Leczenie

-ojojoj! Hola hola, dokąd to?
Wilk podbiegł do niej szybko przerywając jej próbę ucieczki.
-Jesteś cała pocięta ,a znieczulenia wkrótce ustaną, zobaczysz jak to fajnie jest chodzić z pociętymi mięśniami. Powinnaś poleżeć tu jeszcze chwilę...nie martw się w lecznicy praktycznie nikogo nie ma, a ja dam sobie radę. Póki co to trzeba zadbać o poprawę stanu, dostarczenie brakujących suplementów i tym podobne...Co do twojej nieobecności mentalnej to trudno mi określić. Ale jakoś z dwa dni będą. Ja też mam wiele do opowiedzenia...
Tempus obdarzył ją miłym uśmiechem i pogłaskał po główce. Spokooojnie wszystko jest pod kontrolą...tylko....zupa się chyba zaraz spali.
Wilk podniósł główkę i pociągnął nosem. Zachichotał nieco ukazując krzywy uśmiech zmieszany z niepokojem.
-Czy...chyba zostawiłem na małym ogniu nie?
Kiedy zadał to pytanie od razu ruszył do kuchni by zamieszać w garnku. Na szczęście potrawa była cała i zdrowa! Właściwie jest już gotowa do podania. Niestety wyjątkowo dziś bez mięsa, a że w lecznicy została już tylko Lea ,no i wychodzący łowca to nałożył skromnie dwie miseczki. Reszta zostanie na potem, może potem się coś tam ugotuje z mięsem? Wilk kiedy już wszystko ogarnął ruszył szybkim krokiem i zaserwował zupę Lei oraz Lee. Wytworność dania jest na poziomie no...całkiem niezłym okey? W sumie sami się przekonajcie!

-Demon? W sensie...kto to jest demon? Co to za istota że tak się jej boisz...wybacz mi ale naprawdę nie wiem co to jest ale...
Wilk się lekko skrępował i zasmucił tak jakby coś złego uczynił bądź dostrzegł coś czego nie powinien ujrzeć.
-...ostatnio widzę dużo niestworzonych rzeczy. Nie mogłem uwierzyć że coś takiego jest możliwe...a jednak! Chociażby...ty i skrzydła...wilki nie rodzą się naturalnie ze skrzydłami, ani nie potrafią tworzyć cieni, czy coś w tm stylu. Nie przypominam sobie również aby magia była niczym innym jak wymysłem dla dzieci a tu proszę...bum! Dostrzegłem przez parę dni po za swoim domem tak dużo że z początku byłem pewien że jestem świadkiem halucynacji. Teraz już sam nie wiem skąd się to bierze, jak to się ma do faktów i tym podobne...
Wilk spojrzał oczkami w dół zastanawiając się nad tym co teraz powiedział, siedząc obok niej jednocześnie siłą rzeczy przytrzymując ją w łóżku gdzie to chciał ją jakby nie patrzeć utrzymać. Czuł się zagubiony w tym nowym i obcym mu świecie z dala od ludzi gdzie było coś więcej po za czterema ścianami ,książkami, laboratorium i człowiekiem.

Mhmhm. Tak jak myślał. Aby czuć się pewniej w swojej sytuacji rozciągnął tylne łapy słysząc jak strzelają mu stare kości, a kończyny nie bolą. Było to na swój sposób bardzo przyjemne uczucie i dające ogromną satysfakcję, od Lee'go promieniała radość. Cóż, wyglądał jak dziadek, który na starość okazał się jeszcze odrobinę przydatny, a do tego nie chciał zaprzepaścić idealnej okazji do zrobienia czegokolwiek.
- A więc dziękuję wam za opiekę nad moim starym kuprem. Kroplówkę odłożę na łoże. - Posłał uprzejmy uśmiech do lekarki i zajął się nieprzyjemną igłą w jego nodze. Postanowił się nie pieścić i szybkim ruchem łba, za pomocą swego kła wyjął ciało obce z jego układu krwionośnego. Zużytą końcówkę, która pozostała w jego pysku, wyrzucił do kosza na tego typu odpadki. Mimochodem jednak przysłuchał się konwersacji dwojga opiekunów tegoż miejsca. Zmarszczył czoło, bo z tego co było mu wiadome, ów Kreiza (którą znał skądś, nie pytajcie, stare czasy kiedy to userka musiała być dwoma swoimi postaciami w jednym miejscu), która to takie piękne przedstawienie nam pokazała, była upiorem, nie demonem, a to jednak jest różnica. Lecz nie odezwał się. Sprawa go nie dotyczyła, wiedział na podstawie swego doświadczenia życiowego, że lepiej aby takie sytuacje zostały wyjaśnione przez osoby w nich uczestniczące.
Tak się zamyślił nasz ciemny basior, że zapomniał zlizać azotu, który to zdążył się zebrać w jego pysku i parę kropel spadło na posadzkę. No cóż, nie martwcie się, znikną za 3 posty. Westchnął głęboko jak dziadek oglądający rozrabiającego wnuczka. Tyle, że tym razem to on narobił bałaganu. Udając, że nic się nie stało, skierował się żwawym krokiem do wyjścia.
- Bywajcie. - Skinął delikatnie łbem na znak szacunku i wymaszerował z Lecznicy. Pierwszą rzeczą jaką zrobił było zatrzymanie się, nabranie głęboko powietrza, odetchnięcie z ulgą i ruszenie dalej.

/zt.

Kiwnął główką na znak pożegnania odchodzącego wilka. Potem lekko zachichotał na widok miłego uśmiechu.
-Zatem...czyli ten demon to nie to samo co wilk, więc Kreiza jest raczej ofiarą niż tym kto by mógł być zagrożeniem samym w sobie...ona wspomniała coś że zwalczyła tam tego no demona. Nie da się jakoś sprawdzić tego czy on mówi prawdę? W końcu jeśli ma rację to...to całe zajście nie miało sensu Jednak jeśli okazałoby się że to blef, to cóż...warto by było pomyśleć o jakiejś izolacji i zgodzę się z tobą co do tego co uczyniłaś. W końcu już widziałem co takie istoty potrafią...
Wilk cicho burknął pod nosem wspominając jak został potraktowany przez jednego wilka u którego mógłby teraz podejrzewać że był ofiarą właśnie takiego szkodnika.

Wilczyca przyszła tu z bólem głowy. Jej łep był rozcięty a łapa złamana. Odrazu wzięła bandaże i owinęła sobie te dwa miejsca. Potem położyła się i zasnęła. Blizny zostaną ale nic jej nie będzie.Minął dzień i głowa przestała boleć wilczyce. Pod bandażem kryła się blizna od ucha do karku. Złamana łapa- no cóż niema cudów...za miesiąc wyzdrowieje. Jednak żadna młoda wadera nie potrafi usiedzieć w miejscu więc i Nighti postanowiła się stamtąd wynieść. Było jej dużo, wszędzie...i ona niemogła tego tak zostawić. Kiesy tylko mogła wybiegła stąd z chustą na łapie- w miejscu złamania i uciekła gdzieś...pytanie tylko gdzie? Chyba zamierza dostać się nad jakieś urwisko, a może i nie...tylko ona to wie. Nighti chce zobaczyć czy wspomnienia nie uciekły i czy zna drogę nad urwisko...to dzięki któremu się tu dostała. Albo jakie kolwiek.

Well, więc witamy ponownie w lecznicy. Teraz była jedna prosta sprawa do załatwienia. Kein chciałby załatwić coś tak szybko jak to możliwe ponieważ może to być coś o wiele ważniejszego aniżeli... no wszystko właściwie.
Tak też i oto wszedł jak gdyby nigdy nic do lecznicy z ranną łapą (tym lepiej się nie zajmować jeśli nie chce się stracić życia - ostrzeżenie od usera), przy okazji szukając tej jednej osoby o którą starał się dbać jakiś czas temu.
W końcu i ją zauważył. W sumie nawet i Nighti.. i brak osobnika o imieniu Lee. To było tak szczerze mówiąc bardzo interesujące.
Ano tak. Miał przecież się z nim spotkać na polowaniu za kilka dni. Dobra, to nie jest jeszcze czas na to, więc można spokojnie myśleć.
Dopadł w końcu ją. Lea. O nią mu chodziło.
- Lea. Jesteś radną Ognia o ile dobrze pamiętam. Dodatkowo wiem, że w Nocy nie ma żadnych władz i moja sprawa wygląda następująco. Mogłabyś mnie tam wkręcić? Przydałby się tam porządek...
Po tych słowach po prostu stał. Nie miał nic więcej do powiedzenia właściwie.
Tyle jeśli chodzi o tego basiora w sumie. Czas pokaże ci się nadaje.

Wilk szczerze mówiąc ignorował większość ze słów które nie były związane z jego pytaniem, a raczej prośbą.
- Nic się nie dzieje. Tylko tyle chciałem wiedzieć i dzięki za przyjęcie. Tak byłem kiedyś w Nocy, a teraz zamierzam nad nią zapanować. Odzyskać jej potęgę tak jak kiedyś.
Tyle jeśli chodzi o niego. W sumie nie ma po co się rozpisywać ponieważ jedynie skinął łbem i poszedł.

zt.

Lacie przybyła do Lecznicy, szukając pomocy. Jej stan zdrowia nie był aż tak poważny, ale budził niepokój. Diabelsko ugryziona lewa łapa, z której ciekło trochę krwi. Drżała, nie mogąc powoli utrzymać ciała dziecka. Ta mocno zaciskała zęby, chociaż ból był (według niej) do zniesienia. Do tego były niewielkie siniaki, które można zobaczyć obecnie gołym okiem. Mówiąc wprost – nie wyglądało to najlepiej. Jakby wzięła udział w jakiejś walce.
Dziewczyna usiadła powoli w kącie, dając sobie dychnąć. Pustymi oczami wpatrywała się w wszelakie rzeczy, które należały do dwunożnych, nazywanych potocznie ludźmi. Szybko znalazła sens kroplówek, ksiąg oraz worków z krwią, ale to trochę dziwne – pierwszy raz tu jest w swoim życiu, a już poznała właściwości tych przedmiotów? Dobra, jest to nieważne.
Po krótkiej chwili była na podłodze mała kałuża krwi, pomimo próby zatamowania krwawienia. Stało jej się zimno.

Nim się obejrzał, Kein znikł, a on nawet nie zdążył podnieść się by zająć się ugoszczenia naszego przybysza. Ten tylko wzruszył ramionami i uśmiechnął się. Lecz po krótkiej chwili ktoś wkroczył do środka ,co zwróciło jego uwagę.
-Zaraz wrócę...rzucę okiem kto tam przybył.
Tempus podniósł się i udał się na korytarz gdzie dostrzegł to wilczyce w młodym wieku...a raczej drobną no. On nie umiał oceniać zbytnio wieku to też przestał się tym głowić. Jego uwadze nie uciekła plama krwi, której źródło znajdowało się na łapie.
-Ou, widzę że potrzebna pomoc...daj mi chwilę. Tylko nie mdlej mi tutaj!
Rzekł do niej żywszym głosem i skoczył w kierunku sali skąd przytargał niewielki plecak medyczny ,który ułożył obok niej. Wydobył z niego rolkę bandaży jak i opaskę uciskową ,którą założył powyżej rany.
-Oddychaj...spokojnie, jest przy tobie lekarz i nic ci nie grozi. Zaraz się tym zajmiemy i nim się obejrzysz wszystko wróci do normy
Uśmiechnął się lekko do niej, mimo swego wymęczenia i potrzeby odpoczynku. Przeczyścił pośpiesznie ranę i zaczął ją bandażować, nakładając na to opatrunek. Kiedy już zakończył bandażowanie przyjrzał się swojej pracy.
-Wybacz, ale ...chciałbym wiedzieć, co spowodowało tą ranę. Nie muszę znać szczegółów, ale ten jeden konkret, czyli co to zrobiło było by dla mnie miłe...a raczej dla ciebie bo to od tego zależy czy wyjdziesz z tego cało bez większych powikłań
Krwi nie było na ziemi zbyt dużo...zatem chyba nie był to jakiś poważny krwotok. Zdjął opaskę by nie utrudniała życia. Był pewien że było to coś bardzo poważnego ,ale chyba się mylił...zaraz się zresztą przekonamy czy wymaga to większej opieki.

Lacie natychmiast poczuła się lepiej, lecz nie miała chętki odpowiadać na to pytanie. Jej serce zaczęło szybciej bić, jakby adrealiny dostała dożylnie, ale nie.
– To zapewne nic poważnego... – oznajmiła, siedząc cały czas w miejscu.
Na prawej łapie widniał jeszcze mały szczegół – odcisk, trochę niewyraźny, ale taki, jakby ją cały czas więziono. Nawet tego nie zauważyła. Mimo to nadal próbowała się wykręcić wymówkami, nie podając prawdziwej przyczyny. Była trochę pod wpływem stresu, jednak starała się, by nikt tego nie zobaczył u niej zakłopotania.
Wygląd wilka pewnie by (troszeczkę) przeraził innych, ale nie ją. Wiele razy widziała protezy, raz były na przednie łapy, raz na tylne. Wyszła z Lecznicy, znikając zza drzwiami.
z.t

Wadera przyszła tu z Lacie. Trzymała ją w pysku. Położyła ją na łużku sama za to kładąc się na ziemi. Była cała odrapana. Od ucha do grzbietu była głęboka rana. Poprzednio, kiedy tu była wyszła z blizną od ucha do karku a teraz ma otwartą i dłuższą ranę. Jednak Nighti bardziej bała się o Lacie

Nighti uśmiechnęła się mile.
-byliśmy w górach i była lawina.Tyle powinno pani wystarczyć.Nie chcę o tym rozmawiać i proszę najpierw zająć się małą Lacie,jeśli można
Nighti nadal martwiła się o mniejszą waderę.Jednak wstała i podeszła do ?Lei?
-ja proszę tylko aby zrobić coś z tą raną
wskazała na drobniejszą ranę ciągnącą się od ucha do karku i trochę dalej bardziej krwawiącą od karku po środek grzbietu.W niektórych miejscach widać było mięśnie.Pulsujące i za krwawione mięśnie.W niektórych miejscach było gorzej-kości.Jednak krew pokrywała całe ciało.

Ugh, co to za miejsce? No tak... Lecznica, o której wspominała towarzyszce. Zbyt miękko, chyba jest na łóżku. Obraz miała rozmazany i dalej słyszała szumy. Tylko niewielkie fragmenty słów lekarki doszły do jej uszów. Lekko boląca głowa idealnie spełniała swoje zadanie. Do tego czerwona skóra,  niezwykle swędząca, ale Lacie miała silną wolę. Wstała, przysunęła jedną łapkę do przodu, by zobaczyć, a raczej poczuć granicę pomiędzy łóżkiem a wolną przestrzenią. Po chwili chwyciła jakieś futro, nie wie dokładnie jakie i natychmiast je puściła. Chyba ogon. Pozostało jej polegać tylko na węchu. Nighti 4 metry od niej, nieznajoma - podobnie, może cztery i pół? Jednak coś dziwnego w tym było. Trochę krwawiła, a to dawało jej ogromną ulgę.

– Ugh, ledwo co widzę i te szumy w uszach, cudem usłyszałam twoje zdanie. Mam nadzieję, że nie mówię za głośno – odpowiedziała, a jej łapy zaczęły się trochę trząść, ale to z lekkiego strachu i przemęczenia. – Trochę mnie boli, ale z każdą chwilą czuję się coraz lepiej.
Ledwo co widziała białą wilczycę. Natychmiast się otrząsła i zadała sama pytanie.
– A co z Nighti?! Wszystko będzie z nią w porządku? Muszę się na razie uspokoić... Więc byłyśmy w górach, tam się źle poczułam.
Oddychała głęboko, albowiem chodziło tutaj o zachowanie zdrowego rozsądku oraz dotlenienie. Być może to dobrze, być może to źle. Zacisnęła mocno zęby oraz wbiła trochę mocniej swoje pazury w łapę, żeby mniej swędziało. To, co jest silniejsze, szybciej dopływa do mózgu, a to, co słabsze - ignorowane. Dlatego, gdy wsadzimy palce do ciepłej i zimnej wody, będziemy inaczej wyczuwać temperaturę. Są różnice pomiędzy lekkim zadrapaniem a głęboką raną, najbardziej boli to drugie.
– Przydałoby się cofnąć czas i nie doprowadzić do tej głupiej tragedii, co nie? Nie wiem, jak mogłabym być głupia, w ogóle dziecko nie powinno przebywać w górach, gdy większość czasu spędzało na normalnych terenach n.p.m. Być może mogło to się skończyć o wiele gorzej, niż teraz. Mam się cieszyć czy płakać?

Lacie cierpliwie czekała na przebieg dalszych wydarzeń, jednak zbyt martwiła się o towarzyszkę. Jakby jej ciało chciało do niej podejść. Zaraz, zaraz, podejść?! Przecież nie można! Tak oto więc zeskoczyła z łóżka, pomimo dręczącej choroby i podszedła do Nighti, której nie widziała, a raczej rozmazaną. Chwyciła za łapę, próbując coś zrobić, jednak na nic jej błagania. Obwiniała się, jednak musiała coś zapamiętać: "Jak w alchemii, nie ma czegoś za nic. Należy coś poświęcić, by coś zyskać". Wskoczyła na miękkie łóżko i położyła się, a jej oczy nabrały pustki.

Nighti przez chwilę była zamyślona. Poczekała aż p.doktor Lea skończy zabieg. Troch była oszołomiona ale kiedy zobaczyła że Lacie zeszał z łuszka szybko wstała i podbiegła do niej. Usiadła koło jej łużka kładąc pysk na pościeli. Jej czerwone oczy wpatrywały się w Lacie. Nagle zauważyła zmianę w wyglądzie oczu Lacie
- Lacie, hej! Widzisz coś? W twoich oczach jest taka pustka. Poczekaj zaraz ktoś ci pomorze
Wystraszona podbiegła do doktor badającej krew Lacie.
- p. Doktor Lacie, jej oczy , nich, są takie puste
Nighti wróciła do Lacie. Położyła łapę na jej ramieniu
- spokojnie, zaraz wrócisz do normy

Jej oczy wyglądały tak, jakby nie żyła, ale przecież funkcjonowała normalnie. Przestraszyła się wtedy, gdy ledwo co zobaczyła przyjaciółkę. Dominował kolor czerwony, trochę czarnego i tło. Wiedziała, że to ona, gdyż wyczuła jej zapach. Przecież powinna odpoczywać a nie ruszać się. Rany w każdej chwili mogą się otworzyć, powodując obfity krwotok. Lacie tego nie chciała.
- Powinnaś się położyć i nie ruszać przy tym, wiesz o tym - chciała chociaż trochę zatroszczyć się o starszą waderę. - Jesteś w poważniejszym stanie, niż ja.
Czekała na diagnozę lekarki. Nigdy wcześniej tak nie miała, więc cóż to może być? Związane z przeszłością? Oto te pytania męczyły wilczycę.

Wadera spojrzała na mniejszą
- moje rany są nieważne teraz liczy się tylko twoje zdrowie. Powiedz proszę co robiłaś przed spotkaniem ze mną tam w górach. To naprawdę może być ważne. Według tego można się dowiedzieć co mogło być przyczyną