Kryształowe Jezioro

Nadzieje smoczycy okazały się jak najbardziej słusznymi, chociaż brak pewności co do tego, czy krocząca ciężko wadera była idealnym towarzyszem, kompanem i rozmówcą. Gehenna wlokła leniwie nieco wyższe od ciała zwyczajnego wilka jestestwo, niedbale stawiając potężne łapy, nie przejmując się wcale, czy rozgniecie jakieś pozostałości po roślinności lub zmiażdży robaki. Ni jej wina. Takie prawa natury; selekcja dbała o to, by przetrwali tylko najsilniejsi i najlepiej przystosowani. W mało elegancki sposób wskoczyła na jeden z kamieni, które otaczały akwen. Omiotła spojrzeniem okolicę, oplótłszy leniwie tylna kończynę długim - wbrew obrazkowi w podpisie - jedynym ogonem. Poza tym nie różniła się od artu, prezentowanego poniżej postu. Płomyky zdradzały jej obecność już z daleka, ta jednak nie przejmowala się tym w ogóle.
Kiedy dostrzegła tu obecnego gada, ruszyła niemalże od razu w jego stronę, standardowo nie dbając ani o sprężystość kroku ani estetykę stawiania łap. Nieco powłóczyła, nieco zbyt mocno stąpała, nieco za głośno pokonywała kolejne kroki. Kto zabroni?
- Proszę, proszę. Smok. Jednak nie wyginęłyście? - mruknęła dość obojętnie, zasiadając sobie gdzieś tam niedaleko Sheppary.

Zachodzące słońce? Może to być niełatwym, kiedy w Krainie od dawna panuje przeciągające się zaćmienie słońca, niemniej mniejsza o większość - ja tu tylko sprzątam, jak mawiają. W każdym jednak razie, Henna przekręciła z lekka głowę, na skutek czego masywny kark samicy wydał jakby ciche jęknięcie dość niemłodych już, poniekąd zużytych, kości. Ostatnio zdarzało jej się to całkiem często, pora chyba wymienić ciało na jakieś młodsze, o mniej trzaskających stawach oraz bardziej puchatym futrze. Zima za pasem, a na ciele tejże wadery nie było zbyt wiele czysto tłuszczowej tkanki - była masywna, owszem, jednakże to wszystko zasługa trenowanych mięśni. Z drugiej więc strony, decydując się na nowe ciało, musiałaby zrezygnować z tak niełatwo wypracowanego wizerunku. A może tak... Może ciało smoka?
Zmierzyła rozmówczynię uważnym spojrzeniem, wyczuwając duszę zbyt silną, aby ją stłamsić siłą; zbyt bystrą, by zmanipulować, obiecując złote góry; zbyt roztropną, aby jej uwierzyła w jakąkolwiek z bajek, serwowanych na prawo i lewo.
- Pozwól, że potraktuję Twoje słowa jako komplement - mruknęła chłodno, zaprzestając nieco niezbyt dyskretnych oględzin smoczycy. Głowa Heni powróciła do pierwotnej pozycji, utrzymując się prosto na masywnej szyi, łączącej ją z resztą ciała.

- Jej - powtórzyła oschle, machnąwszy w tym czasie kitą. Oczywiście podczas zniknięcia smoczycy Gehenna pozostawała czujną, strzygąc uchem raz za razem oraz szukając wzrokiem sylwetki Tehanu, jak ta się z czasem przedstawiła. Henia głupia nie była, a i sama rzadko wyjawiała swoje prawdziwe miano. Czy znał je ktokolwiek poza jej bratem? Na ogół cynicznie wyrzucała, iż zowie się "Koszmarem Sennym" lub - w przypadku jednostek bardziej wartościowych - "Henną". Dlatego dawno już przestała zwracać jakąkolwiek uwagę na to, w jaki sposób kto się przedstawia. Generalnie samo miano było w jej przekonaniu czymś całkiem zbędnym, obojętnym oaz nieważnym - bo w końcu mówi o nas tyle, co nic, jeśli nie jeszcze mniej. Służyło jedynie temu, aby wiedzieć, jak kogoś zawołać oraz zwrócić się do niego, darując sobie zwroty pokroju "ej, ty, zielony!".
- Kim jest ona? I dlaczego się jej tak bardzo boisz? - zagaiła niskim, ochrypłym głosem, wbijając w nią nieco mniej obojętne aniżeli przed momentem spojrzenie: ot, jakby zjawiła się w nim niewielka iskierka zainteresowania. Gehenna uwielbiała jednostki silne, przed którymi inni drżą ze strachu i wystarczy byle szmer, by się zerwali. Wspaniała wielkość i potęga! Tej nigdy nie będzie jej mało.
- Możesz na mnie wołać, jak chcesz. Nie przywiązuję do tego wagi - wyznała obojętnie, niedbale wzruszywszy barkami. Zakładając oczywiście wcześniej, że mimo bardzo podobnej do wilczej anatomii, było to w jej przypadku możliwym.

Gehenna uznała najpewniej, iż 'nic tutaj po niej' - wstała bowiem, po czym po krótkiej chwili i donośnie ogłoszonym poprzez strzelenie kości przeciągnięciu się ruszyła w swoją stronę, pochłonięta własnymi myślami. Smoczyca była dziwna, Henna zaś wcale nie żałowała, iż znajomosć tak szybko się zakończyła. Szkoda na nią czasu, zatem odlot gada jedynie wyrządził jej przysługę - pomógł zaoszczędzić nieco czasu i energii.

zt.