Mroczne Jezioro

Dlaczego Alastair pojawił się właśnie w tym miejscu? Cóż, najprawdopodobniej sam nie wiedział. Szukał odrobiny spokoju, coby uspokoić się po spotkaniu z Lacie. Miał aż nadto adrenaliny, krążącej w organizmie, pora odsapnąć. Ciężki dzień, zdecydowanie. Najpierw smok rzuca go w przepaść, potem niebezpiecznie blisko krawędzi kręci się szczeniak... Nie, Ali nigdy nie chciał być bohaterem, choć czasami zaiste dokonywał bohaterskich czynów, samemu ryzykując utratą zdrowia. Utykał, albowiem kontra Lacie była dość silną - a on naraził się na bezpośredni kontakt z płaszczem Wiecznego Dzieciaka. Klnąc w duchu podszedł więc do jeziora, nie dostrzegając nawet obecnych tutaj istot. Ugasić pragnienie, przemyć obolały tors i przednie łapy, wszakże przód oberwał najmocniej i - zgodnie z wyobrażeniami userki - ciało Alka w tych miejscach wyglądało podobnie jak sim, który po wyjściu z basenu naprawia telewizor, nie mając ni złamanego paseczka umiejętności technicznych. Osmolony nieco. O.

Alastair nie zdawał sobie sprawy z obecności tej dwójki. Wstyd przyznać, ale stracił na tę chwilę czujność, nie przejął się zatem zapachami wilków - które przecie powinny były go zaniepokoić. Dlatego odwrócił się dopiero po jakimś czasie, ot, kiedy usłyszał Najka. Uśmiechnął się serdecznie, odwróciwszy do parki. Początkowo skinął jedynie nisko głową, aby następnie podejść ku nim, racząc uśmiechem pierwej waderę, następnie zaś basiora. Ach, spotkał go już, całkiem niedawno.
- Witajcie. Jestem Alastair. Czy będzie Wam przeszkadzać, jeśli dosiądę na chwilkę? - spytał, wszakże wparował tutaj nie wiadomo skąd ani po co, tymczasem ta dwójka mogła nie życzyć sobie obecności kogokolwiek innego. Dlatego kultura nakazała zapytać, zanim okaże się, iż jest tutaj niemile widzianym intruzem. Przeniósł nieco leniwie spojrzenie od samicy na samca, odtwarzając wspomnienia związane z osobą dorastającego wilka. Zaraz, jak to Lacie się do niego odzywała... Zmrużył lekko powieki i zmarszczył nieznacznie czoło, próbując przypomnieć sobie tamto spotkanie.
- Najk, nie mylę się? - spytał rozmarzonym tonem, unosząc delikatnie krańce pyska w ciepłym grymasie. Proszę, proszę. Chyba udało mu się zapamiętać.

Na pysku białego, rosłego wilka nadal gościł delikatny zarys serdecznego uśmiechu. Cóż, Alastair bywał porywczy i temperamentny, wszakże należał do najbardziej impulsywnej watahy. To ona kreowała jego osobowość, wpływała na kształtowanie pewnych postaw, zachowań czy poglądów. Wychowywał się w niej przez kilka lat, potem w ślady za ojcem podjął się zadania przewodzenia stadu. Wiele, wiele wydarzeń wpłynęło na jego charakter. Jednakże istniały pozytywne aspekty, oto bowiem przewodzenie Watasze Ognia wymagało dojrzałości, roztropności oraz umiejętności panowania nad emocjami. Nie było łatwo, prawda. Wiedział jednak, iż dla dobra swojej watahy musi dorosnąć.
Ponadto, na dobrą sprawę, nigdy nikomu lania nie spuścił. Zawsze stawiał siłę argumentu ponad argumentem siły. Dodatkowo, chociaż nie wyglądał na mizerne chuchro, nie należał do istot nader silnych oraz nie posiadał umiejętności trzaskania po mordzie. Mógł rzucić zaklęcie, prawda. Niemniej jednak, wstyd przyznać, Alastair był totalną łamagą jeśli idzie o bijatyki.
Wszystkie te składowe budowały postawę pacyfisty. Nie lubił krzywdzić.
- Cieszę się zatem, że mogę Wam potowarzyszyć - ozwał się spokojnie, po raz już kolejny skinąwszy łepetyną. Złożył skrzydła, mocno przycisnąwszy je do łopatek, po czym usiadł gdzieś niedaleko tejże dwójki. Spojrzał łagodne na samicę.
- Czy mógłbym poznać Twoje imię? Nie lubię zwracać się do dam bezimiennie, czuję się wtedy jak byle gnojek, nie mogący spamiętać imion rozmówców - rzucił całkiem żartobliwie, posyłając waderze porozumiewawcze oczko.

Widząc ową gafę wilczycy uśmiechnął się mimowolnie, oczywiście nie w prześmiewczy sposób, lecz serdecznie oraz ciepło. Wierzcie mi, pomimo srogiego wyglądu na avatarku, Ali potrafił uśmiechać się całkiem uroczo, podobnie, jak był w stanie przywdziać o wiele łagodniejszy wyraz pyszczka. W zasadzie groźne marsy były w jego przypadku niezmiernie rzadkim zjawiskiem, albowiem w każdej sytuacji próbował zachować pogodę ducha. Drobny akt niezdarności przemilczał, wszakże nie uważał, by komentarz był tutaj niezbędnym. Mógłby jedynie speszyć waderę i wpędzić ją w stan zakłopotania, a przecież przenigdy nie chciałby, aby ona odczuwała jakikolwiek dyskomfort - zarówno fizyczny, jak i psychiczny. W zasadzie nie chciał, by ktokolwiek odczuwał dyskomfort z jego winy, dlatego zwykle starał się przymykać oko na pewne kwestie, przemilczając je, jednocześnie odnosząc się do innych, pozytywnych aspektów.
- Ach, z daleka pochodzisz, Trixy? - spytał pogodnie, autentycznie zainteresowany losem wilczycy. Próbował zapamiętać każdy fakt i opowieść, którą raczyły jego ucho zgrabne wilczyce, jednakże w związku z ogromną liczbą napotykanych istot zdarzało się, iż to i owo umykało - niestety! - uwadze białego.
- W zasadzie chciałem się obmyć, tutaj miałem najbliżej. W sumie nigdy wcześniej tutaj nie byłem, zatem dobrze się złożyło. Wilk żyje w Krainie wiele lat, a nadal nie poznał jej darów - rzekł jeszcze, rozglądając ospale po otoczeniu. Klimat swój miejsce miało, zdecydowanie. Chociaż nie był to klimat najbliższy sercu romantyka, skrytego wewnątrz duszy Alka, nie byłby sprawiedliwy i szczery, gdyby wypierał się owego stwierdzenia.

Uśmiechnął się, co chyba zaczyna robić się nudne. Zupełnie, jakoby Alastair nie znał innych sposobów reagowania. Znał, spokojnie. Jednak to właśnie serdeczny uśmiech był tą metodą, którą najbardziej lubił. Nawet, kiedy powodów do uśmiechu nie było zbyt wiele - warto się uśmiechać, bo w końcu może ten serdeczny grymas dodać komuś otuchy, sił, rozbudzić w nim nowe nadzieje.
- Cóż, trzymam zatem kciuki, abyś szybko znalazła własny kątek - powiedział spokojnie, machnąwszy jasnym ogonem. Czy on znalazł swoje miejsce? I tak, i nie. Odpowiedź na owe zagadnienie wcale nie jest łatwa czy prosta; przeciwnie - skomplikowana jak przeciętna kobieta. Albo nawet i ta skomplikowana bardziej od przeciętnej, o. Z jednej strony Kraina była jego domem, Wataha Ognia - rodziną. Posiadał także swój lokal, w którym wręcz uwielbiał przebywać i tam spędzał znaczną część czasu. Teoretycznie zatem "miejsce", rozumiane jako terytorium, kilka metrów kwadratowych przestrzeni, posiadał. Miał legowisko, gdzie mógł spać. Miał watahę, która zajmowała konkretny, wyznaczony granicami, rejon. A jednak czegoś mu brakowało.
Nie miał przyjaciół, rodziny. Jedynie przybrana cioteczka Lea, wieloletnia przyjaciółka ojca białego wilka oraz Nataniel, nastolatek, którego wielbił, toteż duma rozpierałą go, gdy smyk nazwał go ojcem. Rodzice? Matka odeszła tuż po porodzie, zostawiając go tatuśkowi. Tak, tak, Alastair przez bardzo długi okres obwiniał się za zniknięcie rodzicielki. Siosta? Przepadła, nim jeszcze dorośli. Ojciec? Stosunkowo niedawno opuścił Krainę. Podobnie jak miłość jego życia, Salome. Jednak świadomość, iż musi służysz watasze, trzymała go tutaj, nakazując dzielnie stawiać czoła przeciwnościom losu; te zaś mnożyły się jak nie przymierzając króliki.
- Ja za to przyszedłem na świat w tej krainie. Tutaj dorastałem, dojrzewałem - dodał jeszcze pogodnie.

Przy Alastairze nie tak łatwo wyjść na istotę niegrzeczną. Jedynie jeśli obrażasz przy nim jakąkolwiek damę tudzież wymądrzasz się niczym ekspert na tematy, o których nie masz najmniejszego pojęcia - wtedy uzna Cię za głąba, gbura i prymitywa. Ale - powracając do rzeczy! Zaczynam robić sieczkę z postu, zamiast skupić się wyłącznie na tym, co tu i teraz.
Alek nie bardzo wiedział, co powinien opowiedzieć towarzyszce. Kraina, w której spędził całe swje życie, wydawała mu się... zwyczajna, normalna, nieciekawa. Przyzwyczaił się do tutejszych zasad oraz realiów owego świata, więc opowiedzenie o czymkolwiek, co mogłoby ujść za ciekawe tudzież interesujące, nie jest wcale zadaniem łatwym. Nie wiedział, co może okazać się godnym zaufania dla istotki, która zwiedziła szmat czasu. To, co dla Alka normalne, jej wydawać może się zjawiskiem nadzwyczajnym - i odwrotnie.
- To jest trudniejsze, niż się wydaje... - powiedział pod noskiem, w zastanowieniu marszcząc nieco majestatycznie jasne czoło. Może uwaga brzmiała zabawnie - wilkowi jednak do śmiechu nie było. Dotychczasowy uśmiech zniknął z białej mordki, ustąpiwszy miejsca grymasowi zamyślenia. Co powiedzieć?
- Na początek może uspokoję: ta wszechobecna ciemność nie jest tutaj zjawiskiem normalnym. Podobno związana jest z gneiwem bogów. Sam kiedyś jednego z nich spotkałem. Niezbyt przyjemny typ... - zaczął . Postanowił obserwować reakcje Trixy i na ich podstawie wywnioskować, które wątki są godnymi kontynuacji, a które lepiej pominąć.

Ah, chyba każda jednostka lubi kontrolować sytuację i czuć, iż to ona wyznacza zasady gry. W pełni zrozumiała postawa, Ali też zwykle wolał odnajdywać się w sytuacji, w której znajdzie się celowo tudzież przez zwyczajny przypadek. Zrządzenie losu. Przeznaczenie. Cokolwiek innego. Uśmiechnął sę, skinąwszy łbem.
- Spokojnie, lubię, gdy rozmówca komentuje moje słowa. Mam pewność, że mnie słucha - powiedział spokojnie tuż po tym, jak Trixy się speszyła oraz zamilkła. Nie przeszkadzało mu to wcale - zapewniamy oboje. Ogon samca przemknął leniwie po podłożu, coby chwilkę później otulić zadnią część wilka.
- Zapewniam, słońca zwykle u nas pod dostatkiem. W razie czego zapraszam na tereny Watahy Ognia, mamy tam wiele ciepła. Wiedz, że kiedy to zaćmienie minie, wszystko wróci do normy. Kraina jest harmonijna, zachowana równowaga pomiędzy żywiołami sprawa, że życie tutaj jest naprawdę przyjemne. Mamy wiele miejsc, wartych uwagi. Dolina marzeń, na przykład, tworzona jest miejscami, których nie spotkasz nigdzie indziej! Trawa z żelek, woda z soku owocowego... Masa zjawisk, których nie wyjaśnisz za pomocą logiki - wyjaśnił, spoglądając na Najka. Miał nadzieję, że po tej kąpieli nie będzie mu zimno lub nie przepłaci jej zapaleniem płuc. Brak słońća wpływał bowiem na temperaturę otoczenia. Jak więc wysuszyć futerko?