Źródełko życzeń

Wadera jedynie zaśmiała się pokrótce słysząc jej pierwszą i jakże przedziwną wypowiedź.
- U mnie niestety tak, ale kochana! To nie Rosja! Tutaj można się czuć wolnym i równym tak długo jak się chce! Przynajmniej według mnie, o! Poza tym hierarchia jest i tak mało ważna przecież. Nigdy nie można czuć się gorszym przez kogoś innego. W sumie.. chyba zeszłam trochę z tematu, ups. - rzuciła od tak ze szczęściem.
Jednak pozytywna wena pchnięta w tą waderę jest... dosyć dziwna krótko rzecz biorąc.. ale przynajmniej jest jakiś pomysł na Dianę! I nie pójdzie do blokady, o! Chodzi tutaj właściwie o zamiar taki sprzed... paru miesięcy. Nie obecny, bo takiegoż nie ma.
Kiepska sytuacja rodzinna.. coś user o tym wie niestety ale, ale! Nie pora na smutki przecież!
I nie można też tego zapijać jak niektórzy,o ! To jest mało rozsądne i czasami gorsze aniżeli parę dni płaczu. Kurka pieczona, znowu się rozgaduję.
Ach i jedna zmiana co do postów - nigdy więcej nie bd pisał ''brak weny'' albo takie tam pierdołeczki bo patrząc na 21.5 calowy ekran to WSZYSTKIE posty wychodzą mega krótkie. Ach ta rozdzielczość O_o
- Pozielenili? Tak się w ogóle da? Opowiadaj! - powiedziała z ogromnym zaciekawieniem.
Ha! Zamiana stanowisk obecnie zaszła!
Uśmiechnięta wciąż patrzyła się w nią. Może to jej doda... humoru albo czegoś? Diana akurat tutaj była w totalnej kropce, bo nie znała się na niczym poza gadaniem, że odetnie komuś genitalia albo skopie tyłek, o! Albo, że jest homoseksualna. To.. ten.. a to pomińmy, bo póki co żadnego samca nie ma w zasięgu wzroku, o!

Wo w mordę jeża xd
Teraz chwila zastanowienia.. jak długi to jest post? Hmm.. pewnie ledwo się mieści w standardach. Trudno, to ma być przecie zabawa!
Wadera tak myślała przez chwilkę, jak tej odpowiedzieć. Czym jest Rosja.. hmm...
- Coś w rodzaju Krainy, tyle że z ludźmi i w ogóle! Taki teren dość... ogromny. Zimny, strasznie karygodny i w ogóle można do tamtego miejsca podpisać bardzo wiele złych rzeczy, o! Jakbyś chciała przejść całą Rosję to na pewno w rok byś tego nie zrobiła. Ucieczka stamtąd też jest niemożliwe prawie. Jakby tu jeszcze nakreślić... hmm. - wadera przerwała i chwyciła się za łeb. Jak tu jeszcze jej dopowiedzieć.. to jest pytanie. - Można to uznać nawet za po prostu ogromny las, polany i w ogóle wszystko! To taki środek świata!
Trzeba przyznać, że po dziś dzień, nikt nie spytał jej czym ten Kraj jest. Nawet nie wiecie jaka była dumna opowiadając to wszystko! Niektóre rzeczy to były totalne bzdury, ale cśś. Dajmy jej żyć tak jak jej się to podoba, o!
- Tak trochę hipisi. Albo to po prostu się mi mylą pojęcia, a to jest akurat bardzo możliwe, hehe. Poza tym gadanie... jesteś normalna przecież! Przynajmniej według mnie. Normalność nie określa się po wyglądzie aż tak a jeno po tym jak ktoś się zachowuje. Tak było przynajmniej w moich stronach czasami. Podkreślam czasami. Ale tutaj nie ma takiej zasady! Ciesz się teraz życiem, o! Nikt przecież nie będzie cię tutaj oceniał po wyglądzie, a jeśli to zrobi to dostanie potrójnie w pysk ode mnie. Typowa Rosyjska kobieta ze mnie.
Ostatnie słowa rzuciła jakby z premedytacją. Jednak po sekundzie się roześmiała z prawdy. No cóż, Ruska baba czyż nie?

Rhaena przyszła tutaj zamyślona. Nie mogła przypomnieć sobie swojego dzieciństwa, ale pamiętała chwilę śmierci jej całej rodziny. Bawiła się na niewielkiej polanie niedaleko rodziców i siostry, kiedy ktoś krzyknął: Uwaga! Wróg nadchodzi! Przestraszyła się strasznie i pognała szybko do rodziny, ale w chwili w której przybyła jej rodzice wydawali ostatnie tchnienie. Nie widziała siostry. Pomyślała, że jej bezwładne ciało leży gdzieś w pobliżu. Nim zdążyła się rozejrzeć ktoś walnął ją w tył głowy. Zawyła z bólu, ale nie zemdlała. Próbowała rzucić się na napastnika, ale był zbyt szybki i silny. Znowu ją walnął. Tym razem w kręgosłup. Ponownie zawyła i upadła. Znowu napastnik walnął ją w tył głowy. W tej chwili straciła przytomność. Obudziła się parę dni po tym zdarzeniu. Pamiętając tylko ostatnie wydarzenie. Była cała umazana swoją własną krwią, ale nie przyszła tu się umyć. Szczerze mówiąc krew jej nie przeszkadzała. Napiła się wody. Jednak postanowiła się obmyć. Jeśli spotkałaby kogoś to możliwe, że ten ktoś pomyślałby, że jest ona morderczynią. No bo kto łazi umazany krwią? Kiedy już skończyła obmywać swoje piękne, rude futro, wyszła z wody i ułożyła się niedaleko. Prawie natychmiast zasnęła.

Przechadzała się bez celu, aż wylądowała w tym cudownym miejscu. Miekka trawała otulała jej łapy a szum strumyka koił jej uszy. Nagle odczuła ogromną siłę pragnienia, które narastało z każdym przełknięciem śliny. Już chciała wystartować do ożywczego strumyka, gdy nagle zauważyła śpiącą wadere. Postanowiła, że ominie ją cicho, bo gdy się zbudzi mogłaby ze strachu ją zaatakować. A Bardrex nie po drodzę było do porachunków. Przynajmniej dzisiaj, bo zazwyczaj uwielbiała popadać w konflikty. Taka już była z niej wilczyca. Zimna i nieokziełznana. Jednak od kiedy w krainie świeci słońce spotulniała trochę. Szybkim, ale dostojnym i cichym krokiem podeszła do strumyka i napiła się wody. Pochlapała się także nią po pysku, żeby się ochłodzić. O tak cudowny dzień...

//Sorry, że tak krótko, ale mam strasznie dużo zadane

Obudziła się po kilku godzinach snu i zobaczyła jakąś wilczycę. Ucieszyła się, bo dawno nie spotkała nikogo. Podeszła do niej powoli, w obawie, że ta, zaskoczona rzuci się na nią, i powiedziała: Witaj, jestem Rhaena, Rhae jeśli wolisz. A ty? Spojrzała na wilczycę i posłała jej radosne spojrzenie. Zauważyła, że jej rude futro wyschło. Wygląda na miłą. Mam nadzieję, że taka jest naprawdę... Podeszła do źródełka i napiła się wody. Może to będzie moja przyjaciółka...? Mam nadzieję.

^ - uznajemy, że ich nie ma, bo i tak nieaktywne są :).

Nie wiadomo dokładnie, co przywiało tutaj tę zabłąkaną istotkę. Niby zwyczajna, lecz już nie, ponieważ zmieniła znowu swój wygląd. Widać było, iż po części działa na nią dojrzewanie, zatem wilczyca postanowiła chociaż raz zadbać o swój ładny wygląd. Chodząc powoli, jej sukienka falowała i do przodu, i do tyłu, jakby sterował nim ktoś inny - no bo to był przecież wiatr, który z każdą chwilą się wzmagał, a dodatkowo zyskiwał na swojej chłodności, jakby przeszło się niemal obok śmierci. Jej noga nadal nie wyzdrowiała, co było złym znakiem - chociaż lepiej mogła chodzić, nadal kulała, mimo to myślała zwykle pozytywnie. Życie nie jest po to i nie zostało stworzone, by się zamartwiać tym, co się złego stanie. Należy zapomnieć o jutrze, ponieważ jest ono dzisiaj, stawiać dzielnie każdy krok, żeby się nie wycofać po tym, co przeszliśmy. Gdyby teraz przerwać swoją dosyć długą i trudną podróż, wszystko poszłoby na marne, zatem Ongaku nie porzucała nigdy nadziei, także w tej chwili - po kilku minutach dotarła z radością do tego dziwnego zbiornika wodnego, w którym ciecz była krystalicznie czysta. Tak oto usiadła na brzegu (na dwóch kolanach), by następnie sięgnąć swoimi puchatymi dłońmi do jeziorka, zaspokajając swe pragnienie. Dziewczyna uznała przy okazji, iż to miejsce jest dobre do spędzenia nadchodzącej nocy - czemu nie? Nie była zbytnio głodna, troszeczkę trawy przy okazji jej nie zaszkodzi, może i rybę złowi! Wadera zdjęła więc ze swoich pleców futerał na skrzypce oraz położyła je gdzieś na boku, opierając o skały przedmiot. W jej ręce nadal widniał ten drewniany kij, który zdobyła podczas przygody ze smokiem, o ile się nie mylę. Po krótszej chwili Jiyuu przemieściła się, chwytając swoje kolana oboma rękoma. Nie miała obecnie nic do roboty, a Niwatori nadal dzielnie obok niej latała, siadając od czasu do czasu na jej delikatnym, szarym ramieniu.

Asjena odpoczywała zmęczona... tym wszystkim. W jej głowie wirowało od natłoku informacji, zdarzeń i całej tej "nie logiki" świata. Miała odrzucić swoje zasady i przyjąć te? Przecież... to wbrew jej naturze, musiała by przestać być sobą aby się tutaj wpasować. Ale skoro cały świat taki jest... czemu nigdy nie słyszała takich wilków? Czemu rozumiała tylko mowę opiekunki i klonów a nie słyszała innych? Leniwie przełożyła łeb na drugą stronę skrzyżowanych łap. Postanowiła, że da się ponieść temu co ją tutaj zastanie. Może prócz atakowania jest coś innego? Wbrew pozorom, Asjena nie była tylko zdziczałą maszyną do zabijania mniejszych od siebie... czy ogólnego wyrywania kończyn i wnętrzności. Smoczyca była bardzo inteligentna, jednak często jej instynkt zagłuszał całe to rozumowanie.
Miała stosunkowo krótki i spokojny sen, śniły jej się pokryte lodem i ogniem (tak, dokładnie tak) góry. Niezwykłe zjawisko które już gdzieś widziała, jednak tak dawno temu... Obudził ją jakiś chlupot wody, pierwsze co zrobiła to spojrzała na niebo aby ocenić na swój sposób czas. No tak, księżyc nie świeci już tak mocno a więc możliwe, że albo pół nocy minęło albo dopiero noc się zaczęła. Tak czy inaczej, potem (nie ruszając się z miejsca) zlokalizowała źródło poruszonej wody. A jak zobaczyła kto to.. Zdziwiła się. Jej oczy które zazwyczaj były średnio widoczne, teraz świeciły ognistym złotem a było je doskonale widać. Wydała z siebie cichy (jak na nią) pomruk, chcąc zwrócić uwagę OnJu. Przekrzywiła lekko łeb na prawo, baaardzo uważnie się jej przyglądając. Chyba... chyba znowu będzie łowić ryby! Czemu by z tego nie skorzystać!

Ongaku została wręcz wytrącona z równowagi, gdy znowu poczuła ten znajomy zapach. Zaczęła więc rozglądać się po wszystkich stronach, myśląc, iż to jest tylko jej złudzenie. Wiadomo przecież, że czasami mózg może płatać figle, szczególnie w sytuacjach zauroczenia, lecz nie w tej chwili! Woda w źródełku była nieskazitelnie czysta oraz spokojna, lecz po krótszej chwili zaczęła się lekko poruszać, falować do przodu i do tyłu pod wpływem narastającego wiatru, który był coraz zimniejszy, jakby nadchodziła już powolnymi krokami zima. No bo nadchodziła!
Tak oto dziewczyna wstała, aż zobaczyła złotego smoka, który gonił ją i za wszelką cenę starał się złapać niewinną pandę. Już nie tęczowo-włosa, bo sobie ścięła włosy, które jej przeszkadzały, schowała swój kij, bo przecież nie chciała rozpoczynać ponownie "Igrzysk Śmierci", które przypędziły jej ogromnego stracha. Oczywiście jej nogi się uginały pod wpływem narastającego strachu, lecz Jiyuu wzięła głęboki oddech, by uspokoić swoje serce. Waliło ono niczym dzwon w kościele, chociaż nie miała żadnej choroby, po prostu - uderzenia wzrastały, poczuła się dosyć dziwnie, jak nigdy wcześniej. Niwatori skryła się niemal za głową dorastającej, dokładnie sobie przypominając to, co się stało dosyć niedawno. Wojowniczka starała się zachować zimną krew, jednak z trudem jej się to udawało. Czuła się obserwowana, widziała dokładnie złote ślepia smoka, przez którego jest teraz po części kaleką - panda nie miała gdzie się udać, ponieważ Lecznica jest już opuszczona na dobre...
- Witaj... - powiedziała, lekko się kłaniając, a następnie spojrzała na nią dosyć przyjaźnie, by jej nie rozdrażnić, jak to zrobiła poprzednio, budząc ją ze snu. Przecież nie podbiegłaby, ponieważ zapewne gadzina by się zdenerwowała, zatem stała niczym słup soli w jednym i tym samym miejscu. Najchętniej by uciekła tam, gdzie pieprz rośnie, jednak straciła obecnie władzę nad swoimi nogami. Tak oto smok mógł ją zjeść albo po prostu poznać - wszystko zależało od intencji ledwo co poznanego stworzenia.

Asjena przeciągnęła się jak kot, wstając z miejsca. Jej skrzydła nigdy nie były złożone chyba, że mówimy o polowaniu, przez co wyglądała na bardzo dumną. I ta jej szyja, Asjena miała swój urok co oczywiście wiedziała. Podeszła powoli do OnJu i spojrzała jej prosto w oczy, po czym usiadła naprzeciw niej wyraźnie gapiąc się na jej kij. Znaczy się, schowała go ale z takiej wysokości był trochę widoczny. Musiała jej jakoś pokazać co chce, albo po prostu wrzucić ją do wody. O dziwo, smoczyca jakoś wyjątkowo luźnie czuła się przy tej (nietypowej) wilczycy. Odrzuciła swój nawyk, że to co dziwne i niezrozumiałe należy wyeliminować. Zastąpiła to chęcią poznania, co może uratować skórę OnJu.

//sory że tak krótko wena na wyczerpaniu ;p

Każdy ruch smoczycy powodował, iż dziewczyna coraz bardziej się bała. Co prawda mocno ściskała kij, by uderzyć, jeżeli coś złego się stanie, jednak czekała i czekała. Aż się doczekała! Smoczyca siadła obok niej! Coż za pech! Jiyuu rozszerzyła swoje oczy niemal dwukrotnie ze strachu, bo jak to mówią: "Strach ma wielkie oczy". Jej serce biło bardzo szybko, jak wiertarka udarowa, oby tylko zawału nie dostała. Oddech znacznie przyspieszył, brzuch zaczął boleć, a nogi uginały się zarówno pod ciężarem pandy, jak i ogromnego stresu/strachu. Nie mogła zrozumieć, dlaczego los przesłał jej w nagrodzie tę gadzinę, która o mało co jej nie zamordowała! Niwatori już miała odlecieć, gdy po prostu coś wewnątrz niej się odezwało. Coś, co nie pozwoliło opuścić niemal najlepszej przyjaciółki. Właśnie w tej chwili wojowniczce przeleciał cały świat przed oczami. Zauważyła najpierw Losta, który nosił swoją tajemniczą maskę, płakając niemal krwią, a następnie Shiragę - biseksualną wilczycę, którą polubiła. "Piwna Nuta" oraz Alastair, który był zarówno barmanem, jak i szefem, oglądający jej niesamowity występ, pełen emocji dziewczyny. Blank (o ile się nie mylę), aż wreszcie Asjena. Goniła ją do utraty tchu, gdy Jiyuu wpadła do dziury, przez co nie została w pysku drapieżnika. Spotkanie z Keinem, a także kolejną gadziną, która kpiła sobie z nich. O tym wszystkim pomyślała Ongaku w niemal kilku sekundach.
Oczywiście uwadze dziewczyny nie przeszło to, iż smok cały czas wpatrywał się na jej kij, jednak nie wiedziała, co dokładnie od niego chce. Może sobie przypomniała smoczyca, jak nim wymachiwała panda, próbując uchronić się przed gadziną? Ach, przecież jeszcze był Berendar, który na szczęście przyjął atak Asjeny na siebie. Może na pecha? Przecież po tym rozpaczała!

Był to duży problem, smoczyca zastanawiała się jak jej to pokazać. Wstała aby mieć "lepszy widok" na wilczycę. Zamruczała (o ile tak to można nazwać w wykonaniu smoka) odsłaniając lekko kły, po czym tak po prostu podcięła ogonem nogi OnJu. Zaśmiała się po swojemu i cofnęła w tył, lekko się denerwując bez większego powodu. Nim ona wstała, Asjena chwyciła jej ubranie w zęby i od tak wrzuciła ją do wody. Znowu się zaśmiała, wskazując łbem na jej kij, kładąc się na ziemi i otwierając pysk. No co, musi jakoś w końcu ogarnąć o co złotej chodzi. Albo Asjena zje OnJu, w sumie nigdy nie próbowała takiego kolorowego "wilka" czy raczej w jej mniemaniu-stwora.

Ongaku po prostu sobie stała, gdy nagle poczuła coś dziwnego, co uderzyło ją, powodując upadek dziewczyny. Ta troszeczkę wkurzona nie mogła wykonać uniku, a to ze względu na to, iż jej noga nie była do tego zbyt sprawna. Tak oto jeszcze została chwycona za ubranie, przy okazji wrzucona do wody. Przecież to mogło się skończyć źle! Oj, gdyby ona była większa, zapewne wrzuciłaby Asjenę do tak lodowatej wody, jednak powoli zaczęła pojmować, o co dokładniej chodzi smoczycy. Na początku była na dnie, lecz po chwili znalazła się na górze, cała zmarznięta i przemoczona - a w pysku miała rybę. Tak oto wypluła ją na brzeg, a następnie powoli wyszła, gdyż miała nadal skaleczoną nogę - sam ten wypadek nie polepszył sprawy. Wadera fuknęła się lekko na nią, wstając powoli i otrzepując się, by nie zmarznąć, dodatkowo wzięła swój strój i mruknęła cicho pod nosem.
- I znowu do prasowania! - wkurzona kopnęła swoją sprawną nogą inny kamyk, wykręcając spodenki, by nie nasiąknęły zbytnio dużą ilością wody. Dodatkowo chwyciła swoje czarne wilcze uszka, ściskając je niczym gumowe piłki. W tym stanie nie mogła pozostać zbyt długo. Tym razem rybka szarpała się na brzegu, próbując uciec, jednak na marne - przecież nie ma nóg, co nie? Zatem nie może poruszać się niczym wilk lub inne stworzenie. Jedyne, co robiła, to "klaps, klaps", czy coś w tym stylu. No wiecie, przecież już niektórzy mają karpie w domu!
z.t

Ból, życie, śmierć... Ból, życie, śmierć...
Przyszedł tutaj niedawno po tym, jak został zamieniony przez jakieś jezioro właśnie w to coś... Sam nie mógł uwierzyć, jak wygląda. Najchętniej powróciłby do swojego normalnego wyglądu, ale istnieją też plusy takiej metamorfozy, nie ma co! Westchnął głęboko, poprawiając swoją nową torbę. Wymienił ją z kimś, nie wiadomo, po co. Nadal znajdowały się w niej różne kabelki, które zdobył z poprzedniego zdarzenia, co zapewne odmieniło go po części. Jego łapy stąpały pewno, a zdeterminowany wzrok tylko dodawał mu słodkości. Bo nie dość, że wygląda jak czekolada, to jeszcze tak pachnie! Słońce grzało go niemiłosiernie, aż wreszcie zrozumiał, że biały kolor odbija światło i dlatego było mu tak zimno. Teraz ma całkiem gęste, piękne oraz lśniące futerko, w którym nie czuł się aż tak dobrze. Musi się przyzwyczaić. Ale powracając do wyglądu torby - ta idealnie komponuje się z wojskowym szalem, który gdzieś zdobył, nie wiadomo, gdzie. Poprawił swoją niewielką grzywkę, idąc dalej, męczony przez pajęczyny oraz drobne stworzonka, które zapewne boją się go bardziej niż on ich sam. Machnął delikatnie ogonem, zauważając źródełko wody. Na początku bał się do niej wejść, jednak chęć ochłodzenia ciała dała za wygraną - tak oto wylądował w wodzie. Gdzieś na brzegu, bo nie jest zbyt duży. Rzeczy pozostawił w suchym miejscu, mając przypięty do łapy nóż. Boicie się, że ten zardzewieje? Raczej nie powinien, gdyż jest wykonany ze stali nierdzewnej, co jednak może odbić się na jego ostrości oraz wytrzymałości. Jednak na pewno nic mu się nie stanie, gdy będzie miał jakikolwiek kontakt z wodą. Najwyżej po kilku minutach wyjdzie. Zielone oczy spoglądały we własne odbicie, aż je zamknął. Było mu tak przyjemnie... Ale wiedział, że w lesie czają się różne niebezpieczeństwa. Nawet wyglądające niewinnie miejsce może być pułapką. Pułapką do Śmierci. Dlatego warto wspomnieć, że utrzymywał przez cały czas wartę. Aż położył się na plecach, o dziwo nie tonąc, jednak było to dla niego niewygodne, zatem powrócił do zwykłej pozycji. Siedział zanurzony, mając łeb nad powierzchnią wody.