Mroczne Jezioro

Na podstawie słów wilczycy wywnioskował, że należała do Watahy Ognia. Wszakże w innym razie prawdopodobnie nie mówiłaby tak swobodnie o obecności w tamtym miejscu czy planach odnalezienia domu - jak sądził po analizie wypowiedzi Trixy. Uśmiechnął się mimowolnie, wszakże świadomość, iż wataha wciąż jest atrakcyjną dla nowych istnień, rosnąc w siłę z każdym kolejnym członkiem, z całą pewnością pozytywnie oddziaływała na Alfę. Skłonił nisko łepetyną w ramach niemej odpowiedzi, przytaknięcia jej słowom, potwierdzenia domysłom. Znajdzie, na pewno. Był tego pewien. Zaraz zaś spojrzenie wilka powróciło na rejon facjaty samicy, a puszysty ogon poruszył się niespiesznie, przemknąwszy ospale po podłożu, coby następnie otulić znowu tylną część Alka, niemniej z przeciwnej strony aniżeli jeszcze przed momentem. Pytania były absolutnie sensowne i w pełni wyjaśnione; zarazem wydawały się być prostymi i odpowiedź na nie, teoretycznie, nie powinna być nazbyt skomplikowana. Paradoksalnie: nie miał najmniejszego pojęcia, co orzec. Ulubionym miejscem Alka był bowiem bar, który prowadził od... ho-ho albo i dłużej. Dlaczego? Bo czuł, że ma coś swojego. Ma na coś wpływ - i tylko od jego decyzji zależało, jak będzie wyglądał lokal, co będzie w nim serwowane oraz kto będzie miał do "Piwnej Nuty" wstęp. Uznał jednak, że przyznawanie się do tego zanim jeszcze pozna ową damę nie należy do dobrych pomysłów: nie chciał wyjść na prymitywa, spędzającego większość życia w pubie.
- W zasadzie nie sposób wybrać ulubione miejsce, kiedy Kraina rozpieszcza mnogością tak wyjątkowych miejsc... Uroczy jest Miejsce dla Samotnych, ulokowane we wschodniej części Krainy. Lubię też Stagno Ardenti, niedaleko położone jezioro, zwane "Świecącym". Istnieje też Jezioro Zmian, w którym kąpiel podobno kompletnie odmienia w magiczny sposób jednostki, dość popularne swego czasu miejsce. Interesującym miejscem jest też Jaskinia Płaczących Dusz, położona w górskiej części tej krainy - powiedział spokojnie, tonem doświadczonego przewodnika.

Nie wspomni. Nigdy nie wspominał. Wszakże poza tym, że był Alfą Watahy Ognia, był też oddanym jej członkiem. Zwyczajnym wilkiem, jak każdy inny: dwoje uszu, oczu, nos, szereg kłów, jedna głowa, jeden ogon, pomiędzy nimi tułów, cztery łapy... Nic nadzwyczajnego. No, może poza skrzydłami, jednak i one były czymś osiągalnym dla praktycznie każdego członka stada, jeśli tylko dostatecznie się postara. Nie obnosił się z pełnionymi funkcjami, zwykle więc wydawało się, kim jest, dopiero w sytuacjach kryzysowych tudzież podczas prowadzenia zebrań. Nie był tyranem czy dyktatorem, nie wymagał padania mu do łap i oddawania nie wiadomo jak wygórowanych honorów. Wolał rolę darzonego autorytetem budowanym nie na sile, ale na otwartym umyśle oraz wielkim sercu. Niczym Mahatma Gandhi, którego wielkość polegała na wyrozumiałości oraz niezłamanym duchu. Podobnie i Alastair, zamiast wymagać kłaniania się przed nim i poważania, chciał na szacunek zasłużyć, budować go od podstaw. Wychodzić "do ludu", spotykać się z wilkami, dowiadywać się, czego potrzebują i wymagają. Gdyby każdemu z góry prezentował się jako Pan I Władca, nie budziłby zaufania; rozmawiano by z nim tylko z przymusu, bo w końcu Alfy olać nie wypada - jeszcze nie dajcie bogowie skaże nas na banicję!
- Obawiam się, że nie byłbym dobrym pilotem wycieczek. Zapewne mając za zadanie po raz tysięczny mówić to samo, wpadłbym w frustrację. Wolę za każdym razem wnosić coś nowego, kreatywnego - zamiast powielać schematy. Poza tym, chociaż wychowałem się i mieszkam w Krainie od wielu, wielu lat, Kraina ta nadal zaskakuje - wyjaśnił spokojnie, z uśmiechem skinąwszy następnie głową. Przyjemnie rozmawiało mu się z ową damą, jednak sumienie dręczyło go za każdym razem, kiedy przypomniał sobie o Najku. Spłoszył go, znowu. Wpieprzył się i bezczelnie popsuł rozmowę. Chyba lada moment trzeba będzie się ewakuować, wyrażając jednocześnie nadzieję na szybkie, ponowne spotkanie z Trixy.

Jestem po bardzo ciężkiej przeprawie z upośledzoną umysłowo furiatką. Nie przesadzam, odpowiednie papiery ma. Dlatego przepraszam za post, jednak rola rozjemcy, oddzielającego chorą ciotkę od mamy, wpływa na samopoczucie - co za tym idzie, także na wenę. Jeszcze się trzęsę. Bynajmniej nie ze strachu, ale wściekłości.
Alastair na całe szczęście wolnym był od podobnych emocji i negatywnych odczuć. Dlatego wciąż pogodnie się uśmiechał, raz za razem, czasami - w ramach reakcji na słowa rozmówczyni - skinął łebkiem, by zasugerować, iż uważnie jej słucha. Jasny ogon wilka uniósł się nieznaczne i upadł lekko na podłoże, stuknąwszy w nie niemocno. I - owszem - pytanie wadery zapadnie w jego pamięć. Co więcej; postanowił na nie odpowiedzieć.
- Jasne, że Cię oprowadzę. Proponuję pierwszy termin tuż po tym, jak ten mrok ustanie. W świetle dziennym wszystko wygląda jeszcze wspanialej - rzekł energicznie. Wszakże jako Alfa zobowiązany był do tego, by wspierać i pomagać się odnaleźć. Jeśli zatem pokaże jej najwspanialsze miejsca, tym samym może spowoduje, iż zostanie w Krainie na dłużej oraz odnajdzie w niej ten dom; wszakże każde poszukiwania muszą gdzieś mieć swój koniec. Oby więc Trixy tutaj właśne znalazła swoje szczęście. A on? On jako przywódca powinien pomagać odnaleźć właściwe ścieżki, naprowadzać Ognistych na jej trop.

Zaśmiał się ciepło na dalsze jej słowa, tuszując tym samym swoje zażenowanie. Nie lubił być rozpoznawany, peszył się i miał wtedy ochotę schować się przed spojrzeniem tego, który rozpoznał. Żywot celebryty zdecydowanie był tym, co nijak by mu nie odpowiadało.
- Tobie było głupio, że mnie nie rozpoznałaś. Mnie jest głupio, że to zrobiłaś. Jesteśmy kwita, cóż. Spokojnie, nie jestem zakręcony na punkcie własnego statusu. To tylko dodatek, ot, ranga umożliwiająca zadbać o byt watahy, pomóc jej oraz wpływać na jej rozwój. Dla mnie to nie tyle tytuł, ile swego rodzaju dług: wataha mi zawierzyła i zaufała, muszę go spłacić wypełniając swoje obowiązki, zapewniając przetrwanie i być ogniwem spajającym watahę. Czasy, kiedy paradowałem w koronie z kwiatów i wymagałem honorów minęły wraz z wiekiem dojrzewania, mam to za sobą. Niepotrzebnie zatem Cię to trapi, Trixy - odparł spokojnie, aczkolwiek w jego szmaragdowych oczętach tańcowała swawolnie iskra zdradzająca swego rodzaju rozbawienie. Owszem, fakt, iż był rozpoznawalny wpłynął na jego pewność siebie, gdzieś tam łechcąc przyjemnie ego wilka; niemniej jednocześnie także wprawiał w swego rodzaju zakłopotanie. Nie czuł się bowiem ani w czymkolwek lepszy, ani jakkolwiek ważniejszy od któregokolwek z członków stada Ognistych oraz Nocnych, z którymi wszakże nadal trwał, nieprzerwany od lat, sojusz.

Alastair zwykle nie krzyczał wcale. Głos podnosił jedynie w kilku sytuacjach: kiedy już naprawdę nie był w stanie zapanować nad emocjami, kiedy ktoś urażał przy nim damę lub ją krzywdził, kiedy do kogoś nie docierały słowa, rzucane tonem o umiarkowanej głośności. Czasami też był w stanie posunąć się do agresji fizycznej. Jednak zarówno po akcie przemocy słownej, jak i cielesnej, targany był wyrzutami sumienia przez bardzo, bardzo długi okres. Trixy natomiast ani nie krzywdziła damy, ani go nie prowokowała, ani nawet nie sprawiała wrażenia opornej na racjonalne argumenty. Dlatego absolutnie nie miał powodu, by podnosić ton chociażby o odrobinę. Dlatego pierwsze słowa, dotyczące krzyku właśnie, skomentował serdecznym uśmiechem. Niebawem, niczym w teledysku T.Love - Jest Super, przymocuje sobie sztuczny uśmiech, naniesiony na kawałek papieru - nie po to bynajmniej, aby cokolwiek udawać i maskować prawdziwe emocje, lecz w celu zaoszczędzenia energii, którą włożyć trzeba w tenże - nieodzowny niemal - grymas. Dobijająca piosenka i bardzo dający do myślenia teledysk, swoją drogą.
- "Właściwy wilk na właściwym miejscu" - powtórzył po Trixy w zamyśleniu, najprawdopodobniej poświęcając co najmniej sporą część uwagi na analizę owego zdania. Pewne rozmarzenie przemknęło mu przez łepetynę, marszcząc przy okazji czoło samca, ot, jakby każdy kolejny jego krok pozostawiał po sobie pamiątkę pod postacią kolejnej bruzdy.
- Mam nadzieję, że masz rację. Niemniej, szalenie miło było Cię poznać, Trixy. Liczę, że zaćmienie szybko minie, bo miło będzie spotkać Cię ponownie. Teraz jednak będę musiał uciekać, czas nagli, a obowiązki... cóż, trzeba się oddawać nie tylko przyjemnościom, lecz także i pracy - powiedział przepraszającym tonem, niziuchno skinąwszy przed wilczycą jasnym łbem.

Ach. Nie cierpię takich sytuacji: chcę zwolnić fabułę, żeby osoba A. mogła kontynuować z osobą B. W międzyczasie, kiedy Alek już się żegna, osoba A. znika. Teraz za późno już, aby słowa pożegnania cofnąć, choć Alastair pluje sobie w duchu w brodę, bowiem i jemu przyjemnie mijał czas. Westchnął ciężko, widząc, jak tamten odchodzi, skinąwszy za nim łepetyną, w geście pożegnania.
- Przepraszam, chyba odstraszyłem Ci rozmówcę - powiedział, nie bez wyrzutów sumienia zresztą. - Chciałem się zbierać, żeby tamten się nie nudził. Teraz w sumie nie wiem, co robić, bo i chętnie bym został - przyznał spokojnie, unosząc leniwie krańce pyska w serdecznym, choć nie do końca jednak przekonującym, uśmiechu. Ot, jakby gdzieś po drodze brakło pewności siebie, by grymas ten uczynić w pełni wesołym, autentycznym, łapiącym za serce.

Ach, i tak oto Alastair poczuł się niczym dzieciątko, przyłapane na kradzieży ciastka ze słoika ukrytego na najwyższej szafce; jakoby to miało uchronić przysmak przed łapeczkami małego łakomczucha.
- I tak, i nie - powiedział spokojnie, z pewną dozą skruchy w tonie swego przyjemnego, ciepłego niczym płomyk świecy, barytonu. Uśmiechnął się do kompanki przepraszająco, skinąwszy jej także głową w geście błagania o litość... Ach, okej, użyszkodniczka zwykła dramatyzować - przyznaję się bez bicia. Przeczytałam gdzieś, że to u nas rodzinne. Nieistotne!
- Wiesz, na pewno znalazłoby się coś do roboty: aktualizacja spisu stanu Watahy Ognia, patrolowanie granic, szkolenia, pogadanki, testy, zabawa w wojnę - wymienił, ostatnią z opcji rzuciwszy z wyraźnym przekąsem, przypominając sobie Fantasme, zdaniem którego to właśnie owe zajęcie stanowi jedną z ulubionych czynności władców, którymi jawnie gardził. Wraz z tym wspomnieniem pojawiły się ponownie wyrzuty sumienia, wywołane tym, w jak nieprzyjemny sposób swego czasu go potraktował. Niegodnym Alfy było uniesienie się dumą oraz pozwolenie emocjom na przejęcie kontroli, zdecydowanie!
- Jednak, z drugiej strony, nie samą pracą wilk żyje - dodał po chwili zastanowienia, nieco ostentacyjnie sadzając tyłek niedaleko samicy, dając wyraźnie znać, iż postanowił zostać. Spis? Tak, wiem, uderzam czołem o blat - od dawna nieaktualizowany. Nie miałam czasu. Zaś teraz, kiedy czas się znalazł, nie mam komputera na tyle sprawnego, by względnie zgabnie i bez nerwów to ogarnąć. Pamiętam o tym, to będzie pierwsza czynność, której się podejmę, jak odzyskam swój sprzęt.

// spokojnie, ja ostatnio też niezbyt aktywna. Powodzenia z sesją, pozytywnego zamknięcia i szybkiego końca! //

Faktycznie, sporo pytań. Niemniej Alastair wcale a wcale nie wyglądał, jakby w jakimkolwiek stopniu mu to przeszkadzało. Przeciwnie, jasne jego wargi zdobił serdeczny uśmiech, a w ślepkach malowały się iskierki sympatii, którą – notabene – darzył obecną tutaj wilczycę. Ogon wilka omiótł w ospałym geście podłoże.
- Nie przeszkadza mi to, spokojnie. W zasadzie dawno nie miałem okazji z kimś porozmawiać dłużej, niż kilka minut. Całkiem przyjemna odmiana, dodatkowo zważywszy na wdzięk rozmówczyni – tym chętniej odpowiem na nurtujące Cię, Trixy, pytania – powiedział swobodnie i lekko, skinąwszy ponownie głową. Niemniej jednak zapytania, którymi uraczyła go wilczyca, zdecydowanie nie należały do prostych. Chociaż może pytania były łatwe – ale odpowiedzi już niekoniecznie, Al wszakże nie przepadał za sytuacją, gdy ktokolwiek go podziwiał i raczył swego rodzaju komplementami. Nie cierpiał opowiadać o sobie, zwłaszcza o jakiś zasługach czy osiągnięciach – być może dlatego, że wciąż czuł niedosyt, uparcie widząc w sobie przywódcę zbyt mało idealnego, ba, nieidealnego wręcz w każdym calu.
- Cóż, z tym wzorem bym nie przepadał. Jak każdy mam swoje za uszami, a pnąc się po kolejnych szczeblach kariery nie raz zdarzyło mi się zbłądzić. Zapomniałem tez o tym, co jest naprawdę ważne. Chcąc wynieść watahę na wyżyny i jej służyć całym sobą, zaniedbałem więzi rodzinne, kontakty z przyjaciółmi, kobietą, na której mi zależało. Podejrzewam, że widzisz mnie jako wzór cnót – niestety, mylne to wrażenie. Czy jestem szczęśliwy… Teoretycznie mam wszystko, o czym niejeden marzy. Jednak pomimo tego wciąż brak mi bliskości ważnych memu sercu istot. Nie sądzę, abym był nieszczęśliwy; czuję się jak zawieszony pomiędzy jednym a drugim biegunem – wyznał w końcu, nieco sam zaskoczony własną wylewnością. Nigdy, co prawda, nie należał do zamkniętych w sobie, nieśmiałych introwertyków; zwykle jednak nie zaprzątał głowy ledwo co poznanym osobnikom własnymi problemami. Odchrząknął zatem dostojnie, jakoby chcąc zatuszować własną chęć snucia zwierzeń.
- A Ty, Trixy? Zastanawiałaś się może, jaką chcesz podjąć karierę? Oczywiście o ile chcesz jakąkolwiek – odbił zgrabnie (miejmy nadzieję!) piłeczkę, z uśmiechem spoglądając na wilczycę.

Alastair przysłowiowo i metaforycznie machnął na to łapą. Na pierwsze słowa, oczywiście. Nie postrzegał własnej sytuacji aż tak źle, jak można by przypuszczać. Brał, co dawał los, korzystając z jego darów pełnymi garściami. Jeśli czegoś nie dostawał, znosił to godnie i bez uskarżań, akceptując taki stan rzeczy. Racjonalizował i tłumaczył, co prowadziło w końcu do wmówienia sobie, że jest dobrze. Zwykle przydatny zabieg, choć czasami bezczelnie może obrócić się przeciwko niemu, czego miał świadomość.
- Moje problemy są niczym. Jestem zdrowy, ba, obdarzony nawet skrzydłami, co wciąż stanowi cechę charakterystyczną niekoniecznie wielkiej części wilczej nacji. Przyjdzie czas, że i pokocham jakąś damę, założę z nią rodzinę, spędzę czas na piciu kawy z przyjaciółmi. Na to zawsze zdążę - odpowiedział spokojnie, po raz kolejny uciekając się do tłumaczenia, racjonalizacji. Cóż, zapewne można odnieść wrażenie, że samiec nie do końca wie, czego chce - ale czy ktokolwiek jest tego w stu procentach pewnym? Los nieraz może zaskoczyć, zmieniając plany, cele, zamierzenia jednostek. Czasami więc lepiej nie planować niczego z nazbyt dużym wyprzedzeniem.
- Wiesz, jeśli te zajęcia Ci odpowiadają... Mamy poważny deficyt medyków w Krainie, chyba poza Leą nie ma innych lekarzy. Biedna cioteczka, nie ma czasu zadbać o siebie... - rzekł jeszcze, potrząsając łbem. Czas by ją odwiedzić. Brew wilka jednak powędrowała nagle ku górze, uniosły się też krańce jego pyska w nieco cwaniackim, podejrzliwym zas na pewno, grymasie.
- Czy powinienem się obawiać Twojej spostrzegawczości? - rzucił całkiem żartobliwie.

Wysłuchał jej uważnie, jeno od czasu do czasu skinąwszy głową. Milczał, bo tego wymagała kultura. W zasadzie część dobrych manier najzwyczajniej w świecie weszła mu już w nawyk i czasami nie był wręcz w stanie zachować się w inny, mniej grzeczny, sposób. Jasne wargi basiora uniosły się leniwie, nadając facjacie samca przyjaznego, ciepłego wyrazu.
- W zasadzie nie każdy też musi gnać za karierą. Nie ona jest przecież najważniejszą. I tak, Lea, ten medyk, jest moją cioteczką. Aczkolwiek... cóż, nie łączą nas żadne więzy krwi, nie jesteśmy spokrewnieni. Ona odkąd pamiętam była przyjaciółką mojego ojca, także sam nawet nie wiem, kiedy zacząłem postrzegać ją jako taką dobrowolnie obraną ciocię. Może po części to właśnie z tęsknoty za kimś bliskim? - rzekł, aczkolwiek był niemalże pewnym, iż moment ochrzczenia Lei ciotką miał miejsce znacznie wcześniej. Userka jednak nie pamięta, zbyt wiele przewinęło się postaci przez jej paluszki, aby znać życiorys każdej. Chyba pójdę w ślady siostry i zrobię - podobnie jak ona Bartowi - post z relacjami, znajomościami i miłostkami. Na to potrzeba czasu, bo jak już coś robić - to dobrze; musiałabym więc przekopać posty na starym adresie, a na samym Alku będzie ich ze trzy tysiące.
- Cóż... Poza nią nie mam w zasadzie nikogo - dodał jeszcze spokojnie, bez cienia żalu - bo i do kogo czy czego miałby go żywić? Tak wyszło, już. Sam jest sobie pewnie winien w mierze co najmniej sporej. Pewnie gdyby był lepszym synem, ojciec nie zostawiłby go a matka nie porzuciła jeszcze jako szczeniaka? Widocznie szybciej się na nim poznała, ot co.
- I... Co tam już wywnioskowałaś na mój temat? Pewnie same kompromitujące rzeczy, czyż nie? - rzucił żartobliwie, jakoby chcąc na moment odwrócić uwagę od własnej osoby, rozumianej pod kątem potknięć i swoistych niepowodzeń. Ogon wilka omiótł ospale podłoże, zgarniając nieco kurzu. Nie przejmował się tym jednak wcale.

Na pierwsze jej słowa zareagował mimowolnym zastrzyżeniem jednym z uszu. Gorąca czekolada u cioteczki, szlag, toż ona sama potrzebowała jego pomocy. Nie mógłby jeszcze obciążać jej własnymi kłopotami, nieprawdaż? Własnych miała aż nadto. Gdyby biedny wiedział, że prawdopodobnie już nigdy jej nie ujrzy... Przykra sprawa, gada, że musi ją odwiedzić - a zanim się zbierze do dzieła, jej już nie ma. Niemniej Al postanowił nie zaprzątać sobie tym w obecnej chwili głowy, uważając za niegrzeczne błądzenie myślami od kobiety do kobiety, nawet, jeśli żadna z nich nie jest jego partnerką, żoną czy narzeczoną. Ucho szybko więc z powrotem zamarło w bezruchu a spojrzenie utknęło w regionie facjaty rozmówczyni, niezbyt niedyskretnie czy inwazyjnie. Smagnięcie jego noska przez jej puchatą kitę nieco go zaskoczyło, niemniej do podobnych sytuacji był przyzwyczajonym, jako, że ongiś sam był typem podrywacza i flirciarza. Gdzieś tam nadal tlił się tamten romantyczny bałamut, niemniej jednak przygaszony nieco obowiązkami nie dawał o sobie znać już tak często. Może bał sie odrzucenia, którym jeszcze jakiś czas temu pewnie nawet by się nie przejął? W każdym razie uśmiechnął się zawadiacko, co stanowiło reakcję na tenże gest Trixy.
- Nic kompromitującego, mówisz? Mam nadzieję, że nie zepsuję dobrego startu - odparł spokojnie, zachodząc w głowę, skąd u niej tak wyśmienity zmysł obserwacji. Oczywiście nie chodziło bynajmniej o te subiektywne osądy, jak np. rzekoma nienaganna aparycja wilka, która u innych mogłaby wywoływać odruch wymiotny; nie był zapatrzonym w siebie narcyzem i nie uważał się za idealnego w żadnym razie. Skąd jednak wyczuła, że pragnął być jak ojciec? To zaskoczyło go najmocniej, ba, zaczął się obawiać, iż ta czyta w myślach. Jako mag nie uważał tego typu umiejętności za coś nadzwyczajnego, postanowił więc nieco bardziej pilnować własnych myśli. Na wszelki wypadek.
- Och, trafiłaś, zdecydowanie z więcej niż z jedną z rzeczy. Zaskakujesz mnie, mam wrażenie, że znasz mnie lepiej, niż ja sam - rzekł spokojnie, jednakże w tonie jego wypowiedzi majaczyła zadziwiająca masa szczerości. Nie chcial robić z siebie totalnej sieroty, dlatego nie zaprzeczał w żadne ze słów: zarówno te, które wyrażały niemal zachwyt jego osobą, jak i te, w których majaczylo niezrozumienie dla jego samotności.

Jasny basior skłonił nisko łbem, uśmiechając do wilczycy serdecznie. Nie miał jej absolutnie za złe, iż nie siedzi w jednym miejscu, wszakże był w tym swoisty urok. Poza tym czy damskie ciało wygląda kiedykolwiek tak wspaniale, jak w ruchu? Smagane wiatrem włosy, napinane i rozluźniane mięśnie, eksponowane krągłości. On sam też nie zwykł do nader długiego trwania w bezruchu, toteż i on wyprostował się, rozłożył skrzydła, by machnąć nimi ze dwa razy, nim ostatecznie złożył je z powrotem u łopatek, znowuż siadając.
- Nie musisz przepraszać, naprawdę. Sam też nie lubię siedzieć w jednym miejscu - zauważył pogodnie, mrużąc oczęta. Zapewne gdyby nie specyfika miejsca, w którym znajdowali się w obecnej chwili, dostrzegłby promienie słońca, ponownie rozświetlające niebo. Niemniej jednak, idąc za pan brat z jakimiś zasadami logiki, nie miał najmniejszego pojęcia odnośnie ostatnich przewrotów. Ogon basiora omiótł leniwie podłoże, zbierając zeń nieco pyłu, kurzu czy innych drobin.
- Przypadek? A może posiadłaś dar przewiercania wilczych dusz? - zażartował, choć jednocześnie gdzieś tam na dnie duszy wciąż w to wierzył. Musi uważać, o czym myśli. Musi i już. Jeszcze ta tutaj weźmie go za zboczonego zbereźnika, choć był zwyczajnym, nieobojętnym na kobiece wdzięki, samcem.
- Trafiłaś praktycznie ze wszystkim, ciężko mi uwierzyć w aż takiego farta. Coś mnie musi zdradzać - dodał, marszcząc nieznacznie czoło, spoglądając na waderę jakby nieufnie, podejrzliwie, niepewnie. Coś musiało być na rzeczy, nieprawdaż?