Jezioro Miliona Iskier

Niechęć Amiru względem potomka zdawała się nieco przygasnąć na moment, kiedy ten dał znać o swoim istnieniu. Kiedy poruszył łebkiem, uśmiechnęła się delikatnie. Jeszcze przed narodzinami szczerze nienawidziła tego malca. Po narodzinach go nie lubiła. Teraz jednak z wolna przebudzała się w niej szczerze kochająca matka. Jest wciąż nadzieja, że syn Amiru będzie miał łatwiej... Samica obróciła się nieco nieporadnie, by noskiem pogładzić malca, następnie lekko polizała go w policzek. Nie chciała, aby ktokolwiek czuł się niechcianym tak, jak ona sama się czuła odkąd tylko pamięta.
- Wybacz, ale... wydaje mi się, że żyjesz dłużej. Wyglądasz na starszego - powiedziała, z wolna spojrzenie swoje na Dust'a przenosząc. W końcu nie miała bladego pojęcia o tym, kim jest, jak powstał czy o czymkolwiek innym, czego nie mogła zobaczyć gołym okiem. Był dziwny, niecodzienny, jednakże samica nie miała pojęcia o tym, iż sam wygląd owego osobnika to jeno wierzchołek góry lodowej; kropla w morzu anomalii i niecodzienności.
- Ja... nie chciałabym Cię do niczego zmuszać, jednak towarzystwo na pewno mi się przyda. Jeśli masz ochotę zostać... - urwała. Nigdy nie potrafiła prosić o pomoc.

Nie pojmowała w stopniu chociażby najmniejszym słów wilka. Ma cztery lata, żyje miesiąc? Śpiączka? Choróbsko? Ostatnio było ich tutaj pełno. Siły z wolna do niej powracały, toteż z nieco większą już łatwością uniosła nieznacznie łeb, aby przekręcając go lekko w lewą stronę okazać swoje zainteresowanie. Osobnikiem, słowami, wyglądem, czynami. Był niecodzienny. Przyda jej się nieco odmienności podczas gdy zwyczajność dała w kość po raz kolejny.
- Nie bardzo rozumiem... Byłeś hibernowany? - palnęła kolejną z ewentualności, która pojawiła się w jej umyśle nieco niczym nieproszony gość, nieco natomiast niczym słońce, które zwyczajnie nadejść po burzy musi. Chociaż obecnie nie była już tego pewną, zważywszy na zdecydowanie przedłużające się zaćmienie.
Koniec srebrzystej kity wadery omiótł lekko otoczenie, przemknąwszy po nim z cichym szmerem, zbierając przy okazji odrobinę kurzu czy pyłu. Otuliła nieco szczelniej szczeniaka, nie mając najmniejszej pewności, czy temu przypadkiem nie jest zbyt chłodno. Inaczej planowała poród. W jaskini, ciepłej i osłoniętej od wiatru. Jak widać, nie zawsze można wszystko zaplanować - a zwłaszcza nie to, co zaserwuje nam Matka Natura.
- Skąd pochodzisz? Z daleka? - spytała. Wnioskowała z poprzedniej części rozmowy, iż samiec nie był stąd. W końcu w innym razie nie użyłby stwierdzenia, iż nie zna tutejszych norm. Tak przynajmniej podpowiadałaby logika, jednakże podążając jej zasadami nie twierdziłby także, iż jest młodszym, niźli żyje...

- Na zdrowie - rzuciła Amiru odruchem, kiedy smykowi się kichnęło. Chwilę dobrą zajęło jej przetworzenie bodźców oraz przeanalizowanie sytuacji. Malec nie zrozumie, do tego wszystko wskazywało na to, iż zasnął, zmęczony nadmiarem emocji, bodźców. Świat jest taki wielki! Wilczyca zerknęła na potomka, mimowolnie przywołując zaśniedziałe i zakurzone z dawna wspomnienia. Własne dzieciństwo. Ją też tuliła matka, ją dodatkowo rozpieszczał ojciec. Przypomniała sobie, dlaczego tak rzadko rozmyśla w ogóle o rodzinie. Bolało, mimo upływu dni, tygodni, miesięcy, lat. Ojciec nie zobaczy wnuczka, nie pochwali Amiru za to, że jest taka dzielna. Nie powie, że wspiera oraz trzyma kciuki. Nie będzie pomagał, kiedy jego córeczka poprosi. Upiory... Upiory tak nie czują.
Poczuła, jak zimna łza dobija się do jej ocząt, zamierzając udowodnić wilczycy, jak słabą jest. Jak bardzo sobie nie radzi. Jak cholernie potrzebuje wsparcia, przyjaciela, pomocnika. Pomimo prób odpychania tychże pesymistycznych z grubsza myśli, te wbijały się w umęczony znacznie umysł, niczym miliardem szpilek raniąc jej uczucia. Była słaba. Samotna. Niczym przerażone, zagubione dzeiciątko, które trzeba wziąć delikatnie, acz pewnie, za rączkę i wyprowadzić z labiryntu, w którym nieopacznie się pogubiło. A chciało się tylko pobawić. Pograć w berka.
Amiru także chciała się pobawić. Pobawić w dorosłość, w dom, w macierzyństwo... Jednakże los chciał zamienić igrę w istny koszmar, wpędzając do mentalnego labiryntu. Im bardziej wilczyca chciała się wydostać, tym głębiej gnała, aż z czasem zatraciła jakąkolwiek szansę na powrót.
- Śpij dobrze, mały. Potrzebujesz tego... - szepnęła, aby zaraz wyswobodzić się z nader bliskiej obecności dzieciaczka. Odeszła na kilka kroków, zatrzymując się przy samej tafli jeziora. Oczywiście zachwiała się raz czy drugi, bowiem osłabienie nadal dawało o sobie znać. Spojrzała we własne, zniekształcone nieco, odbicie. Albo raczej spojrzałaby, gdyby mogła je dostrzec. Tutaj zaś pojawił się problem: nie dość, że było ciemno, to jeszcze spojrzenie wilczycy zamglonym zostało z powodu łzy, nad którą nie potrafiła zapanować. Ta stoczyła się w końcu po policzku i odeszła, wraz ze śladami okręgów znikając w odmętach Jeziora Miliona Iskier. Przepadła. Odeszła w nicość.
Jak Amiru...