Kryształowe Jezioro

Ależ lepiej trafić nie mógł! Oto bowiem, raptem po krótkiej chwili, w miejscu tym zjawiła się także i Amiru. Zapewne czujne, wilcze zmysły uniemożliwią jej to, co zamierzała uczynić; mimo wszystko jednak spróbować postanowiła. Dzialała dość impulsywnie, bez zbędnych chwil spędzonych na racjonalizacji i zastanowienie się, czy powinna tak a nie inaczej uczynić. Brakowało jej ostatnio pewnej beztroski, charakteryzującej wiek szczenięcy, kiedy czynić to, na co masz ochotę, nie zastanawiając sie ni moment, czy na pewno wypada?
Tak więc podbiegła do Keina. Nieważne, że zobaczy pewnie jej odbicie w jeziorze, usłyszy kroki oraz poczuje zapach. Podbiegła doń od tyłu, rzucając lekko na niego i zasłaniając własnymi łapkami oczęta samca, po czym rzuciła zmienionym głosem:
- Zgadnij, kto!
Zaraz jednak puściła, tknięta jakimiś wyrzutami sumienia. To był Kein. Dorosły, dojrzały. Jeszcze by go - nie daj boże! - zezłościła swoją szczenięcą postawą. Odchrząknęła zatem, przysiadając na zadzie.
- Wybacz, poniosło mnie - dodała przepraszającym tonem, z zakłopotaniem drapiąc się po łebku.

Zaśmiała się mimowolnie, odruchem przywołując wspomnienie pewnej pustyni, na której - jak się zdaje userce - byli ongiś oboje. Jako szczenięta właśnie. Rozpogodziła się jednak na jego słowa niemalże od razu, bo w końcu... chciała być z nim, zrobiłaby wszystko, aby był szczęśliwy. Zawsze tak było. Zawsze już będzie. Skąd zatem ten głupi pomysł, że on może żądać, by nagle Ami przestała być Ami? W końcu... czy nie taką ją polubił? No, może nie od razu. Może straszenie jej pająkami nie wyszło nikomu na dobre, ale przecież.. ostatecznie są razem. Czego więcej mogła oczekiwać od życia, kiedy miała już wszystko?
- Ach, mój drogi, kiedy dopadła nas aż taka starość? - rzuciła z pewnym przekąsem, garbiąc się lekko niczym staruszka, dodatkowo trzęsąc łapkami, jakby nie dość, że stara, to jeszcze chora na parkinsona. jej ogon jednak zdradzał rozbawienie, niczym puszysta miotła miotając sie radośnie i energicznie na boki.

ugryzła ją mucha tse-tse i zapadła w śpiączkę. Aż dziwne, że nikt się martwić nie zaczął, phi! xd

Widząc jego zachowanie, zaśmiała się mimowolnie. Przeczuwała, że ten coś kombinuje, bo w końcu jaki inny miałby cel w tym, aby zwabić ją ku sobie? Zmierzyła go badawczym spojrzeniem, nieznacznie marszcząc przy tym czoło oraz przekrzywiając lekko głowę. Ach, więc to tak? Postanowiła jednak ostatecznie dać się skusić, nagonić w zasadzkę, wkręcić - czy jakkolwiek inaczej można by nazwać ową sytuację, zaistniałą właśnie pomiędzy ową dwójką. Jakże jej tego brakowało! Nie myślała o czekającym na obiad potomstwie, o ojcu-upiorze i gwałcicielu-zwyrodnialcu, którego nienawidziła, lecz zarazem darzyła pewną wdzięcznością. Podarował jej Nagisę i Hannibala. Wiadomo, wolałaby, aby ojcem szczeniaków był ten, którego kocha - jednak nie było wtedy takiej możliwości.
- Aleee-eeeż oczyy-wiiś-ciee - powiedziała tonem starej babuleńki, jakby z trudem wypowiadając każde z kolejnych słów. Oto też ruszyła ku niemu na trzęsących się łapach, kilkukrotnie musiała asekurować się to ogonem, to wymachiwaniem łapami, aby nie upaść. Zrozumiała, iż staruszki nie mają łatwo! Gdy była całkiem blisko, wysunęła z niemałym trudem jedną z przednich łap ku ukochanemu, jakby z zamiarem pomocy.

Zaśmiała się mimowolnie, czując, jak zostaje przewracana. Kiedy tylko znalazła się grzbietem na ziemi, wyciągnęła mocno przednie łapki, jakby zamierzając dotknąć nieba. W zasadzie dotykała go już wielokrotnie, za każdym razem, kiedy tylko - delikatnie chociażby! - musnęła wilka. Tak, tego samego, przez którego własnie leżała na trawie. Wcale jej to nie przeszkadzało; kiedy Kein był przy niej, wszelkie troski i problemy stawały się łatwiejszymi do przyswojenia, zaakceptowania i pokonania. Na jej pyszczku gościł szeroki, szczery uśmiech - gość, który nie zawitał tutaj od dawien dawna, wszakże powodów do radości los jej ostatnio nazbyt wielu nie dostarczał. Ot, stanowił on pozostałość po niedawnym rozbawieniu. Odchyliła głowę nieco do tyłu, narażając przy tym kark na niewygodę, albowiem dość niekomfortowym zdawać by się mogło takie wyginanie ciała - co, dokładnie!, wcale jej nie przeszkadzało. Ogon samicy, niczym puszysta miotełka, zamiatał podłoże raz za razem, zbierając wszelkie drobiny i masy kurzu.
- Dorosłość jest przereklamowana - zauważyła, nieco jakby od niechcenia, westchnąwszy krótko. Pewnie gdyby nie potomstwo, korzystałaby z każdej chwili, wynajdując w sobie jakieś pokłady młodzieńczej witalności. Po nocy spędzonej w pieluchach zdawało się to jednak trudniejszym, niźli - być może! - rzeczywiście było. Niemniej jednak, pogoda ducha nie przygasała, tknięta burzami codzienności oraz rutyny.
- Mnie też tak jest lepiej. Przy Tobie, z dala od zamieszania i problemów. Może czasami warto zorganizować jakiś wypad we dwoje, by spokojnie wymienić myśli? - zaproponowała wesoło, mrużąc nieco ślepka.

Na westchnięcie samca - i ona westchnęła ciężko. Jego wyznanie zdawało się być niebywale wzmacniające, ale jednocześnie i smutne zarazem. Tyle czasu stracili, goniąc niczym byle burek za własnym ogonem, bez końca kręcąc się w kółko. Na dotyk zareagowala w jedyny - jakby mogło się zdawać - słuszny sposób; mianowicie odsunęła nieco łebek w bok, dla odmiany, jakby odsłaninając znaczniejszą część szyi. Przymrużyła delikatnie oczy i zamruczała krótko, jednorazowo, w sposób kotce podobny. Usmiechała się łagodnie, nie otwierając wciąż oczek. W końcu w momencie wyłączenia jednego ze zmysłów, reszta zdaje się wyostrzać. W ten sposób rozkosz, płynąca z delikatnych muśnięć jej szyi, zdawala się być jeszcze przyjemniejsza, intensywniejsza, mocniejsza.
- Och, nie ma co rozpamiętywać i gdybać. Lepiej cieszyć się tym, co dał nam los. I to pomimo tak wielu przeciwności! Chyba już nic nie jest w stanie nas zniszczyć, nie sądzisz? - zapytała, a krańce jej pyska uniosly się jeszcze mocniej. Powieki natomiast leniwie rozkleiły się, kiedy spojrzenie poczęło szukać tego, którego tak ukochała.
- Masz stuprocentową rację. Cieszmy się tą przerwą. Zmartwienia to chyba największy wróg młodości - zażartowała, obracając się na brzuch i podsuwając tak, by znajdować się (o ile userka dobrze odczytała poprzednie wiadomości) naprzeciw Kein'a, niemalże stykając się z nim noskami. Uśmiechała się. Dawno tak często jej się to nie zdarzało. Wilk miał na nią bardzo pozytywny wpływ!

Zezowała w nieco zabawny sposób, by na niego spojrzeć.
- Tęskniłam za Tobą. I wiesz... Elinor jest bardzo piękna i wygląda na grzecznego szkraba. Udała Ci się córeczka... Ale... nie, koniec... Uch, wybacz, znów zboczyłam na temat dzieci. Przyziemne, za bardzo - zaśmiała się, by następnie odsunąć nieco od niego pyszczek i ucałować jego nosek. Nie było to jednak zwyczajne cmoknięcie. Całus był bardzo delikatny; niemniej jednak nie oderwała warg od razu. Ot, przytknęła je czule do nawierzchni nosa na kilka sekund, mrużąc oczy. Dopiero po upływie chwili odsunęła się od niego, bez słowa wpatrując mu się w oczy. Tak wiele chciała o nim wiedzieć... Jednak wiedziała doskonale, że sam o sobie nie opowie, a ona nie miała śmialości wypytywać w nieskończoność o kwestię cienia. Dlatego zepchnęła ten temat na dalszy plan, by nie psuć nastroju chwili. W końcu mieli się oderwać od zmartwień!
- Hmm, dobrze pamiętam, że odszedłeś od Wiatru? Jak to jest być samotnikiem? - zapytała, nieświadoma zupełnie faktu, iż posiada niezaktualizowane dane dotyczące tego tematu. Uniosła leniwie jedną z przednich łapek, by jej "dłoń" położyć delikatnie na "dłoni" wilka.