pożycza bez pytania... to nieuprzejme z ich strony. - Spojrzał na niego ciekawie. - Jakby nie patrzeć, wróżbita jest kimś, kogo niektórzy w swoich szeregach chcą... wiele osób traktuje wróżby poważnie, i dobrze. Ale jest paru takich, co wierzą aż za bardzo. Takich lubię najbardziej! Idzie na nich zarobić... he he he...

Wzruszył ramionami, już któryś raz z kolei. - W życiu porządnego alfy nie spotkałem. I tak mają za dużo... kilka, kilkanaście samic na dzień, potem żrą do oporu, potem spać... przy okazji czasem jeszcze się w wojnę pobawią. Wiesz... każdy mały chłopczyk lubi się bawić żołnierzykami. Tylko że normalny mały chłopczyk z tego wyrasta... alfy, już niekoniecznie. Do tego, zawsze mają masę takich skarbów. Skąpią takim uczciwie pożyczającym, jak ja... - Nutka ironii, dużo sarkazmu, ale jeszcze więcej prawdy.

Prychnął ubawiony. Jednak Ali straci panowanie nad sobą. I dobrze, coś się dzieje. - Mówisz, że gówno wiem, po czym stwierdzasz, że wiem to, co sam poznałem... jak w końcu jest? Nie wiem nic, czy wiem wszystko? Zastanów się dobrze, przyjacielu. Zakładasz z góry, że się mylę, albo że kłamię. Nie zastanowiło Cię to, że może jednak doświadczenie zmusza mnie do wysunięcia takich wniosków? - Uśmiech na pysku Fantasme wyrażał trochę pobłażliwości oraz ukazania wyższości. Spokój zawsze wygra. - Poza tym... nie JA uważam wojnę za zabawę. Wspomniałem o tych, którzy tak robią. Przypisałeś mi ich "zasługi", kochany. Rozsądna osoba tak nie robi...

Najwyraźniej userka nie umie czytać ze zrozumieniem, i to jest problem. No nic. - Jak wolisz... pyszałku. Jedyny, kto tu się plączę, to Ty. Pewnie dlatego, że Twój ujemny iloraz inteligencji nie pozwala Ci pojąć, co jest zwykłą wypowiedzią, a co ironią. Fakt... sarkazm jest dla osób światłych. Czyli, na pewno, nie dla Ciebie... - I to by było na tyle w temacie. Skoro szanowny pan Ali nie rozumiał, jak Fantasme ironizował, to znaczy, że miał zanik intelektualny. Tak czy siak... dyskusję wygrał. Druga strona się wkurzyła, popłakała i uciekła. Nic więcej. Samiec zaśmiał się kpiąco i sam odszedł w swoją stronę.

z/t.

China również mieszkał tu od jakiegoś czasu, ale on raczej wędrował, niż zwiedzał. Musiał się ruszać, by nie stracić formy. W ten sposób dotarł znowu nad jeziora, co przyjął z cichym jękiem wypełnionym szczerą bezsilnością. Ilekroć chciał się udać gdzieś w góry, trafiał cały czas nad jakiś wodny zbiornik. Jeziora, wodospady... Niby mógł się dzięki temu napić, ale on chciał wreszcie odnaleźć jakiś trudniejszy teren! Chyba przyszło mu się tu jeszcze trochę powłóczyć. Ale nie wolno się poddawać, kiedyś na pewno dotrze...! Cóż, w jego przypadku, gdziekolwiek indziej. Z resztą, nigdzie mu się nie spieszyło. Odchrząknął cicho i podszedł do wody, aby się napić. Skoro miał okazję. Jeszcze nagle się okaże, że na jakąś pustynię niedługo natrafi, wtedy dopiero miałby problem. Ale jak to mawiają: co cię nie zabije, to cię wzmocni!
Napiwszy się, wilk obadał spokojnym wzrokiem otoczenie dookoła. Wtedy też zauważył dość nietypową waderę. To znaczy, jej umaszczenie było dość nietypowe, jak i kolor oczu. Rzadko spotykane, przynajmniej w jego rodzimych stronach. Chociaż nie powinien się dziwić, przecież widział już dwunożną wilko-pandę, Ji-chan, która prowadziła na dodatek bardzo dobry lokal. No i, może wreszcie dane mu było spotkać wilka bardziej obeznanego z tutejszymi stronami? To byłoby bardzo przydatne, bowiem wilk sam niewiele o tej Krainie wiedział. Może poza watahami, i tymi sprawami, które go z resztą niespecjalnie interesowały. Ale i tak warto wiedzieć, wiedza nie boli. No, może czasami nie boli.
- Konnichiwa! - przywitał się, jak to miał zwyczaj, w swym języku. Szkoda, że tak mało z niego pamiętał...
Ale tutaj używany jest zupełnie inny język, którego musiał się nauczyć. Uwierzcie mi, normalnymi sposobami się nie dało. Ale mniejsza! Biały wilk podszedł spokojnie do nieznajomej i usiadł w odległości trzech metrów, spokojnie się jej przyglądając. Wokół niego roztaczała się aura powagi, i być może nuta tajemniczości? No, liczy się pierwsze wrażenie! China często takie robił pierwsze wrażenie, to znaczy, gdy nic wielkiego się nie działo. Tak jak teraz.

China z góry uznał wymienione słowo za imię, gdyż wątpił, aby ta tutaj wilczyca mówiła językiem innym niż tutejszy. Mógł się mylić, mogło to być też słowo z polskiego, którego po prostu nie znał, ale wtedy zostanie najwyżej wyprowadzony z błędu i czegoś się dowie.
- Meg cię zwą, tak? - zapytał się, i nie czekając na odpowiedź, kontynuował: Na mnie Shirokuma możesz mówić. Kuma także.
Na pysku wilka pojawił się cień uśmiechu, ale mogło być to równie dobrze złudzeniem. Jedno można było stwierdzić na pewno, że był niesamowicie spokojny i poważny, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Pomimo ostrza w ozdobnej pochwie, które było przyczepione do jego przedniej łapy aby móc je szybko chwycić, nie sprawiał wrażenia kogoś, kto miałby zaatakować. Wręcz przeciwnie, siedział prawie niczym kamienny posąg, i jedyne co go w tej chwili różniło od takowego to fakt, że oddychał. Jeśli nie brać pod uwagę całego wnętrza, oczywiście. W środku jego ciała zachodziło równie dużo procesów co u innych wilków. W końcu nie był szczególnie wyjątkowy, a pod względem tutejszych wilków wizualnie zdawał się być wręcz normalny: przeciętny wzrost, biała, miejscami dłuższa sierść, złote ślepia. Sprawiał jednak dość majestatyczne wrażenie, bo choć inteligencji mu miejscami brakło, to naprawdę wiele wiedział o przetrwaniu. Od jego postawy biła niezwykła pewność siebie, która nieraz wpychała go prosto w kłopoty, szczególnie gdy natrafiał na co agresywniejsze osobniki. No, z pewnością nie był chamem, który się tylko pchał do bójek. Nie czuł się źle z ucieczką dopóki za sobą nikogo nie pozostawiał. Sprawiał kłopoty tylko na zlecenie, o ile dostawał za to pieniądze. Szkoda, że tak niewiele mu ich zostało. Będzie musiał znaleźć sposób zarobku, i to szybko. Oraz zapamiętać drogę do lokalu Jiyuu, co było mało prawdopodobne. Chociaż miłość podobno potrafi zdziałać cuda, a miłością do alkoholu to on pałał olbrzymią. Szczególnie do ukochanego sake.
- Znasz może tę Krainę dobrze? - zapytał wprost, aby tę część mieć za sobą. Pytał o to każdego nieznajomego, którego spotkał. A jeśli nie, to widocznie zapomniał. To się zdarza. U niego nagminnie.

W odpowiedzi na badawcze spojrzenie nieznajomej ucho Chiny drgnęło nieznacznie, taki tik, gdy basior zauważał coś interesującego, ale nie na tyle, by naprawdę bardzo zaprzątnąć jego głowę. Przez umysł wilka przeleciała tylko myśl w stylu: "Czyżbym powiedział coś dziwnego?". Dość szybko jego wątpliwości zostały rozwiane, gdyż różowooka się uśmiechnęła. Uznał, że nie było to nic ważnego, albo wadera tak doskonale potrafiła maskować emocje.
- Również mi miło. - odparł, trochę niepotrzebnie co prawda, ale miał w zwyczaju mówić. Zdecydowanie nie miał nic przeciwko rozmowom. Nawet je lubił, choć potrafił bez nich żyć. Jednak zawsze miło było z kimś porozmawiać. Nawet jeśli po kolejnych słowach zielonej zrozumiał, że nie dowie się od niej wiele. Nie psuło mu to jednak nastroju nawet w najmniejszym stopniu. Jedyne co mu ciut przeszkadzało to fakt, że nie zrobił chwilowo żadnych postępów w podróży po Krainie. Chciał iść w góry, a trafił nad kolejne jezioro. Ale China już był takim wilkiem, który nawet idąc za kompasem by się zgubił.
- Maa, szkoda trochę, ale poradzić nic nie można. - rzucił tylko spokojnie, nie spuszczając wzroku z facjaty nieznajomej. Tylko jego uszy poruszały się nieznacznie, gdy jakiś dźwięk z otoczenia przykuwał choć na chwilę część uwagi basiora. - A co w te strony cię zaprowadziło, Meg-chan? - zapytał, uznając, że i tak warto poprowadzić jakąś rozmowę. Owachinashi zawsze lubił poznawać nowe osobniki. Nawet jeśli nie wszystko zapamiętywał, ale zawsze jakaś część gdzieś tam została. Plus, od przyjaciół zawsze można pożyczać pieniądze, ale uznajmy chwilowo, że takowy motyw nigdy nim nie kierował, bo o takich rzeczach nie powinno się mówić.

Zwiedzanie - rzecz dobra. Owachinashi nie miał nic przeciwko osobom podziwiającym otoczenie, choć sam zwykł na nim się nie skupiać za często. Gdy gdzieś szedł, to zazwyczaj w celu odnalezienia jakiegoś konkretnego miejsca. Choć akurat w jego wydaniu brzmiało to okropnie absurdalnie. China zawsze trafiał w miejsca przypadkowe. Potwierdzeniem był fakt, że już od kilku dni - a może kilkunastu? - szukał jakichś trudniejszych terenów, a trafiał ciągle nad jeziora i wodospady. Noż jasna cholercia, przecież on nawet pływać nie umiał!
Ale przynajmniej mógł się napić. Też jakiś plus, i przynajmniej cała sytuacja od razu nabierała dlań lepszych barw.
W odpowiedzi na słowa Meg wilk kiwnął nieznacznie głową. Na szczęście nic nadzwyczaj dziwnego w waderze nie widział, a może to i pech? W końcu był osobnikiem, który lubił nowości, a także często przejawiała się u niego infantylność. No, nie aż nazbyt, ale jednak.

- A mnie szukać przyszło gór, albo terenów podobnych im. Zdarzyło się jednak mi także, iż wciąż w okolicach wilgotnych się odnajduję. - stwierdził odrobinę pochmurnie, marszcząc nieznacznie brwi.

Nie był to gest jakiegoś wielkiego niezadowolenia, i zniknął równie szybko jak się pojawił. Shirokuma rzadko był przez dłuższy czas pod wpływem jakichś emocji. Nie licząc spokoju, obojętności i powagi, ale to były u niego same podstawy.

- Maa, znasz się może coś na stadach jednak? - zapytał, zmieniając temat. - Słyszałem, że takowe się tu prowadzą, a wiedzieć rzeczy takie warto.

Oj, Chinę naprawdę ciężko było urazić, gdyż on mało czym się szczerze przejmował. Ale niestety, wilk w myślach czytać nie potrafił, więc nie miało to w tej chwili wielkiego znaczenia. Szczególnie, że zdecydowanie skupiony był na tym, aby w głowie zanotować sobie informacje, którymi właśnie obdarzyła go Meg. Znów nie do końca mu to wyszło, z resztą. Zatrzymał się przy "Smoki oraz Gryfy" i nadstawił uszu, niczym szczeniak, który właśnie ujrzał coś ciekawego, z niecierpliwością czekając na zakończenie przez waderę wypowiedzi.

- "Smoki oraz Gryfy"? - powiedział, posyłając zielonej pytające spojrzenie.

Nie miał okazji usłyszeć o czymś takim. W ogóle o wielu rzeczach zapewne nie wiedział, ale właśnie dlatego lubił się dowiadywać.

- Czym "Smoki oraz Gryfy" są?

bw, nie wiem co więcej można tu dodać xd