Biała Plaża

Zazwyczaj normalnym jest zwracać uwagę na zachowania osob w swoim otoczeniu. Tymbardziej jeżeli poza tobą osoba jest tylko jedna, a ty zmierzasz w jej stronę, jesteś bowiem ciekawy świata i lubisz towarzystwo. Jednak Kankami norma ta zdawała się nie obejmować - wadera postrzegała otaczający ją świat i wszelkie stworzenia niczym swoje odbicia - bała radosna, radośni powinni być wszyscy! Była głodna - oj, pewnie inni też zgłodnieli! Chcesz śpiewać? No, ba, że ja także! I tak zawsze. Dobre było jedynie to, że niezwykle żadko można było zobaczyć ją przybitą, czy negatywnie nastawioną do świata, a więc siłą rzeczy innych postrzegała zazwyczaj od początku jako przyjaciółm lub - przynajmniej - nie wrogów. Do głowy jej też nie wpadło, że ktoś może się bać takiej szczerej i uśmiechniętej osóbki jak ona - Kan byłaby raczej zadowolona z takiego towarzystwa. Jednak póki co musiała się zadowolić innymi pięknymi, fascynujacymi osobnikami zamieszkującymi tę krainę.
Teraz przyszła kolej na Oscara, którego mowy ciała Kan zdawała się nie zauważać. Nawet jęk jaki wydał z siebie potraktowała jako objaw bólu żołądka, no co - w swoim czasie - spróbuje coś poradzić.
Kiedy poddeszła podtańczyła na tyle blisko, by móc mu się przyjrzeć, zatrzymała się, pokiwała głową wprawiając w ruch także szyję, po czym robiąc minę wielkiego odkrywcy jednym susem znalazła się tuż przy boku chuderlawego mężczyzny.
- Łał! - Krzyknęła przy tym entuzjastycznie i nad wyraz głośno, co było dopiero początkiem wyrażania przez nią swego zdziwienia i ekscytacji.
- Ale chudzinka! To prawdziwe futro!? Jakie uszy! Super! Też prawdziwe!? No przecież! Jej, wysoki jesteś! Zgubiłeś się? Nie chorujesz? Oj stary, JEJ! TOŻ TO ŻEBERKA! - Po tym wykrzyknieniu Oscar nie mógł uniknąć zetknięcia się paluszków Kankami z jego ciałem, musiała, po prostu MUSIAŁA zaspokoić swą ciekawość i tyknąć go przynajmniej z kilka razy. Gadając kręciła się ciągle wokół niego, szybko i niezauważenie niczym lisek w kurniku zmieniając pozycje. Była od niego niższa (głównie ze względu na długość łap) i z radością wykorzystywała ten fakt przy oględzinach.
- Kuzyn brata mojej ciotki miał suchoty. - Stwierdziła nagle tonem znawcy i zatrzymała się. - Też tak wyglądał. Wykitował w kilka dni! - Zaczęła się śmiać zupełnie jakby ten fakt był dobrą, głupią scenką z serialu komediowego. Napad ten trwał kilka  sekund, po czym dziewczyna otarła łezkę szczęścia i dodała:
- Oh, fajny ten kuzyn brata ciotki był! W sumie to go lubiłam, a ty co jadasz? - Spytała jakby była to jedna, logiczna wypowiedź. I przyjrzała się samcowi z sympatią.
Miejmy nadzieję, że do tej pory nie uciekł.

Kannie przejęła śie brakiem odpowiedzi na swoje średnio zaakcentowane pytanie, zwłaszcza że zacięła docierać do niej zmiana postawy samca. Co prawda warknął groźnie gdy tylko go dotknęła, ale Kankami była tak pochłonięta swoją paplaniną i nieprzygotowana na taką reację, że jej umysł postanowił to zignorować. Jednak mowa ciała mężczyzny była tak wyraźna, że dłużej ślepym na to po prostu nie można było zostać. Nie odsuwając się, a właściwie nawet nie podnosząc z siadu, w którym ocknęła się i zauważyła reakcję chudzielca, spojrzała na niego ze zdziwieniem na chwilę zamykając pyszczek. Jego kły i obnażone dziąsła znajdowały się zdecydowanie blisko jej puszczka, choć nie centralnie przed nim. Teraz przypomniała sobie wark, który wydał z siebie ten niepozorny szkielecik. W sumie chyba był dosyć stanowczy... Ale z drugiej strony niejeden już taki słyszała, więc czym ma się przejmować? Poza tym nic temu gościowi nie zrobiła (chociaż Billemu też nie, a mimo to się na niej zaczął wyżywać. Kein też na nią nawrzeszczał pewnego razu... ach, co ona z nimi ma!). Nieprzestraszona, choć uciszona spojrzała w oczy kolesiowi, którego zaczepiła. Nie malowało się w nich nic dobrego, ale nie uważała by popełniła jakiś błąd. A może to przez te suchoty?
- Kuzyn brata ciotki też tak miał... - Szepnęła złowróżbnie jakby do siebie, z lekkim, szelmowskim uśmiechem.
- A tobie co? - Spytała zaraz głośniej i przekręciła lekko głowę. Doprawdy na swój sposób starała się go zrozumieć (przynajmniej od kilku sekund).
Chciala jeszcze coś dodać, ale coś w niej pękło gdy patrzyła na ustawionego w pozycji bojowej suchotka, pokrytego zjeżonymi kłaczkami i wbijającego w piach tyczki, które jak nic były jego łapami! W dodatku robiąc taką groźną minę nie robił wrażenia inteligenta. Przez chwilę, chciala się powstrzymać, ale zrezygnowała - i tak było za późno.
Nagle, jakby czymś porażona prychnęła cicho napełniając policzki powietrzem, a usta zakrywając po dziewczęcemu łapką, po czym wybuchnęła głośnym, całkowicie już nie kobiecym śmiechem i łapiąc się za boki upadła na piasek tuż przed nosem rozwścieczonego Oscara.
Nie mogła wydusić z siebie słowa, zwłaszcza że i łapanie powietrza w płuca przychodziło jej z coraz większym trudem. A chętnie wyjaśniłaby czemu zawdzięcza swój napad wesołości. W dodatku nie uważała powiedzenia nieznajomemu, iż to on jest przyczyną tego zachowania za coś niemiłego, nieodpowiedniego czy zwyczajnie niestosownego. Jednak w tej chwili nie była w stanie powiedzieć czegokolwiek i trudno się zresztą dziwić. Można jedynie się zastanawiać czemu śmieszka nie umie w żadnej sytuacji zachować powagi, ale ona chyba po prostu taka przyszła na świat i nic nie można na ten stan rzeczy poradzić. Z resztą i po co? Jakby mało było poważnych osob na tym świecie - dlaczego miałaby poszerzać ich grono?

Kankami jeszcze przez chwilkę łapała oddech z trudem podnosząc się do pozycji siedzącej. Przetarła oczka niedbałym ruchem łapki, przesunęła długim, puszystym ogonem po piasku i zerknęła na cofającego się, nadal najeżonego wilka. Nie mogla rozgryżć o co mu chodzi (może uprzedzenia), ale i nie zagłębiala się w to zbytnio. Ciut bardziej była skupiona na sobie.
- Przepraszam. - Uśmiechnęła się i stłumiła resztki śmiechu odbijającego się po jej brzuchu i powodującego regularne skurcze mięśni. - Ach stary, taka niemowa z Ciebie, a jak fajnie się można dogadać! - Klasnęła w łapki, po czym podniosła się powoli i powierzchownie otrzepała z białych drobinek jednym okiem, choć na pozór nieuważnie obserwując chudzielca.
- A może się pan przdstawisz? - Zapytała pogodnie, robiąc kroczek w jego stronę, by wrócić do odległości, która dzieliła ich na początku, a którą zdążył już zwiększyć.
- Ja jestem Kankami z domu Ibikko! - Wyprostowała się komicznie, by pokazać jak dumna jest ze swego nazwiska i wyszczerzyła się ukazując dwa rzędy białych, ostrych kiełków w jakie uzbrojony być powinien każdy mięsożerca.
- W sumie nie muszę dodawać 'z domu', bo nie mam żadnego innego nazwiska, po żadnym mężu, którego też nie mam, ale to tak ładnie brzmi, nie uważasz? - Entuzjazm i radość ze spotkania, oraz ogólnie z życia wręcz od niej biły, będąc czasami nieco przytłaczającą siłą, nie zawsze dobrze działającą na otoczenie. Jednak ile można nietolerować waderki o tak pięknych, czekoladowych oczach i roztarganej czuprynce? Tego się właśnie dowiemy.

Umie mówić! Kan podejrzewała to od początku, ale dopiero teraz miała sposobność usłyszeć jego głos i czerpać satysfakcję z tego, że się nie pomyliła. Był to dźwięk zdecydowanie przyjemniejszy od warkotu jaki z siebie wydawał, a który Kan starała się ignorować (bo po co zwracać uwagę na to co nieprzyjemne?). Jednakże głos to jedno, to jakie wyrazy łączyły się na wypowiadane zdania to drugie. Kan z chęcią wysłuchała nic nie mówiącego do tej pory samca i lekko się zdziwiła robiąc przy tym minę pod tytułem ,,Na tym talerzu nie było czekoladek, a już na pewno NIE JA je zjadłam!" czyli szeroko otwarte oczy pełne niewiedzy o zdarzeniu, lekko pochylone uszy i rozluźnione usta, które wyglądają jakby waraz się miały otworzyć. Jednakże tylko przez chwilę Kan dała emocjom paraliżować swoją mimikę i zaraz lekko unosząc jedną brew (tak! Tej sztuczki uczyła się przez dwa lata, ale warto było, bo teraz efekt jest świetny!) uśmiechnęła się nieco niepewnie.
- Że ja co? - Spytała nieskładnie patrząc czarnemu w oczy, a że po chwili i to dla jej żywej natury było niewystarczające zaraz zaśmiała się i jęła mówić dalej:
- Serio coś naruszam?! - Zapytała z żywym zainteresowaniem wydając się zafascynowana ową wiadomością i spojrzeniem domagając się od mężczyzny rozwinięcia tego tematu. Jednakże silniajsza była u niej w tej chwili chęć zadawania pytań i prezentowania własnych wniosków, więc jednym tchem dodała:
- I to od początku! No to niezła jestem! Nie wiedziałam, że tak potrafię, chyba powinnam? Może nie... Ale co tam! A mnie za to bardzo interesuje kto ty jesteś, bo wiesz jak już się kogoś spotyka to miło jest zagaić jakąś rozmowę, to wielka przyjemność, bo i po co samemu siedzieć. Znaczy chwile samotności tak - i ja je miewam, ale teraz jest tak ciemno, zimno i w ogóle wszystko na 'be', 'nie' i 'fuj', że aż się wilk marnuje siedząc samemu! Bo i co porobić!? Wiesz, nie wiem jak niektórzy to wytrzymują... o! Albo ognisko! Pewnie wytrzymują przy ognisku, tak! - Walnąła zaciśniętą łapką w drugą robiąc minę zaciętego neandertalczyka, ale i tym razem szybko powróciła do swej zwyczajnej formy:
- Ale chyba nie o tym mówiliśmy nie? Co ja takiego przekraczałam? - Spytała z miłym uśmiechem i nadal siedząc z zaciśniętą łapką w drugiej spoglądała na niego z żywym wyczekiwaniem.

- Oooo... - Wadera zrobiła smutną minę. Co jak co, ale wyjątkowo lubiła dotykać, łaskotać i macać. Bardzo nawet. Ale dobra - może się bez tego obejść - trzeba się przyzwyczaić, że tutaj nie każdy lubi być obłapiany (swoją drogą wielka szkoda). Kan nie chcąc budzić w wilku żadnych negatywnych emocji (choć powiedzmy sobie szczerze, że ona nigdy nie zamierzała tego robić, samo jej to po prostu świetnie wychodziło) rozsiadła się na piaseczku i zwyczajowo uśmiechnięta zwróciła się do niego:
- A skąd właściwie jesteś? Albo co lubisz robić? Albo... No masz! Nie mogę się zdecydować na pytanie! - Zaśmiała się ze swej nieporadności i owinęła łapki długim, puszystym ogonkiem tylko po to, by zaraz go chwycić i zacząć się nim bawić.
- Albo powiedz mi co chcesz, może być historyjka. - Ułożyła się jak do snu (choć aż trudno pojąć, że takie żwawe stworzonko może kiedykolwiek zasypiać) i spojrzała na niego niczym czekający na bajkę szczeniak. Nie, żeby nie była dorosłą kobietą, ale... a kto by to sprawdzal! Dziś chciała być szczeniakiem.
- Naprzykład coś co ci opowiadali na dobranoc... - Podpowiedziała wyjątkowo spokojnym głosem.
- Jestem bardzo ciekawa jakie są opowieści z twoich stron. - Ziewnęła i przeciągnęła się lekko. Najwyraźniej czuła się całkowicie swobodnie w towarzystwie czarnego mieszańca. No i z natury była bardzo ufna. Faktycznie jak szczeniak.
- Lubię bajki. - Dodała na koniec i przymknęła oczy. Najpewniej i tak zaraz je otworzy, by na nowo się rozbudzić i zacząć szaleć, ale w tej akurat chwili miała ochotę poleżeć.

Gdy na horyzoncie pojawiła się biała plaża i morski brzeg, który spowodował, że wilczyca pobiegła w tamtą stronę. Gayatri zdjęła kaptur i zaczęła podziwiać teren. Jak ona chciała być teraz na statku, brakowało jej tego. Chciała być znów na okręcie, rajcowało ją to. Hazel podeszła do wody i zanurzyła w niej łapy. Była lekko zimnawa, ale przez lata przyzwyczajeń to przestało jej to przeszkadzać. 
Ciemna wilczyca (odsyłam do avatara) zaczęła kierować się w stronę piasku, na którym się położyła.

Wilk powoli, wręcz majestatycznie wszedł na plażę. Spojrzał się i z niezadowoleniem stwierdził, że jest ty wilczyca.
Przełknął wystraszony ślinę i miał ochotę sobie pójść ale coś go ciągnęło. Szerokim łukiem ominął ową wilczyce, wilka czy co to to było ( z daleka słabo widać ) i siadł na brzegu zwieszając łeb. Morze... Tyle wspomnień.
Kiedyś się zemści. Zostanie wojownikiem i zabije tego pirata za to co zrobił jego "Czapli" i jego drużynie.
Co ona ma teraz zrobić? Tak bardzo się bał lądu. Bał się tego co może go na nim spotkać. On całe życie spędził na łodzi wychodząc tylko aby kupić jedzenie dla drużyny. Jego mewa gładko sunęła po niebie aby po chwili wylądować przed basiorem.
- Tiril, co ja mam zrobić? - Spytał cicho do mewy i położył się pysk chowając w łapach.
Machnął ogonem.
Spojrzał się na wilczycę. Nie zaczepia go. Niech sobie idzie i go zostawi.
Warknął i mia ją już wyrzucić. Szedł w jej kierunku ale w pewnej chwili przystanął. Z jakiej racji? To jest miejsce publiczne. Nie może ot tak sobie jej wyrzucić.
Warknął i wszedł do wody. Zanurzył się i po chwili wrócił z dwoma rybami. Nabij je na kij i rozpalił ognisko - oczywiście poprzedzając masę wiązanek przekleństw.
Gdy ognisko się już paliło postawił ryby i położył się przy ognisku oglądając tajemniczy taniec płomieni.

Wena :p

Gayatri spojrzała na przybyłego wilka, spod płaszcza wypełzł wąż, który z zdenerwowania zasyczał. Hazel odwróciła się do obcego wilka i zmierzyła go wzrokiem. Wąż nosił imię Hazz, był to samiec.
Wilczyca wstępnie określiła wiek wilka, dojrzewający. Nawet gdyby ją zaatakował nie dał by rade.
Nie doświadczony wilk. Wstała. Wytrzepała się z piachu i zaczęła powoli kierować się do białego basiora. - Co tu robisz? - Zapytała zaciekawiona. Za Gayatri pełzł czarny, 4 metrowy wąż, który wpełzł pod płaszcz wilczycy. Wąż ten mógł zabić białego wilka od razu, był to gatunek jadowity, szybki i niebezpieczny. Hazel nie chciała od razu wypytywać nieznajomego, aby ten się nie przestraszył. Obróciła głowę w stronę morza i zburzonych fal. Tęskniła za żeglugą, za pirackim towarzystwem. 

WENA

Kalumet z odrazą spostrzegł, że wilczyca się do niego zbliża. Wdech, wydech.
- Witam panią - Powiedział niepewnie trochę się jąkając ale to i tak lepiej niż jak przybył do krainy.
Tiril zaskrzeczał w sposób charakterystyczny dla mewy i siadł Kalowi na głowie.
- Hm... Ciekawe pytanie. Siedzę tudzież rozmawiam z tobą - Powiedział z delikatnym uśmiechem na facjacie.
Z uwagą przyjrzał się wężowi i zmarszczył brwi. Miał wrażenie, że gdzieś widział tego węża ale gdzie?
Mewa zaskrzeczała i i odleciała nad morze co jakiś czas nurkując i wylatując z rybą w dziobie.
- A ty? Co tu robisz? Potulny zwierzaczek - Powiedział z ledwo dosłyszalną ironią.

Wilczyca spojrzała na wilka i już w jej głowie rodził się plan. - Potulny to raczej nie jest. - Powiedziała po czym dodała. - Jest jadowity w jadzie ma neurotoksynę. - Mlasnęła z zadowolenia. - To co niebezpieczne zawsze ciągnie ku sobie. - Powiedziała i spojrzała na wilka. - Jestem tu, ponieważ jest to jedyne miejsce, gdzie powinno nie być nikogo. - Rzuciła ironicznie, po czym z jej pyska wyleciały następne słowa. - Ale skoro kogoś spotkałam nie ma co narzekać. - Hazz wypełzł spod płaszcza i owinął się wokół łap swojej właścicielki. - To jest miejsce gdzie można spokojnie podziwiać uderzające o siebie fale. 

Kalumet uśmiechnął się.
- No proszę, nie ja jeden kocham morze - Powiedział i machnął ogonem zadowolony. Tiril siadł na ziemi jednym okiem ciekawie spoglądając na węża.
W pewnym momencie przypomniał sobie o "Czapli". Jego łeb opadł. Uwielbiał a zarazem nienawidzi morza. Tyle wspomnień. A wszystkie bolą.
Niemal zaskomlał gdy przypomniał sobie o obecności obok wilczycy. Nie ukrywajmy. Pięknej wilczycy.
- Co tu robisz?- Spytał aby rozkręcić nie co rozmowę.

- Od małego byłam na statku. - Odparła. Ah te wspomnienia nawet najgorszego zabójce zmienią w mięczaka. - Ciągnie mnie do morza, dlatego tu przyszłam. - Powiedziała to spokojnie, a w głowie od razu zaroiło się od ataku floty na ich okręt. - Widzę, że i ciebie coś łączy z morzem. - Wolała zająć się najpierw historią wilka. Wydawało się jej, że gdzieś widziała już tego wilka, ale gdzie. Hmm?
Hazel zdjęła swój płaszcz i odłożyła na bok, można było spostrzec dużo blizn, które były pamiątkami po walkach na morzu. Szczególnie na lewym boku była blizna po postrzeleniu tego feralnego dnia. 
Pod płaszczem było widać ciemne futro (takie jak na avatarze.) Na grzbiecie widniały dwa miecze, które były pamiątką, a za razem bronią. Oczywiście uwagę Kala mogły przykuć łapy Gayatri, na których widniał pancerz. - Opowiedz. - Powiedziała spokojnym tonem i spojrzała na młodego wilka.

Kalumet spojrzał na nią i westchnął.
- Byłem kapitanem "Czapli". W drodze do Limmat zaatakowała mnie mnie wroga flota piratów. - Syknął - Oddaliśmy im łupa ale im było nadal mało. Musieli ją zepsuć. Moje dziecko - Zaśmiał się tu cicho - Moją biedną łódź
Machnął ogonem.
- Jedyne co mi zostało po nich to kompas. - Warknął i wszedł po kostki do wody.
Spojrzał na wilczycę. Przypominało mu kogoś. Miał fotograficzną pamięć do wyglądu ale nigdy nie mógł sobie przypomnieć kto kim jest. Wpatrywał się w nią Jeszce przez chwilę a potem spojrzał się na morze.
- A teraz opowiedz coś ty o sobie - Powiedział - Jeżeli jeszcze nie zasnęłaś - Zaśmiał się i pomachał parę razy ogonem

- Coś o sobie... - Wilczyca gdy usłyszała nazwę okrętu, zaczęła sobie coś przypominać. Miała dobrą pamięć i szybko przypomniała sobie to zdarzenie. - Byłam w spół kapitanem pirackiego okrętu, dowodziłam załogą. - Powiedziała krótko po czym uśmiechnęła się i zaczęła mówić dalej. 
- Rabowaliśmy i mordowaliśmy. - Wiedziała już kim jest ten wilk i miała już plan co do niego.
- Pamiętam w szczególności jeden okręt, który zaatakowaliśmy. - Wstała i spojrzała na wilka, zaczęła okrążać go. - Nosił właśnie nazwę "Czapla". - Warknęła cicho i gdy skończyła mówić stanęła przed Kalem. Mogła dokończyć to co wtedy zaczęła, ale coś ją podtrzymywało. Na jej pysku nadal utrzymywał się szyderczy uśmieszek, który dodatkowo miał pod buzować młodego wilka. Hazel chciała sprawdzić jego cierpliwość, ale najchętniej chciałaby sprawdzić jego siłę, ale to może potem. Póki co jedynym jej głównym zadaniem się poznanie umiejętności i charakteru Kala.

Kal spojrzał podejrzliwie na wilczyce gdy zaczęła mówić a gdy skończyła wszystko już było jasne.
Teraz może się zemścić. Warknął głucho.
- Nie mogłaś mnie zostawić i moje łodzi. Wy piraci zawsze wam mało - Rzucił pogardliwie i skoczył w stronę wilczycy. Przed nią samą zatrzymał patrząc na waderę kipiącym ze wściekłości wzrokiem.
- Gdybyś była samcem już dawno by cię tu nie było... - Syknął i odbiegł od wilczycy. Gdy był wystarczająco daleko by wilczyca go nie widziała zaczął wyżywać się na wszystkim co miał pod łapami. Ziemi była zorana pazurami a wszelakie kamyki które stawały na jego drodze dawno powędrowały do morza.
- Ty idioto... Powinieneś ją zabić. Tak jak ona zabiła twoją załogę! - Krzyknął do siebie i schował w łapach pysk.
- Nie! Nie mogę! To wadera....
- I co?!
W obecnej chwili zachowywał się jak szaleniec. Wszystko co znajdowało się obok niego zostało wyrzucone do morza lub zabite. Tiril zaskrzeczał i siadł daleko od niego spoglądając na basiora z głębokim smutkiem.

Wilczyca uśmiechnęła się i spokojnie poszła za wilkiem. - Zdychaliście jeden po drugim. - Powiedziała kpiąc z tego. - Pokaż jaki na prawdę jesteś! - Warknęła, pobudzała Kala, aby ten ją zaatakował. 
-A kapitan nie lepszy, tchórz... Pfff.- Powiedziała pogardliwie i zaśmiała się. Kalumet nic by jej nie zrobił, prędzej Gayatri zatopiła by w nim kły.Patrzyła zadowolona na furie basiora. Usiadła i czekała na to jak rozwinie się akcja. Była zadowolona, że pierwsza część planu wypaliła. 



b.w

Wilk nie wytrzymał rzucił się na wilczycę z rukiem PRÓBUJĄC ugryźć ją w łopatkę.
Jeżeli się udało zaczął szarpać łbem aby rozerwać skórę a jażeli nie odskoczył i zaczął okrążać wilczycę.
- Nienawidzę cię - Syknął i ponowił atak.
Nie masz szans, przemknęło mu prze głowę, jest starsza i silniejsza, odpuść..
Zagulgotał ze wściekłością i znów odskoczył.


wielki brak weny.

Wilczyca gdy spostrzegła atak, to równie skutecznie go zablokowała i odepchnęła wilka. Zdążyła go jedynie drapnąć po pysku opancerzonymi łapami. Spojrzała na wilka i była zadowolona. - Jeszcze trochę go pomęczę. - Powiedziała w myślach. - To co się wydarzyło wtedy, to zasługa nieudolnego Kapitana. - Powiedziała to od niechcenia. - A co do twojej taktyki walki... - Usiadła spokojnie.
- Ehh... Szkoda mówić. - Dodała na koniec. Z chęcią by mogła podszkolić Kala w boju.


/ brak weny / kara na kompa / tylko godzinna dziennie / .o, /

/ Pościak z kompa w bibliotece- nie bij za długość/

Wilk warknął na wilczycę wściekle.
Rzucił się na wilczycę próbując tym razem złapać ją za szyję. On tak fajnie zaatakował z góry podskakują ( nie pytaj jak.. Bo tag.)
Z pod czerwonej czupryny błysnęły groźnie ślepia. Pełne furii i wściekłości.
W tym momencie jedyne co odczuwał to tylko wściekłość na kapitana pirackiej łodzi.
- Zginiesz... Oj zginiesz - Warknął i ponowił swój atak. Tiril zaskrzeczał jakoby chciał dopingować swojego Pana/Towarzysza.

Wilczyca została poraniona w kark, nie przejęła się tym. Była wkurzona przygotowała się do ataku.
Następny atak odparła, w pewnej chwili Gayatri zaatakowała Kala. Powaliła go na ziemię i przycisnęła jego pysk do ziemi. - I ty zwiesz się kapitanem ? - Powiedziała, rzeczywistość była inna Hazel polubiła młodego basiora, ale wolała go jeszcze podręczyć. Kal miał teraz skrępowane ruchy i nie mógł się wyślizgnąć.