Diamentowy Wodospad

także tego. kontynuacja tego tematu.

Mathilde podążając wzrokiem za spojrzeniem siostry, napotkała na drodze owe stworzenie, któremu wcześniej ona sama przyglądała się z równie dużym zaciekawieniem. Pokiwała tylko głową na dźwięk jej słów.
- W rzeczy samej siostro, lepiej bym tego nie ujeła - odparła, odrobinę nasladując teatralny ton Malice, który lubiła, lecz zawsze traktowała z pewną dozą ironii. Aczkolwiek kraina ta, jak już się przekonałam, obfituje w przeróżne dziwaczne wynaturzenia. - powiedziała to odrzucając do tyłu kosmyki mokrych włosów -Od których może najlepiej jest trzymać się z daleka - rzuciła, odwracając się w stronę wodospadów, z zamiarem beztroskiego popoluskania się w tej jakże orzeźwiającej wodzie. (Ach, jak mogła tego wcześniej nie zauważyć?)
Co i raz wyginała jednak głowę do tyłu, gdyż mimo swojego nonszalanckiego podejścia, zaciekawiło ją stworzenia wskazane przez Malice. Wyglądało nieco jak ptak (miało skrzydła, teraz była tego pewna, jednakowoż rozmiary i budowa wskazywały na jakiś zupełnie odmienny gatunek). Może to jeden z tych prastarych gadów o których legend słuchała jako szczenię?

Malice i Mathilde były bardzo zżytymi siostrami, toteż i myśli ich potrafiły wędrować ponownie. Trwała tak w wodzie przez chwilę, w bez ruchu. Widać, nic szczególnego do dodania nie miała. Po chwili kontemplacji nie wnoszącej nic ciekawego, popłynęła za siostrą.
- A więc mówisz, że nie jedynie takie stworzenia można spotkać? Cóż takiego ujrzałaś? Powiedz, oj powiedz! - Ciekawość Malice była tak ogromna, że postanowiła wyprzedzić Mathilde w tej beztroskiej kąpieli i zagrodzić drogę aby koniecznie, ach, koniecznie! opowiedziała jej cóż takiego w tej przedziwnej krainie mogła spotkać. Być może to coś bardziej fascynującego od tego ptako-gada tutaj?
Ptako-gad... Zżyte siostry myślą podobnie.
- Pamiętasz? Oj, z pewnością pamiętasz! Matula nasza droga opowiadała nam wiele historyjek, legend, o ptakach, które były gadami, miały błoniaste skrzydła i zionęły ogniem... pamiętasz? - Ostatnie słowo dodała już z mniejszą nadzieją i entuzjazmem w głosie, bo jak zdała sobie zaraz potem sprawę, to co powiedziała nie miało zwyczajnie sensu. Huh! - pomyślała odgarniając mokrą grzywę.

Spojrzała na nią z lekkim zaskoczeniem, zdezorientowana jej nagłym, niespodziewanym wybuchem sentymentu, który to jednak i na jej kufę przywołał przez chwilę rozmarzony, niemal promienny uśmiech. Po sekundzie jednak przybrała swój zwyczajowy wyraz pyszczka, emanujący połączeniem obojętności i cynizmu. Skinęła głową na słowa Malice, nie komentując jednak tematu o matce.
- Jeszcze się przekonasz, siostro. Czuję, że to miejsce jest o wiele bardziej niezwykłe niż mi się uprzednio wydawało. Zwróć chociaż uwagę na mieszkańców - każdy z nich ma w sobie coś.. - tutaj popatrzyła w niebo w poszukiwaniu odpowiedniego słowa, odwracając łeb od wodospadu. osobliwego. - dodała i opuszczając łeb, wzdrygnęła się, gdyż mimo że chłodna woda początkowo działała orzeźwiająco, teraz gdy moczyła się w niej dostatecznie długo, zaczęła ją mierzić.

Odstąpiła jej drogę zrazu usłyszawszy odpowiedź, po czym postanowiła pokierować swoje łapy i ciało ku brzegu, ponieważ zimno jej zaczęło powoli doskwierać. Po chwili stwierdziła, że już ledwo ma czucie w palcach.
Usłyszała odpowiedź siostry, kiedy już dzieliła ich pewna odległość, nie za duża, gdyż słyszała ją. Niewyraźnie, ale słyszała.
- Och tak, siostro ma. W pełni się z tobą zgadzam. Ach, nie mogę się doczekać aż coś się wydarzy, coś co nas wszystkich poruszy, a nam przysporzy sukces. - Westchnęła głęboko, po wykrzyknięciu tych słów, jakby właśnie miała przed oczyma wizję czegoś bardzo pięknego, co tylko umysł jej może wytworzyć, a jednocześnie nieosiągalnego.
Kontynuowała swą podróż ku nagrzanej trawie od słońca. Wreszcie poczuła grunt pod łapami. W tym momencie siostry by nie dosłyszała. Huk wodospadu był tutaj zbyt głośny.

To kolejna kraina którą odwiedził po swojej podróży poza tereny znanych nam ziem. Czemu postanowił akurat tutaj zrobić sobie przerwę? Lubił wodospady oraz możliwość relaksu przy ich szumie. Nie było go tutaj ponad rok, cieszył się że już mógł powrócić. Ciekawe jak się trzymają jego przyjaciele - trzeba im będzie sporo rzeczy wyjaśnić. Wytłumaczyć się też władzom wiatru - oj sporo tego jest. Okrył się swoją szatą szarej straży a na jego szyi dumnie wisiał wisiorek którego niegdyś chciał się pozbyć - dobrze iż tak się nie stało.

No dobra, Kein jest tutaj z powodu kolejnej i najprawdopodobniej ostatniej jego podróży po Krainie. Czas wykończyć kilka osób, załatwić parę ostatnich spraw, pozbyć się świadków i udać się na ostatnie miejsce które wskazał mu jego dziwny mózg. To nie był już stary i normalny czarny wilk.. Wiele się w jego psychice zmieniło. Teraz jeden zły ruch i można skończyć na walce z nim.
Pierwszy pojawił się czarny kruk z czerwonymi oczami na niebie. Potem zaraz po nim i nasz basior na którym ten ptak wylądował. Dokładniej na głowie tak aby obserwować wszystko co mogło się dziać.
Nie miał żadnego oznaczenia. Chusta na pysku i nóż, nic więcej. To oznaczało jedynie jego poddenerwowanie które nie wychodzi... a właściwie nie da się go w takim momencie uspokoić. Jak go faktycznie widać go to można się spodziewać 2 rzeczy - nerwów albo wielkiej i spokojnej oazy. Agresywność i wybuchowość albo dystans do wszystkiego. Pytanie brzmi - jaki jest teraz? Nie pokaże on tego jeszcze... nie zauważył nawet AM. Po prostu szedł przed siebie do momentu aż poczuł jak ptak go dziabnął. Ktoś tu jeszcze jest, ale ten się tym zbytnio nie przejmował. Nie interesowało go nic, więc szedł dalej.

Kein jedynie chciał strzelić sobie w łeb. Najgorszy humor za był tutaj jego przyjaciel i ukochana... gorzej chyba już być nie mogło. Czas natychmiast zmienić sobie podejście do tego co się teraz dzieje, bo inaczej będzie miał wielki problem potem, a to nie odbije się za dobrze na jego już i tak zniszczonej do samego końca psychice. Sprawa jest dosyć prosta, nie ma chyba osoby która by go nie skrzywdziła przez ten cały czas.
-Ano witaj.... - powiedział z lekką pogardą skierowaną w stronę AM. Zaraz jednak po chwili skapnął się co zrobił więc jedynie przekręcił łbem i ściągnął chustę z pyska. Odwrócił się do Shathow i szybko ją pocałował po czym powrócił wzrokiem do naszego głównego artysty.
Ten wilk miał coś w zanadrzu jeszcze, ale to wszystko potem, wpierw niech Arthas się tłumaczy. Przyjacielem nie jest już od jakichś 2 miesięcy. Jego zniknięcie wiele zmieniło nawet i w tym wilku.
Znowu te znaki... no bez jaj, że znowu się zmienił.. a raczej powrócił. Ech, ten basior jest naprawdę niestabilny.

Kein jedynie spojrzał wzrokiem szaleńca na Arthas'a. Miał ochotę mu pewną rzecz powiedzieć, ale sobie to daruje. Powie całkowicie co innego i pewnie go teraz zdenerwuje albo po prostu się pokłócą, ale jego zdanie musi też zostać tutaj wtrącone. On miał się zmienić, ale na gorsze.
-Nikt by nie chciał doświadczyć tak? Arthasie ja tam mam całe moje życie. Każda noc i każda sekunda mi przypomina o tym wszystkim co się działo, mam tak samo, ale nie staram się tego zmienić tak jak ty z dwóch powodów. Pierwszy jest taki, że Anglia to jednak są tysiące kilometrów stąd i choćbym się starał nie dam rady tam dotrzeć, a po 2 nawet jakbym próbował to na pewno bym powiedział o tym innym bez względu na to co powiedzą, a wiesz dlaczego? Bo przez jedno niedopowiedzenie albo zwyczajne zniknięcie wszystko się może zmienić. Podczas twojej nieobecności już dawno mogło się SBW rozpaść, albo i sama wataha bo jakoś nie mogę od długiego czasu znaleźć żadnej z Bet. Ale nieważne, nie przejmuj się i nie słuchaj takiego młodego durnego jak ja, a opowiadaj dalej. - ostatnie słowa rzucił z wielkim rozgoryczeniem.
Fakt, może i to jest zły moment aby o tym wspomnieć.. ale lepszy niż inny. W końcu nigdy nie wspominał o tym co się z nim dzieje. Widać to było na pierwszy rzut oka, a sama zmiana... wszystko można było dostrzec jakby się tylko chciało! Zignorowaliście? Poznacie go z gorszej strony.
Założył ponownie chustę i przesunął łapą po powietrzu wskazując tak jakby gwiazdy, po czym próbował swoim pazurem narysować na ziemi pewne słowa arabskie. Żeby nie było - oznaczały one jedynie jakieś dziwne rytuały. Głównie chodziło mu o jego spokój duszy której nie miał (spokoju, a nie duszy). W takich momentach ten wilk stopuje wiele reakcji oraz nie myśli racjonalnie. Wiedział, że go teraz czeka tylko ochrzan więc wyłączył również i swój mózg. Coś jakby był na haju i po 2 wódkach. Siedział i obserwował AM nie wiedząc co się z nim dzieje. Czyżby to co nauczył go kiedyś ojciec działało? Talib i jego spokój aż do śmierci.

Kein w pewnym momencie się obudził mając wzrok szaleńca. Wiedział, że to na pewno będzie jego dzień potem.. na pewno zabije i zgnije jeśli tego nie zrobi. CZAS RUSZYĆ DO ANGLII.
Piekło nastało a Kein w końcu zadecydował o tym co chciał.. czas wreszcie załatwić ostatnie poprawki w jego życiu i spróbować żyć normalnie.
Poukładanie wszystkich spraw to podstawa.
-Arthas.. powiesz mi resztę przez słuchawkę okej? Ja muszę załatwić pewną sprawę, a i Shathow nie czekaj na mnie przez kilka dni. Jest pewna sprawa której ci nigdy nie mówiłem.. ale dowiesz się potem. Ja muszę znikać. Dzięki AM za to spotkane i wybacz mi to wyjście. Jak wrócę to postaram cię się jakoś wynagrodzić tą jak to by parę osób powiedziało ''ucieczkę od problemów''. - powiedział i skinął łbem po czym natychmiast puścił się sprintem w stronę właśnie portu. Wilk był bardzo wypoczęty i wytrenowany więc nie ma szans na to, aby ktoś go teraz dogonił. Ostatni będą pierwszymi.. do śmierci.

ZT.

- Powiem krótko albowiem szarańcze potrafią bardzo zdenerwować, kto wie czy nie mają kolejnej plagi. Artefakt kontrolował umysły wszystkich w obozie, zmusił ich aby wzajemnie się pozabijali. Cały zakon w jedną noc znikł z kart historii. Cały ten czas poświęciłem na odnalezieniu sprawcy, okazała się nią moja najbliższa osoba której ufałem i która zdradziła moją rodzinę. Zginęła od mojej ręki a ja byłem jedną nogą w grobie gdyby nie pomoc jedynego ocalałego z którym miałem poważną rozmowę. Nie zmieniłem swoich poglądów ani samego siebie, po prostu musiałem to zrobić. Przeszłość jest zamknięta i już nie powróci a nie mogłem dopuścić aby dosięgła mojej rodziny i was. Tak czy siak lepiej stąd chodźmy, podejdź do mnie jeżeli choć trochę mi jeszcze ufasz.

Wszakże domyślał się iż już dawno stracił zaufanie swoich przyjaciół. Odbudować je kiedyś będzie musiał spróbować lecz łatwym zadaniem to nie będzie. Może ta wilczyca posłucha go z względu na stare i dobre czasy, a może go zignoruje i podąży swoją drogą. Arthas nie jest złym wilkiem a każdy popełnia błędy większe czy mniejsze. Stalowy pancerz, jakże piękny i wytrzymały broni go skutecznie przed tą małą plagą. Jeżeli tylko Shathow skorzysta z jego zaproszenia to okryje ją swoim stalowym skrzydłem, nie dopuszczając tym samym te piekielne wady.

ZT