Leczenie

Ucieszył go z lekka ,a zarazem zmieszał, entuzjazm jaki okazała po sobie. Zakrył jedną łapą pyszczek, na którym zawidniał miły uśmiech. Kiedy tylko wilczyca powróciła z zupą której woń rozniosła się po pokoju, spojrzał na nią ,czując jak ślina zaczyna napływać. Jakby nie patrzeć był wyczerpany po podróżowaniu w tą i we wte, a teraz jego żołądek wydał buntowniczy dźwięk, domagając się zaspokojenia podstawowych potrzeb to też trudno było mu odmówić. Obrócił koniec protezy o sto osiemdziesiąt stopni ,w taki sposób że zamiast wilczej łapy, na końcu mia swoją ala ludzką rączkę, z metalowymi palcami. Złapał nią miskę i powoli przechylił zawartość ku rozdziawionemu pyskowi. Kiedy tylko poczuł ten smak, zmrużył oczka i odstawił pustą miskę na bok...to było wspaniałe! Palce...a właściwie, pazurki lizać, do szczęścia brakowało tylko szczypty przypraw. Nawet nie wiedział kiedy skonsumował całość.
-Masz wspaniały talent kucharski...to było bardzo smaczne!
Uśmiechnął się miło, oblizując językiem ,wargi po czym przetarł pyszczek chusteczką, którą schował zaraz do podróżnej torby, która leżała obok niego.
-Co do incydentu, to...pamiętam tyle że kiedy rozmawiałem z pewną wilczycą, spadł z nieba jakiś kruk czy co...w każdym razie był to czarny ptak, nie zdążyłem mu się przyjrzeć gdyż szamotał się. Wyglądał okropnie...i kiedy już chciałem go jakoś złapać by mu pomóc czy coś, on nagle wybuchnął, pokrywając mnie tą mięsną breją...w miejscach gdzie mnie to dotknęło mam teraz to-pęcherze.
Zakończył opowieść, przywracając protezę do normalnego stanu. Spojrzał z ciekawym wzrokiem po chwili.
-Em...jakie tutaj trafiają się przypadki? Chętnie szkoliłbym się w dziedzinie chirurgii czy czegoś w tym stylu...znam bardzo dobrze anatomie oraz chemię jak i inżynierię. Niestety nie miałem okazji poznać medycyny od strony praktycznej to też...niezmiernie cieszyłbym się z możliwości nauki.

Wrócił - zgodnie z daną obietnicą. Z łowów nie był w pełni zadowolony, a i z sumieniem swoim walczył, bo w końcu prawię połowy zdobyczy zeżarł sam. Dopiero podczas drogi powrotnej pomyślał o tym, że głupio cioteczkę poczęstować, a Tempus'a nie.
Wylądował lekko oraz całkiem miękko przed drzwiami lecznicy, upuszczając tym samym truchła. W końcu by stanąć na łapach, musiał przestać ściskać nimi (w dość komiczny i wcale nieskoordynowany sposób - anatomia) zające. Powoli pochwycił je więc w pysk, czując, jak złośliwe kicaki wymykają się i wysuwają spomiędzy warg. Dobrze, że nie zgubił ich w czasie lotu - nabrałby taki zając prędkości lecąc z wysokości i jeszcze by kogoś zabił, trafiając go w łeb z niemałą siłą. Wszedł pewnie do środka, maskując swego rodzaju zażenowanie. Od razu w oczy rzuciła mu się miseczka - najpewniej po kleiku. Biedny Tempus, jednak nie udało mu się uniknąć tej jakże nieapetycznej papki...
- Jestem, cały i zdrowy - oznajmił z dumą, wcześniej oczywiście odkładając gdzieś tam niedaleko truchła. Trzy. Trzy całkiem spore, dobrze na zimę wypasione zające. Może zbyt wiele na wyżywienie jednego wilka, na wyżywienie dwójki jednak z pewnością zbyt mało. Niedobrze. Z drugiej strony... skoro wilk pożarł miskę kleiku, może wcale nie był głodny?
- Proszę, cioteczko. Zajęcina z dostawą do miejsca pracy. Smacznego - rzucił pogodnie, ucałowawszy krótko wychudzone, wysuszone jak rodzynek lico wadery. No... okej... Opis przesadzony - lecz to userka Lei tę grę zaczęła, mwaha!

Dziwna ta kraina. Nigdy nie spotkał się z takimi wybrykami. Miał wrażenie że ,kiedy tylko opuścił swój dom i ludzkie tereny, wkroczył na okolice baśni ,gdzie świat jest całkiem inny, a zwierzęta zachowują się jakoś inaczej...do tego te epidemie. Co to właściwie było i skąd się to brało? To pytanie zaczęło dręczyć naszego metalołapego. A może ma to jakieś epicentrum i można by się dowiedzieć skąd to pochodzi...to wymagało badań!
-Em...tak ,jasne, z miłą chęcią zobaczę tego kruka, a kiedy tylko uznasz że będę potrzebny czy coś ,to daj mi znać. Z miłą chęcią rozpocznę naukę w jak najszybszym czasie.
Jego przemyślenia rozwiało nagłe wkroczenie Alastair'a. Spojrzał w tamtym kierunku lekko się uśmiechając. Mimo wszystko zjadłby coś jeszcze...ale mięso ma to do siebie że warto było by je ugotować... nigdy nie jadł surowego. Może kiedyś się przemoże ,lecz na pewno nie dnia dzisiejszego.

Lea kiwnęła łebkiem.
- Zaraz wracam.
Podreptała do lecznicowego laboratorium (Taa... To uczucie, gdy jest się tak zmęczonym, że słowo "laboratorium" udaje się napisać poprawnie przy czwartym podejściu... :/). Szybko odszukała odpowiednią klatkę. Wybrała większego kruka, po czym zamknęła klatkę. Z ptaszyskiem wróciła do Tempus'a.
Mały opis kruka: większy, niż normalne, z trzema czerwonymi ślepiami. Dobrze odkarmiony, zadbany. To, że Lea go nie lubiła nie znaczy przecież, że pozwoli, by stała mu się krzywda! Zwłaszcza, że to ona uratowała krukom życie.
- Jeśli chcesz, możesz go wziąć.
Następnie spojrzała na Alka i zające.
- Nie szkodzi, tyle mi w zupełności wystarczy.
Komentarzy odnośnie AM wydawała się nie zauważyć.

-Nie trudź się zbytecznie...jestem już najedzony
Rzekł z lekkim uśmiechem, wskazując na miskę po czym dostrzegł jak wilczyca powróciła ,trzymając w pysku (bo chyba wyłącznie w ten sposób wilki mogły coś trzymać ,jednocześnie idąc :I ). Złapał go łapkami i przyjrzał mu się...gatunek to wyjątkowy i dziwny...mogłoby się wydawać, że kruk wrócił właśnie z promieniotwórczego spa. Troje oczu oraz ponadprzeciętny rozmiar dawał wrażenie obrzydzenia...lecz nie dla niego. Tempus przyglądał mu się z zainteresowaniem oraz fascynacją. Nie mógł się doczekać momentu, kiedy zrobi sekcje zwłok...lecz nie teraz. Zachowajmy jakieś normy i nie obrzydzajmy naszych towarzyszy.
-Dziękuję ci Lea, z chęcią go przygarnę
Uśmiechnął się do ptaszyska ,które próbowało się wyrwać, lecz daremnie, jakby znał już swoją przyszłość.

Alastair obserwował wszystko w milczeniu, bo i cóżże powiedzieć powinien? Post napisany w zasadzie jeno po to, by inni rozmówcy nie krępowali się pisać "bo Alek się nie odezwał". Czasami brak czyjejś odpowiedzi może - zwyczajnie - wątek przystopować. Nabijajmy posty, w końcu i tak Ali ma już niemalże wszystko, nawet zgodę na to, czego mu brakuje, aby stać się własnym ojcem - choć zdecydowanie w wersji soft. Magia. Alastair nikomu się nie przyznał, lecz ostatnio jakby nie czuł się w pełni sobą. Czy to wina genów? A może sprawka wylanego na siebie przed tygodniami eliksiru ojca? Skoro wyrosły mu skrzydła, może stało się i coś więcej?
Alfa czuł, jak w środku coś w nim przyjemnie grzało; jakby jakaś iskierka tego czegoś domagała się wyjścia na zewnątrz. Z ksiąg, które zaiwanił swego czasu tatuśkowi, wynikałoby, iż to właśnie tkwiąca w samcu władza nad żywiołem ognia. Zupełnie, jakoby z ogniem jedność tworzyć zaczął. Na razie jednak nijak nad tym nie panował i wszelkie próby zapanowania nad żywiołem kończyły się podpalaniem pobliskiej trawy, jednak wiedział, że z czasem opanuje tę sztukę. Samuel byłby dumny. Samuel musi być dumny!

Lea również nie miała pojęcia, co czeka kruka. Gdyby wiedziała...
Zasadniczo zdążyła już do nich przywyknąć, zaakceptować ich obecność. Nie lubiła ich, ale szanowała ich prawo do życia, dbała o nie.
Była pewna, że Tempus postąpi tak samo. No cóż... rozczaruje się.
Spojrzała na zające. Choć oczywiście wolała przyrządzone, nie sprawiało jej problemu jedzenie surowych.
Teraz zje jednego. Pozostałe dwa przerobi na pożywną potrawkę.
Uważając, by nie nabrudzić zaczęła zjadać delikatne mięso.
- Jest wspaniały, dziękuję. - powiedziała między kęsami.
Post krótki, nieskładny i fonowaty. Wybaczcie.

Po chwili kruk się uspokoił, jakby pogodził się ze swym losem. Uśmiech pojawił się na jego pyszczku...tak ,bądź spokojny...nic ci się nie stanie mój drogi przyjacielu.
-Kiedy mogę zacząć pierwsze praktyki ?
Zapytał się, pełen zaciekawienia. Krążyła w nim młoda krew naukowca, chętnego odkrywania świata oraz jego uroków. Jeśli wszystko pójdzie po jego myśli to w krótkim czasie uda mu się dzięki tej bezcennej wiedzy zbliżyć się do odpowiedzi na jego odwieczne pytanie ,które oczywiście jest jego wielką tajemnicą...
-A tak po za tym Alastair, kiedy tylko powrócę do formy, zechciałbyś udać się ze mną na jakieś polowanie? Byłbym ci bardzo wdzięczny jeśli chciałbyś mieć na mnie oko...
No tak, oni nie wiedzieli w końcu że jego talent łowiecki jest bliski zeru to też po chwili myślenia zdał sobie sprawę że powiedział coś głupiego. Nie chciał aby zbyt wcześnie wyszło na jaw że z niego taki wilk jak z ropuchy koń.
-Po tym co mi się wydarzyło ostatnio jakoś nie chce mi się iść samemu...mam wrażenie że prześladuje mnie jakieś fatum...

Lea pomachała Alkowi.
- Uważaj na siebie!
Userka nic przeciwko żabom nie ma, choć w młodości łapała raczej jaszczurki. Powód prosty - na żaby jest tu za sucho. Ropucha jest jedna. Słowem - jedna. Jasnoszara w zielone cętki. Co roku zimuje w piaskownicy, lato zaś spędza na grządkach babci. Nie łapie się jej... Bo i po co? Jeszcze gotowa się obrazić i nie wrócić! Jak ma się tylko jedną ropuchę, trzeba o nią dbać. A jaszczurek jest mnóstwo.
Wracając: Lea spojrzała na Tempusa.
- Jak wyzdrowiejesz, możesz zacząć naukę.
Taa... Biedny nie wiedział jeszcze, że początek nauki to sprzątanie Lecznicy i wykonywanie najprostszych prac. Oraz gotowanie paskudnej mazi zwanej "kleikiem". I rosołu wołowego dla tych, którzy stracili dużo krwi.

Kiwnął główką zadowolony z możliwości nauki. Teraz do szczęścia potrzebował wyłącznie laboratorium...uda się tam kiedy tylko pozbędzie się świadków. Spojrzał po chwili na nią a potem tam gdzie jeszcze przed chwilą stał tamten wilk
-Jesteś jego ciocią tak? Znaczy się Alastir'a czyż nie?
Zapytał się z ciekawości. Skoro mieli taką relacja oraz dbał o nią no i w ten sposób się zwracał to mógł wysunąć pewne wnioski. Jako że nie miał żadnej rodziny to trudno było mu mówić o jakichkolwiek relacjach oraz o tym jak powinny one wyglądać. Mimo wszystko domyślał się że nie robi się tak wielu rzeczy bez większych uczuć do kogoś

Lea skinęła łebkiem.
- Mniej wiecej. Nie jestem z nim spokrewniona... Byłam przyjaciółką jego ojca. Ale poza więzami krwi jestem jego ciocią.
Odłożyła kosteczkę do jakiejś miski czy innego talerzyka, kontynuując obiad.
- Długo się znacie?
Chciała jakoś podtrzymać konwersację.
Post bije rekordy krótkości... Przepraszam. Uszami już mi fon wychodzi. Ja chcę klawiaturę!

Podrapał się po główce z lekkim uśmiechem na mordce
-Właściwie to...poznałem go dopiero dziś. Pomógł mi się dostać tutaj. Nie wiem co bym zrobił gdyby nie on.
To bardzo miły i uprzejmy wilk
Cieszył się że znał kogoś takiego. Był to chyba pierwszy wilk o którym mógł od dziś mówić prawie przyjaciel. Była to druga istota po człowieku którą lubił to też...ta znajomość nabierała wyjątkowego wymiaru. Rozłożył się po chwili nieco wygodniej na łóżku szykując się na długo oczekiwany wypoczynek. Padał ze zmęczenia lecz jego świadomość podtrzymywała tymczasowo ciekawość, który wraz z odpowiedziami Lei wygasała. Rozdziawił szeroko pyszczek ,który zakrył łapką by zakryć buzie. Tak go nauczono...kulturka musi być. W końcu nie ładnie tak ziewać bo potem ci mówią " chcesz mnie pożreć" a odpowiedź zawsze brzmiała "tak" to też...omijał takie niezręczne sytuacje. Nadszedł czas snu...chyba że wilczyca zachowała dla niego jeszcze jakieś ciekawe pytanie.

Coś jest nie tak...dlaczego w tej sali jest tak ciemno i nikogo tu nie ma? Wilk otworzył szeroko oczy i cicho szepnął
h...hallo? Jest tu ktoś?
Dźwięk poniósł się głuchym echem po ośrodku, lecz nikt nie odpowiedział. Wstał i ruszył przed siebie nie wiedząc że nakreślił na siebie wyrok śmierci. Otworzył jakieś drzwiczki...prawdopodobnie była to niewielka sala operacyjna w której panował mrok. Włączył na swojej protezie sztuczne światło, które oświetliło otoczenie. Kiedy tylko ujrzał co leżało na stole operacyjnym , nie mógł uwierzyć. Ściekająca krew po bokach stołu, zlewała się w wielką kałużę spływającą do ścieku...a posiadacz źródła krwi zaczął się wierzgać jak szaleniec ,będąc przywiązanym do stołu. Zaczął się drzeć i krzyczeć głośno. Niestety głos był niewyraźny i zlewał się z krztuszeniem własną krwią. Wilk będąc świadkiem zdarzenia zaczął uciekać przed siebie. Droga do wyjścia była tak daleko...a moment w którym dotknął klamki tak odległy w czasie... Ku jemu nieszczęściu los dopomniał się o jego kalectwo. Wywinął się, przez szybki bieg na protezie ,która słabo się do tego nadawała. Poczuł zimne płytki na których leżał...po chwili coś złapało go za tył głowy, unosząc nad ziemię. Trwało to zaledwie sekundę lecz można by rzec że była to godzina dla niego. Zapadła cisza...a po chwili głośny krzyk i jęk wilka. Ból przeszył jego brzuch, skąd na zewnątrz wydostał się długi ,ostry szpon mrocznej zjawy...
Wilk nagle znalazł się w swoim łóżku i obudził się z krzykiem. Gdzie ja jestem? To jest dalej ta sala...to był sen...to tylko sen...Opadł na poduszkę ,szybko oddychając. Koszmar jaki go dopadł tej nocy już na zawsze miał zostać w jego umyśle. Miał tylko nadzieję że zmora nie stanie się wkrótce faktem...bo widok Lei na zakrwawionym stole operacyjnym nie wyglądał apetycznie.  

(Spał później przez 3~4 dni co chwile budząc się i robiąc coś...jako że nie było to nic ciekawego uznam że nie będę tego pisać. Opiszę fakty które wydarzą się dopiero po 4 dniach czyli wtedy kiedy objawy wrzodów ustąpiły)

Tempus radosnym krokiem wszedł do sali. Już nie taki obolały, ani nie pokryty tymi paskudnymi szramami... wszystko wskazywało na to że los zlitował się nad nim. Pełen sił i zdrowia uśmiechnął się do wilczycy która przebywała akurat w tym samym pomieszczeniu.
-Hey Lea jak tam ci mija dzień?
Zapytał pełen wigoru i radości. Nadchodziła wielka chwila w życiu tego wilkowatego. Oto dzień w który zacznie swe nauki.
-Objawy już zniknęły oraz czuję się na siłach to też...kiedy tylko dasz znać mogę zacząć pierwsze praktyki. Tak z ciekawości macie tu jakieś laboratorium i sale operacyjną?
Sala w której znajdował się w śnie nie istniała ,a była tworem jego wyobraźni. Jednak chciał wiedzieć czy koszmar przewidział wygląd takiego miejsca i czy może się pokrywać z tym prawdziwym

Stanął z łapki na łapkę będąc ciekaw co go czeka. Niestety los planował mu nieco odmienną rozrywkę. Ostatecznie wyszło na to że będzie zmuszony zostać miejscowym Zgredkiem. Ruszył za nią ,nieświadomy swojej kary i stanął przed pomieszczeniem gospodarczym skąd Lea prezentowała arsenał do walki z kurzem i brudem. To był jakiś żart? W którym momencie miał się zaśmiać ,bo prawdopodobnie ominął nieświadomie tą chwilę. Opuścił główkę z zrezygnowaniem i wsadził cały osprzęt do sprzątania na niewielki wózek z zamontowanym koszem...przez najbliższy czas będę to chyba jego jedyni przyjaciele. Przez chwilę koszmar który mu się przyśnił dał o sobie znać lecz w formie przypomnienia...jakby to było gdyby to było by na prawdę? Eh...no nic nie poradzi, musi od czegoś zacząć. Bez słowa pojechał z wózkiem do jakiejś sali rozglądając się. Ogólny stan porządku był zachowany lecz znając precyzje lekarską trzeba będzie wszystko posprzątać ponownie. Do pracy rodacy! Złapał miotłę i zaczął zamiatać pomieszczenie ,przyglądając się asortymentowi. Było tu nie mało ciekawych przedmiotów, a brak Lei pomagał mu w eksplorowaniu tego miejsca...skalpele...gdzie trzymają ostrza chirurgiczne? Warto wiedzieć tak na przyszłość czyż nie? Otworzył parę szafek z ciekawości znajdując leki, kroplówki, torebki z krwią...po chwili znalazł zapakowane i zdezynfekowane narzędzia chirurgiczne. W domu takich nie miał...piękna rzecz. Jednak czas wracać do standardowego zajęcia. Zajmijmy się czyszczeniem blatów i stołów. Złapał szmatkę za pomocą protezy i zaczął przecierać impregnatem powierzchnie z wielkim staraniem. Jeśli to była cena nauki oraz wiedzy to był wstanie ją opłacić swym upokorzeniem. Wziął wdech i uśmiechnął się nieco do siebie jako że czas na mopa...czas na taniec! Złapał go stojąc na dwóch tylnych łapach i zaczął wywijać w rytmie walca angielskiego po podłodze. Z jego pyszczka wydobyły się ciche nuty które nadawały rytm całości. Miejsce zaczynało nabierać życia wraz z jego nieudacznym śpiewem ,tańcem i porządkami. Po chwili zaczął wywijać w powietrzu ogonkiem w nieco innym rytmie jako że klasyczny walc mimo że miał urok to był klasycznym utworem...a to miejsca potrzebowało życia. Zmienił rytm na nieco skoczniejszy i od razu zachciało mu się sprzątać. Nim się obejrzał cała sala była wypolerowana i błyszczała aż biło w oczy od blasku. Muzyka ucichła, a wilk stanął normalnie patrząc na swoje dzieło. Całkiem nieźle...czyż nie?

Cóż... Arya chyba już dość się wyleżała więc uznała, że czas się zbierać. Powoli wstała z łóżka, by nikomu nie przeszkadzać i złożyła pościel. Poszła w stronę wyjścia i kiedy miała już opuścić lecznicę odwróciła się do Lei.
- Dziękuje ci za pomoc...- Powiedziała nieśmiało i uśmiechnęła się, poczym opuściła to miejsce.

http://b.w//

z.t

Pomachała patrnerowi wesoło.
Następnie przyjrzała się pracy Tempusa. Skinęła łebkiem z aprobatą.
- Brawo. Od dzisiaj do momentu, aż sam sobie nie znajdziesz ucznia będzie twoim obowiązkiem opieka nad powierzchniami poziomymi. A teraz powiedz mi, co wiesz o budowie mózgu.
Uwielbiała ten układ. Ona go uczy, on lata z mopem. Dlatego właśnie warto mieć ucznia - można zwalać na niego robotę. Potem, gdy go dobrze wyuczy, będzie zajmował się łatwiejszymi przypadkami. A wtedy Lea będzie miała wolne. Emerytura! Bo nikt nie powie, że przez te sześć lat nie zasłużyła. Ponad połowę życia spędziła w tych murach.
Poprawiła bandaż mocujący skrzydła. Arthas się nie ucieszy... Tutaj skrzydła były mocno związane. Nie będzie rozwalania kubków i uderzeń (przypadkowych oczywiście) w pyszczek ukochanego.
Trudno. To dla bezpieczeństwa ogółu.

I zaczyna się powtórka z teorii. Uczniowie czas start! Macie czterdzieści pięć minut i bez ściągania! Wilk zamknął oczy by sięgnąć wgłąb swojej wyobraźni i pamięci na temat tego organu...Kiedy już światełko od strony autora mrugnęła (wcale nie w formie wikipedii. Nie nie) wilk spojrzał się na nią, jednocześnie polerując pewien blat z narzędziami chirurgicznymi.
-Mózg to organ który odpowiada za koordynacje pozostałyc narządów za pomocą impulsów które są wysyłane z niego po przez nerwy. Możemy wyróżnić parę warstw mózgu w tym ta najważniejsza ,bo odpowiadającą za abstrackyjne, myślenie, kreatywność jak i ruch i reakcje - korę mózgową. Dzieli się na kolejne warstwy i w zależności od jej wielkości a właściwie powierzchni zależny jest intelekt i tym podobne...dlatego ludzie tak daleko zawędrowali w postępie w odróżnienia od naszego świata zwierząt ,które mają mniejszą powierzchnię kory.
Strzepał kurz z futerka ,swoim ogonkiem i spojrzał na nią ciekawymi oczkami
-Ale niestety obca jest mi znajomość głębszych warstw bo nie miałem okazji ich badać
Tak, badał budowę mózgu w swoim domu. Porównywał mózgi różnych stworzeń...lecz ludzki mózg jest jednym z najciekawszych...i nie dało się tego ukryć. Ludzie byli inteligentnymi stworzeniami