Jezioro Miliona Iskier

Amiru, słysząc owo kichnięcio-pisknięcie, odwróciła od razu łepetynę. Na drodze odruchu chciała spojrzeć, co u młodego. Uśmiechnęła się pod nosem, widząc, że ten nie leżał w pozycji, w jakiej go zostawiła. Czyżby...?
Podeszła do niego, podpierając za bok noskiem. Podniosła pyszczek, tym samym odrywając bok samczyka od podłoża. Dziecka nigdy nie miała, nie wiedziała zatem, czy to odpowiednia pora na pierwsze próby podnoszenia się.
- Witaj, kochanie. Jestem Twoją mamą - powiedziała półszeptem. Głośniej nie potrafiłaby. Gardło wilczycy ścisnęło się od niespodziewanego napływu wzruszenia, po policzku zaś potoczyła się kolejne kropla - tym razem jednakże nie będąca efektem smutku. Brała od losu to, co dostała, nawet jeśli upragniona rodzina nie miała takiej formy, która dałaby najwyższe spełnienie. Miała synka. Synka! Nieważne, z kim; on nie był winien zachowaniu nieodpowiedzialnego i chorego ojca. Nie był też winien niepowodzeń matki. Był. Zasługiwał na dobry byt; na ciepło, którego tak bardzo brakowało Amiru.

- Czekaj, czekaj... Masz w sobie duszę zabójcy i maga, czy się pogubiłam? - spytała, wciąż niezbyt głośno, nie spoglądając niestety na Dust'a. Inaczej samczyk, którego niejako nosem podtrzymywała, znów uderzyłby o podłoże. Jeszcze by się, biedactwo, zniechęciło do dalszych prób - a tego Amiru nie mogła wywołać. Powinna - przeciwnie! - walczyć o jego wytrwałość, o osiągane sukcesów i satysfakcję z każdego, niedużego nawet, kroku do przodu. Zarówno w dosłownym, jak i metaforycznym, znaczeniu.
- Kamień telecośtam? Jak wygląda? - zapytała jeszcze.
Wszystko to, o czym mówił samiec, zdawało się być wilczycy totalną abstrakcją. Zupełnie, jakby ktoś usiadł z wielką księgą mitów i baśni, po czym uraczyłby jej ucho jedną z opowieści. Co dziwne oraz kompletnie irracjonalne - Amiru Dust'owi wierzyła, zatraciwszy gdzieś sceptycyzm, z którym zwykle podchodziła do podobnych anegdot. Macierzyństwo podobno odmienia kobietę - ale tak szybko?

{Taimi? : P }

Skinęła krótko łebkiem, uważając, aby nie zrzucić samczyka, podpieranego nochalem.
- To wszystko brzmi dość... - chwila przerwy, poświęcona na odnalezienie odpowiedniego słowa, określenia nieobraźliwego, a zarazem tak wiele mówiącego. Nie było to łatwe, ostatecznie jednak zakończyła swą wypowiedź, rzuciwszy tryumfalne: "nieprawdopodobnie".
- Dlatego wyglądasz tak... niecodziennie? A ja myślałam, że spotkanie czegoś dziwniejszego, niż kosmici kradnący cudze słońca jest niemożliwe - rzuciła wesoło, zaśmiawszy się krótko gdzieś tam niedaleko uszka malca. Miejmy nadzieję, że Amiru nie będzie miała z tego tytułu głuchego potomstwa; w końcu śmiech nie był aż tak donośnym czy drażniącym zmysły. Ciche chi chi chi, nie donośne, rechoczące ani przesadnie wysokie, histeryczne cha cha cha czy mikołajowe ho ho ho.

Uśmiechnęła się lekko. Jeśli nie pojawi się Hannibal, Amiśce całkiem zesztywnieje kark! A może młody zasnął? W końcu szczeniaki długo i dużo śpią...
- U nas też jest sporo czworonożnych ras: wilki, psy, koty, dziki, jelenie, sarny... Te ostatnie są całkiem smaczne. A jak Wy zdobywacie pożywienie? - spytała, odkładając ostrożnie malca na boczek. Może innym razem się posiłujemy, na razie zaczyna Amiśkę boleć kark. Wstała zatem, wyprostowała się i pokręciła głową, co owocowało krótkim strzyknięciem tu oraz ówdzie. Przeciągnęła się jeszcze nieco niczym kotka, następnie odwracając się pyskiem ku Dustowi i siadając naprzeciw niego.
- Nie budzi się w Tobie dusza maga lub zabójcy? Nie boisz się, że pewnego dnia staniesz się zbyt podobnym do nich? - dodała jeszcze, z zainteresowania przekrzywiając lekko głowę.

Mag zabójca mógłby być nie lada problemem dla Krainy, dlatego pewnie Ami spojrzała na wilka nieco nieufnie, z pewną dozą podejrzliwości w błękitnych ślepkach wymalowaną.
- Nie wiem, Dust. Nigdy nie spotkałam nikogo o więcej, niż jedna dusza... - powiedziała półszeptem, zaniepokojona oraz zdenerwowana niewiedzą samca. Tak, była nieco złą na niego, iż naraża ich w tak paskudny sposób. Niemniej jednak ani po minie, ani po tonie głosu, gniewu tego wywnioskować nie można było. Jedynie zaniepokojenie. Ale to chyba całkiem zrozumiałe? Ne na co dzień spotyka się potencjalnego zabójczego maga, który nie wie, jak się kontrolować w razie, gdyby coś poszło nie tak.
- Przyrządzać? - zapytała, prostując łebek i zamieniając niemy niepokój w równie milczące zaintrygowanie. Dziwny. Jeden chce przygotowywać z gotowego mięsa, inny zaś przyrządzać coś z warzyw i owoców. Sama nie wiedziała już, co było dla niej większym zaskoczeneim.

Amiru uśmiechnęła się lekko, skinąwszy w niemym zrozumieniu łebkiem. Dopiero po upływie około pięciu sekund odezwała się, ot, zupełnie, jakoby wahała się przez moment, czy też na pewno powinna tak czynić.
- Na przykład wbijać kijek w zająca i trzymać go nad ogniem - powiedziała zadowolona, przypominając sobie ostatnie spotkanie z Tempus'em. Och, ostatnio wiecznie trafiała na jakieś dziwaki! Kiedy rozmawiała z kimś w pełni normalnym, zwyczajnym: nie z kosmitą o metalowej łapie, nie z mutantem stworzonym by mordować, nie z dwunożnym tworem powstałym z dwóch dusz? Dobrze, iż te dusze jakoś się równoważą - może nie będzie tak źle?
- Lubisz... gotować? - zapytała.

Przekrzywiła z zainteresowaniem łebek, słuchając słów wilkopodobnego z najwyższą uwagą.
- Zupę? - spytała bez zrozumienia, wpatrując się w samca nieco może wręcz wyzywająco; zupełnie, jakby to w jego oczach czaiła się odpowiedź na nurtujące waderę pytanie. Czym jest zupa? Jak się to robi? Z czego się to gotuje? Zaintrygowało ją to, podobnie, jak cała postać Dust'a, jednakże było w nim coś, co nadal utrudniało jej zaufanie jego osobie w pełni. Może zbyt wiele 'dziwactw' zbiegło się na jeden byt?
- Wkotle? - zapytała jeszcze. Nie przejmowała się tym, czy samiec uzna ją za wścibską i nader ciekawską, cóż, od zawsze w końcu była istotą, którą interesowało niemalże wszystko. Od szczeniaka zasypywała pytaniami i - jak widać - niewiele w tej kwestii się zmieniło. Wyprostowała się jednak ostatecznie - bynajmniej nie dlatego, iż się zreflektowała, lecz po to, by spojrzeć na drzemiące gdzieś tam nieopodal szczenię. Mimowolnie znów się uśmiechnęła, powoli przenosząc spojrzenie na dorosłego wilka.
- Ach, kochany brzdąc się trafił... Mam wrażenie, że jest wynagrodzeniem za te wszelkie krzywdy... Szkoda tylko, że nie mam przyjaciół, z którym mogłabym cieszyć się własnym szczęściem - powiedziała półszeptem, łamiącym się z lekka od przypływu wzruszenia głosem.

Zamrugała nieco nerwowo, najpewniej w reakcji na dość niecodzienną propozycję czy ofertę.
- Myślę, że by zostać przyjaciółmi, trzeba znać się nieco dłużej. Słowa tutaj nie wystarczą... - odparła nieco niepewnie, kompletnie zaskoczona jego słowami. Ciężko jej było zaufać, nie umiałaby zatem zaufać komuś, kogo zna od kilku minut. Bez zaufania nie ma przyjaźni, chyba. Albo przynajmniej nie ma takiej przyjaźni, której pragnęłaby dla siebie Amiru.
- Należysz do jakiejś watahy? - Bo w końcu najłatwiej zmienić temat. Przeskoczyć z tego niewygodnego, na nieco mniej 'niebezpieczny'. A nuż się nikt nie zorientuje, jak duże odczuła zakłopotanie? Z drugiej zaś strony była mu wdzięczną za ową propozycję. Nie potrafiła więc dokładnie sprecyzować, co czuła. Czy była zła? Nie. Zawiedziona? W pewnym sensie, sobą. Czy była zadowolona? Owszem, w końcu nie była chyba aż tak beznadziejną, skoro znalazł się ktoś, kto gotów był zostać jej przyjacielem. Powiernikiem. Bratnią duszą. Ot, miałby trzecią do kompletu - taki tam suchar na zakończenie postu.

Oczywiście wilczyca cały czas obserwowała syna. Kiedy ten zniknął nagle w odmętach zdrewniałej części przyrody, doskoczyła w kilku względnie cichych susach do szczeniaka, by zajrzeć w pień. Cały i zdrowy. Podobno o dzieci należy martwić się dopiero wtedy, kiedy zrobi się za cicho. Zaraz też powróciła do Dust'a, przepraszając krótko. Miała nadzieję, że zrozumie. Troska. Czy on się o kogoś troszczył? Czy może jego odmienność i w tej kwestii dawała swój upust?
- Wataha jest stadem wilków, które nierzadko łączy jakiś system norm i wartości. Stanowimy jedność, darząc się wsparciem nie tylko podczas wojny czy polowań, lecz także w dniu codziennym. Na przykład zajmujemy się szczeniakami przyjaciół, kiedy oni muszą zając się czymś innym. Jesteśmy w sensie metaforycznym wielką rodziną; organizmem, który może sprawnie funkcjonować tylko wtedy, gdy wszystkie jego członki dobrze 'działają'. Dlatego wsparcie i pomoc są tak ważne. Samotnicy muszą sobie radzić ze wszystkim w pojedynkę, samodzielnie. Jednak są też niezależni i nie muszą się martwić, że w czasie słabszego okresu będą musieli komukolwiek pomagać. Nie muszą podlegać Alfie watahy, który przewodzi stadu. Mają własne zasady oraz wartości; cele, które zamierzają osiągnąć - wyjaśniła spokojnie, siadając niedaleko samca. Oczywiście mówiła 'tak jak czuła', nie przejmując się tym, czy jej definicja jest w pełni poprawna politycznie lub zgodna z ogólnie przyjętymi określeniami. Miała własne zdanie - to nie jest dostateczny jeszcze powód, by ją za cokolwiek karać. Prawda?

Amiś zmarszczyła na chwilę czoło i pochyliła lekko łebek, by tylną łapką podrapać się za uchem w sposób iście psi. Upokarzające pewnie, zważywszy, na realia, w których żył dotąd jej rozmówca oraz na samą jego postać. Niegodnym dawnej wojowniczce, córce dowódczyni wojowników i późniejszej Alfie Ognia oraz wspaniałego wojownika, z czasem wręcz upiora, by zachowywać się jak zwyczajny, podwórkowy burek. Dlatego więc względnie szybko zaprzestała owego, chociaż z pewnością podłoże nerwowe mającego, występku. Uśmiechnęła się łagodnie, odrzuciwszy pewnym ruchem łebka grzywkę.
- Uznajmy, że o wojnie wspomniałam dość... hiopotetycznie - rzekła, powoli ściągając z mordki uśmiech i zastępując go chłodną powagą. - Sama żadnej nie przeżyłam, nie pamiętam, by watahy prowadziły spór. Jednak ta noc... Nie wiem, boję się, że nie zwiastuje niczego dobrego...
Westchnęła ciężko. Martwiła się, to prawda. Syna urodziła w tak dziwnych i niespokojnych czasach, które duszę jej, z nie do końca możliwych do wyjaśnienia powodów, napajały jej matczyne serce niepokojem. Odruchem zerknęła na pień, w którym znajdował się malec, zastanawiając się nad tym, jakie działania powinna podjąć, coby ochronić swoje dziecię. Co zrobić? Jak zapewnić bezpieczeństwo? Dawno nie czuła się tak bezradną - ostatnio chyba wtedy, gdy jej ukochany oznajmił, że ma inną.

Najpierw westchnęła krótko, następnie zaś zwiesiła smętnie łeb, by w końcu pokręcić nim przecząco, wznosząc niespiesznie spojrzenie na rozmówcę. Musiał tutaj być naprawdę od niedawna. A może pochodził z krainy, gdzie wiecznie panuje noc? Tak czy inaczej należy mu się wyjaśnienie, dlaczego owa pora doby wywołuje tu ogólny lęk i niepokój.
- Ta noc... trwa zbyt długo. Ciągnie się od tygodni jak nie od miesięcy, kompletnie zatraciłam już rachubę czasu, kiedy brak słońca... - odpowiedziała niewesoło, na koniec siląc się na dość nieudolny uśmiech, wywołujący nie radość - jak grymas ten powinien był - lecz prędzej przygnębienie. Było źle.

Amiru rozejrzała się dookoła, w pełnej konspiracji. Musiała się upewnić, czy poza ich trójką nie znajduje się tutaj jeszcze ktoś. Ktoś niepowołany, przed czyim spojrzeniem i słuchem wolałaby umknąć, albowiem do powiedzenia miała coś istotnego. Dlaczego zaufała dwunożnemu dziwolągowi bardziej, niż innym, potencjalnie obecnym tutaj, wilkom? Sama userka tego nie wie. Może dlatego, iż był przy niej w trudnej chwili porodu?
Chyba nikogo nie było. Byli tutaj jedynie oni. Pochyliła łeb nieco w stronę, po której znajdował się Dust, coby zaraz podzielić się z nim swymi totalnie niedorzecznymi pomysłami i domysłami. Uroiła sobie coś i - olaboga! - przekonana była o prawdziwości swoich przekonań. Nieważne, jak bardzo absurdalne by one nie były - ślepo w nie wierzyła.
- Powiem Ci w sekrecie... spotkałam kosmitę i jestem pewna, że to on ukradł słońce! Zachowywał się bardzo dziwnie, najpierw się przyznał i próbował mnie zastraszyć, potem próbował być miły, a potem... przyrządził, tak? Przyrządził mi obiad... Albo kolację? A może śniadanie? Och, totalnie się pogubiłam przez brak słońca! - wyszeptała, a przynajmniej szeptem zaczęła - na koniec bowiem jęknęła przeciągle oraz z żalem.
- Ten kosmita miał dziwną, metalową łapę... - dodała jeszcze półszeptem, pokręcając głową na samo wspomnienie Tempus'a. A że Tempus = Hannibal, jeśli synuś tu zajrzy, też pewnie pokręci głową. Nic na to nie poradzimy. Amiru przekonana była o tym, że spotkała kosmitę z prawdziwego zdarzenia. W końcu tylko on oraz ten dziwny przybysz na dwóch łapach przyrządzają potrawy. Nikt z tego świata czy naszego wymiaru tak się nie zachowywał. A może... Może Dust też jest kosmitą, który próbuje wkraść się w jej łaski, by przejąć władzę nad Ziemią?!