Jezioro Zmian

Miejsce, w którym wpadła było dość głębokie, więc chwilę zajęło jej wypłynięcie na powierzchnię. Zaczęła uderzać w powierzchnię wody łapami, by nie zanurzyć się ponownie. Potrafiła na szczęście pływać, więc dopłynięcie do brzegu nie sprawiło jej dużego kłopotu.
Dopiero, gdy wylazła na brzeg dotarło do niej, że coś jest nie tak. Co? Grzywka. Shathow skasowała grzywkę gdy zaczęła uczyć się na Wojownika. A tymczasem grzywka wyraźnie spadła jej na oczy. Zimna i mokra na dodatek.
Ogółem cała Shathow była obecnie zmarznięta i mokra. W końcu nie jest to dobra pogoda na kąpiele... A jeszcze ten deszcz...
Brr!
Łapą odgarnęła grzywkę. Łapą... Z łapą było również coś nie tak. Szara, nie czarna, wyraźnie węższa, delikatniejsza.
I... Co to jest to na jej nosie?
- Kein? Co się stało? - zapytała ostrożnie, niepewnie.
Usiadła na brzegu jeziora, przyglądając się swoim łapom.

Tak... Do domu. Do ciepłego ogniska. Po całej tej akcji stanowczo odechciało jej się treningów... Przynajmniej póki co.
Również go pocałowała. Podniosła się i ruszyła za nim szybko. Tak tylko, by dotrzymać kroku. Ani jej w głowie było teraz biegać. Poza tym... Wąziutkie, godne szpiega łapki nie wydawały się do tego najlepiej przystosowane. Zwłaszcza, że było ziiimno, a musiała uważać na dzieci. Ponowne zaliczenie gleby było wyjątkowo niepożądane.
Szła więc. Poszła do domu razem z Kein'em.

Po ostatnich wydarzeniach wiedział już, że czas na zmiany. Miał już dość za gnaniem na siłe za ojcem oraz próbowaniem być takim, jak on. W końcu co mu z tego przychodziło? Był dobry - i wychodził na tym koszmarnie. Nie chciał nagle rzucać się z morderczą szarżą na wszystko, co napotka, jednak... Zbyt wiele przemyśleń, tak wiele niepewności. Zatrzymał się na brzegu jeziora, o których przez te lata w Krainie spędzone wiele słyszał. Czy to prawda? Zaraz się okaże. Chwila zawahania minęła, a Alastair skoczył do chłodnej wody, nie bacząc na nic. Smaczna. Mokra. Zbyt wiele jej nie pochłonął, bo zimne szpilki zaczynały ostrzami swemi wbijać się w każdy zakątek ciała samca.
Wygramolił się na brzeg. Od razu spostrzegł, iż futro jego nie było już czysto białym, zupełnie, jakoby zamarła z tą kąpielą część niewinności, goszczonej i pielęgnowanej. Od teraz ON ustala zasady. Od teraz Ogień musi się podporządkować. Od teraz nie będzie już tak bardzo miłym, nie będzie uwodzić ani cieszyć żartem. Nie będzie proponował, lecz autorytet swój na strachu budować pocznie.
Drżyj, ziemio. Drżyj każdy, kto sprzeciwi się rządom Alastair'a. Drżyj, ojcze. Jesteś nikim. Całe życie dawałeś sobą pomiatać, a pędzący Tobie na spotkanie syn zatracił własną duszę. Dzisiaj powróciła. Dzisiaj już wiedział, że etap młodzieńczych mrzonek zakończony. Dorósł.
Oczy wilka zmieniły barwę, stając się zielonymi.
Odszedł, uśmiechając złowieszczo. Czas zacząć na nowo; podobno nigdy nie jest zbyt późno.

{ ZT }

Nie tak łatwo określić, kogo szukała Yumi. Nie tak łatwo odgadnąć, czy przybycie starego wyjadacza okaże się dla jej umęczonego umysłu wytchnieniem, czy przeciwnie - dodatkową udręką. Pewne jednakże było jedno: ku niej zmierzał Taharaki. W zasadzie po co miałby zawitać w to miejsce, kiedy zmienić się nie zamierzał? Cóż, owszem - w pewnych kwestiach był z siebie bardzo niezadowolonym. Nie wierzył jednak, aby jakakolwiek - nie wiadomo nawet jak bardzo mistyczna - woda mogła tutaj cokolwiek zmienić. Narozrabiał i czas się z tym pogodzić, bo i na naprawę czegokolwiek jest zbyt późno, o jakieś kilka lat. Szedł, a nie leciał; najwidoczniej latanie w mroku nie sprawiało aż takiej frajdy. Z racji, iż wyprawa rozgrywa się jednocześnie uznajmy, że odniesionych na niej ran jeszcze nie posiada. A właśnie, trzeba by i tam odpisać - ale spokojnie, po kolei.
Nisko zwieszony łeb i tak samo niewysoko dyndający smętnie ogon; każdy krok stawiany już bez żadnej pasji czy nawet próby zachowania ciszy; przygarbiona sylwetka o siwiejącym już gdzieniegdzie futerku podążała w tempie anemicznym przed siebie, nie bacząc ani na nic przed sobą, ani na nic za sobą. Po prostu - szedł. Nie mając już żadnego celu ani wytycznych, które mogłyby jakikolwiek sens nadać kolejnym dniom. Szurał łapami, raz za razem pozostawiając po sobie ślad egzystencji pod postacią niezbyt głębokiego zagłębienia w podłożu. Kraniec ogona, niczym nieduża miotełka, kiwał się pokornie na boki w rytm kroków samca, niemniej jednak wahanie owe z energią, entuzjazmem czy - olaboga! - radością miało mniej wspólnego, niźli sama userka ze sztuką chodzenia po linie. W zasadzie uznać by można, że wyglądał na siedem nieszczęść.
Nie zwracał jednak na to uwagi.
Nie warto. Wszystko straciło już na znaczeniu.

Ujrzał ją, bowiem jasna jej sierść nieco odznaczała się na ciemnym tle. Wyczuł ją, bowiem węch posiadał całkiem niezły, co stanowiło swego rodzaju pozostałość po dawnych czasach. Spadek po dowodzeniu tropicielami. Piękne czasy! Wtedy jeszcze coś znaczył. Dzisiaj? Dzisiaj tylko ranił. Dzisiaj spadł po szczeblach kariery na same dno, obijając sobie przy tym zad. Dobrze mu tak - zasłużył!
Uśmiechnął się posępnie pod nosem, powoli zmierzając w stronę dawnej koleżanki. Całkiem dobrej koleżanki, jeśli pamięć userki nie sprawia jej psikusa. Nie odzywał się. Nie mógł...

Ach, tak! Taharaki do łyżew posiadał - niestety - cztery lewe łapy.
W każdym jednak razie...

Zatrzymał się w pół kroku, gdy Yumi stanęła na łapach. Nie miał pewności, czy na pewno stary, łaknący przyjaciół umysł nie płata mu figli; a i sama Yu-nie-Yu zdaje się nie być przekonaną co do tego, czy na pewno się zdają. Uniesioną i zatrzymaną niczym na filmie podczas stopklatki przednią łapę powoli odstawił na podłoże, posyłając w stronę samicy serdeczny uśmiech - przez który jednakże przebijała się pewna nuta smutku czy nostalgii. Nie wiedział, czy wilczyca jest w stanie dostrzec tenże grymas, jednakże jakaś dziwna siła nakazała mu wręcz wyszczerzyć się nieco niezgrabnie ku niej, ba!, zdawała się wręcz sama bezlitośnie i bez pytania o zgodę rozciągnąć jego przyprószone nieco siwizną wargi. Kupi się farbę - i jakoś to będzie!
Trwał tak przez chwilę w milczeniu, nie wiedząc, co dalej czynić. Wspomnieć należy bowiem, że basior ten pozbawiony był cennego organu, jeśli chodzi o porozumienie się z innymi istnieniami. Utracił ozór. Jednakże mimo tej wielkiej straty zyskał też dar cenny, niejako mający brak języka wynagrodzić - zdolność telepatycznego przekazywania komunikatów. Wiedział jednak, iż ujawnienie tego w chwili obecnej mogłoby dodatkowo spłoszyć i tak - jak mu się zdawało - mocno już niepewną waderę, dlatego postanowił nie uciekać się do owej sztuczki. Skłonił jedynie nisko głową, niejako zarówno się witając z uskrzydloną, jak i jednocześnie oddając jej pewien szacunek, na który na pewno zasługiwała.

Trudno przekazać w prostych słowach, jak wielką była radość jego, kiedy padające z pyszczka samicy miano jasno dało do zrozumienia, że o pomyłce nie ma mowy. Krańce pyska uniosły się jeszcze bardziej, a grymas zatracił swego smętnego 'wydźwięku', zdecydowanie bardziej promiennym oraz uradowanym się stając. Kita przemknęła z nie tak nawet trudno wykrzesaną energią z prawego krańca zada ku lewemu, by następnie na poprzednią pozycję powróciwszy kolejne machnięcie wykonać. Skinął w absolutnej niemal ciszy łepetyną, aby następnie kłusem (truchtem?) ruszyć ku niej i w geście przyjaznego powitania, kiedy już zatrzymał się niemal przed samym jej nosem, zawiesić łeb na jej boku, o kark lekko go wspierając. Ot, przytulaniec, powiedzmy. Przetarł lekko pyszczkiem delikatne, jasne i przyjemnie pachnące zapachem dawnej przyjaciółki futerko, pokrywające szyję samicy, coby jednak po chwili odczepić się od niej. Mogła sobie w końcu tego nie życzyć, nieprawdaż?
- Yumi, Yumi... Ile to czasu minęło... - rozległ się w umyśle samicy ten sam baryton, którym operował jeszcze za czasów, gdy posiadał język. Nieco może zniekształcony, nieco może jakby nadawca komunikatu siedział zamknięty w beczce, nieco może jakby obdarzony dziwnym, tajemniczym echem. Ale jednak ten sam - i nie było tego trudno rozpoznać. Spojrzenie cynamonowych, przygaszonym z lekka na skutek zmartwień oczu spoczęło na jasnej facjacie samicy, zad plasnął swobodnie o podłoże, a ogon zamiatał niczym miotełka podłoże, raz za razem porywając za sobą jakiś listek czy inne zanieczyszczenie. Ile to czasu minęło...

Reakcja wilczycy nie zdziwiła go w stopniu najmniejszym, bo i doskonale zdawał sobie sprawę, iż dar, który nie tak dawno mu powierzono, szok wywoływać u innych istnień może. Zamiótł więc po raz ostatni (na razie) kitą, przywołując na kufę całkiem ciepły uśmiech; przez grymas ten zaś przemawiał dziwny spokój oraz opanowanie, miejmy nadzieję, iż są one 'zaraźliwymi'. W ramach demonstracji, acz niezbyt chętnie, otworzył paszczydło, ukazując pustkę. Kły, dziąsła - lecz ozora brak.
- W ramach rekompensaty otrzymałem dar telepatycznego porozumiewania się z innymi, nie obnoszę się z nim jednak nazbyt, bo i nie wiadomo, na kogo się trafi. To... dość długa i przytłaczająca historia. Opowiedz lepiej, co u Ciebie? Gdzie byłaś - jak Cię nie było? - Zgrabna i oby udolna zmiana tematu.
Poprawił się nieco w siadzie, poruszywszy lekko i może nieco niespokojnie skrzydłami. Chociaż bowiem cieszył się ze spotkania Yumi, o tyle gdzieś tam w środku obawiał się tego, co podczas rozmowy może wyniknąć. Nie wiedzieć, czemu, intuicja podpowiadała mu, że żadne z tej dwójki nie jest już tym samym, którym było dawniej. A co, jeśli się nie polubią na nowo?

Taharaki uśmiechnął się łagodnie. Nie chciał wprawiać jej w zakłopotanie w żadnym razie. Może nie powinien był rozdziawiać pustego pyszczadła? Można to bowiem było odebrać jako niemą (jakby stać go było na inną...) prezentację własnych niedoskonałości. Jakby próbował zademonstrować waderze, jaka jest głupiutka, że się nie domyśliła. Nawet przez moment tak o niej - podobnie jak i o kimkolwiek innym! - nie pomyślał. Brak mu jednak było pewności co do świadomości samicy, wiedzy o owym stanie rzeczy. Dlatego więc postanowił jakkolwiek ją naprowadzić na bagienny rejon własnych myśli; wprowadzając w istny labirynt swego jestestwa.
- Nie przepraszaj, Yumi. Nie za to, że nie miałaś pojęcia o mojej... odmienności. To całkiem zrozumiałe, niecodziennie w końcu spotyka się istoty, które zamiast mówić, przedzierają się przez bariery umysłu. To ja Ciebie przepraszam. Nie chciałem Cię przestraszyć - wyjaśnił spokojnie, przyjaznym barytonem łechcząc zmysły wilczycy. Nadal uśmiechał się delikatnie i serdecznie, a wraz z kufą uśmiechały się i jego ślepia. To już niepodważalny dowód na autentyczność grymasu oraz emocji, które się za nim skrywały. Pysk może oszukać; oczy - nie.
- Dlaczego uciekasz przed tym, przed czym uciec nie zdołamy? Marnowanie czasu. Nie lepiej cieszyć się każdą chwilą, próbując odnaleźć w niej namiastkę szczęścia? Spójrz, gdybym ja też uciekał - nie spotkalibyśmy się tutaj dzisiaj - wyparował półżartem, uśmiechając jeszcze szerzej. Ot, przesadzony grymas, którym nierzadko posługują się dzieciaki, które przekomarzają się wzajemnie - a jedno z nich zyskuje wyraźna przewagę. Albo - idąc tokiem Króla Lwa - uśmiech dorosłego Simby, kiedy bodaj spycha Kiarę ze skałki.
Podszedł do niej i znów lekko ją przytulił. Tym razem już nie tylko dlatego, aby pokazać, jak bardzo się cieszy na jej widok, lecz po to, by choć nieco odsłonić ją od wiatru. Zadrżała, co trudno było przeoczyć, zatem nie byłby facetem, gdyby jakkolwiek nie zareagował. Rozłożył skrzydła i dodatkowo przykrył nimi waderę, ot, jakby jej własne nie wystarczyły.

Taharaki zaś, w zupełnym przeciwieństwie do Yumi, emocje skrywał głęboko w sobie. Momentami stanowiło to zadanie iście uciążliwe, czasami nie było łatwe - jednak wiedział, że to właśnie panowanie nad uczuciami daje przewagę. Wielokrotnie wspominałam, że Tahaś przekonany jest o tym, iż okazanie emocji równoznaczne jest z okazaniem slabości, które można w sposób prosty oraz nieskomplikowany wykorzystać. Zabrać to, co najcenniejsze. Zranić oraz skrzywdzić. Wykorzystać uczucia jednostki w podły oraz niehonorowy sposób przeciwko niej. Tahi posiadał wysoki ładunek honoru, zatem sam do tego typu myków się nie uciekał. Może nie był wojownikiem; może strateg z niego beznadziejny; może o własny tyłek zadbać nie potrafił - jednakże miał pewną świadomość tego, jak skonstruowany jest świat, na ziemiach którego przyszło nam wieść prym. Słaby oznacza niemal jednoznacznie 'pierwszy do eliminacji'. Sama Matka Natura ucieka się do doboru naturalnego oraz likwidacji najsłabszych jednostek - cóż więc dziwić się wilkom, że i one podobnie postępują?
Potok słów z ust Yumi płynący sprawił, iż serdeczny i ciepły grymas trwał uczepiony kufy samca, nawet nie próbują się wyrwać spomiędzy niedługich kosmyków, gdzieniegdzie już przyprószonych dowodem na to, iż - niestety - marzenia o odjęciu sobie lat marzeniami jeno pozostaną. Przemierzył setki mil, zarówno z ruchem Ziemi, jak i przeciw. Może zbyt wiele przemierzył z ruchem, a zbyt mało przeciw? A to Ci zagwozdka!
- Nie dziękuj. To ja dziękuję za gratulacje. Powinnaś była upolować sobie jakiego zwierza, by okryć się jego futrem. W końcu zawsze byłaś świetną tropicielką. A, właśnie! Nadal na stanowisku, Yumi? - pytał spokojnie, pocierając błoniastymi skrzydłami ciałko samicy, jakoby chciał na skutek działań swych dodatkowo ją ogrzać. Z całą pewnością pierzaste skrzydła były w tego typu sytuacjach praktyczniejsze; Tahasiowi zaś bliżej było do znienawidzonych i niedocenionych nietoperzy niźli wspaniałych, rajskich ptaków.
- Pewnie masz rację, gdyby życiem przypadek rządził, narobilibyśmy jeszcze więcej głupstw - dodał pogodnie.

Taharaki odsunął nieco postać swoją od sylwetki Yumi, na tyle, by swobodnie i bez obawy, że ją szturchnie, uderzy czy otrze, pokręcić przecząco głową. Czasy, kiedy zamierzał cokolwiek osiągnąć oraz piąć się po drabinie sukcesu, minęły już dawno temu. Zastrzygł przy tym lekko uchem, zaś przyozdobiony srebrem kraniec całkiem puszystej, niekrótkiej kity poruszył się lekko, przemknąwszy pewnym szelestem po podłożu, otuliwszy tylną część ciała wilka.
- Cóż, przed ostatnią wędrówką zrezygnowałem z jakichkolwiek stanowisk. Dzisiaj zaś jestem już chyba za stary, aby zaczynać od nowa - zauważył żartobliwie, przekrzywiając mocno łeb, zaś trwające przez całkiem długi okres w bezruchu kości karku i okolic trzasnęły dość donośnie; zupełnie, jakby demonstrując, jak wiele prawdy czaiło się w słowach basiora. Niecichy jęk kręgosłupa mógł się kojarzyć z pełnym żalu jęknięciem ubolewania nad swym stanem. Demonstracja ta wywołała jeszcze szerszy uśmiech na kufie wilka oraz głębokie westchnięcie, wyrwane dość gwałtownie z piersi.
O epizodzie betowania nie powiedział. Nie zwykł się chwalić - a pytanie wadery zdecydowanie dotyczyło rejonu wspólnej pasji tejże dwójki. Polowania. Tropienia. Na wspomnienie dawnychc czasów odczuł przyjemne ciepło, rozgrzewające gdzieś tam od środka, niczym gorąca herbatka, nad którą pochyla się właśnie użyszkodniczka w ten nieprzyjemny, jesienny dzień.
- Odpowiedzialne stanowiska są dla młodych, silnych, zdrowych. Inaczej cała wataha może ucierpieć. Czasem długie lata doświadczenia mogą się okazać niewystarczającymi, kiedy nawet krzyknąć na podopiecznych bym nie zdołał, aby ich ostrzec - wyjaśnił krótko, bo w koncu kto jak kto, ale Yumiśka z całą pewnością na kilka słów poważniejszych oraz sensowniejszych zasługiwała.

Winter'a nie zauważył. Skupiał się tylko i wyłącznie na Yumi. Wybacz brak weny.
- Nie potrafię ani piec, ani dziergać - jęknął (no, niedosłownie...) z żalem, zupełnie, jakoby autentycznie fakt ten poruszał jego serce. Jakby się przejmował. Jakby umiejętności tego typu były mu do czegokolwiek potrzebne. Zawsze myslał, iż zginie jako bohater, poświęcając się w obronie ukochanej, watahy czy przyjaciół. Nie w głowie była mu tego typu śmierć: w wygodnym fotelu i z rozkrzyczaną gromadką wnucząt na boku; aczkolwiek fakt odizolowania go od jakiejkolwiek rodziny bolał jak cholera.

Tahaś zmarszczył lekko czoło, stymulując niemalże idealnie oraz z dokładnością należytą zamyślenie. I to jedno z tych pokroju najgłębszych oraz najbardziej starannych, chociaż na ogół nie przynoszących zadowalających efektów; a owoc raczej cierpki oraz gorzki, składnikiem rozczarowania nierzadko będący. Puszysty, brązowy ogon przemknął delikatnie po podłożu, kontakt z glebą ograniczając do minimum. Oczy skierowane nieco ku górze, jakoby na niebiosach odpowiedzi szukającego, dopiero po krótkiej chwili ciepłem swego spojrzenia powracając na facjatę wadery i krańce pyska dźwignęły nieznacznie, w grymasie przyjaznym, chociaż poniekąd także i tajemniczym, skrywającym jakąś mistyczną niedopowiedzianą nutę.
- Jedynie pod warunkiem, że weźmiesz me umęczone cielsko na grzbiet. Podróżowanie o własnych siłach już mi się przejadło. Ostatnio jedynie pakuję się w tarapaty - ozwał się w jej umyśle na powrót; pół-żartem, pół-serio.
Odsunął się nieco od niej, albowiem stara stawy nie zwykły do zbyt długotrwałego siedzenia bez dozy najmniejszego ruchu; wstał zatem Taharaki i przeciągnął się nielekko, zaś kości ponownie jęknęły z wysiłku, wyraźnie wiek wilka podkreśliwszy. Samiec nie przejmował się owymi dźwiękami wcacle, ba, przywykł już do nich i to ich brak prędzej by go zaniepokoił, napawając umysł obawami pokroju "umarłem". Na szczęście kręgi wciąż funkcjonowały, umożliwiając tym samym poruszanie się swego właściciela. Spojrzał na nią krótko, westchnął następnie bezgłośnie, ponownie zadek posadziwszy na podłożu.
- A Ty nie myślisz o awansie? Wiesz, stanowisko się zwolniło, tylko nie wiem, czy dowodzić jest jeszcze kim. - Baryton ponownie dał o sobie znać, zaś emerytowany tropiciel pochylił łeb nieco ku przodowi, by następnie podrapać się za uchem. Trudno stwierdzić, czy faktycznie jakie licho go tam zaswędziało, czy może zachowanie owe miało podłoże nerwowe, czy też może - zwyczajnie - stanowiło swego rodzaju 'zapełniacz czasu'.