Mroczne Jezioro

Przez pysk wyraźnie wychudzonej Gehenny przetoczył się sadystyczny wręcz uśmiech, kiedy oczom (czy to nie za wielkie słowo na puste oczodoły, w których czasem pojawiają się żywe płomienie?) wadery ukazał się zarys czyjejś sylwetki. Prawdopodobnie wilk: albo jakiś niewyrośnięty, albo jakiś nieletni. Jeden i drugi stanowił łatwy cel. A że dawno nie jadła (nie licząc pospiesznie pochłoniętego raptem chwilę temu szaraka), na taki liczyła najbardziej.
Z premedytacją zamarła w bezruchu, chociaż doskonale przecież wiedziała, jak taka zagrywka się zakończy. Efekt był zadowalający, aczkolwiek basior zdał jej się nieco zbyt grzeczny - zaś grzeczność owa wydawała się być wyuczoną metodą postępowania, nudnym uzusem, wykutym i praktykowanym nieco bez pomyślunku. Oblizała ospale kufę, przekręcając anemiczne łepetynę tak, coby spojrzeć gówniarzowi w oczy. Zakładając oczywiście, iż ten jej na to pozwolił. Gestowi temu towarzyszyło nieciche strzyknięcie w starym, mocno wyeksploatowanym już, karku.
- Interesujące wdzianko - mruknęła chłodno, gestem głowy wskazując na maskę. I choć nie wiedziała, czy to faktyczna czaszka będąca trofeum, czy raczej ukrywająca przed światem szpetotę młodego, poczuła pewne zaintrygowanie niecodzienną ozdóbką. - Kimże był ten nieszczęśnik, którego skazałeś - nawet pośmiertnie - na towarzyszenie swojej personie? - dodała uroczo, choć efekt najpewniej psuł męski wydźwięk głosu istoty obdarzonej kobiecym, acz przesadnie szczupłym, ciałem. W kłębie dość wysoka, zaiste ongiś większa od niejednego samca, dzisiaj zdawała się być jedynie cieniem dawnej siebie.
Czas zmienić powłokę. Wiedziała o tym. Powtarzała to sobie raz za razem, niczym buddyjscy mnisi powtarzają mantrę. Była jednak zbyt zajęta (leniwa, po prawdzie - jednak nie przepadała za tym, jakże krzywdzącym!, określeniem), aby przejść od słów do czynów. Zamiast tego narzekała i  marudziła, klnąc pod nosem za każdym razem, ilekroć zużyte stawy odmawiała współpracy, uniemożluwając pogoń za ofiarą.


// uciekam spać. Jutro trzeba wstać do pracy. Nie wiem, czy uda mi się w robocie odp. - mam remont w gabinecie i 'przeprowadzkę', nie wiem, jak będzie z wolnym dostępem do kompa.

Jeśli Gehenna choć przez moment poczuła do nietypowo się prezentującego jegomościa coś na kształt satysfakcji czy nawet namiastki pewnego szacunku, uczucia te wyparowały w chwili, gdy ten wyznał, w jaki sposób zdobył ową niecodzienną ozdobę. Znalazł. Serio? Czy tam, skąd pochodził, normą jest nakładanie na pysk kości osobników, którzy - być może - byli nosicielami pasożytów czy paskudnych choróbsk? Powinszować. Co na to sanepid? Pracownicy BHP? Obrońcy praw zwierząt?
Mlasnęła jedynie jawnie zniesmaczona. A więc nadzieje, iże ma właśnie przed nosem ojcobójcę czy innego zwyrodnialca pękły w okamgnieniu, zupełnie tak, jak pęka bańka mydlana - choć w końcu piękna, kolorowa, oko ciesząca jest niebywale krucha i doprawdy niewiele potrzeba, aby stała się jeno zamazanym wspomnieniem.
- Znalazłeś - mruknęła chrapliwie, zupełnie, jakoby nadal licząc, że to tylko niesmaczny oraz całkiem nieśmieszny żart. Niestety, rozmówca nie sprawiał wrażenia kawalarza.
Chwilę potem pojęła, iż nie tylko żartowniś z niego słaby, lecz i amant od siedmiu boleści. Uniosła ospale lewy kraniec pyska w dość kpiącym grymasie, nie komentowała jednak jego słów. Czyżby sposób, w jaki ją skomplementował, przypadł demonicznej do gustu?
- Nie wpadłeś na pomysł, że ten... ktoś... mógł być chory? Bardzo nisko cenisz własne życie, mam rację? - rzuciła chłodno, zaś na koniec wypowiedzi uniosła także prawy kącik warg, uśmiechając z pewnego rodzaju niepokojącą błogością.

- Kimże jestem, by cię osądzać? - spytała spokojnie. Proszę, proszę, ależ bierze naszą Gehennę na filozoficzne wynurzenia. Prawdą było, iż swoje opinie wysnuła już dawno, zaiste przedwcześnie, w końcu widziała samca po raz pierwszy na oczy i to od raptem krótkiej chwili. Niemniej jednak niekoniecznie czuła potrzebę, by dzielić się z nim swoim zdaniem. W końcu wypowiedzenie na głos jakichkolwiek osądów wiąże się ściśle z ponoszeniem odpowiedzialności za swoje słowa - na co w obecnej chwili nie miała najmniejszej ochoty. Uśmiechnęła się jedynie słodko, a w pustych dotąd oczodołach nagle rozbłysły żywe płomienie w jakże przyjemnym, szkarłatnym kolorze.
- Ja też się nie przywiązuję do życia. Swojego, jak i innych istot. W zasadzie moje zakończyło się już wiele setek lat temu - mruknęła oschle. Najchętniej wzruszyłaby jeszcze barkami, gdyby tylko anatomia jej na to zezwoliła.

/ w pracy, na szybko.

Na słowa samca zareagowała donośnym, gardłowym rechotem, od którego zaiste niejednemu strachliwemu włos dęba stanął. Anemicznie uniosła wychudzony tyłek z podłoża, ospale kołysząc przesadnie wyraźnie odznaczonymi biodrami podczas obchodu rozmówcy. Kiedy wykonała pełne obejście dookoła nastolatka, oczywiście bacznie mierząc go wejrzeniem szkarłatnych ślepi, zatrzymała się naprzeciw Mechthylda. Wyglądała, jakoby chciała wręcz przewiercić jego osobę na wylot. Po chwili milczenia uniosła krańce mordy w nieco koślawym, krzywym grymasie, stanowiącym raczej marną imitację uśmiechu.
- Różnie na mnie mówią - zaczęła z pewnym rozmarzeniem, pochylając się następnie ku uchu młodego, by kontynuować szeptem, tuż obok małżowiny basiora:
- Dla niektórych jestem koszmarem, innym - zbawieniem. Niektórzy mawiają na mnie "demon", inni "upiór", inni "pomiot diabła". Są też tacy, który wołają za mną "zagłada" lub "zakała". Ach, momentami sama się zastanawiam, kim jestem - plotła trzy po trzy, szczerząc z pewną satysfakcją. Podroczy się z nim chwilkę, dlaczego nie? Nie wyglądał ani na niebezpiecznego, ani na pyszałkowatego. Ba, sprawiał wrażenie zainteresowanego jej osobą, być może nawet zafascynowanego jej odmiennością. A która kobieta tego nie lubi? Jakaś namiastka kobiecości wszakże i w samej Gehennie się zachowała, kto zabroni?
Odsunęła łeb od samca, zaglądając mu głęboko w oczodoły maski, jakoby próbując w tychże otworach znaleźć spojrzenie dojrzewającego. Oblizała lubieżnie kufę, nie drgnąwszy jednak poza tym ni odrobinę. Jakoby oczekiwała na moment, który zezwoli jej na wykonanie jakiegokolwiek ruchu.
- Każdy widzi to, co chce zobaczyć - podsumowała chrapliwie.

Po naćpaniu się kolejną porcją środków przeciwbólowych jakoś funkcjonuję, niemniej post może pozostawiać wiele do życzenia. Przepraszam z góry za wszelkie wypisywane brednie.
Demoniczna już miała wyparować zdawkowym "mów, jak chcesz oraz nazywaj, jak ci wygodnie", jednak spomiędzy rozchylonych nieznacznie i jakoby wręcz od niechcenia warg wydostało się coś zgoła odmiennego. Zupełne, jakoby świat emocji oraz odczuć nijak nie podejmował współpracy z rzeczywistymi reakcjami organizacji lub racjonalnymi pobudkami.
- Zwykle mówią na mnie Gehenna. Albo raczej mówili, w sumie imię to nosiła pierwotna właścicielka ciała, które ponownie zezwoliło mi na zaistnienie - mruknęła niechętnie, odsuwając wejrzenie od młodego i zawieszając je na pobliskich drzewach.
Pamiętała. Gehenna. Wychudzona, niczym to cielsko dzisiaj. Słaba psychicznie, co tylko pozwoliło demonowi skutecznie stłamsić tamtą nieszczęsną duszkę, niczym ostatni pasożyt rozgaszczając się w osobie "żywiciela". Czarna, z niebieskawym grzebieniem na grzbiecie, o czerwonych ślepiach oraz nieco nazbyt długich kłach. A dzisiaj? Dzisiaj po wielu "przeprowadzkach" demon nadal nie odnalazł odpowedniego schronienia. Albo i znalazł gdzieś tam po drodze - niemniej zaniedbał je, na skutk czego zajmowane ciało stawało się słabsze i coraz bardziej kruche, a on zmuszony był do "przeprowadzki".

/ Nie męczę, lubię pisać. Tak dawno tego nie robiłam... Tylko mogę wypisywać brednie głupoty, przepraszam ^^'

O dziwo Gehenna nie odeszła. Trwała w tym samym miejscu, nie obsypując młodego zgryźliwymi komentarzami czy nie mniej jadowitymi uwagami. Niespiesznie powróciła wejrzeniem na maskę samca, choć tym razem nie była przy tym tak nachalna ani dobitna jak miało to miejsce raptem chwilę temu. Zupełnie, jakoby zastosowała się do wyrażonej przez zamaskowanego osobnika prośby. Raczyła tak nie patrzeć. Zamiast tego - o zgrozo! - uśmiechnęła się w całkiem lekki, naturalny sposób. Imię co prawda było jej obojętnym, najprawdopodobniej i tak za kilka chwil uleci jej ze łba - chyba, że tn chłystek zasłuży na to, aby go zapamiętać. Niezbadane są wyroki [s]boskie[/s], mawiają.
- Masz krzywe łapy, dodatkową czaszkę na łbie, długi jak u jakiej małpy ogon, znikome przywiązanie do własnego życia, nie pierdolisz głupot jak co drugi tutaj spotkany, nie zgrywasz niezniszczalnego... - rzuciła chrapliwie, acz w tonie jej głosu doszukać się można pewnej nuty rozbawienia i, być może, sympatii względem basiora. - Fakt, emanujesz zwyczajnością z daleka.
Chyba jednak nie była w stanie na zbyt długi okres zapanować nad ozorem, powstrzymać się od minimalnych chociażby dawek cynizmu czy ironii. Oblizała szybkim ruchem długaśnego ozora kufę, wciąż subtelnie przyglądając się młodemu. Chyba byłaby w stanie go polubić - gdyby tylko była w stanie do odczuwania emocji wyższego rzędu.