Skalny Wąwóz

Puściła skrzydło, gdy poczuła ten dotyk. Na chwilę wręcz zesztywniała, zaskoczona. Powoli odwróciła łeb od skrzydła, by spojrzenie wbić w ślepia ptaszka. Spojrzenie przeszło na wylot i utknęło w ziemi, wibrując jak japońska strzała. Powąchała jego nos, po czym ostrożnie, z wahaniem, powtórzyła gest, dotykając futerka na jego piersi.
Nie bardzo wiedziała, co ten gest oznacza. Ale spodobał jej się. Był dobry. A więc i piękny? Czy gest może być piękny? Jest działaniem, a więc czymś co się wydarza, a nie co wygląda lub brzmi. Skoro gest nie może być piękny, czy oznacza to też, że nie może być dobry? Skoro nie był dobry, to jaki był?
Na pewno był dobry. Czuła to. To był dobry gest. A definicja dobra i piękna wymaga najwyraźniej dopracowania. Chwilowo roboczo przyjęła, że gest był piękny. Ale później się nad tym zastanowi.
Póki co skupiła się na obserwacji ptaszka. Jak on zareaguje na to, że powtórzyła jego ruch?

Gdy drgnął, uszy Nadii oklapły. Wystraszyła ptaszka? Skrzywdziła? Popełniła jakiś błąd, coś zepsuła, wpłynęła na wyniki testu? Niedobrze, źle. Przedłużający się brak działań ptaszka nastrajał pesymistycznie, pokazywał, że jednak owszem, zepsuła. Więc gdy wreszcie odpowiedział, dotykając jej po raz kolejny, reagując, przepełniła ją euforia. Już rozumiała, czemu koty mruczą - żałowała, że nie potrafi okazać radości z faktu, że ptaszek działa. Wilki okazują to jakkolwiek? Czy uczucie szczęścia jest wilcze?
Dawniej wierzyła, że wszystko co uczyni, jest z automatu wilcze - gdyż była jedynym wilkiem. Ale teraz? Nagle jej świat urósł, zaczął przytłaczać i zachwycać jednocześnie. Kazał przedefiniować każde pojęcie, jakie powstało w umyśle - w tym i własną wilczość. Inne wilki zachowywały się odmiennie, wydawały dźwięki, wykonywały gesty, których sens umykał #034. Jednak nie widziała nigdy, by wilki wyrażały szczęście, by bywały szczęśliwe. A mruczeć nie potrafiła.
Skupiła się więc na działaniach ptaszka, by następnie wiernie je odtworzyć. Tym razem starała się być dużo delikatniejsza, by znów nie pokpić sprawy. Następnie, wiedziona impulsem, polizała go po nosie. Gest ten widziała u jednego z miniaturowych wilków - wówczas wzięła go za smakowanie ofiary przed spożyciem. Teraz jednak wydał jej się należeć do tej samej kategorii, co dotknięcie nosem szyi - niby wyglądające jak wstęp do gryzienia i szarpania, a przyjemne, dobre i piękne.
Czy miała rację, czy też gestem tym spłoszy ptaszka? Tylko obserwacja mogła jej przynieść odpowiedzi na to pytanie.

Uniosła łeb, spojrzeniem żółtych ślepi śledząc ruchy ptaszka. Uciekł? Spłoszyła go?
Chyba jednak nie, skoro nie wzbił się w niebo, a po paru krokach zatrzymał. Dobrze, bardzo dobrze... Nie zamierzała pozwolić mu uciec, a z drugiej strony wiedziała, że wystarczy jeden zły ruch, by odleciał. Ruszyła więc za nim bardzo powoli, ostrożnie. Stawiała łapy uważnie, unikając drobnych kamyczków zaścielających ziemię. Nieśmiertelniki przywiązane do jej łapy pobrzękiwały cicho podczas tych ruchów, jednak nie mogła nic na to poradzić - a w każdym razie jej ograniczony dość umysł nie potrafił podsunąć właściwej odpowiedzi.
Nie zależało jej jednak na ukryciu swojej obecności - przecież ptaszek wiedział, że ona tu jest. Trudno było to przeoczyć, skoro jeszcze przed chwilą był dość blisko, by go dotknąć. Zachowywała ciszę, by nie wyglądać groźnie, to wszystko. A dwa kawałki stali na łańcuszku raczej nie sprawiały wrażenia niebezpiecznych, prawda?
Zastanawiała się, co zrobi gdy dopadnie ptaszka. Zastanawianie się nie leżało w jej naturze, więc czynność ta wymaga odnotowania, razem z datą i kółkiem na kalendarzu. Zazwyczaj po prostu działała; uniknąwszy procesów socjalizacji polegała wyłącznie na instynkcie. A ten raczej nie wymagał zbyt wielu przemyśleń.
Obecnie, co dziwne, zastanawiała się. Konkretnie, zastanawiała się co dalej. Nie była w stanie zrozumieć ptaszka, stanowił on tajemnicę nie do rozwiązania z obecnie posiadanymi danymi. Wiedziała zbyt mało, nie była zdolna zadać pytania, ani nawet go sformułować. Przykre doświadczenie mówiło jej też, że pożarcie jego ciała nie pomoże. Nie wiedziała, gdzie w wilku znajduje się organ odpowiadający za wiedzę, ale najwyraźniej nie umiała go odnaleźć, lub nie wystarczało go jedynie pożreć, by zdobyć wiedzę poprzedniego posiadacza. Zjedzenie ptaszka więc jej nie pomoże. Nie mogła tego zrobić, jeszcze nie. A szkoda, bo instynkt podpowiadał jej, że powinna napełnić żołądek i to wkrótce.
Ciekawość, nowo odkryte uczucie, była jednak silniejsza od głodu. Dlatego ptaszek jeszcze żył, a wilczyca czekała - czym jeszcze on ją zaskoczy? Może im więcej zobaczy, tym więcej zrozumie? Liczyła, że w końcu natłok informacji ułoży się w jakąś spójną całość, nowe dane zaczną do siebie pasować. Obecnie nie umiała znaleźć związku i sensu w większości działań otaczających ją istot. Ich działania były dobre, lub złe, ale nigdy sensowne. Jak chociażby to lizanie po nosie, kojarzące się jej głównie z gryzieniem, szarpaniem, zdobywaniem pożywienia. Dlaczego miniaturowe wilki i duże ptaki używają tego gestu w innych, bardziej tajemniczych celach? Nie wiedziała. Ale liczyła, że się dowie. Kiedyś...

Dogoniła, dopadła. Choć było to prostsze, niż oczekiwała. W dalszym ciągu nie uciekał, nie wydawał się okazywać strachu. Znów był blisko, dość by poczuła ciepło jego ciała i płynące z tej bliskości dziwne wrażenia ogólnie roumianego dobra. Nie odlatywał.
W brzuchu zaburczało, jednak wilczyca wciąż nic z tym nie robiła. Spokojnie żołądku, na zjadanie jeszcze będzie czas. Nie teraz, lecz prawdopodobnie wkrótce. Należało też przełknąć napływającą do pyska ślinę, by nie okazać głodu. Kto wie, jak zareagowałby ptaszek na wieść, że jego własna osobista wariatka postrzega go jako posiłek?
Musiała bardzo uważać na to, co robi. Gdyby go spłoszyła, odleciałby do nieba, do innych ptaszków. Stałby się tylko jednym z setek jasnych punktów wysoko w górze, zbyt wysoko by doskoczyć. Gdyby go nie spłoszyła, zapewne też by to nastąpiło, jeśli do tego czasu nie wymyśli czegoś, by utrzymać go przy ziemi. W końcu wszystkie ptaszki kiedyś odlatują.
Może by tak skrzydła? Korzystając z tego, że miała go znów blisko, złapała ostrożnie za jedno ze skrzydeł. Nie darła, nie szarpała, jeszcze nie. Lekko chwyciła kłami, rozmyślając nad sposobem, by uziemić ptaszka. Spróbowała ostrożnie pociągnąć, nie dość mocno, by sprawić ból. Może skrzydło samo się odczepi? Jeśli tak, to ona je sobie weźmie. Chciałaby umieć latać. Żyłaby w niebie i nocami polowała na śpiące ptaki. Zostałaby tam do wyczerpania zapasów, czyli prawdopodobnie przez długie lata. Ptaki się kiedyś skończą, wiadomo. Nie są jak rośliny. Nie rozrzucają ptakowych nasionek. Więc logiczne, że kiedyś się skończyć muszą.

W reakcji na napór rozwarła szczęki. Z zawodem stwierdziła, że skrzydło jest przyczepione na stałe, nie da się go zdjąć. I w sumie miało to sens - ptak bez skrzydła nie byłby ptakiem, prawda?
Zaraz jednak zwolnienia uchwytu pożałowała - ptaszek, najwyraźniej spłoszony, uciekł. Próbowała podjąć pogoń, ale bezskutecznie. Po chwili zatrzymała się, z żalem wpatrując się w sylwetkę ptaszka. Uciekł. Zostawił. Porzucił. A mogła go zjeść...
Nie umiała okazać głębokiego smutku, jaki poczuła w kontakcie z niepowodzeniem. Nigdy nikt jej nie powiedział, że uczucie takie można w ogóle okazać. Ale brak zewnętrznych objawów nie czynił jej rozpaczy mniej prawdziwą.
Zawiedziona, załamana i zrozpaczona, ruszyła dalej. Wciąż przed siebie, na spotkanie nowemu i nieznanemu.

zt.