Zdradzieckie urwisko

Znowu tutaj. Co ciekawe, w podobnym celu. Tak, jak wtedy, trzeźwo, na głodzie. Na głodzie ciągnącym się od czasów niepamiętnych. A może to już nie głód, a samo poczucie beznadziei?
Karmel usiadł nad krawędzią, spoglądając smętnie w dół.
Zakończyć to wszystko... To takie proste. Skok do przodu, w pustkę. Oszczędzi tylu wilkom cierpień...
Na przykład Gehennie. Ma szczeniaki... Ma z nim szczeniaki. Co do tego nie było wątpliwości - były jego. Mały miał jego oczy. Drugiego szczeniaka nie widział, za szybko uciekał...
Został Betą. kolejna nowość. Po co został betą? Ciekawostka - namówił go do tego kot.
Horus, ów namawiając kot przybył również. Teraz obserwował wilka, czekał na jego ruchy bądź słowa. Co on sobie myśli?! Nie ma czasu an użalanie się nad sobą! Ma tyle pracy, a siedzi nad tym urwiskiem i wspomina chwilę sprzed prawie roku, gdy chciał skoczyć. A może więcej, niż roku? Trudno stwierdzić.

Kot miał nieco czulszy słuch, niż wilk. Ziewnął przeciągle, nie zasypiając jednak. W końcu odległość robi chyba swoje... Ledwo słyszany głos przyprawił tego miniaturowego lwa jedynie o senność.
Karmel usłyszał jedynie pytanie.
Odwrócił się, spoglądając na przybyłego.
Dajmy krótki opis wyglądu, bo avatarki sterczą w avatarni, nieobrobione w dalszym ciągu.
Wilk od ostatniego spotkania schudł znacznie. Niegdyś śnieżnobiała grzywka obecnie była jakby szara od kurzu, brudu i takich tam. Ciężko opadała na fiołkowe oczy, takie same, jak dawniej. Puszyste kiedyś szare furto było obecnie matowe, poplątane. Nadal jednak Karmel był do rozpoznania.
Sam jednak rogacza nie rozpoznał.
- Nie sądzę, zapamiętałbym.
Trudno zapomnieć rogatego wilka.

Karmel dłuższą chwilę grzebał w pamięci, usiłując dojść, co mu to mówi. Horus skojarzył szybciej. Wstał, po czym ziewnąwszy, otarł się o łapy rogacza.
Wilk zaś chyba sobie przypomniał.
- Danny?
Czujnym spojrzeniem, zaskakująco czujnym, obrzucił przednie łapy wilka, szukając sakiewki. Niby po odwyku, niby zerwał z tym, ale... No cóż.
Horus zauważył to. Podszedł do swojego wilka, po czym zatopił pazury w jego zadku, poznaczonym już śladami. Dobrze, że jest futro, drobne czerwone kropki i strupki nie rzucają się zbytnio w oczy.
Następnie rudy kocur wrócił do poprzedniej czynności.
Karmel skrzywił się, jednak więcej już na łapy rogacza nie spojrzał. Tym samym jego spojrzenie straciło ową trzeźwość i czystość, fiołkowe oczy znów zasnuła mgła zniechęcenia.

Karmel ospale skinął łbem.
- Bardzo. Nie zauważyłeś rogów? Żółty też już raczej nie jesteś...
Danny różowy w kokardki? Wyobraźnia userki nie sięga tak daleko. A szkoda.
Wilk zaś westchnął.
- Pewnie ucieszy cię fakt, że mi się udało z tym zerwać. - rzekł grobowym tonem. - Głównie dlatego, że diler gdzieś zniknął i nie miałem dostępu. Teraz, bez tego życie jest inne... Gorsze. Żyję jeszcze, ale pewnie długo stan ten nie potrwa. Poza tym od kiedy zostałem Betą Horus non stop mnie drapie, ledwo coś powiem lub zrobię. Po prostu kolejny dzień w raju!
Parsknął cicho.
Horus spiorunował go wzrokiem za tak niepochlebne przedstawienie jego wielkich przecież zasług. Bez niego karmel nie dałby rady!

Przez większość wypowiedzi jedynie ponuro kiwał łbem, jednak gdy Danny doszedł do spędzania czasu z wilczycami... Karmel zaśmiał się cicho, ponuro.
- Jak sądzisz, co robiłem przez ten cały czas? Danny, niedawno się dowiedziałem, że mam dzieci z jedną z wilczyc!
Henia... Wyjątkowa, ekscentryczna, odmienna, nieco przerażająca. Co Karmel w niej widział? Trudno stwierdzić. Chyba rzeczywiście jedynie długie nogi i zacny tył. Każda potwora znajdzie swego amatora...
A teraz - O!. Szczenięta. Nie przemyślał chyba głębiej tego, co robił dotychczas... A teraz było już za późno. Pozostawało tylko pytanie - jak wiele jest szczeniąt, o których nie wie?
Horus zwinął się w kłębek, obserwując wilki i wydłużając ten post.

Westchnął cicho, ze zniechęceniem.
- To był przypadek. Nie wiedziałem nawet...
Schrzanił sprawę i tyle. Prawdopodobnie młode będą miały przez niego zniszczone dzieciństwo. Jednak... Bez niego i tak jest im lepiej, niż gdyby miał sie nimi zajmować. Nie nadaje się na ojca.
- Nie, nie jesteśmy. Ona... Wątpię, by uznawała stałe związki.
Mówił to po to tylko, by uspokoić sumienie. Proponowała mu przecież związek, wspólną starość, ciepłe kapcie... Ale on wolał zwiać, im dalej, tym lepiej. Nigdy więcej tam nie wróci.
Może szczeniak, który go widział nie zapamięta? Nie przywiąże wagi do tego spotkania, nie uzna za ojca...?
Oby.

Karmel skinął łbem.
- A... Nie wiem, czy już cię pytałem, ale jak jest po drugiej stronie? Jest tam miejsce dla takich, jak ja? Lepsze niż tutaj?
Właśnie... Chciał z tym skończyć, ale wolałby mieć gwarancję, że zastanie po drugiej stronie sytuację lepszą od tej, którą ma tutaj. Wystarczy ująć tego ciężaru, gniotącego barki, przydać nieco sensu życiu po życiu... Albo dać słodkie zapomnienie.
Kocur ponownie go udrapał. Żadnych pytań o życie po życiu. Karmel ma nie robić z siebie ofiary! Jest Betą, nie wypada.
Karmel syknął cicho.
- Widzisz ty go? Zupełnie, jakby rozumiał, co mówię...

Skrzywił się lekko.
- A gdzie ten sławny niebyt, zapomnienie i święty spokój?
Taka perspektywa go co najmniej nie bawiła. Oj, nie... Chciał uciec od problemów, nie pakować się w kolejne. A tu na ucieczkę żadnych szans nie widział...
Czyli nawet skończenie z tym wszystkim go nie uratuje. Ech... Szkoda. Wielka szkoda.
- A więc tam jest tak samo źle, jak tutaj?
Westchnął, zniechęcony.
Skoro nie żyć i nie umierać, to co robić? Z powrotem w narkotyki? To nawet nie byłoby takim tragicznym wyjściem, ale... Nie ma. Nie ma dostępu do narkotyków.
Wszystko jest beznadziejne i bez sensu.

Skinął łbem, że słucha, że rejestruje słowa Danny'ego.
- Z tamtej strony jeszcze nikogo nie spotkałem. Nie jestem pewien, czy istnieje... Jakby istniała, ktoś by coś wiedział.
Pokręcił łbem.
- Żyć źle, umierać źle... Wszystko źle.
Usiadł ciężko, jakby przytłoczony tą świadomością.
Jest na polsacie taki program "Dlaczego ja". Historia Karmelka nadawałaby się na kilka odcinków... Dlaczego on? Miał pecha. Upił się o złym czasie i w złym miejscu. Gdyby nie to, prawdopodobnie by nie wziął. A może tak? Tego nie wie nawet userka - co by było, gdyby...
Kot obserwował ich obu.

Pokiwał łbem.
- Jednak status "martwy" nie interesuje mnie tak, jak sądziłem. Znając moje szczęście wylądowałbym u ciebie, a to mi się nie uśmiecha.
Jak tak userka spojrzała na powyższe posty, to Karmel nic, tylko kiwa łbem. Potakuje, daje do zrozumienia, że słucha, czy obcy wszczepili mu sprężynkę? Trudno stwierdzić.
Westchnął. To też robił już parę razy. Może nie jest wilkiem, może podmienili go całkiem, na jakąś dysząco - kiwającą maszynę?
A może piszę bzdury, by mieć odpowiednią długość posta?
Ostatnie jest najbardziej prawdopodobne.
Owinął ogonem łapy, przyglądając się Danny'emu.

- Zabiłem.
Niby to był wypadek, ale... Cóż.
jego syn, szczeniak, jeszcze przed otwarciem oczu i wypowiedzeniem pierwszych słów przypadkiem zatruł się kokainą. Karmelka wtedy nie było, Xerri również... Szczeniak zeżarł tyle, że starczyłoby na pięć złotych strzałów.
To była wersja fabularna.
A realna? Konto porzucone przed napisaniem chociażby KP, zgoda na uśmiercenie, bo... Bo tak wygodniej, szybciej. Bo trudno nagle zapomnieć o szczeniaku, a jego śmierć pchnie fabułę dalej.
Karmel czuł się winny śmierci pierwszego syna. Wtedy to podjął pierwszą próbę samobójczą. No, prawie. był list, było pożegnanie, było pragnienie skończenia tego... Ale nie zdążył. Powstrzymano go.
Żyje więc dalej, trawiony głodem, wyrzutami sumienia i depresją. I dowiaduje się, że po tamtej stronie będzie równie źle. Nie ma dla niego ratunku nawet w śmierci. To dopiero rozpaczliwe położenie.

Skrzywił się.
- Koszmarnie. Ja swoje, druga beta swoje, wataha ma to gdzieś a Horusowi wiecznie się coś nie podoba. poza tym druga beta, Deebie, wyraźnie za mną i Horusem nie przepada.
Właściwie, to dobre streszczenie stosunków panujących w watasze. Pesymistyczne i dołujące, ale z pewnością prawdziwe. Wataha przysypiała na obradzie, Deebie szukała na każdym kroku powodu, by odrzucić wszystko, co poparł Horus i przyjąć każdą rzecz przez niego odrzuconą. Już w trakcie jej testu na Betę wiadomym było, że nie lubi kotów, ale wówczas wydawało się to jakby mniej istotne. O, jako beta na pewno będzie ponad tym, miłość, równość braterstwo...
Niestety nie była ponad.
Horus spojrzał na rogacza. A może ten im pomoże? Kocur pragnął obalić drugą betę, jeśli nie dało się po dobroci (czytaj - delikatnie zasugerowawszy, by Karmel ją uwiódł i zostawił ze szczeniakami), to trzeba próbować siłą. A do tego przydadzą się moce Sandman'a.

Kiwnął łbem. No niezbyt dobrze.
- Skoro ty masz swoje zdanie, ona swoje, a podwładni mają to gdzieś, to pójdźcie na kompromis. Weźcie osobę trzecią, która powie, czy pomysł jest beznadziejny, czy dobry. Albo zrób głosowanie. Kto jest za twoim pomysłem łapa w górę, kto za jej nie robi nic. Po przeliczeniu głosów stwierdzi się, który jest lepszy. - On był z Nocy. A chętnie przyszedłby na taką obradę i popatrzył sobie jak to u nich wygląda. Ale chyba Noc i Wiatr jakoś specjalnie za sobą nie przepadały... I jakby taki Danielek do nich przyszedł, to nie byliby zapewne jakoś miło przywitany.
- Ewentualnie można zrobić tak, że dane wilki ze stada będą funkcjonować na twoich zasadach, a inne na jej. Po jakimś czasie zrobi się wymianę, twoi do niej, a jej do ciebie. I później obrada, oni stwierdziliby jak im lepiej. Choć to nieco skomplikowany oraz chaotyczny pomysł. - Dodał z uśmiechem. A w sumie, czego można się po nim spodziewać?