Kryształowe Jezioro

Amiśke wmurowało, nie miała w końcu pojęcia o sytuacji, którą jej opisał. Nie miała pojęcia, jak zareagować, jednak pewne było to, iż za bardzo się obwiniał. W końcu Ami także nie uważała się za dobrą matkę, a osobą, która pomogła jej wygrzebać się z tego poczucia winy okazał się - o ironio losu! - sam Kein. Przytuliła się delikatnie do wilka, by zaraz zadrżeć lekko, na dalsze słowa ukochanego. A tak wesoło się zapowiadało!
-Wszystko będzie dobrze. Teraz, kiedy jesteśmy w tym we dwoje, jestem tego więcej niż pewna! Nie zawiodłeś watahy, kochany. Ja też opuściłam stanowisko wojownika, pamiętasz? Z Deebie nad łbem było to trudniejsze, niż mogło mi się zdawać. Wszystko będzie dobrze. Obiecuję - szeptała, próbując ubrać mysli w słowa. Sama była zaskoczona tym, z jaką trudnością przychodziło jej powiedzenie czegoś sensownego; najwidoczniej nigdy nie była tak dobrym pocieszycielem, jak mogłoby się zdawać lub jak sama by chciała. Potarła leciuchno noskiem futerko na karku basiora.
- Razem poradzimy sobie ze wszystkim, masz na to moje słowo - rzekła jeszcze. Nie wiedziała, co i jak powiedzieć. "Jutro będzie lepiej" czy "Ułoży się" zdawały jej się najbardziej nieodpowiednimi z odpowiednich opcji. Chciała, aby wilk wiedział, iż zawsze będzie przy nim, będąc dlań wsparciem, pomocnikiem oraz powiernikiem. Chciała mu pomóc, zabrać część cierpień, nawet, jeśli musiałaby przejąć je na siebie, na własne sumienie. Mogła cierpieć, czemu nie. Byle tylko choć nieco mu ulżyć. Obawiała się, że wszystko to zaczyna przerastać Kein'a, wszakże każdy ma swoje granice wytrzymałości. Nie chciała, by się załamał.
Cholera, dlaczego istnienia tak jej bliskie nie mogą zaznać szczęścia?!

Na jego wyznanie delikatnie pogładziła łapką lewy jego policzek, tuż pod okiem. Delikatnie i z niebywałą dozą czułości czy wyczucia, przyglądając się jego oczom. Były może nieco inne, jednak liczyła, że wyczyta z nich emocje, które targały Keinem. Smutek? Troska? Obawa? Tęsknota? Lęk? Nie potrafiła dokładnie stwierdzić, wiedziała jednak, iż czai się tam coś obcego, czego u tego samca dawno nie widziała. Może to wpływ Cienia? Zagryzła wargę. Była jednak, wbrew pozorom, zupełnie spokojna. Ufała mu, wiedziała, że nie pozwoli jej skrzywdzić oraz sam nie zada jej bólu. Była tego pewna. Nawet przez moment nie pomyślała, jak bardzo może się mylić. Nie powróciła myślami do czasów, kiedy zdarzało mu się zawieść jej zaufanie. Zupełnie, jakby wcale się to nie liczyło. Był tutaj. Nieważne, ile razy odszedł - zawsze wracał, był przy niej, trwał u jej boku.
- Nie zawiedziesz. I nieważne, w jak wielkim stopniu jesteś sobą... Nadal Cię kocham. Wiem, że tutaj - delikatnie przesunęła łapkę od policzka, poprzez szyję, na klatkę piersiową samca, zatrzymując "dłoń" w okolicy serca - nadal tkwi Kein. Mój, taKi, jakim go poznałam i pokochałam. Jestem tego pewna! Nie ma błędów, których nie można by naprawić. A ja Ci pomogę, jeśli będzie trzeba - wyznała szeptem, unosząc delikatnie końce pyska w kojącym, łagodnym uśmiechu.
- I chętnie zjadłabym coś słodkiego. Przez ten mrok i chłód czuję niedobór cukru - rzuciła głośniej, lekkim i beztroskim tonem, odstawiwszy wszystkie cztery łapy na podłoże. Jej ogon, niczym futrzana miotełka, omiótł podłoże kilkukrotnie, wbijając nieco piachu i pyłu w powietrze. Przekrzywiła z zainteresowaniem łebek, oczekując reakcji ukochanego.

Zaśmiała się mimowolnie w reakcji na słowa dotyczące jej rzekomej słodkości. Pacnęła nawet delikatnie, niemocno łapką ucho wilczka, uginając je nieco. Oczywiście po całym tym incydencie uszko wyprostowało się dumnie, jak to u wilka mieć miejsce zaiste powinno. W jej oczkach majaczyły wesołe ogniki, z całą pewnością oddając stan, jaki rozgrywał się w duchu tej istotki. Była uradowana jak jeszcze nigdy dotąd. On, ten Kein, którego kochała od zawsze, był przy niej. Był dla niej. A ona była dla niego. Namacalnie, na kilka raptem centymetrów, prawdziwie i realnie.
- Poczekam - rzekła jeszcze, kiedy poprosił ją o chwilę czasu. Siusiu, może, przy kobiecie głupio łapę podnosić. Krępującym to może być, zarówno dla sikającego, jak i obserwatora owego procesu. O Elinor już wiem, za serduszko mocno dziękuję - mogłabym tutaj ponowić to, co wczoraj na fb pisałam. Brakuje mi TYCH czasów, bardzo. Ale, jak wiadomo, wszystko się zmienia. A my nie zawsze za zmianami nadążamy - co zdaje się być moim problemem, i to nie od dzisiaj.
- Jej, dziękuję! To śliczne - powiedziała zgodnie z prawdą, widząc kolorową dekorację, którą przyniósł po chwili jej ukochany. Pochyliła głowę, jakoby ułatwiając wilkowi przyozdobienie jej łepetyny. Uśmiechała się przy tym łagodnie, bo w końcu jak dotąd nikt niczego równie miłego dla niej nie zrobił.
- To bardzo miłe. Nigdy jeszcze nie dostałam tak wspaniałego prezentu! Jak wyglądam? - zapytała, niczym modelka unosząc lekko głowę i stopniowo przekręcając ją delikatnie w lewą stronę, potem zaś w prawą. Kąciki warg wadery wciąż trwały uniesione. Nie liczyło się nic: dzieciaki, czekające w domu; hałas w domu; niepowodzenia z ojcem oraz brak kontaktu pomiędzy najbliższymi jej samcami; zaćmienie oraz czyhające w ciemności niebezpieczeństwo. Istotne było tylko to, że byli tu razem. Chciała, by ten stan trwał możliwie najdłużej.

Jedno jest pewne: zdecydowanie o wiele bardziej wolała dostawać kwiaty, niż noże.
Kiedy wskazał na niebo, które kiedyś cieszyło oko przyjemną, lazurową barwą, odruchowo i ona spojrzała w górę. Co za tym idzie, wywrócenie jej na grzbiet nie tylko było ułatwione, ale wcale się go nie spodziewała. Krzyknęła, zaskoczona, by zaraz po tym zaśmiać się serdecznie.
- Nawet ta trwająca w nieskończoność? - rzuciła żartobliwie, zadzierając głowę tak, by choć na moment na niego zerknąć. Było to dość trudne, zatem zrezygnowała, zamiast tego wyginając ciało i pełznąc nieco zmieniła pozycję. Ich pupy nadal znajdowały się w podobnym miejscu, jednak łepek Amiru oparł się o kark i bark samca.
- To kosmici zjedli słońce, wiesz?

- Ale... wierzysz mi, prawda? - spytała niepewnie, mrużąc delikatnie ślepia. Jak dotąd chyba nikt nie uwierzył w jej opowieść o kosmitach, które za punkt kluczowy diety przyjmują słońca. Nikt też nie wierzył,że spotkała kiedyś jednego z nich, z metalową łapą, która na pewno pomagała w sięganiu do słońca! Ponadto ten kosmita sam się przyznał, że ma ich słońce. A Amiru? A Amiru zawiodła, spanikowała i zezłościła się, w nerwach pozwalając mu zabrać ze sobą słońce...
- Spotkałam kosmitę, który zabrał nasze słońce i pozwoliłam mu je zabrać, przepraszam... To moja wina... - szepnęła niepewnie, targana swego rodzaju poczuciem winy. Nastrój chwili chyba znowu trafił szlag, z jej winy. Zagryzła dolną wargę, postanowiwszy to wszystko naprawić. W końcu nie po to wyrwała się od problemów z ukochanym, by teraz stwarzać problemy.
- Albo tylko mi się zdawało, nieważne. W końcu wizja kosmitów zjadających słońca jest głupia - rzuciła wesoło, siląc się na żartobliwy ton, co w sumie wyszło jej naprawdę nieźle. Na tyle, że nie sposób połapać się, co naprawdę siedziało jej w głowie. Problem w tym jednak, że Kein znał ją dobrze jak nikt inny - może wcale nie da się nabrać?
- Póki jestem tutaj z Tobą, nic innego się nie liczy. Nawet słońca nie potrzebuję - dodała półszeptem, pocierając łebkiem futerko lubego.

Nie sposób wyrazić w prostych słowach, jak bardzo uradowały ją słowa lubego. Przynajmniej on nie uznał jej za wariatkę, chorą na głowę, niezrównoważoną tudzież opętaną; na szczęście upiorne "ja" było zdecydowanie tym, czego po ojcu nie odziedziczyła. Dzięki Bogu. Inaczej chyba by się załamała... Upiór bowiem Amiśce zbyt kolorowo się nie kojarzył, zwłaszcza z powodu doświadczeń z Mortem, czy raczej - Zedem, który w całkiem znaczący sposób przyczynił się do jej pojawienia się na tym świecie. Z rodziną najlepiej na zdjęciach, nieprawdaż?
- O tak, kocham podróże! Chętnie zobaczę Anglię, nigdy tam nie byłam. W sumie... z Tobą poszłabym wszędzie, nawet na konec tęczy czy coś. A jeszcze jak będzie tam słońce... Ach! Myślisz, że słońce wróci? - spytała, pełna nowych nadziei. Skoro było w Anglii, to może - jeśli bóstwa odpuszczą, znudzą się albo ewentualnie pozabijają ich wszystkich - i nad Krainą znów będzie gwiazda układu? Westchnęła niemal bezgłośnie, obracając się tak, że teraz leżała na wilku, bruchem stykając o jego brzuch. Łapkami opierała się jednak na podłożu, jakby poza ciałem wilka, by nie napierać na ukochanego całym swoim ciężarem. Uśmiechała się zadziornie, zaś kosmyk jej grzywki połaskotał samca po nosie, wisząc niesfornie "poza rejonem czoła" wadery.
-Ach, zapomniałam już, jak bardzo jesteś przystojny - szepnęła.

*rumieni się*
Odwzajemniła pocałunek, delikatnie smagając jedną z łapek kark i łopatkę samca, nadal oczywiście uważając na to, by przypadkiem zbyt mocno nie naciskać na wilka. Nie, nie widziała w Keinie słabeusza, którego byle wadera jest w stanie połamać - w żadnym razie! Jednakże nie chciała mu być ciężarem czy sprawiać dyskomfortu. Krótko: niewygoda basiora byłaby równie niewygodna (choć metaforycznie i nie wprost) dla niej. Wszakże czyż miłość nie jest jednością dusz oraz ciał?
Jednakże pocałunek wiecznie trwać nie może. Kiedy zatem odkleiła swój pyszczek od ukochanych sobie ust samca, spojrzała na niego zalotnie. Krańce jej pyszczka ponownie powędrowały ku górze. Kein miał w sobie coś takiego, co sprawiało, iż miała ochotę się uśmiechać w nieskończoność, nie przejmując niczym innym. Liczyło się tylko to, co tu i teraz. W tej chwili. W tym miejscu. Z tym samcem.
- Bo ja się mniej zmieniam, niż Ty! Aczkolwiek wyglądasz bardzo korzystnie, schrupałabym, mniam! - powiedziała pogodnie, następnie uraczywszy uszy kompana cichym, aczkolwiek ciepłym, dźwięcznym i serdecznym śmiechem. Nie trwał on jednak długo, bowiem oblizała leniwie wargi, znów spoglądając na ukochanego; tym razem jednak przekręcając łepetynę nieco w lewą stronę.
- Nie musisz walczyć. Za każdym razem, kiedy będziesz walczyć, będę się o Ciebie obawiała... - wyznała. Będzie, podobnie jak userka zawsze niepokoi się, kiedy narzeczony-górnik nie wyjeżdża spod ziemi o określonej porze. Na przykład dzisiaj. Powinien już napisać sms...

Och, widzimy zatem, że Kein nie ma sado-maso fantazji. Wyimaginowana przez userkę Amiru właśnie robi smutną minkę rodem z seriali anime, za plecami chowając pejcz. Nie, nie dzisiaj. Keina boli głowa. Powracając jednakże do fabuły, bo to ona w końcu powinna stanowić główny element postu, należy skupić się na Amiru, która pejcza nie posiada. Brak przeciwstawnych kciuków nie umożliwiłby jej utrzymania czegokolwiek, a już zwłaszcza użycia.
- Ha, Amulet o nazwie Amiru, +300 do HP, +500 zadawanych obrażeń - rzuciła wesoło, chociaż nie do końca wiedziała, o czym mówi. Userka kazała jej tak powiedzieć, włożywszy w jej uroczy pyszczek takie a nie inne słowa. Obce i nieznane wilczycy, ale któż by się tym przejmował? Pochyliła się w kierunku basiora, delikatnie całując jego policzek. Następnie krótki pocałunek złożyła na czole samca. Następnie zaś ucałowała jego kark. Combo, ale chyba wybaczycie więcej, niż jeden atak w poście?
- Lubię Ciebie takiego, tylko dla mnie - szepnęła niedaleko ucha wilka, delikatnie musnąwszy wargami płatek jego małżowiny.

Wytrzymała jego spojrzenie, unosząc łobuzersko krańce pyszczka w serdecznym uśmiechu, przekręcając łebek w prawo - dla odmiany, że jak już zakwasów dostanie, to przynajmniej w obu stron szyi. W końcu jakby wyglądała, połamana jeno z jej? Quasimodo, co najwyżej, tylko nieco mniej rudy.
- Wiem o tym, wiem. Sama także uwielbiam, kiedy jesteś tuż obok. Czuję się jak nastolatka, która mogłaby długie godziny spędzać, wpatrując Ci się w oczy i trzymać za łapę. Brakowało mi tego spokoju. Pewności, że jesteś obok. Dla mnie. Ze mną - wyznała półszeptem, by następnie powrócić do delikatnego podszczypywania wargami to ucha, to policzka, to zaś karku wilka. Uwielbiała to robić. Kochała dotyk jego ciała, zapach jego osoby, widok tej jakże sobie ukochanej persony. Ogon wilczycy delikatnie poruszał się na boki, od czasu do czasu muskając delikatnie i czule ciało wilka: gdzieś tam macnąwszy łapkę, gdzieś tam bok.

Pisanie na starym rzęchu bywa uciążliwe, pewnie! Ma jednak i swoje plusy - inna rozdzielczość ekranu tudzież zupełnie inny aspekt, którego userka - noga w kwestii komputerów, jakkolwiek rozumianych - nie jest w stanie nazwać sprawia, że posty sprawiają wrażenie dłuższych. Użyszkodniczka oszukuje więc samą siebie, nie ma tragedii i wiadomości Amiru wcale nie są tak żałośni krótkie. Ach, logiko, senkju!
Ami czuła przyjemne ciepło w miejscach, które ulegały dotykowi samca. Czuła, jak jego łapki wędrują po jej tułowiu, co sprawiało już pewnego natężenia rozkosz. Wystarczającą, aby uśmiechnęła się zadziornie tuż przed tym, jak zaczęła całować kark wilka. Coraz bardziej łapczywie, chciwie, pożądliwie. Od czasu do czasu podgryzła - to szyję samca, to uszko. Jedna z przednich łapek wylądowała na ciemnym futrze Kein'a, gładząc delikatnie i z niemałą dozą czułości jego tors, bok oraz brzuch, w sposób nijak nieskoordynowany, lecz w pełni przypadkowy. Ot, to tu jej się macnęło, t tam - niby nic wielkiego. Jednocześnie, oczywiście, wciąż składała zachłanne pocałunki w rejonie karku, uszu samca. Cieszyła się jego obecnością, tak dawno nie byli sami, tak dawno nie byli blisko...
Ogon wadery wciąż pozostawał w ruchu, niczym puchate wahadło przemieszczając się energicznie to w jedną, to w drugą stronę, smagając łagodnie uda wilka.

Ha, brak weny... Poucz się kilka godzin socjologii społeczności lokalnej... Po tym dopiero weny brak! Ale, cóż - staram się. A Ciebie, pomimo zapewnień, i tak zaczynam się bać. xD

Ależ komunikat odczytał jak najbardziej prawidłowo! Tak więc Amiru, dając niejako upust nadmiarowi emocji, targających jej ciałem i duchem, zawarczała uwodzicielsko - albowiem mruczenie było już zajęte. Bystra była, co będzie kopiować zachowania partnera? Oczywiście nim zawarczała, spojrzała mu głęboko w oczy, co zdecydowanie może dodatkowo podkręcić atmosferę.

+18: