Kraniec Świata - Granica Południowa

// nie ma sprawy - ostatnio też nie miałam nawet czasu, by zajrzeć ;( //

Ucho Gehenny poruszyło się lekko, zaś uniesiona dotąd przednia łapa spoczęła na podłożu, gdzieś w niedalekiej obecności pozostałych trzech. Ogon samicy wił się przez moment niczym jaka żmija, coby następnie przylgnąć do ciemnego zadka wadery, ogrzewając niezbyt zgrabną pupę tejże istoty. Spojrzenie dwóch płomyczków, które niejako zastępowały oczyska, spoczęło na jasnej sylwetce panny AA, zaś krańce pyska rozciągnęły się w poniekąd szyderczym uśmiechu. Nie miała ochoty na jatkę ani przelew krwi, czasem i demon podyskutować ma chętkę.
- Zwyczajna ciekawość. W zasadzie "Kraniec Świata" brzmi dość... interesująco. A wygląda jeszcze ciekawiej - mruknęła oschle, wstając i podchodząc nieco do urwiska, spoglądając w dół. Jakie inne światy się tam kryły? Jakie zagrożenia? Zagadki? Niebezpieczeństwa? Ofiary oraz banda drapieżników? Oprawcy oraz ich zniewolone dusze? Zaraz jednak nieco oddaliła się do cienkiej granicy pomiędzy życiem a śmiercią, by ponownie zerknąć w stronę Arii.
- Byłaś tam kiedyś może? - spytała leniwie, ospale opadając na brzuch na podłoże. Wyciągnęła się niczym domowy kocurek przy piecyku lub innym źródle ciepła; zaś temu czynowi towarzyszył chrzęst starych, acz zaiste nieśmiertelnych, kości.

- A więc typ podróżnika. W Krainie na stałe? - spytała pierwej niskim, gardłowym oraz zachrypniętym - nieco może nieprzyjemnie - głosem, mierząc spojrzeniem całą sylwetkę jasnej samicy. Jednocześnie uniosła się nieco do siadu, ciało swe podpierając mocno i pewnie przednimi łapskami, wbijając w skałę ostre pazury. Bynajmniej nie w celu jakiejkolwiek demonstracji czy jakiegokolwiek szpanu, a jedynie w ramach odruchu. Znów nieco niczym kot, który - obawiając się, iż spadnie - wbija pazury w firankę, karoserię samochodu czy cokolwiek innego, na czym właśnie się znalazł. Ogon wadery powędrował powoli od jednego boku zada do drugiego, otulając tym razem przeciwległą część ciała samicy.
- Demonem? Ach, no tak! Kompletnie wypadło mi z głowy - mruknęła zgoła obojętnie, chłodem tonu swej wypowiedzi niemalże mrożąc krew w żyłach. Zupełnie, jakoby 'zaskoczona' była 'błyskotliwością' rozmówczyni, choć - jak wiadomo - demon nigdy nie działa tak prostoliniowo. Nic nie jest oczywiste. Może więc i motywy jej oziębłości były całkiem inne, odmienne od tych wcześniej założonych?
Skierowała leniwie spojrzenie w stronę 'tamtego świata', wciąż zastanawiając się, jak tam może być. Od tej jasnej niewiele się pewnie dowie, a jednak sama tam iść nijak nie zamierzała. Nie chodziło nawet o tchórzostwo, a raczej o zwyczajne lenistwo. Trzeba tak kombinować, by wiele osiągnąć - nie robiąc zbyt wiele...

Demoniczna zaś nie drgnęła wcale, bo i nie widziała powodów, aby marnować energię. Kiedyś może się przydać bardziej, mocniej, więcej. Na razie nie wyczuwała zagrożenia, choć milczący gryf niejako ją intrygował. Niemniej nie na nim, a na białej wilczycy większość uwagi swojej skupiała.
- Ja na stałe, zdecydowanie. Póki da się tutaj istnieć, nie zamierzam się stąd wynosić, bo w końcu po co marnować czas na wieczną pogoń za.. za czym, właściwie? Dlaczego wędrowałaś? Szukałaś czegoś czy raczej przed czymś uciekałaś? - mówiła powoli, spokojnie, chłodno, niemalże świdrując spojrzeniem sylwetkę swojej rozmówczyni. Kraniec jej kity poruszał się spokojnie, miarowo i niezmiernie powoli na boki, jednakże przypominało to raczej kocie poruszanie końcem ogona, niźli merdanie, machanie czy cokolwiek innego, na co potrzeba zdecydowanie więcej energii.

- Na tyle długo, by poznać kłamców - orzekła spokojnie, dość może wymijająco. Spojrzenie płomyków zawiesiło się na nieco dłuższy moment na facjacie jasnej samicy, zaś ogon przemknął po podłożu, coby wysunąć się maksymalnie w tył i końcem swym oderzać lekko raz za razem o skałę. Glebę. Ziemię. O to, co było pod nim. Krańce pyska uniosły się nieco szyderczo. Owszem, potrafiła wyłapać, iż Arya rozmija się z prawdą. A nawet, jeśli tylko jej się zdawało, kto zabroni jej udawać, że wie lepiej? Ostatnio w końcu nie robiła niczego innego, jak jeno się wymądrzała oraz prawiła jakoby wszelkie rozumy posiadła. Fakt faktem, demoniczna cząstka Heni pomagała czasem dość nieźle rozumować, myśleć czy wręcz knuć. Niepowodzeniami nie zwykła się przejmować, bo i czasu na to szkoda. Na trop nieszczerości naprowadziło Gehennę nagłe urwanie i zawahanie się oraz fakt, iż najwidoczniej jej rozmówczyni bardzo zależało na szybkiej zmianie tematu. Niewygodny temat - a to niemal zawsze oznaczało kłamstwo.
Postanowiła jednak łaskawie i wspaniałomyślnie nie drążyć tematu. Przynajmniej na razie.
- Cóż, kilka wiosen w Krainie już się przeżyło, jednak stwory mojego pokroju nie przywiązują uwagi do upływu czasu. Jesteśmy ponad tym - rzekła obojętnie, a długi ogon ponownie zaczął się wić - co nie trwało jednakże zbyt długo: tyle jeno, aby kita ponownie przylgnęła spokojnie do boku zadu samicy.

No,nic. Tutaj chyba już za wiele nie zdziała. Wstała zatem dość ospale, przeciągnęła się z głuchym trzaskiem, by następnie anemicznie i jakoby bez ni krzty przekonania ruszyć przed siebie, nie racząc nawet ozwać się do jasnej samicy. Ktoś, kto bezczelnie ją ignoruje, nie zasługuje widocznie na odrobinę nawet uwagi lub grzecznościowe pożegnanie.

zt.