Jezioro Błękitnej Wody.

Kiedy hienopodobny pogłaskał pierzasty łebek, malec wygiął się nieco i naprężył dość, by główkę ku górze skierować, ot, niczym domagający się większej porcji pieszczot kot. Zmrużył na chwilę wyłupiaste i sprawiające wrażenie wręcz nieproporcjonalnie wielkich ślepka, by zaraz jednak otworzyć je gwałtownie i cofnąć się znacznie. Dopiero do niego dotarło. Jak to? Idzie sobie? Dlaczego? Julek zdążył go polubić... Delete był taki duży, mądry oraz miły, a teraz? Zniknie. Pójdzie w cholerę - choć mały gryf nie wiedział jeszcze, gdzie to. Ale kiedyś znajdzie, dowie się i będzie tak samo mądry, jak wróżbita!
- Się zobaczymy się? Kiedyś? - zadał pytania, oczywiście - standardowo - nijak nie przejmując się zasadami budowy zdań. Nauczy się kiedyś! Na pewno.

Chyba jednak się nie zobaczą. Chyba Dilejt zrezygnował(a) z zabawy. Julian zasmucił się nieco z tego powodu i podkulił pod siebie ogonek, aby po chwili pociągnąć nosem (bo dziób miał, ale nozdrza także, więc chyba mu pozwolimy?), skinąć smutno łebkiem, rzucić "pa, pa" i odejść w podskokach. Chyba jeszcze nie kojarzył tanecznego kroku z wesołością skoro - pomimo ogólnie złego samopoczucia - uciekł do właśnie tego typu stawiania łapek.

zt.

"W podskokach poprzez las, do babci śpieszy Kapturek!" W porządku, mamy kilka nieścisłości: wcale nie podskokach, nie poprzez las, nie do babci i nie Kapturek, a raczej nasza droga, niezbyt inteligentna, Charlotte. Paige, Paige, Paige. Pamiętasz Ty Alka, słodkiego samczyka z uroczymi plamkami na uszach, których musiałaś macać łapką? Kolejna nieścisłość: nie Paige i nie Alek. Wstęp z pupy wzięty, bo kawy brak, a pora raczej na przywrócenie się do życia w tenże sposób nieodpowiednią. Także proponuję grzecznie powrócić do Szarlotki, która pojawiła się - słowem znikąd, niczym dzisiejszy dzik przed maską samochodu ukochanego userki - tuż przed potencjalną rozmówczynią.
- Siemka! - zawołała entuzjastycznie, machając łapką. Aż dziw, że udało jej się nie przekręcić owego "trendy powitania", chociaż samo używanie słowa 'trendy' od dawna już owemu 'byciu trendy' przeczy. Kofeiny, mości panno, albowiem zgonu bliską!
- Co tam? Jak tam? - zakwiliła wesoło, następnie popadając w napadowy chichot. Choroba ta, jakże nieznośna i niełatwa w uleczeniu, trzymała się biednej Lottie całe już wieki, przypominając o sobie przy spotkaniach z atrakcyjnymi... wilkami? Psiakrew, Lotka, toś wdepnęła! Gdzie się pchasz?! Na podryw, do samicy?! OHYDA!

Za. Dużo. Pytań. Charlotte nie była zbyt bystra - to takie wtrąconko, bo możecie nie zauważyć! - także zanim zastanowiła się, jak odpowiedzieć na pierwsze pytanie, zasypana została miliardem kolejnych. Przetwarzanie i Bóg mi świadkiem, na czole wilczycy pojawilo się kółeczko, obracające się niespiesznie, a obok niego ogromny napis 'LOADING'. Chociaż... Nie, to nie tak! To tylko złudzenie optyczne! Nie będzie także, niestety, niczego równie pasjonującego jak zapalająca się nagle żarówka nad jej łebkiem, zwiastująca pojawienie się nowej myśli. Sensownej? Skądże znowu!
- Tu, nie, trochę, Charlotte - odparła, notabene odpowiadając na każde z zadanych pytań, chociaż kosztowało ją to sporo wysiłku, a wypowiedź (z tychże właśnie powodów) poprzedzona była kilkoma sekundami milczenia. Lotka zasiadła wygodnie na podłożu, przyglądają się uważnie samicy. Nie była taka zła, ostatecznie nawet całkiem niezła... Ale do naszej szanownej Szarloty to jej jeszcze daleko, pfff! Z trudem powstrzymała pogardliwe parsknięcie, aczkolwiek bez demonstracyjnego zarzucenia grzywką już się nie obeszło.
- A Ty? - spytała spokojnie, nie dając po sobie poznać, iż uważa się o niebo lepszą, inteligentniejszą, piękniejszą oraz _____________ (tutaj wstaw wszystkie pozytywne epitety w stopniu wyższym, które przychodzą Ci na myśl).

PRZYJACIÓŁKAMI? Phi! Ale w sumie... Co jej szkodzi? Czy Lottie miała kiedykolwiek przyjaciółkę? Nie. A przydałaby się taka. Z tego, co słyszała, przydatnym okazuje się mieć wielu przyjaciół i szerokie plecy. Ona jednak nie zamierzała tyć, musi zatem zadowolić się jedynie spełnieniem pierwszego warunku. Bo i jakże przytyć tak, by mieć szerokie plecy? No, własnie. A potem tyłek jak szafa, a faceci na to nie lecą! A tak? Będzie miała skrzydłową, będą chodzić na zakupy, malować sobie pazurki, podrywać samcze istnienia, dzielić się tajemnicami i sekretami... Słowem: CUDNIE! I nie musi się obawiać, że będzie jej konkurentką. Na dobre jej wyjdzie przyjaźń z tą tutaj, w końcu jak mężczyźni poznają je obie, nie będą mieli problemu, aby zadecydować, której warto poświęcić czas!
- Jasne! Zawsze chciałam mieć przyjaciółkę taka, jak Ty, Volterotefi! - zaowołala entuzjastycznie, machnąwszy zamaszyście kitą. Bo jeśli przyjaciół należy mieć blisko, to nieprzyjaciół jeszcze bliżej. Żeby w razie czego przyjaciele, chcąc dostać się do nas, rozdeptali tych no... tych drugich! TAK! To bez wątpienia plan doskonały!

O NIE! Jeśli ktokolwiek ma tutaj przemawiać do mikrofonu, to tylko ona! Szybko zatem ujęła w łapkę 'dłoń' najnowszej, najświeższej BFF, przysuwając sobie pod nosek. O mało co nie wetknęła paluchów kompanki do nosa, ale któż by się przejął? Kataru nie miała, więc nie ucierpiałaby aż tak bardzo!
- Czuję się z tym wyśmienicie! Ojej, jej, ojeeeej! Nie mogę się doczekać! Co chcesz teraz porobić? No, wiesz, z tych rzeczy, które psiapsiółki zawsze robią raaaazem? - niemalże jęczała z podekscytowania. Puściła ostatecznie łapę koleżanki przyjaciółki, jednocześnie zrywając się na równe łapy i merdając ogonem niczym szalony szczeniak na widok ulubionej zabawki. Co teraz, coteraz coteraz coterazcoteraz?!

Charlotte pokiwała twierdząco łebkiem, zastanawiając się, co może powiedzieć koleżance. Przyjaciółce. O tak, przyjaciółce. Sekret. Czyj? Jaki? no, poza tym, że sekretny... Myśl, myśl, myśl. Jasne! Jakby to bylo takie znowu łatwe! Zmarszczyła czoło i przymrużyła ślepia, usilnie podejmując miliony prób przypomnienia sobie czegokolwiek, co mogłoby ujść za tajemną tajemnicę. Niestety, nie miała zbyt wielu znajomych, a jeszcze mniej posiadała takich, którzy chcieliby się jej z czegokolwiek zwierzać. Musiała zatem skupić się nie na słowach, a na wydarzeniach. Uśmiechnęła się łobuzersko, rozglądając na boki. Teren czysty. Pochyliła się w strone ucha przyjaciółki, po czym szepnęła konspiracyjnie:
- Znam wilka, który się moczył w nocy. Znaczy nikt nie wiedział, bo w nocy się śpi. Ale ja wiedziałam, bo go przyłapalam! Tak, taaak! Zsikał się pod siebie, kumasz? CHA CHA CHA - wyparowała, na szczęście zdążyla się odsunąć, nim dopadł ją atak śmiechu. Pamiętała jego minę, kiedy zrobiło mu się nagle podejrzanie ciepło w tyłek, aha!

Wydęła komicznie wargi, dając tym samym upust swojemu oburzeniu. Bo w końcu, jak to, 'nie mam sekretów'? Na pewno jakieś ma, tylko nie bawi się fair i nie chce powiedzieć! Każdy jakieś musi mieć! Szarlotta nie wierzyła, aby w ogóle mogło być inaczej. Na szczęście wybuchnąć nie zdążyła, a przyjaciółka uraczyła ją obietnicą. Obietnicą, która do niej trafiła, nieco przygaszając złość i zastępując ją nowym zapalem. POWIE JEJ, POWIE! MWAHHHAHAHH! Razem podbiją świat! Znaczy... Lotka podbije, ale łaskawie pozwoli przyjaciółce popatrzyć.
- Znasz jakiś fajnych samców? - rzuciła zamiast tego, z zainteresowanie przyglądając się wilczycy, przekrzywiając lekko łebek w lewą stronę. Kraniec puszystej kity, niczym miotełka, zamiatał spokojnie otoczenie, zaś spojrzenie niebieskoszarych oczy wlepionym trwało dzielnie w pyszczek przyjaciółki oczekując, aż ten rozchyli się, a Volturi udzieli odpowiedzi.