Wodospad Snów

Smoczyca przechyliła łeb. Wiec oni wiedzą co to jest, ona nie wie a i tak nie zrozumie. Nie znała tego więc od razu było widać, jak futro jej się nastroszyło. Mechanizm był prosty- to co nieznane, jest groźne do czasu. Stanęła a potem cofnęła się o krok, szczerząc zęby, jednak bardzo lekko do Alastaira. Jednak on ją tak strasznie ciekawił, że niepewność i agresja zostały zapomniane i smoczyca lekko pacnęła wilka w przednią łapę. Odruchowo wyciągnęła pazury, ale nie wyrządziła mu żadnej krzywdy. Gdzieś tam w jej umyśle zatliła się myśl, pierwsza chyba od paru lat On latać może?
Jedynie nie mogła tego powiedzieć, to nie ten poziom. Jej długi ogon latał na boki, powoli jakby odganiając się od czegoś. Tak, być może jakaś nić jest. Asjena trochę mu zaufała, na tyle aby ten mógł podejść ale na tym koniec. Zbliżyła się nagle i jak strzała wsadziła nos e jego futro, potem odskoczyła jak kot i spojrzała na wilka. Dla niej był ciekawszy nić Lacie. Chociaż oba wilki były niezwykłe bo każde miało coś wyjątkowego ale do tego Asjena musiała by więcej rozumieć. Póki co tylko Alastair miał skrzydła i to właśnie było to, co smoczycy się podobało.

Po chwili otrząsnęła się z wspomnień, lekko zdezorientowana. Przechodziła wzrokiem obydwóch, jakby była trochę niepewna. Wyglądało to trochę dziecinnie, ale nie powinno przeszkadzać nikomu. Westchnęła, znów uśmiechając się diabelsko.
- Miałam jednego przyjaciela, nawet planowałam z nim wspólną przyszłość - zachcichotała groźnie. - Jednak mnie na stryczek posłał. Czy tacy są przyjaciele? Nie sądzę. Nie mam zamiaru przeżywać czegoś, co może się odtworzyć, albowiem potwór taki jak ja nie powinien stąpać po ziemi. A raczej moje psychopatyczne zabójstwa i miminki. Ale nie bójcie się, Lacie pozostanie tutaj, by sprowadzać kolejne nieszczęścia. Niestety.
Jakie nieszczęście spowodowała? Jej grzechem jest życie. Tylko tyle. Każda czynność, którą robi, może zostać uznane za błąd. W sumie rodzice jej tak samo wmawiali. Żeby była "wojowniczką".
Uśmiechnęła się lekko, patrząc na maskotkę. No tak… Pojawiła się podczas odtworzenia sekwencji jej typowych ruchów, ataków. A to wszystko na Keinie, z którym i tak przegrała. Honor pozostawiła już gdzieś.
Wadera spojrzała na niebo, które było całkowicie czarne. Szkoda, że panowało zaćmienie, jednak mimo to, było jej dość gorąco. Znów poruszyła się w stronę źródełka, biorąc kolejne łyki orzeźwiającej (w dodatku zimnej) wody. Najchętniej by skoczyła do cieczy, jednak nie przy obcych. Wstydziła się, jak to połączenie dziecka z dorosłym, co jest nadzwyczajnie... dziwne.
Spojrzała na smoka, który chyba znów zaczął się denerwować. Natychmiast przybrała postawę obronną, czyli wyostrzenie wszystkich zmysłów. Cichutki i spokojny szum wody. Ptaki lecące z ciepłych krajów, ale nie wiadomo dokładnie, gdzie. Obejrzała znów Asjenę swoimi paczałkami, w których lewe o mało co nie zmieniło koloru. Cały klimat by zepsuła! Lewa łapa pulsywnie jej lekko drgnęła. Nie zauważyła żadnej rany na Alastairze, pomimo wyciągniętych ostrych pazurków.

- Nie mam prawa żałować. Widocznie takie będzie moje życie. W ogóle - sama proszę się o problemy, jak widać - dodała po krótszej chwili, nadal obserwując zachowanie smoczycy.
Już userka sobie wyobraża, jak Lacie by zareagowała, gdyby jakieś stworzenie wetkało swój nos w jej futerko. Dziecko, dziecko, głupie dziecko, zarówno wadera, jak i userka, meh.
- Asjeno, mogłabyś nam powiedzieć, skąd pochodzisz? Jeżeli nie będziesz mogła wymówić lub nie pamiętasz, nie zmuszaj się do tego - przeszła do sedna sprawy, bo wcześniej "ignorowała" gada.
Wietrzyk lekko powiał w jej niewielkie futerko, powodując niezwykle śmieszną fryzurę. Co za ulga, lecz ta chwyciła się za łeb, żeby się nie poniżyć. Nagle kruki wyleciały hen wysoko w powietrze, z drzew zarośniętych liśćmi. Przypomniała jej się Nighti. Ta jakoś zaakceptowała przeszłość Lacie, więc może nie powinna się wahać? Powiedzieć wszystko Alastairowi i ledwo co poznanej Asjenie? Na jej twarzy pojawiło się zakłopotanie, a przez jej główkę przepływało zbyt dużo informacji.
- A właśnie, Alastair - skąd masze te skrzydła. Wyglądają na wyjątkowe, okryte są piórami. Jak u Aniołów - spojrzała na jego skrzydła, aż chciało się je dotknąć. Tylko raz leciała na smoku, który zrzucił ją jako pokarm do morza. Nieprzyjemne wydarzenie.

Smoczyca nagle, tak bez wyraźniejszego powodu, uśmiechnęła się (jak Szczerbatek tylko z zębami) a potem popatrzyła jakby nie zadowolona na Lacie. Przechyliła łeb i znowu nieco się nastroszyła. A to co od niej chce? Nie miała pojęcia, jedyne co zrozumiała to swoje imię więc musiała się do niej zwracać. Zasyczała tylko, dając jej prosty znak że za dużo powiedziała i nie dotarło do niej o co chodzi. Skupiła wzrok na Alfie. Cofnęła się jeszcze parę kroków, jakby się jeszcze nad czymś zastanawiając. Może te skrzydła to tylko taka ozdoba? Pobiegła szybko w stronę basiora i.. po prostu zrzuciła go w przepaść, sama za nim skacząc i rozkładając skrzydła. Cóż, skoro nie potrafi powiedzieć, zapytać się czy potrafi latać, musi zrobić to na swój sposób i tyle.

Lacie natychmiast użyła swojej mocy, ale na darmo - obydwoje znajdowali się powyżej 5 metrów od niej. Popatrzyła w dół, a jej oczy błyszczały na niebiesko-czerwony kolor. Niby nie miała się o co bać, ale...
Co będzie, jeżeli nie zdąży zareagować?
Co będzie, jeżeli smok po prostu miał zamiar go zjeść?
Chyba nikt jej nie lubi, nawet ten smok. Zaśmiała się cichutko, bo przecież to Dziecię Złego Omenu (chociaż ten tytuł porzuciła). No cóż - najwidoczniej będzie musiała obserwować tę dwójkę. Ale jej wnerwienie znów się nasiliło, lecz wewnętrznie. Nie pokazywała tego, a raczej robiła to za nią moc. Lewą część ciała otoczyła ciemna jak noc aura, a prawą światło, ciepłe i przyjemne. Ubrała znów płaszcz, by (jakby co) móc zrobić pełną kontrę. Lekko unosił się do góry, albowiem wiatr hulał wokół jej ciała. Pustym wzrokiem patrzyła na tę dwójkę, trochę bojąc się o Alastaira. Jednak strach to jej drugie imię, więc nie pożałuje, jeżeli smoczek zje wilczka na kolację. Przykucnęła, patrząc w ciemny dół. Aż strach z tego spadnąć. Pyk, pyk, kamyczek właśnie popełnił samobójstwo, a raczej zrzuciła go Lacie.
"Zabić, utłuc, zamordować, rozczłonkować" - takie myśli przechodziły przez jej głowę, jednak po chwili się otrząsnęła. - "Zamordować?! O czym ty myślisz, Lacie?!"
Dały się we znaki stare zwyczaje z dzieciństwa - zabijanie kogoś, kto lekko do niej podejdzie. Schowała swój pyszczek tak, by w razie potrzeby nie pokazywać swojego psychopatycznego uśmiechu.
Ale sobie coś przypomniała - biedna lewa łapa! Natychmiast się uspokoiła, chowając całą aurę własną siłą woli, jednak czerwone oko pozostało. Na szczęście moc nie zdążyła wyniszczyć lewej łapy całkowicie, przez co sprawiała wrażenie jeszcze "normalnej".

Smoczyca też niemal od razu zaczęła krążyć dookoła. Była na tyle pewna siebie, że nie bała się latać przy zaćmieniu. Wydała z siebie coś na kształt ryku połączonego ze śmiechem i syczeniem, a następnie wylądowała obok basiora. Mrugnęła do niego jednym okiem i odleciała, chciała tylko tyle sprawdzić a teraz podążała dalej. Za instynktem który zawsze dla niej miał rację.
z.t

Dziewczyna, trochę zdenerwowała, pomachała na pożegnanie Asjenie. W sumie - trzeba być zawsze, ale to zawsze miłym. Młoda obejrzała jeszcze raz Alastaira, czy nie ma jakiś ran, które mogłaby uleczyć. Pomimo jej charakteru "zła", potrafi być pomocna. Zaćmienie nadal trwało, ale teraz przyszło jej do głowy, że musi pokazać dorosłemu swoją moc. Może nie musi, gdyż natychmiast jej oko zmieniło swoją barwę na normalną, co pewnie Alastair nie zauważył, gdyż ta miała pyszczek w kapturze. Westchnęła, kopiąc kolejny kamień w sam dół wodospadu. Coraz bardziej zdenerwowana tym, że jej łapa ledwo co może się poruszać. To wnerwiające, aż zbyt. Po co jeszcze pogorszała swoją sytuację? Uśmiechnęła się sztucznie do basiora.
- Dla niektórych może to być bardzo niebezpieczne - dodała po chwili, myśląc o sobie. - A w sumie... Ja ci więcej powiedziałam niż ty o własnym życiu. Oczywiście nie napieram.
A teraz usiadła w bardzo dziwny i niewygodny sposób. Prawą łapę dała na lewą, tą pierwszą chwyciła łapkami. Naprawdę - niektóre jej gesty są bardzo dziecinne. Wyglądała wtedy tak... dziwnie. Przynajmniej ta lewa ją nie bolała, nie wyglądała na zdrętwiałą.
Lacie spojrzała w dół wodospadu - wysoko i to zbyt. A czy ona w ogóle potrafi pływać? Userka sama zadała sobie to pytanie. Szum wody leciutko, ale z dużą prędkością docierał do uszu młodej wadery. W dodatku ten rześki zapach!

Młoda wzięła głęboki oddech, bo boski zapach. Uśmiechnęła się lekko do basiora, ale tym razem bez swoich psychopatycznych miminek. Ona zawsze się tak zachowuje, gdy spotyka kogoś innego i zawsze, ale to zawsze musi o sobie opowiadać.
- Coś innego, co mnie interesuje? Hmmm... - zastanawiała się, chwytając się pyszczka niczym Sherlock Holmes, który nie mógł wytrzymać bez dawki morfiny i amfetaminy. - Posiadasz jakąś moc?
To pytanie było trochę głupie, ale może i trafione. Nie bez powodu skrzydła wyrosły dorosłemu, wszystko ma swój powód. Nie ma czegoś, co powstało z niczego. Po krótkiej chwili znów pokazała swoją twarz, lecz z czerwonym okiem. W prawej łapie trzymała stos łańcuchów, które otaczały delikatnie mięsień. Na zewnątrz wytworzyła się bardzo lekka energia, po to, aby nie uszkodzić sobie lewej. Wiatr lekko hulał w jej mini-grzywkę. Świeciła na żółto-biało, po części wyglądając niczym Anioł (na prawo), ale także jak i Demon (na lewo). ALE DEMONEM NIE JEST, PO PROSTU TO WYGLĄD.
Po krótkiej chwili usłyszała słowa basiora, który ostrzegł ją przed sytuacją, która miała miejsce, gdy smok był.
- Jeżeli roztrzaskam się jak worek kości, mam 1 sekundę na reakcję, by nie stracić przytomności i nie umrzeć - jeszcze bardziej przybliżyła się do krawędzi. - Ciekawe, jakie jest to uczucie.
Teraz można było zacząć się bać. Jedna łapa znajdowała się poza ziemią, tylko jedna (sztywna, bo zdrętwiała) i tylne trzymały waderę przy życiu. Ona bardzo lubi ryzykować, ale nie w kwestiach miłości. Po krótkiej chwili wychyliła się tak, że o mało co nie spadła. Serce jej biło szalenie, ale było to zajebiste uczucie. Co dopiero będzie, jak spadnie! Wtedy będzie jeszcze lepiej! Uśmiechnęła się tym razem psychopatycznie, nie mając niczego do stracenia. Co zrobi Alastair? Powstrzyma ją czy może będzie siedział? Pomiędzy młotem a kowadłem. Jeżeli ją dotknie, może dostać pełną kontrą (o wiele silniej, pewnie z 3x), jeśli jej nie dotknie, ta prawdopodobnie skoczy. Ale należy pamiętać, że prawdopodobnie. W razie potrzeby wbije ostrze z łańcuchów w jakąś skałę, żeby nie umrzeć.

Dziewczyna poczuła dziwną energię niebieskich płomyków, które zetknęły się z jej aurą. W trybie natychmiastowym została odepchnięta od krawędzi. Brawo, on wpadł w jej pułapkę. Po krótkiej chwili schowała swoją broń, a jej oczy znów stały się czerwone. Misiek siedział, cały czas na to patrząc, pomimo tego, że był nieżywy.
- Brawo - zaklaskała w "ręce". - Czyli jesteś magiem.
Specjalnie to zrobiła. Wiedziała, że jak ją obronił przed smokiem, skoczy w ogień za nią. Nie spodziewała się, że użyje mocy, która wchłonie trochę jej energii. No cóż, nikt nie jest jasnowidzem, czyż nie? Ona nie boi się Śmierci.
- Czyli mamy o czym porozmawiać. Myślę, że cię nie zanudzę tutaj - dodała po krótszej chwili.
- Pochodzę ze szkarłatnego rodu, które ma zwierzchnistwo z tajemniczą boską mocą, od lat używanej we krwiożerczych wojnach. Jestem najsilniejszą córką mego Ojca, którego imienia nie pamiętam. Szkolono mnie do zabójstw - teraz Alastair powinien się skapnąć, że wadera mówi prawdę. - Przez pierwszy rok słuchałam się głowy rodziny, jednak moja matka, Abbys nie mogła niczego zrobić w tej kwesti. Tylko ona chciała, żebym prowadziła normalne życie. Po zbuntowaniu się, karano mnie, umieszczając do komórki, gdzie mnie trzymano siłą. Pewnego dnia nie wytrzymałam tego (bo dojrzewałam), więc rzuciłam się na Ojca. On jednak był silniejszy ode mnie, silniejszy od strażników, których pozabijałam. Powiedział, że nie będzie żałować, jeżeli zabije jedną córkę, no bo są przecież inne szczeniaki z miotu, prawda? O mało co nie umarłam, prawie uduszona. Wtedy coś się stało dziwnego - on nie mógł panować nad łańcuchami. Zabiłam go. Nigdy tego nie żałowałam. Opuściłam watahę i założyłam własne stado. Dopiero wtedy poczułam się niczym normalna wadera, dopiero wtedy znalazłam przyjaciół, gdyż nie wiedzieli, że jestem mordercą. Podróźowaliśmy, przeżywając kolejne niezwykłe przygody, które zapadły nam na zawsze w sercach. Dziwne było to, że ktoś porozpowiadał plotkę (jednak prawdziwą) o śmierci pewnego z Alf, którego to dziecko 2-3 lata temu go zabiło. Natychmiast osądzili mnie, gdyż byłam najsilniejsza. Zostałam skazana na stryczek, jednak jakimś cudem, nie pamiętam już, jakim, przeżyłam. Wtedy stałam się Wiecznym Dzieciakiem, straciłam część mocy, a także pamięć. Zyskałam wtedy osobowość - Lacie. Przedtem miałam na imię Alice. Oj, gdybyś wiedział, jaka ona była cicha! Ale nadal zabijała ze zimną krwią. Połączyliśmy się, nawzajem uzupełniając. Poznałam tutaj parę wilków - dokończyła, być może Alastair tego nie słuchał.
Ziewnęła cichutko, patrząc na krzyż oraz maskotkę. Może czas wreszcie spojrzeć w to, co się stało przed laty? Może wreszcie będzie wiedziała, co się stało z Celią/Abbys.

Dziewczyna była poważna w tym, co robiła. Dla niej nieważne jest, czy niebezpieczne, czy nie. Widziała rozdrażnienie ukrywające się za jego pyszczkiem, ale ta nie zwróciła w ogóle na to uwagi. Wadera spojrzała swymi pustymi oczami na basiora niczym Killua w killermodzie, a następnie pomachała na pożegnanie, widząc, że ten już odchodzi.
- To ja się chyba cieszę, że jestem Wiecznym Dzieciakiem. Do następnego! - powiedziała i pomachała do samca.
Ledwo co ruszając łapą, poszła w nieznane. Wzruszyła ramionami, no przecież to nie jej wina. Świat na nią czeka, kolejne przygody i nowi do poznania! Let's go!
Z.t

Ostatni cel do zaliczenia przed ostateczną podróżą znalazł się tutaj.
Kein musiał jak najszybciej opanować dosłownie każdą swoją część ciała, każde uzbrojenie, każdą myśl i treningi jakie... na niego czekały. Bez wysiłku nie ma owoców pracy, bez żadnej walki nie ma honoru. Bez niczego.. nie ma życia.
Przybiegł tutaj jak najszybciej. Gonił go po prostu czas. Zdawało się, że zostało mu tylko jedno spotkanie co najwyżej przypadkowe. Potem szybko do Rosji, następnie Szwecji i ostatecznie Anglii. Czy coś go goniło? Oczywiście, że tak.
Czy ktokolwiek się dowie co? Nie. Przynajmniej nie w tym roku.
Usiadł szybko i zaczął obserwować teren wokół. Nie ma nikogo. Zaczynajmy w takim razie. Wpierw pompki do roboty i skupienie się na najbardziej bolesnych przeżyciach. To mu da więcej energii aniżeli inne ''sprawy''.
Jedziemy, raz! I Dwa! I tak dalej.
Ćwiczący Kein to widok rzadki bardzo. Dla paru osób też i niezwykły. Zależnie od tego z jakiej strony zajdą, bo czasami jest co podziwiać w takiej sile.

Basior nie przerywając swoich ćwiczeń usłyszał to słowo. Ktoś go znał i do tego z entuzjazmem podchodził? Och, to mogą być tylko 4 osoby! Pomyślmy... która jest z Ognia... no tak.
- Marano!
Zaprzestał momentalnie treningu i obrócił się w jej stronę. Pamięta pierwsze spotkanie. Prawie zrobił z niej wariatkę! No tak to jest jak się wpada dosłownie na tego basiora.
- Co ty robisz w takim miejscu? Jakoś ciebie się najmniej tutaj spodziewałem!
Zarzucił z uśmiechem i dosyć powolnym ruchem ogona. Jeśli ogon idzie u niego w ruch to może oznaczać to tylko jego szczęście!
A z tym podglądaniem - ze zdania wynika że nie przeszkadza jej to jeśli osobnik jest jej znany (XD). Oj gdyby wilk o tym wiedział! A może lepiej nie.

Kurka. No nieważne, lepiej odpisać teraz póki jeszcze się pamięta!
Kein stał dostatecznie blisko (czy tam siedział) więc nie było potrzeby ruszania swojego tyłka dalej. On poza tym forever uśmiechnięty! Ale to chyba tylko dlatego, że miał dobrą passę ostatnio.
- Coś mi dzwoni z tym nie pozostawaniem w jednym miejscu. I w końcu słońce czyż nie?
Wypadałoby chyba wspomnieć, że już zaćmienie minęło. Nastało słoneczko!
I nie ma żadnych ciemnych miejsc niestety. Bez treningu, bez wolności!
- Przedłużyłem grzywkę i trochę dałem im odrosnąć.
Zaśmiał się lekko.
Faktycznie czuł się trochę dziwnie. Po raz pierwszy ktoś zauważył coś takiego! Normalnie niemożliwe! Ale dobrze, nie o tym mowa. Chyba.
- U ciebie się coś zmieniło? Albo chwilka... słuchaj, spotkajmy się za dwa dni. Muszę załatwić coś w domu.

EDIT: odleciał i tyle

zt.

Czy to smok? Ptak? A może jakiś dziwny twór zazdrosnych o przestworza dwunogów?
Żadna z powyższych odpowiedzi nie była poprawna. Od jakiegoś czasu Kakazu krążył nad okolicą, obserwując ją. W tamtym konkretnym momencie pragnął znaleźć miejsce właściwe na krótki odpoczynek. Jego skrzydłom daleko było co prawda do wycieńczenia, ale czy miało sens przeciążanie ich? W przypadku Kakazu była to zdecydowanie najważniejsza część jego ciała. Może oprócz głowy i tułowia - absolutnego minimum wymaganego do życia.
Lekko lśniący wodospad od razu zwrócił uwagę gryfa. Zadowolony zniżył lot, by lepiej obejrzeć to miejsce. Brzeg nie był stromy, woda przy nim płytka, a spadającą kaskadę otaczały z obydwu stron porośnięte mchem skały. Młodziak usiadł na jednej z tych, które wysokością równały się z progiem wodospadu. Trzymał się jednak dość daleko od wody. Unikał bliskiego kontaktu, bo lista nieszczęść, która mogła wyniknąć z mokrych piór zdawała się ciągnąć bez końca. Dopiero, gdy gryf nabrał pewności, że nawet jedna mała kropla nie miała styczności z jego skrzydłami, rozłożył je, jednocześnie kładąc się na skale.

Tajemniczy, aczkolwiek piękny dźwięk dochodził ze strony, z której istotka tutaj przyszła. Na dwóch łapach, wokół niej ptaki, które najwyraźniej pokochały melodię i podążyły za nastolatką, która także była zadowolona z tego, co robi. Po chwili ocknęła się nieznacznie, widząc, że dotarła do innego, malownczego miejsca, które bardzo jej się spodobało, ale nie tylko pod względem wyglądu - gdy spojrzała na swoje odbicie w wodzie, zmieniło się ono na najjaśniejszą gwiazdę, jaką można sobie wyobrazić. Świeciła ona najpierw na zielono, potem na jej kolor futerka - żółto. Młoda osóbka najpierw się odsunęła od wodospadu, a następnie zrobiła coś niespodziewanego - stanęła na dwóch łapkach, opanowyując równowagę, której uczyła się od bardzo dawna, a mianowicie od pierwszej prawdziwej gry na skrzypcach pod okiem czujnego i miłego mentora. A jako, że Słońce grało niezwykle mocno, a ciepło opanowało całe ciało, muzyczka skoczyła do letniej wody, nie zwracając uwagi na stworzenie, które zwane jest gryfem. Dała sporego nura, a zapewne pryskająca woda ochlapała stworzenie, a raczej jego skrzydła. Wadera stała się jakoś nieobecna, nie myślała, co robi. Wszystko, co jest rzeczywiste dla innych, stało się dla niej czymś niezwykłym. Woda dla dziewczyny nabrała niezwykłego koloru, na niebie świeciły gwiazdy, jak to zdołało źródełko pokazać. Uśmiechnięta skrzypaczka myślała radośnie ogonkiem, gdy dotarł do niej zapach jakiegoś innego osobnika, ale ten znacznie różnił się od innych. Podejrzane. Tak oto młoda popatrzyła w stronę tej tajemniczej woni, gdy zauważyła dziwne, niewielkie smoko-lwo podobne coś. To "coś" zdołało przypomnieć Jiyuu o mentorze. Po chwili jej pyszczek stał się czerwony, a dziewczynka stała się niczym burak. Teraz rumieńce nie były z powodu radości, lecz wstydu. Młoda uderzyła się lekko w pyszczek, a następnie ochlapała siebie po wspomnianej części ciała.
- Um... Cześć! - uśmiechnęła się, starając ukryć się zawstydzenie.
Muzyczka zaintrygowana spojrzała na rozprostowane skrzydła niezwykłej istoty, jaką okazał się być gryf. Nigdy kogoś takiego nie spotkała podczas wędrówki, jednak nie obawiała się niczego - być może dlatego, gdyż skrzydlate stworzenie było od niej troszeczkę mniejsze.