Las, zwykły las

Oj, nie wszyscy mezczyzni sa tacy wspaniali. Sa tacy, ktorzy beda ci przez dlugi czas wypominac, jak sie boisz robali, a nawet moze byc tak, ze beda ci je pod nos podtykac. Wszystkie istoty sa tak rozne, ze na podstawie paru "idealow" nie mozna okreslac innych. Ale userka woli darowac sobie te monologi, bo nic nie wniosa do fabuly.
- Pomylilo ci sie. Czas to pojecie wzgledne. - poprawil Lotke, usmiechajac sie pogodnie. Byla nawet urocza w swojej ulomnosci, choc - jak dotad - smiala sie troche dziwny sposob. Whisk zauwazyl to dopiero teraz, gdy jej smiech wydal sie mu inny. A moze nie? Co on tam wie o samicach...
- Niemniej, twoje stwierdzenie odnosnie tego powiedzenia jest w stu procentach prawidlowe, dotyczy to obu opcji podanycb przez ciebie. - dodal szybko, luzno i swobodnie merdajac ogonem, co bylo u wilkow przyjacielskim gestem.

sorki za jakosc posta, pisze z fona + jestem w szkole. xd

Oto młody basior zagościł w to oto miejsce. Ciemna sylwetka - no może nie co ruda- kroczyła powoli z opuszczonym łbem badając każdy choć najmniejszy ruch nie umknął jego uwadze.
Las był wyśmienitym miejsce gdzie Nichi mógł poczuć się swobodnie. Pociągnął nosem i ożywił się, gy wyłonił tysiące zapachów różnorodnej zwierzyny. Zaśmiał się cicho. Czas coś zjeść. Podążył za najmocniejszym zapachem. Był to mody królik który za bardzo oddalił się od swojej rodzinnej nory. Za daleko. Zaczął zataczać coraz to ciaśniejsze koła.
W pewnej chwili skoczył ku zwierzęciu i jednym ruchem mocnych szczęk złamał kręgosłup futrzakowi. Zadowolony z siebie zjadł zdobycz i położył się w gęstwinie krzaków, gdzie mógł spokonie zasnąć nie bojąc się o to , że ktoś go znajdzie.

Po opuszczeniu Kuv, Fantasme czuł się trochę wyzwolony. Mimo tego, że niezwykle miło spędził z nią czas... wiadomo, czemu, to ona sama w sobie wywoływała u niego dziwne uczucia. Była męcząca, chociaż ogólnie ją polubił. Tak czy inaczej, czas poszperać dalej w tej krainie, a nóż znajdzie się coś, co pomoże mu zrealizować jego cel. Spacerując po lesie, nie miał czasu na podziwianie jego naturalnego piękna. Zdawał się gdzieś spieszyć, chociaż nie spieszył się nigdzie. Szedł przed siebie leśną ścieżką, rozmyślając. Gdzie mogę znaleźć magię? co mi ją da...? Nic wcześniej nie zadziałało. Ale musiało być coś więcej! Zawsze jest. A przecież jego szczęście nie opuszcza...

Szła po lesie ciągnąc za sobą obolałe skrzydła. Jej ciało wydawało się być w agonii. Umysł jednak działał na najwyższych obrotach. Myśli w jej głowie szalały. Co jakiś czas tylko wzrok płatał figle. A może nie płatał i wszystkie drzewa naprawdę są takie same. A może po prostu krąży w kółko? Czyżby się zgubiła? Ta sytuacja wydała jej się znajoma, jednak nie miała pojęcia dlaczego.
Poczuła się jak zjawa błąkająca się bez celu. W sumie właśnie tak wyglądała. Jej czarne futro było umazane w błocie i zaschniętej krwi. Skrzydła już nie były białe, gorzej wyglądały nawet od sierści. Na białych piórach było wyraźnie widać wszelakie zabrudzenia. Tym bardziej, że wilczyca nie potrafiła ich ułożyć na ciele. Czuła suchość w gardle, a żołądek skręcał jej się w supeł. Zmęczenie tylko dobijało ją jeszcze bardziej. Pomimo to zmuszała się do stawiania kolejnych kroków. Jej głęboko lazurowe oczy prawie świeciły w ciemnościach.
-Gdzie ja jestem?- spytała sama siebie.
Nagle dotarł do niej nowy zapach. Rozejrzała się szukając jego źródła. Po chwili do niej dotarło, że jest to woń innego wilka. Nie wiedziała do końca czy to co poczuła to była radość czy lęk, w każdym bądź razie zmusiła się do przyśpieszenia kroku aby nie zgubić szansy na jakąkolwiek pomoc.
Sophia jednak nie miała się co martwić, nieznajomy wilk zmierzał leśną ścieżką prosto na nią. Gdy wreszcie udało jej się dostrzec samca przekrzywiła głowę zdziwiona. Wyglądała dosyć dziwne szczególnie charakterystyczny znak półksiężyca na jej czole aż emanował magią. Chciała zadać tysiące pytań jednak nie odezwała się. Wpatrywała się tylko lazurowymi oczami w nieznajomego. Nie pamiętała jak wyglądają inne wilki. Tak naprawdę ciężko jej było przypomnieć sobie żeby kiedyś widziała innego przedstawiciele swojego gatunku. Jednak coś wewnątrz niej podpowiadał jej że ten osobnik wychodzi poza wszelkie reguły.

Trudno było Fantasme wyobrazić sobie, jak roztrzepana była ta samica, ale już go porządnie bawiła. Widział ją z daleka, jak trzepała się na boki, a znajdując się całkiem niedaleko, usłyszał nawet jej pytanie. Owszem, szedł tuż na nią, więc nie było problemu, by zaraz stanąć z nią twarzą w twarz. - W lesie. - Mruknął nagle, uśmiechając się dziwnie. Oczywiście, była to odpowiedź na jej - w jego mniemaniu - głupie pytanie. - Myślałem, że taka duża, skrzydlata dziewczynka, wie, jak wygląda las. A może drzewa Ci zasłaniają...? - Wydawała się niepoczytalna, ale jemu to nie przeszkadzało. Co ciekawe, nie zatrzymał się, tylko zwolnił nieco, w pewnej chwili ją wyminął i szedł dalej przed siebie. A może ona pójdzie za nim? Albo rzuci się na niego za te słowa? Wszystko się zobaczy...

Sophia aż podskoczyła jak usłyszała głos samca. Nie wiedziała, ze jest aż tak blisko. Wyrwał ją z rozmyślania i żalenia się nad samą sobą. Przyjrzała mu się uważnie. Nie odpowiedziała jednak na jego słowa. Nie tyle dlatego, że miała niewiarygodny dystans do siebie czy coś takiego po prostu nie wiedziała, czy wypowiedź samca jest są krytyką czy pochwałą. Skrzywiła się tylko na wzmiankę o skrzydłach. Poruszyła nimi nieznacznie, jednak dalej nie wiedziała jak ułożyć je na grzbiecie. Jak nieznajomy ją wyprzedził ruszyła za nim. Zastanowiła się chwilę nad tym o co chcę zapytać.
-Ale gdzie jest to tu?- spytała wyrównując się z samcem -i powiedz mi wiesz co mogę z nimi zrobić?- po tych słowach wskazała nosem na skrzydła.
Może nieznajomy jakoś jej pomoże? Najprawdopodobniej, w przeciwieństwie do niej, wie coś o świecie. I może nawet widział takie skrzydlate wilki jak ona.
"Tylko kim jest? I co robi w tym lesie?" Już otwierała pysk aby się odezwać, jednak skarciła się w duchu. To nie twoja sprawa! Pokręciła łeb i zaczęła rozglądać się dookoła starając się wyłapać jakiekolwiek szczegóły. Bez skutku oczywiście. Jej orientacja w terenie była bliska zeru, albo nawet schodziła poniżej niego. Serce jej łomotało i musiała przystanąć z powodu zawrotów głowy. Straciła dosyć sporo krwi, była głodna i odwodniona. Usiadła aby chwilę zaczerpnąć tchu.

Z początku nie sądził, że ona serio za nim pójdzie, ale... skoro chciała, to czemu nie? Jednak zatrzymał się po chwili, by spojrzeć na nią. - To tylko las... idź ścieżką, a kiedyś z niego wyjdziesz. Tam masz jaskinie... może znajdziesz sobie jakąś? - Właśnie stamtąd szedł, głupio by było, jakby z kolejną wilczycą poszedł znów do groty, gdy noc wcześniej w grocie obok posuwał inną. Ale... aż tak zła opcja? Nie no, Fanta, ogarnij się. Ta tutaj jest bardziej zdziczała, niż koty w wodzie. - Widziałem niedawno jednego kolesia ze skrzydłami... ale jest idiotą, do tego bezgranicznie zakochanym w wilczycy, która dała innemu. Wątpię, by chciał Ci pomóc... a ja? Czytałem o tym, ale nie uważam się za eksperta. - Nieprawda. Znał teorię skrzydeł doskonale, to wywoływało u niego dziki uśmiech. Albowiem, jeśli skrzydła stały, to tak samo, jak stoi penis - świadczy to o podnieceniu.

Spojrzała się na niego jakby powiedział największe głupstwo na tej ziemi. Przecież szła ścieżką, już dobre kilka godzin a tu nic. Jednak z twarzy nieznajomego wywnioskowała, że mówi poważnie. Powinna iść tą ścieżką to po prostu...
-Ta droga prowadzi donikąd- burknęła niezadowolona.
Skąd miła biedaczka wiedzieć, że kręciła się kółko i ani razu nawet nie zbliżyła się do wyjścia z lasu? Jej umysł płatał jej figle, nawet jak musiała trzymać się szlaku. Oczy wilczycy spochmurniały. Postawa samca w ogóle jej się nie podobała. Najchętniej odwróciłaby się na pięcie i odeszła jednak ten wilk był szansą na zrozumienie co jej się stało. A nawet jeśli okaże się całkowitym bez mózgiem na jakiego się zapowiadał po prostu zaprowadzi ją do cywilizacji. A stamtąd Sophia sobie jakoś poradzi. Jakoś.
-Nie chodzi mi o latanie- w jej głosie można by usłyszeć nutkę rezygnacji.
Podniosła łapą jedno skrzydło aby pokazać zadrapania i krwawiące już otarcia. Czuła pulsujący ból, który rozlewał się po całej kończynie. Skrzywiła się, jednak nie wydobyła z siebie żadnego dźwięku.
-Nie potrafię ich ułożyć na plecach. A bolą coraz bardziej- stwierdziła rzeczowo, bez żadnych niepotrzebnych uczuć.
Jej wzrok utkwił w nieznajomym. Czego się po nim spodziewała? Szczerze? Że się odwróci i ją totalnie oleje.

- Uuuuuch... - Westchnął ciężko. Wariatka. Nic więcej. Takie się najfajniej posuwa, bo można potem im wmówić, że wcale nic nie było, a one czasem uwierzą. Podrapał się za uchem, siadając spokojnie przed samicą. - Właśnie stamtąd przyszedłem, teraz idę... tam. A co tam jest, to nie wiem, ale się dowiem. Może znajdę coś ciekawego. Natomiast w tamtą stronę, jak już mówiłem, znajdziesz groty, nie należą do żadnego z obecnych tu stad, więc żyją tam samotnicy. - Faktycznie, miał już ochotę odejść, gdy nagle wspomniała o skrzydłach. Nie, nie mógł jej tego zrobić... a może mógł? Na ponowną myśl o tym, zaśmiał się nagle. - Ech... widziałaś kiedyś pawie? Albo gołębie? Albo jakiekolwiek inne ptaki? No... to one mają skrzydła. Pegazy też, i to działa zawsze tak samo. Jeśli skrzydła mają "erekcję" to znaczy, że cierpisz na nadmiar emocji, których nie zaspokoiłaś... inaczej: chce Ci się bzykać. I to potwornie. - Zabawne było, z jaką lekkością i radością na mordzie o tym mówił.

Słysząc jego uwagi na temat skrzydeł Sophia osłupiała. Nie wiedziała za bardzo co robić śmiać się czy płakać. Albo może napyskować na samca? Ale o co w ogóle mu mogło chodzić? Pomijając fakt, ze Sophia nigdy nie doświadczyła cielesnego pożądania, nie wiedziała w ogóle co to jest. Znaczy się, podejrzewała czego to dotyczy. I to właśnie te podejrzenia wprawiały ją w niezłe zakłopotanie.
-Ptaki?- spytała podejmując najbardziej neutralnego tematu jaki zdołała wymyślić -nie pamiętam, żebym je kiedyś widziała- stwierdziła zgodnie z prawdą.
Zamyśliła się na chwilę próbując doszukać się w swojej pamięci obrazu latających zwierząt. Nie udało jej się jednak. Podniosła więc wzrok i zaczęła patrzeć po gałęziach drzew. Na logikę skoro coś lata. To musi to mieszkać wysoko prawda? Po kilku chwilach wyrwała się z zamyślenia i przestała szukać na niebie ptaków. Postawiła uszy nasłuchując, ale nic nie wychwyciła. No prawie nic, jakieś szmery zakłócały ciszę, ale na pewno nie były to ptaki.
-Jak mam je ułożyć aby nie szurały po ziemi. Nie mogę nimi ruszyć. Nie czuje ich-
W jej głosie rozbrzmiewał smutek. Spuściła wzrok przygasając trochę blask lazurowych oczu. Magiczny półksiężyc zaś trochę zalśnił. Jednak tylko przez chwilę, mogło to oczywiście umknąć uwadze nieznajomego.

Rzadko kiedy coś umykało jego uwadze. Rozmawiał z nią tak długo tylko ze względu na ten księżyc. Magia... znajdzie ją, choćby nie wiadomo co miało się stać. Ze stanu udawania napalonego chama, przeszedł w stan dobrego wujka, który zawsze chętnie pomoże. Zbliżył się do samicy i dotknął jej skrzydeł, podnosząc je nieco, jakby badał, obserwował dokładnie. - Od urodzenia, czy klątwa? - Zapytał spokojnie, dalej wpatrując się w pierzaste atrybuty wilczycy.

Wilczyce zaniepokoiła ta nagła zmiana postawy, nie dała jednak tego po sobie poznać. Wzdrygnęła się jak dotknął jej skrzydeł. Rany lekko szczypały. Przygryzła policzek aby nie myśleć o bólu. Rozejrzała się znów za ptakami. W końcu z zamyślenia wyrwało ją pytanie nieznajomego. Postanowiła powiedzieć wszystko co pamięta.
-Obudziłam się w tym lesie, nie pamiętam jak się tutaj znalazłam ani co mi się stało- spojrzała na swoje ciało -nie wiem nawet skąd pochodzą te skrzydła i ten cholerny znak!-
Była rozdrażniona. Nie dość, ze bolało ją wszystko to jeszcze trafiła na jakieś dziwaka, który przeskakuje z jednej osobowości na drugą niczym kobieta w okres.
-A czy to ma jakieś znaczenie? Chcę je jakoś podwiązać nie wiem, coś żeby tylko przestały trzeć o ziemię- jej głos był spokojny, jednak można było w nim dosłyszeć nutkę nerwów wywołanych bólem.
Poza tym była głodna i gdyby nie to, ze kanibalizm ją obrzydzał to by już dawno rzuciła się z kłami na samca.

Ach, to taki do tego był problem. Amnezja? Jeju. Niby coś-tam o tym wiedział, jednak u niego doświadczenie w tych sprawach było jeszcze w powijakach. Dużo prościej byłoby, gdyby wiedział, co spowodowało utratę pamięci. - Mmm... z tym Ci chyba nie pomogę. Musisz znaleźć jakiegoś... nie wiem, czarodzieja, szamana. Cokolwiek... - Wzruszył ramionami. No pomógłby, ale jeszcze tylko by raczej zepsuł jej - już i tak kiepski - stan fizyczny i mentalny.

Wzruszyła gniewnie ramionami. Tak myślała, ze po prostu stwierdzi, ze nie potrafi jej pomóc. Zdziwiła się tym nagłym przypływem złości. Przygryzła policzka by odgonić myśli i spojrzała się poważnie na samca.
-No rzeczywiście trzeba szamana aby ułożyć skrzydła i je tak przywiązać- fuknęła.
Nie za bardzo wiedziała czym jest szaman ani inne dziwne słowa jakie basior użył w swojej wypowiedzi, ale za pewne, żadnym z nich nie był i więc jak na razie ta wiedza była jej zbędna. Spojrzała się na niego gniewnie poczuła się traktowana jak idiotka. Nie odzywając się już anie słowem ruszyła przed siebie. Rany ją piekły niemiłosiernie. Zacisnęła zęby aby się nie skrzywić. Rozejrzała się po lesie szukając jakiegoś rozwiązania. Niestety nic nie przyszło jej do głowy.

- Przywiązać, to i ja mogę... również wyrwać, albo zaszyć. Różnica będzie polegać na tym, że ja nie będę patrzył, czy Cię boli... nie mam też środków, by to zrobić. A ktoś, kto się zna... szaman, na przykład, da radę. Być może nawet bezboleśnie... - Postraszył ją, ale mówił prawdę. Jakby on miał się tym zająć, to ta samica piszczałaby, jakby gwałciciel ją rozdziewiczał. Nic więcej. A tak to... przyjemnie, miło, gładko. Tylko weź teraz szamana znajdź, czy innego czarodzieja. - Sama nie wiesz, gdzie idziesz... i tylko czujesz ból. Jak wolisz, to idź dalej... ale lepiej, byś poszła ze mną. To jak?