Wodospad Słodkości

Mel obserwowała zachowanie samczyka i jego poczynania. Na zapytanie wilczka przecząco pokręciła białą głową, nadal się lekko do niego uśmiechając.
- Nie, dziękuję, szkrabie. Ale nie powinieneś jeść tylko słodyczy. Kiedy ostatnio jadłeś coś mięsnego? - zapytała, nieco zaniepokojona dietą Akrina. W końcu od słodyczy popsują mu się ząbki. Ma mleczaki? Pewnie tak. Wtedy jeszcze mniejsza strata, bo zepsute zęby ulegną wymianie. Jednak mimo wszystko: samiec rośnie jak na drożdżach i potrzebuje czegoś poza słodyczami, aby prawidłowo się rozwijać.
- Zima... hmmm... Ale myślę, że takie na przyklad zające dałoby się wywabić z norek, co Ty na to? - spytała z uśmiechem na pysku. Szaraki nie były nad wyraz trudnymi do złapania, a i posiadały całkiem miękkie mięso. W sam raz dla szczeniaka!
- Wojownicy też muszą jeść, i to jeszcze więcej, żeby mieć dużo siły - powiedziała pogodnie, mrugnąwszy do niego raz jeszcze.

Zatkała łapką pyszczek, bo nie chciala, by szczeniak poczuł, że go wyśmiała. To byłoby skrajnie niepedagogiczne. Podeszła do wody mleka, by delikatnie chwycić wilczka za kark i wyciągnąć z mokrego, białego zbiornika. Posadziła go na ziemi i zaczęła wylizywać futerko samczyka z mleka.
- Myślę, że łatwiej będzie znaleźć zające w lesie. Zaprowadzę Cię, nic się nie bój. Nauczysz się polować i sam będziesz mógł uzupełniać zapasy - powiedziała wesoło, spoglądając na samca z uśmiechem. Mały był przekochany, nawet jeśli zdarzało mu się zmoczyć omyłkowo futerko.

Melvine zaśmiała się serdecznie, radośnie machając ogonem. Zabawne, ale przy tym szczenięciu sama zaczynała czuć się młodsza, jakby udało jej cofnąć w czasie lub przynajmniej upływ czasu zatrzymać. W życiu każdej kobiety przychodzi moment, w którym chciałoby się to uczynić mozliwym.
- Jasne, że pycha! Chodźmy zatem - powiedziała energicznie, ruszając w stronę zwykłego lasu. W końcu muszą się tam znajdować jakieś zające!

- https://wilki94.forumpolish.com/t427-las-zwykly-las , napiszę pierwsza, ok?
Z.T.

Z.T.

No dobrze, może nie powinien akurat wybierać się wpierw w takie miejsca skoro i on sam jest głodny, ale trudno. Czego się nie robi dla własnej córki co?
Ile zajęło mu dojście w to miejsce? Można by długo pytać a on i tak nie odpowie zapewne ponieważ po prostu nie chciał.
Cieszył się, że młodej się podobał chociaż troszkę ten wypad gdzieś.. poza domem.
Skoro mała spała to ten też trochę spowolnił swój krok. Nic się nie stanie jeśli będą później na miejscu aniżeli się tego spodziewał basior.
Podszedł nad wodospad po czym bardzo powoli zniżył się do pozycji leżącej. Oczywiście na brzuchu, bo przecież nie będzie próbował zgniatać swojej Elinor.
Ach... już powoli z łebka wychodziło mu to jak ją przypadkiem zostawił. Był z niej dumny, że sobie poradziła ale nienawidził siebie za to, że nie wiedział o tym iż.. no po prostu ona żyje.
Odsapnął lekko i ogonem swoim lekko pomiział małą po grzbiecie tylko w ramach lekkiego rozbudzenia jej.
Miał nadzieję, że źle się to nie skończy, bo jak to zawsze powtarzał? Nie zna się na szczeniakach. To jest pierwsze jego młode i ostatnie.

Basior uśmiechał się cały czas. Był szczerze mówiąc tak szczęśliwy, że nic nie mogło zniszczyć jego dnia... a może i życia.
Jedyne czego się obawiał to tego, że nie uda mu się wychować jej tak jak powinien. Jak będzie naprawdę to.. sam nawet nie wie.
Spojrzał się na nią z lekkim rozbawieniem, przy czym machnął kilka razy ogonem i podczołgał się troszkę bliżej przykładając swój pyszczek do niej, tylko po to aby poczuła, że jej ojciec jest z niej dumny i cieszy się tym.. że jest obok niego.
- Brawo. Będziesz na pewno dzielną i silną waderą. - powiedział sam do siebie trochę ciszej.
Wiedział, że będzie z niej zadowolony zawsze. Pomoże jej przetrwać wszystko. Całe życie zarezerwował dla niej i tylko jej.
Wskazał basior wodospad i to co było u jego podnóża. Podszedł do tego miejsca i zaczął pić. Miał nadzieję, że córka zrozumie aluzje, a nawet jak nie to jej pokaże jakoś. Jest cierpliwy dla niej. Dla całej reszty świata nie, bo i po co? Tylko Elinor jest jego oczkiem w głowie. Jest dla niego najważniejsza.

Kein pokręcił łebkiem wraz z rozbawieniem. Ach... to stworzonko jest takie słodkie naprawdę.
Podszedł więc wilk do niej tylko po to aby ją chwycić i przynieść bliżej tego miejsca. Położył ją tuż przed uchodzącym strumieniem czy tam jeziorem (tak, user nie doczytał).
Schylił się i językiem wziął kilka łyków mleka. Położył się i łebkiem wskazywał młodej to.. mleko no po prostu!
Obserwował każdy jej ruch. Był z niej dumny.. mimo, że tak krótko ją widział. Było pięknie.. zbyt pięknie? Nie. Nigdy nie będzie za pięknie!
Merdał cały czas ogonem, bo zwyczajnie jest szczęśliwy.
Chciał aby ta chwila nigdy nie zniknęła. Ale cóż... dzieciaki kiedyś urosną tak samo i Elinor. W sumie.. nic się nie zmieni.
Kocha ją tak jak nigdy nikogo. Był pewien, że wszystko będzie dobrze.
Uśmiechnął się i czekał na swoją małą bohaterkę.
I przy okazji miał nadzieję, że zapomni to co się działo niedawno (xD).
Tyle w sumie.

Szczerze mówiąc sam nie wiedział jak się do końca zachowywać. Przy takim malutkim szczęściu nie można prosić o dosłownie nic więcej.
Własna córka to coś pięknego czego nikt nigdy nie odbierze. Wiedział...
Wiedział, że będzie dobrze.
- Wrrr! - rzucił też i Kein, bo kto mu niby zabroni tej zabawy wraz z Elinor?
Chętnie by ją pacnął do jeziorka, ale sobie odpuści bo by pewnie jeszcze jej tam nie znalazł.
Cóż, nie jest przynajmniej źle.
Jedna rzecz która go pocieszała to była ta waderka.
Machnął ogonem raz jeszcze i wskazał aby sobie piła dalej.
Za chwilkę się stąd wyniosą do jego domu, tam będzie dla niej ciepło na pewno.
Wszystko się też tam ogarnie.. i w ogóle.
Szczęście nadeszło i zostanie na zawsze wraz z nim.
Jeśli ktoś naprawdę nie rozumie powagi sytuacji to niech lepiej nawet nie czyta tej fabuły.

A skąd Kein miał wiedzieć właściwie, że ona nie rozumie? No cóż, mówi się po prostu trudno. Próbował przecież!
Spojrzał na małą ponownie z rozbawieniem.
Nic chyba nie rozczulało go tak jak ona. W sumie to jest bardzo dobry znak, ale cśśś.
Problem jednak polegał na tym, że nie potrafią się jeszcze porozumiewać. Trudno szczerze mówiąc jest, ale... przecież rezygnować nie będziemy!
- Hmm....
Basior wstał i podszedł do mleka obserwując je. Co by teraz zrobić.. w sumie nie miał chwilowo pojęcia co robił z taką małą waderą.
Rozejrzał się dokładnie rozmyślając gdzie by się teraz udać. Więc tak - odpadają góry, pustynie... jeziora, dolina marzeń oraz.. w sumie dom, bo do lasu się nie wybierze. To jeszcze nie jest czas na to.
Taka malutka i słodka... kto jak kto, ale ojciec jest z niej dumny.
Co mała wymyśli to był ten ciekaw.

Kein obserwował swoją malutką córeczkę. Zrozumiał w końcu, że ona powtarza każde jego pojedyncze słowo jakie usłyszy. Poza tym też zauważył, że jest trochę za daleko małej.
- Tata - rzekł basior wskazując na siebie.
Uśmiechnął się z czystą miłością i troską wymalowaną na jego pysku.
Może i był wojownikiem, ale to nie zmienia faktu, że swoją małą, słodką córką się zajmie.
Kolejną rzeczą jaką zrobił, to zbliżył się do El przy okazji kładąc się na brzuchu. Był tak blisko, że bez problemu mógłby ją złapać w swoje łapy.
To było z jakieś 10 cm.
Ciekawe jak to będzie.

Mała podczołgała się do tatusia, wtulając się ponownie. Jej ślepka przygasły, znów przybierając normalną barwę. Udało się! Kolejna z podróży dobiegła końca, dotarła do tatusia!
Przechyliła łepek w lewo.
- Taaaa! - oznajmiła wesoło.
Posłała tacie kolejny bezzębny uśmiech, merdając ogonkiem.
- Taaaa!
Post krótki, bo z fona. Bez przelogowania, bo hasła za Chiny Ludowe sobie teraz nie przypomnę.

-Elinor-

Zaśmiał się widząc jak jej mały skarb próbuje powtórzyć słowo jakie on wypowiedział.
- Tata. - powiedział raz jeszcze.
Miał taką cichą nadzieję, że w końcu podłapie to słowo.
Prędzej czy później się uda! Kein się nie podda na pewno i jest tego pewien, jak nigdy niczego.
W sumie.. wtulił się bardziej i tyle. Był taki szczęśliwy i dumny... będzie piękne życie.

El również się zaśmiała, zachwycona, że tatuś zwraca na nią uwagę.
- Taaaa! Taaaa! - Patrz, już umiem! Patrz tatusiu, jaka dzielna, jaka mądra!
Wyciągnęła łepek najdalej jak mogła i cap!, chwyciła bezzębnymi dziąsłami ucho taty.
- Wrrr! - oznajmiła, śmiejąc się radośnie.
Zamerdała ogonkiem, lekko ciągnąc za ucho.

-El-

Wow, dopiero teraz user się skapnął jakie krótkie posty mu wychodzą z tego telefonu.
Cóż, lepsze krótkie aniżeli żadne czyż nie dobrze myślę, hmm?
W każdym razie basior znowu się uśmiechnął szeroko i z wyłączoną miłością.
- Ta-Ta. - rzekł na spokojnie.
Może sylabami się uda? A może po prostu będzie od dzisiaj ''Taaaa''? (XD)
Zbliżył się najbardziej jak się dało do swojej córki i zniżył swój grzbiet najbardziej jak mógł.
Wychodziło chyba nawet trochę na to, że ten... wbijał swój brzuch w ziemię.
- No księżniczko, na grzbiet taty.
Na pewno nie zrozumie, ale cóż.. najwyżej ją zwyczajnie podniesie i sam ją ułoży na plecach.

Ta ostatnia rozkmina zagięła usera.. nie spodziewał się jej nigdy po userce.
Cóż, więc i ludzie potrafią się troszkę zmieniać czasami.
- Elinor! Córko moja! - rzucił bardzo szczęśliwie w momencie kiedy usłyszał te słowa.
User cały czas mówi - słodka postać i chyba lepiej trafić nie mógł.
Więc zrozumiała.. albo po prostu chciała wejść na tatę.
Dobrze wiedzieć, ale teraz trzeba się po prostu stąd wynieść.

zt - powiem gdzie.

Słońce niby przygasło, niby jest, niby go nie ma. Ale pamiętać jedno należy - trwało zaćmienie. Już powoli księżyc i gwiazdy pojawiły się na niebie, przypominając o obecnej porze. No tak -  trwa noc! Bezchmurna i dosyć cieplejsza niżeli poprzednie. Odziana w czerwieni wadera przyszła tutaj, podróżując tu i tam. No Włóczykij, no!
To miejsce bylo inne niż inne. Takie kolorowe, malownicze! Odziana w czerwony jak róże płaszcz, dziewczyna niechcący nadepnęła na coś gumiastego. Ni tak! To żelki! Każdy dzieciak by je lubił,  ale nie ona! Z pieczęcią na brzuszku po zapieczętowaniu, bliznami,  które Holy Chain uleczył, z przeszłością niezwykle dramatyczną. I jak z tym żyje? Normalnie! Tylko teraz należy porozmawiać z tą złą i będzie cacy. Tak oto młoda z krzyżem na szyi schyliła się, był napoić swój żołądek. Można ją teraz wrzucić do wody. Psotka by tak zrobiła, ale cichutko! Narastające dreszcze, trzęsące się łapki, a to tylko dlatego, gdyż będzie musiała porozmawiać z Lacie w środeczku. Naczynie to to ciało.
Słabo, bo post z fona.