"Piwna Nuta"

Wyjątkowo. Pięknie.
Usta milczą, dusza śpiewa... Pracowite słowa pokonały dystans na linii Alastair-Abbey, by dotrzeć do ucha - jednego, w rzeczy samej, jako że drugie niedomagało dzisiaj jeszcze bardziej, niż działo się to zazwyczaj - ostatniej z wymienionych stron, gdzie musiały poszukać sobie miejsca, co nie było łatwe o tyle, że przyjęto je wyjątkowo niechętnie. Słowa bowiem mają moc, pewien odczyn, czasem kwaśny, źle wpływający na istotę, przeciwko której są wymierzone, tego całkiem łatwo się nauczyć, gdy się już ma na psychice kilka blizn po tak właśnie zaprawionych pociskach, a wtedy nie nęcą nowe komunikaty, właściwie odczuwa się przed nimi ogromny lęk, z czego raczej jasno wynika ogrom trudności, jakie musiało pokonać stwierdzenie właściciela lokalu, a przede wszystkim jeszcze większy trud, z jakim zjednał sobie jej serce. Tymczasowo, do pierwszego podejrzenia o dwulicowość, jakie Abbey będzie w stanie na niego rzucić, to znaczy - wyjątkowo niedługo.
Kuła jednakże myśl, że ona tu jeszcze nie była, gryząca się z myślą, że i owszem, była. Nie mogły one przynieść ze sobą naprawdę kłopotliwych zakłóceń, bo przy pewnym poziomie chaosu gorzej być nie może, ale wolałaby – z pewnością wiele rzeczy… – znać odpowiedź ostateczną i zarazem jednoznaczną. Wtedy nie podejrzewałaby, iż ktoś może być jej Jakubem Szelą.
Głowiąc się nad tym, dwojąc i trojąc, właściwie przestała zdawać sobie sprawę, po jakiej orbicie krążyły pierwotnie jej myśli i zdecydowała się porzucić poprzedni temat, skreślić wręcz bezlitośnie z listy. Pozostało co prawda coś niecoś wspólnego z poprzednim prądem, jako że poczęła się zastanawiać, czy to ta sama rzeczywistość, co na zewnątrz. Ziemia wydawała się inna. Obca, a to przechodziło jej wszelkie pojęcie. W związku z tym może to miejsce tutaj to zupełnie nowy świat.
- Gdzie jesteśmy? – wypaliła dla odmiany, nie dość cierpliwa jednakże, by czekać na odpowiedź, poczęła oglądać posadzkę, postukiwać w nią pazurami. - To jest jakieś… obce… - oświadczyła z cicha, ledwie zbierając się na odwagę, by wypowiedzieć równie rewolucyjną sprawę na głos. Rzecz zakrawała na zamach stanu, co natychmiast wywołało w niej chęć skulenia się, a od chęci przechodziła do czynu jeszcze szybciej.
A userka coś czuje, że nic lepszego dziś ni jutro nie napisze, więc idzie na łatwiznę i wkleja to dziwadło, które skleciła. Po długich namysłach.

Drzwi skrzypnęły cicho, przyjaźnie, jakby witały stałego bywalca. Do lokalu z wyraźnym wahaniem wsunęła się chuda wilcza sylwetka. Nie patrzcie na avka, avek kłamie. Na Natanielu nie było ni grama mięśni! Dojrzewanie jego dopiero się rozpoczęło, był typowym, pokracznym wilczym nastolatkiem. Mogłoby się wydawać, że składa się z samych tylko straszliwie długich łap i grzywki opadającej na oczy. Spod grzywki ledwie było widać zarys notesu; oczy zaginęły całkowicie. A jednak Nataniel nie wpadał na wszystko, poruszał się, jakby tej grzywki wcale tam nie było. Jakby nic nie przesłaniało mu widoku.
Na jego grzbiecie siedziały dwie papużki, wokół łebka zaś orbitowało Zewnątrz.
Nataniel wrócił do domu, wciskając się w fabułę, jak zwykle przeszkadzając. Mam nadzieję, że się nie gniewacie.
Na widok Alka pod grzywką powstał uśmiech, kurtyna włosów nie wypuściła go jednak na zewnątrz. Zatem nie rozpoznał. Nie skojarzył.
Stanął przy barze, opierając łapki o blat. Od zewnątrz oczywiście, za ladę się nie pchał.
Czekał, aż tata załatwi wszystkie sprawy i będzie miał dla niego czas.
Userka po cichu liczy, że Natuś wciąż pije za darmo - jest biedak kompletnie spłukany. Nie ma nic i w sumie nigdy nie miał.

Post z fona