Dzika plaża

Kątem oka ujrzał czyjąś sylwetkę, obrócił zatem łeb, aby sprawdzić dokładnie. Jego oczom ukazało się dziecko, i to gryfie. Nigdy w życiu nie spotkał przedstawiciela tej rasy, ale wiele się nasłuchał o tych pseudoptakach na czterech nogach.
- Witaj. - mruknął na tyle głośno, by młoda go dosłyszała. Wyglądała dość śmieszne według psowatego. Uroki poznawania świata.
- Na imię mi Vockee. A Tobie, mała panienko? - uśmiechnął się miło w stronę nieznajomej gryficzki. Zastrzygł szpiczastymi uszyma.

- Witaj! - ćwierknęła z energią; niespodziewany zastrzyk tajże nie był niczym dziwnym ni nowym, nieraz raptem nabierała werwy. Najczęściej przy ekscytujących wydarzeniach, co z resztą w ogóle jest typowe. Zrazu jeszcze chwilę stała tak jak dotąd, po chwili jednak przycupnęła na ziemi, przysiadła na tylnych łapkach, by móc bez przeszkód operować przednimi. Pomachała też dziarsko jedną z nich, poniekąd, by w jakiś sympatyczny sposób powitać wilka, od serca, poniekąd dla samej radości płynącej z szalonych, niekontrolowanych poruszeń.
- Anaela! - rzekła, kiwając łebkiem. - Pan jest wilk, prawda?

- Śliczne masz imię. - uśmiechnął się potulnie. - Ja? Otóż jestem pół wilkiem, pół psem.
Zamachał kitą w górze, czyli tak jak zwykłe wilki nie potrafią.
- A więc... - zaczął. - ...cóż cię tu przywiało?
Nadal się uśmiechał, a co. W końcu miał jeden z tych swoich lepszych dni. Zastrzygł uszyma, oczekując odpowiedzi samiczki.

Zapunktował - innymi słowy zainteresował. Może gdyby młoda miała przynajmniej troszkę większy bagaż niźli się składało, że miała, wypowiedzi nowo poznanego osobnika nie wywierałyby na niej takiego wrażenia. Jednak sprawy stały jak stały, wrażenie zaś było i miało się dobrze.
- Jak wygląda pies? - zapytała, ledwie usłyszała owo słowo, bojąc się zmiany tematu, tego, że zapomni i właściwie czegokolwiek, co mogłoby przeszkodzi w poznaniu tej tajemnicy. Toż to byłaby niepowetowana strata.
Ostatnim pytaniem Vockee'ego również się zdziwiła, acz było to zdziwienie, że się tak wyrażę, w innym tonie, a podszyte po pierwsze tym, że nie była pewna, czy rozumie, po drugie tym, że jeżeli zamysł nadawcy pokrywałby się z tym, co mały odbiorca odebrał, znaczyło to - o wielkie nieba! - iż tym razem to Anaela musi się podzielić wiedzą. Jej skromnym zdaniem całkiem oczywistą.
- Cóż? - powtórzyła za nim, by zapamiętać nowe słowo, którego znaczenie nawet pojęła, następnie wcielić do użytku. - To! - odparła, nadal zdumiona, prezentując swoje powierzchnie lotne, trzepocząc nimi delikatnie na tyle, aby nie oderwać się od ziemi.

EDIT: Po dłuższej chwili ciszy skinęła rozmówcy łebkiem na pożegnanie i wzbiła się w powietrze, by zniknąć.

z. t.

Matylda wieczorną porą, około 21, błąkała się w lasku sosnowym. Rozmyślała, jak będzie wyglądać jej przyszłość, co ze sobą zrobi, czy może w ogóle będzie miała wszystkiego dość i ze sobą skończy. Teraz wszystko toczy się jakby w zwolnionym tempie, każdy jej ruch, każda myśl... Nawet zdaje się, że drzewa pod wpływem wiatru, poruszają się okropnie wolno. Wszystko ma inny smak, niż kiedyś. Patrząc na powoli przepływające chmury nad koronami drzew, młoda wadera zaczęła wsłuchiwać się w bezcenną ciszę. Dostrzegła szum fal. Nie była pewna, czy to szum morza, czy może oceanu. Jak była młodsza, zawsze z ciekawością słuchała opowiadań taty, o tym jak był z matką nad morzem. Nie była zainteresowana opowieściami o jej matce, raczej wolała słuchać o morzu. Nigdy nie miała okazji być w takim miejscu, mieszkali bardzo daleko od jakiejkolwiek wody, nie mieli nawet w pobliżu jeziora. Jedynym wodopojem była przepływająca rzeka. Długo zastanawiając się czy ma dalej stać z głową do góry, by dostrzec niebo czy szukać źródła przyjemnego hałasu, otrząsnęła się i szła, ufając swojemu słuchowi. Chodziła tak dość długo, za to głośność owego szumu nasilała się, co oznaczało, że zbliża się do celu. Zaczęła czuć lekki, przyjemny wiaterek. Las nie był już gęsty. Dostrzegła pomiędzy cienkimi konarami sosen, dość wysoką, piaszczystą skarpę. Wdrapała się powoli na szczyt i w końcu ujrzała to, na co tak bardzo liczyła. Malutkie fale występowały dopiero przy samym brzegu, dzięki czemu reszta wody tworzyła przepiękną taflę, prawie spajającą się z przyciemniającym się niebem. Dla odmiany podbiegła do samego brzegu, zachwycając się krajobrazem. Stała tak wpatrując się w granicę, pomiędzy wodą a niebem, obserwując powoli przemieszczające się ptaki, jednocześnie czując jak chłodna woda przepływa jej pomiędzy palcami. Było tu pięknie. Nawet ona musi to przyznać.

Wpatrzona w morze i nasłuchująca wilczyca, dostrzegła ledwo słyszalną pracę płuc. Z pewnością nie był to jej oddech. Może po prostu jej się wydaję? Matylda jest przewrażliwiona na tym punkcie, nie chciałaby nikogo spotkać. Stała się aspołeczna. Oglądnęła się za siebie, spoglądając to na skarpę, to w las. Uznała, że to po prostu wytwór jej wyobraźni, więc to zignorowała. A nawet jeśli ktoś tu jest, to może też nie chce z nikim rozmawiać? Albo po prostu się zgubił? Dlaczego ją to obchodzi? Potrząsnęła głową i zwiesiła głowę w dół. Wpatrywała się w swoje przednie łapy i zaczęła nimi grzebać w piasku. Tak po postu, z nudów. Nie wiedziała co ze sobą zrobić. Szum fal już prawie całkowicie ucichł, a ostatnie promyki słońca znikały w wodzie. Dzięki tym ostatkom słońca, barwa nieba zmieniła się w piękny róż zmieszany z fioletem. Wciąż słyszała w oddali oddech. Bardzo cichy.

Czuła czyjś wzrok na sobie. Bez przerwy. Drażniło ją to, ale nie wiedziała, czy ma to zignorować. Pierwszy raz, od dłuższego czasu, coś zakłóca jej nietypowy spokój. Powinna się obrócić, z całą pewnością. Jednakże, chciała z jakiegoś powodu odczekać chwilę, by się upewnić, czy aby na pewno sobie czegoś nie uroiła. Stała jak wryta i nic się nie zmieniło. Wciąż te dziwne uczucie. Równocześnie z oczekiwaniem jakiegokolwiek ruchu, nieznanej jej osoby (o ile ta osoba nie żyła w mózgu Matyldy), zastanawiała się, co się dzieje z rybami podczas zimy. Gdy zdarzy się, że morze zamarznie, co robią wtedy ryby? Może umierają? Postanowiła w końcu sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Nie była przerażona. Możliwe, że gdzieś tam w środku, był jakiś malutki cień strachu, ale mimo, że jej mózg podstawiał myśli, że ktoś może jej coś zrobić, czy może jest po prostu walnięty i stoi za nią wpatrując się w coś wilkopodobne, nie czuła strachu. Była obojętna, zimna. Nawet, tak jakby chciała, żeby ktoś jej coś zrobił. Nie potrafiła tego uzasadnić. W końcu spojrzała za siebie. Domyślała się, że kogoś zobaczy. Była to poraniona wadera, z wyglądu dość niepokojąca. Zmierzała w jej stronę. Co ona od niej chciała? Czym Matylda się wyróżnia?

Gdy tamta pokazała swoje kły, Matylda popatrzyła na nią dziwnie. O co jej chodzi? Dobrze przynajmniej, że nic nie mówi. Gdy przypomniała sobie, jak brzmi jakikolwiek głos, zrobiło jej się nie dobrze. Woli ciszę. Jednak, przypomniała sobie słowa pewniej piosenki. Te słowa brzmiały ładnie. Lubiła je, tęskniła za nimi. Usłyszała ją, gdy pewnej nocy przechodziła przez las, który był położony bardzo niedaleko jakiegoś miasta. Być może ktoś urządził bardzo głośną imprezę, albo przeszła bardzo blisko ludzi. Rozmyślając o muzyce, miała tępy wzrok, wpatrzony w wilczycę, o której zupełnie zapomniała. Dostrzegła ją dopiero, gdy przypomniała sobie, że nie powinna patrzeć w przeszłość. Ale czy tak się da? Nieistotne. Patrzyła waderze w oczy, ale po paru minutach znudziła jej się ta zabawa. Odwróciła się, aby patrzeć z powrotem na zachodzące słońce, jednakże słońca już nie było. Co za wielka strata.

Nic z tego nie zrozumiała. Najpierw, szczerzyła do niej kły, a teraz tak po prostu sobie stoją. A już miała taką nadzieję, że coś się stanie... Wadera obok niej, była dziwna, ale Matylda lubiła dziwne osoby. Sama do takich należała. Zastanawiała się, o czym ona teraz myśli. Wyjęła jednego papierosa, po czym go zapaliła i skupiła się na dymie rozchodzącym się po płucach. Lubiła się truć. Patrzyła przez sekundę na nieznaną wilczycę, ale zaraz odwróciła wzrok z powrotem w tak bardzo interesującą wodę. W sumie, jakby tak się bardziej zastanowić, Matylda jest trochę jak kot. Ciągle chodzi własnymi ścieżkami, unikając wszystkich.

Zostało jej 15 papierosów. Gdy serce jej partnera jeszcze biło, nie paliła. Mówił jej, gdy tylko ją zobaczył z papierosem, że to niezdrowe i psuje kondycje. Nie mogła przecież sobie na to pozwolić, skoro szykowała się do wielkiej walki. Gdyby tylko wiedziała, jak to się skończy... Z pewnością, chciałaby cofnąć czas. Przed śmiercią, powiedział jej, że się wyprowadzą i będą żyć normalnie, z dala od jakiegokolwiek niebezpieczeństwa. Ughhhh... Znowu to robi, rozpamiętuje. Dość tego. Truć się, umrzeć - powtarzała sobie w głowie. To wręcz śmieszne, że ktoś, w takim młodym wieku, nie ma po co żyć. Ale była śmiertelnie poważna. Jej dusza nie miała tych nędznych dwóch lat. Była tego świadoma. Zaczęła zauważać, że wilczyca spogląda na to, co trzyma w dłoni. Był w połowie spalony. Nagle, wystawiła rękę, trzymającą papierosa w stronę nieznajomej. Nie wiedziała, co nią pokierowało, ale głupio byłoby się wycofać.

Patrzyła jej przez chwile w oczy, aż z powrotem odwróciła wzrok. Akurat w tym momencie, utrzymanie kontaktu wzrokowego było dla niej niezmiernie trudne. A może właśnie tak chciał los? Żeby Matylda, po takim czasie wreszcie na kogoś spojrzała, bez nieuzasadnionej pogardy? Jednak to było naprawdę ciężkie. Zaraz, zaraz... Wilczyca, która siedzi obok niej do tej pory się nie odezwała. Czy to oznacza, że ona rozumuje podobnie do niej? Czy na nią też inne jednostki patrzą krzywo? Właśnie w tym momencie stało się coś niewiarygodnego.
- I jak? - zapytała Matylda. Sama zastanawiała się, jak to się stało. Przecież tak bardzo upierała się, że nie ma ochoty na pogawędki. No, ale co się stało, to się nie odstanie... Jeżeli nowo poznana wilczyca okaże się nieciekawa, to po prostu jakoś się z tego wywinie. Ale jeśli są do siebie podobne, to czy aby na pewno odpowie?

Sama była zaskoczona swoim zachowaniem. Co ją do tego skłoniło? Nie zastanawiała się nad tym długo. Obserwowała jak zaczyna palić filtr, mimo to nie ostrzegła jej. Może gdy poparzy sobie pysk, to się zorientuje kiedy trzeba skończyć. Sama na początku nie była tego świadoma, przecież wymyślili to ludzie. Robiło się coraz chłodniej, a na niebie zaczęły pojawiać się gwiazdy. Uwielbiała patrzeć w gwiazdy. Ta nieznana otchłań była dla niej cudowna. Czasami wydawało jej się, że stamtąd pochodzi, ale to naprawdę mało prawdopodobne i była tego świadoma. Położyła się zatem na grzbiecie, aby móc obserwować. Zastanawiała się jak to jest być człowiekiem. A może należeć do człowieka?

Kiedyś zaczęłaby się śmiać z tej sytuacji, ale to ją kompletnie nie ruszyło. Podobało jej się zachowanie nowej znajomej, chyba są do siebie trochę podobne. Momentami wydawało jej się, że ona kompletnie nic nie wie, że po prostu nie zrozumiała tych dwóch prostych słów składających się w pytanie, które Matylda jej zadała. W sumie, fajnie byłoby w końcu spędzić noc z kimś kto oddycha. Być może, widzi ją pierwszy i ostatni raz, więc powinna to wykorzystać. Ale dlaczego? Co się z nią stało? Wilczyca ją bardzo zaintrygowała. Chyba docierają do siebie na swój sposób. Naprawdę fajnie wreszcie spotkać kogoś podobnego do ciebie, ale jednocześnie zupełnie innego. Z pewnością była nieszablonowa.

Czemu Matylda nie żywi żadnych uczuć? Czemu nie jest zachwycona widokiem gwiazd jak kiedyś, czemu nie jest już taka wygadana, czemu nie śmieszy jej widok nowej znajomej, gdy wymachuje łapkami w powietrzu?
Wszystko w jej głowie składa się w jeden wielki znak zapytania. Chciała spróbować z kimś porozmawiać, ale spostrzegła, że samica obok naprawdę nic nie rozumie. Nawet jakby miała się do kogoś odezwać, to nie odważyłaby się na normalną rozmowę. Nikt nie straciłaby na tym, jakby Matylda spróbowałaby nauczyć samicy komunikowania się, ale chyba sama nie wierzyła, że to się uda. Nie myślała, że wilczyca jest głupia, zdawała się być bardzo inteligentną jednostką, ale młoda wadera z pewnością nie umie uczyć. Tymbardziej, że nie umie dojść sama do siebie.
Po chwili rozmyślań o intrygującej wilczycy, w końcu obróciła głowę by na nią spojrzeć. Nie patrzyła jej w oczy, bo samica patrzyła w niebo.

Zastanawiała się co się dzieje w głowie wilczycy. Jak ona ma do tego dotrzeć? W ogóle czemu ją to interesuje? Powinna już dawno ją tutaj zostawić samą. Jednak nie potrafiła. Była ciekawa dalszego ciągu wydarzeń. Obserwowała ją jeszcze przez chwilę, po czym znowu spojrzała w tą fascynującą otchłań.
A może... Może ona jest stamtąd? Co, jeśli istnienie pozaziemskie rzeczywiście istnieje? Ach, jakie to byłoby wspaniałe! W końcu dostałaby odpowiedź na wszystkie jej pytania dotyczące tamtego świata.
Było też możliwe, że Matylda ma zwidy. Nie spała ani minuty od czterech dni, bardzo możliwe, że ta dziwna wadera pochodzi z jej umysłu. Ale nawet jeśli, to co z tego? Przynajmniej ta noc nie będzie taka nudna. O ile wilczyca nie zniknie.
Postanowiła sprawdzić siłę swojego umysłu. Skupiła się na myśli, że samica potrafi się komunikować. Jeśli jej za chwilę odpowie, to znaczy, że Matylda oszalała, a jeśli nie to wszystko jest w jak najlepszym porządku.
- Skąd pochodzisz? - Zapytała lekko ochrypłym głosem, nadal wpatrując się w gwiazdy.