Wodospad Słodkości

Co w zasadzie przywiodło Melvine w to miejsce? Niełatwo odpowiedzieć. Nie była nigdy jakimś wielkim łasuchem czy łakomczuchem, więc z pewnością nie połasiła się na 'dziko rosnące słodkości'. Najprawdopodobniej więc wodospad ten okazał się w pełni losowym miejscem, a znalazła się tutaj dlatego tylko, że parła przed siebie, gdzie jasne łapy poniosą. Nadal była nieco poddenerwowana niedawnym spotkaniem z Sherlock'iem, dodatkowo nie pojmowała przemiany Avereee... Akiry, znaczy. Był miły, sympatyczny, a po chwili? Po chwili ciskał ciałami przypadkowych wilków o pnie drzew.
Podeszła do wodospadu, a kiedy zorientowała się, że nie płynie w nim woda, lecz mleko, przekręciła łebek. Ta Kraina wydawała się być coraz dziwniejszą. Napiła się jednak, bo odczuwała pragnienie. Mleko lubiła, więc żaden problem.

Mel mlasnęła głucho. Nie dlatego, żeby chciała pożreć uroczego malca, ale dlatego, że niedawno zakończyła pić mleko. Językiem oblizała biały pyszczek, na którym zaraz pojawił się uśmiech. Zanim jednak się odezwała, zerknęła z zainteresowaniem na to, co czynił szczeniak. Nie spotkała się dotąd ani z żadnym artystą, ani nawet z narzędziami, którymi taki się posługiwał. Oczywiście nie gapiła się niedyskretnie na dzieło wilczka, a raczej na sam ruch ołówka - czy czym tam szkicował.
- Witaj, smyku. Jestem Melvine. A Ty? Jak masz na imię? - zapytała. Nie spotykała szczeniąt zbyt często, więc siłą rzeczy nie wiedziała zbytnio, jak z nimi rozmawiać. Próbowała, a to już połowa sukcesu oraz działanie warte docenienia.

- Nie... ruszać? - spytała niepewnie, nie bardzo wiedząc, o co chodzi malcowi. Byla w Krainie stosunkowo od niedawna, więc nie wiedziała nawet, kim jest Shathow. Nie miała pojęcia także, że młodziak szkoli się na wojownika, skoro jest jej uczniem. Pewnie to i dobrze, bo jeszcze mogłaby pomyśleć, że smyk chce ją ubić, by mentorka była z niego dumną. A łatwiej zamordować to, co się nie porusza. Zmniejszylaby wtedy własne szanse na przetrwanie, spełniając jego polecenie.
- Dlaczego? - dodała nieco nieufnie. Ten uśmiech... Szczenię nie było chyba psychopatą? Jednakże, spełniając prośbę wilczka, zamarła w bezruchu. Nie odważyla się nawet zapytać, czy może usiąść, dlatego stała niedaleko wodospadu, spoglądając na samczyka. O co chodziło? Powinna się obawiać, uciekać, schować się w mysiej dziurze?

Uśmiechnęła się. Mogła, prawda? Pysk narysowany, zatem trwała w bezruchu cała - poza mordką. Moze nie była ponadprzeciętną gadułą, ale szczenię wydało jej się tak urocze, że nie potrafiłaby nie próbować z nim rozmawiać. Czasami miała wrażenie, że dzieciaki są mądrzejsze od niejednego dorosłego. Uwielbiała tę ich beztroskę oraz brak parcia na przesadna analizę, doszukiwanie się drugiego dna. Dla dzieciaka wszystko jest łatwiejsze - łącznie z zaznaniem szczęścia.
- Nie mogę się doczekać. Więc szkolisz się na wojownika. Dlaczego? nie wolałbyś zostać artystą? Słyszałam, że można wtedy ożywiać swoje działa, wiesz... Rysujesz zabawkę i jakby zdejmujesz ją z papieru - paplała i paplała. Oby się szczenię nie spłoszyło i nie uciekło!

Olać pozowanie! Podeszła do samczyka i lekko go przytuliła. Biedny! Tak wiele przeżył mimo tak młodego wieku... Nigdy nie była dobra w pocieszaniu kogokolwiek, a już zwłaszcza szczeniąt, dlatego minęła chwila zanim się w ogóle odezwała.
- Bardzo mi przykro, Akrin. Moja mama też zmarła, więc doskonale wiem, jak to boli. Nie krępuj się, jeśli chcesz płakać - płacz. Czasami to pomaga, łzy potrafią oczyszczać. Masz kogoś, kto się Tobą opiekuje? - spytała, zatroskana losem malca. Nie przyzna się do tego, że była poniekąd winna śmierci matki. Nie powinna była jej wtedy opuszczać, ale ktoś musial polować i zdobywać pożywienie... Była rozdarta. Skoro ona, dorosła samica, tak bardzo cierpiała po utracie rodzicielki, co musiał przeżywać ten smyk? Serce się kraja. Świat jest tak bardzo bestialski!

Melvine nie wierzyła, że taki młody wilk potrafił stworzyć coś tak pięknego i wspaniałego. Była pod wrażeniem talentu smyka i uważała, że nie powinien iść w kierunku wojownika, a skupić się na malowaniu. Nie zamierzała mu jednak tego powiedzieć, bo w końcu miał jeszcze wiele miesięcy, zanim ostatecznie podejmie decyzję. To, czego nauczy się u mentorki, na pewno mu w życiu nie zaszkodzi. Warto potrafić się obronić, może sama powinna zapisać się na szkolenie?
- Nie wyszło źle? Akrin, to jest wspaniałe! Nie przypuszczałam, że ktoś tak młody może narysować coś tak pięknego... A Shathow się nie martw, w końcu wojownik musi być silny i wytrzymały. Może chce Cię tego nauczyć, dlatego jest surowa i przejmuje tak bardzo treningami? Zależy jej, aby jej uczniowie byli najlepsi w fachu. Teraz może to się wydawać dziwne czy coś, ale zobaczysz, że wyjdzie Ci to na dobre. Należysz do Wiatru, czy wybrałeś nauczycielkę z innych powodów? - spytała.

Przepraszam za zwłokę, niedziela poza domem ; )

Melvine delikatnie, choć szybko i pewnie, potarła łapami ramionka wilczka w gescie, który miał podnieść szczenię na duchu. Tak przynajmniej sądziła samica i takie było jej zamierzenie.
- A wiesz, że ja jestem w Watasze Wody? Nasze watahy maja sojusz, to znaczy, że pomagamy sobie oraz żyjemy w przyjaźni. Dużo wilków już poznałeś? - starała się zmienić temat, schodząc z tego najmniej wygodnego i najbardziej dołującego, jakim jest utrata bliskich. Po co? Lepiej niech mały nie myśli o przykrościach, dzieciństwo jest wspaniałym okresem. Powinno być spędzzane na radosnych harcach i zabawach... Tymczasem los tak niesprawiedliwie i brutalnie potraktował tego malca, że aż serducho pęka!

['' tak zaznaczam myśli Akrina.]

- Oczywiście, że chcę! - powiedziała z niemałym entuzjazmem, siadając wygodnie niedaleko wilczka. Polubiła tego malca, do tego zaczynała czuć sie jakby za niego odpowiedzialną. Cieszyła się, że zmienił temat i zajął się tym, co przyjemniejsze. Pokazaniem obrazków. Szkice sprawiały mu wiele, wiele frajdy, co było widać na jego pyszczku oraz w energii, jaką wkładał nie tylko w szkicowanie, lecz także pokazywanie swoich dzieł. Melv oglądała obrazki, jeden za drugim, będąc pod coraz większym wrażeniem talentu malca. Nie znał nikogo, byl sam w zupełnie obcej Krainie. Melvine zazdrościła mu odwagi, sama jako szczeniak nie przetrwałaby... Tak przynajmniej podejrzewała.
- Wszystkie te rzeczy... Widziałeś je? - spytała.

Nieco jej ulżyło, kiedy samczyk odpowiedział. Skoro widział te wszelkie rzeczy tylko w snach, może nie doznał aż tak wiele przemocy, jak wnioskowała po przedstawionych jej szkicach. Nie było ani jednego obrazka, który malowały inne dzieciaki: sloneczek, tęczy, motylków czy uśmiechniętych przyjaciół.
- Oj, chyba to nie jest dobry pomysł - odpowiedziała na pytanie wilczka, śmiejąc się nieco nerwowo. Jej jasny ogon przejechał ze szmerem po trawie, a zaraz potem przytulił się do jednej z tylnych łap Melvine. Wilczyca wątpiła, by warto w ogóle marnować papier i ołówek. Była kompletnym beztalenciem, a przynajmniej była tego pewną, chociaż nigdy nawet nie miała czasu, by oddać się sztuce i treningom.
- Mam dwie lewe łapy, z pewnością nie stworzę niczego choć odrobinę podobnego do tego. To piękne, naprawdę. Zawsze malujesz broń albo portrety, czy masz też może inne szkice? - spytała z uśmiechem na jasnym pyszczku.

Konie podobały się Melvine zdecydowanie o wiele bardziej, niż broń. Broń źle jej się kojarzyła, chociaż nigdy nie miała z nią bezpośredniego kontaktu. Mimo wszystko sila skojarzeń była na tyle potężna, że nie napawała optymizmem. Tym bardziej ucieszyła się, widząc cos innego, jeszcze piękniejszego oraz wspanialszego. Konie to chyba jedne z najtrudniejszych do narysowania zwierząt.
- Ten szkic jest moim ulubionym, zdecydowanie! - powiedziala wesoło, łapką wskazując rysunek z tabunem koni. Na jej pysku wciąż widniał uśmiech, a ogon powoli zamiatał podłoże, dając upust zadowoleniu wilczycy.
- No, skoro tak stawiasz sprawę nie mogłabym nie spróbować - powiedziała wesoło, potakująco skinęła łebkiem.

A i ona sie uśmiechała. Zadanie zdawało się być proste oraz nieskomplikowane: namalować to, co się chce. Wadera nie miala jednak najmniejszego pojęcia, co może chcieć naszkicować. Ledwo, ledwo utrzymywała w łapce ołówek, bo brak przeciwstawnego kciuka wiele utrudniał. W końcu zmarszczyła lekko czolo, by nanieść kilka koślawych kresek. Powstało coś takiego: http://sketchtoy.com/64136273
Zaśmiała się krótko, nieszczególnie chyba zadowolona z efektu końcowego.
- To miałeś być Ty, taki uśmiechnięty i wesoły. Takiego Cię najbardziej lubię. Cóż... - zaśmiała się dźwięcznie, podrapując z zakłopotaniem po brodzie.
- Mówiłam, że się do tego nie nadaję.

Melvine ulżyło. Obawiała się, że szczeniak pogniewa się na nią, widząc, jaką karykaturą go uraczyła. Fakt, trzymanie ołówka mogło okazać się dla wilka poręczniejsze, jednak Mel jakoś o tym nie pomyślała. A mogła, bo widziała przecież, jak chwilę wcześniej samczyk rysował wodospad, a na jego tle - Melvine. Kiedy się do niej przytulił, odwzajemniła przytulańca, nosem łaskocząc malca lekko za uchem.
- Dziękuję, to miłe. Ty jesteś za to najznakomitszym artystą i niesamowicie odważnym dzieciakiem! - powiedziała pogodnie, cofając nieco nos, bo w końcu nie chciała powiedzieć tego prosto do ucha szczeniaka. Mogło by to być niemiłe, bo chociaż nie krzyczała, to jednak wilki mają czuły słuch.

I ona zaśmiała się wesolo.
- Wiesz, nigdy nie miałam brata. Nie miałam też watahy. Jak widać w tym miejscu można nadrobić wszelkie zaległości - powiedziała wesoło, potakująco skinęła przy tym głową, spoglądając z rozbawieniem na wilczka. Był taki pocieszny, pomimo wszelkiego zła, którego zaznał. Westchnęła krótko. Świetny malec.
- Lubię, jak się smiejesz. Masz taki serdeczny i zaraźliwy śmiech. Obiecaj, że będziesz się często śmiał, albo przynajmniej próbował. Dobrze? - poprosiła, puszczając oczko do szczenięcia.