Stare, dobre czasy...

Usłyszał że ktoś głośno mówi więc skulił uszy strachliwie.

- Witam i się kłaniam! - oznajmiła radośnie, nie zważając uwagi na to, że przed chwilą wadera warknęła na nią. Oj, chyba jej stan psychiczny trudno ulegnie zmianie. Ale dobra, ta zauważyła wilka ze skrzydłami, mając na pyszczku wielką literkę "o". - Piękne ma pan skrzydła!

/zgubiłam się : ((( /

Weszła i rozejrzała się. Było tu strasznie dużo wilków. Usiadła.

-Cześć Haltir!- Pomachała jej ogonem. Strasznie dóżo wilków tu było. Chyba wszystkie watachy sie pojawiły.

- siemanko wheat - powiedziała, uśmiechnęła się i też pomachała ogonem. - co tam?

Młoda tylko pomachała ogonem, patrząc spod byka na rozmawiające ze sobą wilki.

Ziewnęła

Kichnęła i zmiotła drewniane deski przed sobą.

Ej! Wilki tak nie potrafią w prawdziwym świecie - krzyknęła oburzona

- Cichosza, to jest przecież bajka - oznajmiła, lekko chichocząc pod noskiem.

Przyszła.
...
Rozejrzała się Coś durzo wilków tu było.

halo odpisz kktoś